Ωραία τα είπαμε. Ρε, δε βρέθηκε ένας (1), ένας ρε, να πεί κάποιο για τους υπερτιτάνιους, ουρανομέγιστους, απλαμοναδικούς, τεραστιομεγέθεις, γιγαντοτέλειους
[SIZE=“3”]THRESHOLD[/SIZE]
Ρε ένας…
Τα πάντα από The flower kings ( πολύ υποτιμημένο συγκρότημα)
psychotic waltz-out of mind…γιατι απλα σε αρρωσταινει γαμωτο
Μία πεντάδα που παίζει συνέχεια αυτές τις μέρες:
Ark - Just A Little (ρε τι κάνει αυτός με το άταστο; 8O)
Liquid Tension Experiment - Acid Rain (Αρτιότης)
Twisted Into Form - The Thin Layers of Lust and Love
Sieges Even - Lighthouse
Cynic - The Space For This (πιστεύω ότι χωράει εδώ και live ήταν ΚΑΥΛΑ)
Bonus click me
Άμα θέλετε να ψάξετε, βρείτε το περσινό Carving Desert Canyons, τα παλικάρια παίζουν instrumental prog metal και live σπέρνουν.
King Crimson - Moonchild
Θέλω να δω αντιδράσεις 
Το μόνο που θα μπορούσες να κατηγορήσεις τον συγκεκριμένο υπερδίσκαρο, είναι η λίγο μεγαλύτερη απ όσο θα έπρεπε διάρκεια του moonchild
ontopic:
Atomic Rooster - Death walks behind you
Wishbone Ash - The king will come
Harmonium - Histoires sans paroles (Part I|Part II)
David Bowie - The width of a circle + David Bowie - The Supermen (ναι, ναι, ναι)
Δεν περίμενα να βρω άτομο που να ξέρει τους Harmonium και το Si on avait besoin d’une cinquiθme saison . 
Θα εκπλαγείς, αλλά είναι αρκετοί ακόμα στο forum
επίσης: Leviathan - All Sins Returned
- δύο 90s prog metal υπερμπαλαντάρες:
Conditioned Response - Your Part
Rough Silk - Wrong Side Of The Moon
Nektar- Remember The Future
Focus-Hocus Pocus
Wishbone Ash - Throw Down the Sword
Δύο για τα χριστιανόπουλα:
Time Machine - Where’s My Heaven?
where’s my heaven? Life is Hell
where’s my soul that should live forever
where’s my heaven? Life is pain
where’s the dream that will last forever?
where’s my heaven? Life is Hell
where’s my soul that should live in a world of light and love until The End
Saviour Machine - The night
Άσχημα τα μαντάτα σύμφωνα με τον Ιωάννη…
- ένα που λέει μεγάλες αλήθειες:
Royal Hunt - Sea of time
Everyday in your life you’ve lonely
Every tear in your eye is only
little step on the way to face your fear - I’m thinking about you
Every bridge that you’ll burn behind you
Every page that you’ll turn’ll remind you what
everyday is another lonely tear falling in the sea of time
3 σχόλια για τους 3 απο πάνω δίσκους.
Το Evil από Time Machine είναι το αγαπημένο μου και όχι το Gallileo όπως των περισσότερων. Έχω και την ωραία συσκευασία και είναι πολύ βασισμένο στο συναίσθημα. Πάντως, πρόσφατα που το άκουσα μετά από καιρό και αποστασιοποιημένα είναι κάτι σαν αυτό που είχα πει για τους Vanden Plas. Πολύτιμοι σε κάποιον που φτιάχνει οικοδόμημα γυρω από το prog, αλλά αντικειμενικά τίποτα περισσότερο.
Οι Saviour Machine είναι μπάντα χωρίς δεύτερη δίπλα της να παραλληλίσεις. Μια κατηγορία από μόνη της και το Legend part 1 δεν μπορείς να το κατατάξεις κάπου. Είναι μια κατηγορία ποιότητας από μόνο του.
Το Fear από Royal Hunt είναι hands down αδικημένο. Ήταν ίσως λίγο στη σκια της φυγής του Cooper, δεν ξέρω ακριβώς τι έφταιξε, αλλά είναι ότι καλύτερο έβγαλαν με τον West στα φωνητικά και δίσκος που ξεχωρίζει στη δισκογραφία τους (βλέπε κριτική τελευταίου δίσκου).
Well done και για τα 3 που είναι γεμάτα κομματάρες.
Οι Time Machine όντως δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεφύγουν από τα σύνορα του είδους. Ο συγκεκριμένος δίσκος θα μπορούσε να τους δώσει μια ώθηση, αλλά δεν υπήρχε και ανάλογη συνέχεια.
Για Saviour machine δεν λέω τίποτα, γιατί είμαι γραφικός-φανμπόυς 8)
Το Fear είναι τεράστιος δίσκος. Έχει εφτά ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ και στα μάτια μου στέκεται δίπλα σε Moving target και Paradox
deckard, το βιβλίο του clayton το διάβασες;
όχι. μόνο κάποια από τα αποσπάσματα που υπήρχαν στο site τους.
Όταν έχω λεφτά και κυρίως χρόνο θέλω θα το κάνω.
Εσύ το έχεις διαβάσει ολόκληρο; Είναι στο σύνολο τους τόσο συγκλονιστικά, όσο διαβάζω σε σχόλια στο φορουμ που υπάρχει στο site τους;
DEEP PURPLE-CHILD IN TIME
AΠΛΆ ΕΠΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
όχι δεν το διάβασα ολόκληρο, γιατί ναι μεν έφτασα κοντά να το παραγγείλω αλλά μου φάνηκαν υπερβολικά τα 70, ειδικά αυτήν την περίοδο. πάντως, αν ψήνεσαι, ή όποιος άλλος, ψήνομαι να μοιράσουμε το κόστος και το βιβλίο το κρατάς εσύ, εμένα δεν με ενδιαφέρει να το έχω, μόνο να το διαβάσω θέλω.
διάβασα τις 80 σελίδες λοιπόν, όλα δλδ τα αποσπάσματα που είχε βγάλει προς τα έξω. δεν θα σου πω πολλά, μόνο ότι είναι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και πολύ ξεροκέφαλος σε φάσεις (σε σημείο εκνευρισμού δλδ, αλλά έχει δυο όψεις αυτό… η άλλη είναι ότι καταλαβαίνεις πώς η πίστη μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή ενός ανθρώπου). εγώ φανμπόη δεν είμαι, μόνο με τα δυο πρώτα (και κυρίως με το πρώτο) περνάω περιόδους ψύχωσης που μου δημιουργούν την επιθυμία να μπω στο μυαλό του clayton. ε, το βιβλίο αυτό είναι το μυαλό του και κυρίως η ψυχή του. όσο αφελές κι αν ακούγεται, με καλλιτέχνες που ποτέ δεν έχεις (ή πρόκειται να) γνωρίσει, μπορεί να υπάρξει ένα ιδιότυπο δέσιμο. ο clayton είναι τέτοια περίπτωση. αν κάποιος δεν έχει δεθεί με τη μουσική του ή αν δεν έχει φάει σκατό στη ζωή του, πιθανότατα θα του φανεί υπερβολικό, μελό και ίσως επιτηδευμένο (άλλωστε είναι σαν να κοιτάς από κλειδαρότρυπα). αν ωστόσο οι saviour machine είναι κάτι παραπάνω από μια μπάντα με ωραίους δίσκους για κάποιον, το βιβλίο θα τον βοηθήσει να καταλάβει τι πραγματικά είναι αυτή η μπάντα και ο clayton.
Μόλις θα είμαι στην διάθεση να το διαβάσω (μετά τον Σεπτέμβριο υποψιάζομαι) θα σε pm.
Αυτό που λες, για το ότι μπορεί να φανεί υπερβολικό να κυκλοφορεί βιβλίο-ημερολόγιο από τον mainman μιας σχεδόν underground μπάντας, με σχετικά λίγους φίλους ανά τον κόσμο, ισχύει. Όμως η ιδιαιτερότητα των μουσικών δημιουργιών αυτού του ανθρώπου, κάνει όντως αυτούς τους λίγους που τις έχουν βιώσει να θέλουν να μπουν μέσα στο μυαλό του. Και αφού ανέφερες και το ντεμπούτο, ναι, όντως είναι λογικό να θέλεις να μάθεις περισσότερα, (έστω και από την κλειδαρότρυπα) για τον άνθρωπο που έχει γράψει ένα killer και ένα Ludicrous smiles.
πω, που τους θυμήθηκες τους θεούληδες Conditioned Response? δεν έχω βρει δίσκο τους πουθενά, υπάρχουν ακόμα?
Μπα… ούτε υπάρχουν, ούτε και μέλη τους ασχολήθηκαν και με κάτι άλλο μετά 
Η εύρεση των δίσκων τους, ανάγεται πλέον στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Εκτός και αν διαρρήξουμε το σπίτι του χρήστη Ναβουχοδονόσορα, οπότε κάτι μπορεί να γίνει