λολ υπαρχουν ακομα αυτοι; Το Prayer For The Dying ειναι πολυ καλος δισκος. Ειχα δει και τον Τιρελλι με Riot πριν κανα δεκαρι χρονια, φοβερος τραγουδιστης…
Για μένα κυκλοφόρησε ο δίσκος του 15 για τον χώρο. Το Wrath for the Ages των War Dance. Πραγματικά επικό στιβαρό έξυπνο μέταλ με φοβερή ατμόσφαιρα. Ωραία παραγωγή, παραδοσιακές αναφορές, φωνάρα, όγκο και χωρίς φανφάρες και κλαμπατσίμπαλα.
Το περιμένω πως και πως. Κυκλοφόρησε;;;
Ναι και εγω το πηρα απο τον Greg, την προηγουμενη Κυριακη στο Αν. Εχει λιωσει…
Κυκλοφορεί κανονικά και σε No Remorse, 13 ευρώ. Ας έχει κανείς υπόψη του πάντως ότι πέρα από τα ήδη γνωστά έχει μόνο 3 νέα τραγούδια, + 1 διασκευή σε Sarissa, και από τα νέα τραγούδια μου φαίνεται πως μόνο το 1 (το ομώνυμο, τελευταίο στο δίσκο) είναι εξίσου ενδιαφέρον με τα ήδη γνωστά. Για κάποιον που δεν είχε υπόψη του το πρόμο βέβαια, δεν το συζητάω, ο δίσκος είναι μαστ και είναι εντυπωσιακό που η μπάντα έχει ήδη τον δικό της ξεχωριστό ήχο εντός του ιδιώματος!
Για μενα το ομωνυμο ειναι η μονη σχετικα αδιαφορη συνθεση της μπαντας κ τα αλλα 2, War of titans κ Achilles war dance, απο τα κορυφαια τους.
To promo το έχω λιώσει. Το είχα αγοράσει στη συναυλία με Warlord και γενικά το συγκρότημα μου έκανε εντύπωση στην συναυλία εκείνη την (άγια) ημέρα. Είχαν τρομερό δέσιμο και βιρτουόζικο στυλάκι. Γενικά γούσταρα την όλη φάση και με το πρόμο ήρθε και έδεσε το γλυκό.
Το άλμπουμ πρέπει να το αγοράσω οπωσδήποτε αλλά μάλλον θα περιμένω το βινύλιο το οποίο απ’ ότι έμαθα θα αργήσει λιγάκι
(δεν θέλω να χαλάσω την παράδοση που έχω να ψωνίζω ΜΟΝΟ Ελληνικά βινύλια από τον greg )
Ναι το βινυλιο κυκλοφορει Μαρτη και θα το παρω και σε αυτην την εκδοση ανετα.
Δεν ξερω αν εχει αναφερθει, αλλα κυκλοφορησε απο την cult metal classics αυτο το cult metal classic.
Γαμαει στεγνα απο την αρχη μεχρι το τελος. US metal απο Kαναδα μερια, δεκαρι ακατεβατο. Τσεκαρετε κ σπευσατε αν σας ψηνει!
τρελή δισκάρα, επιτέλους επίσημη κυκλοφορία
Δισκογραφία Wolf. Ξεκινάω με το ντεμπούτο.
Παρελαβα σημερα. Εχει ηδη παιξει 5 φορες σερι!
[B]MANILLA ROAD!!![/B]
Δισκογραφία Wolf. Black Wings, 2002.
Καλά κάνεις Βικ και σπας αρχίδια για τους Γουλφ, 1000% μαζί σου, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πούμε δύο φωνήεντα για το υπονοούμενο που άφησες για τους Slough Feg, καθώς και γι’ αυτή την παπάτζα για “δευτεροκλασάτους” Portrait και In Solitude. Μη σε ψάχνω ε;
Να με ψάξεις και να έρθεις να χαιρετήσεις οπωσδήποτε 
Και ό,τι ήθελε προκύψει!
Όσο για τους Slough Feg δεν νομίζω να άφησα κανένα υπονοούμενο. Αντιθέτως, είναι η μοναδική μπάντα που αναγνώρισα ότι διεκδικεί τον τίτλο της “καλύτερης heavy metal μπάντας των τελευταίων 15 ετών” στα ίσα από τους Wolf - ακόμα και αν διαφωνώ, έχω άλλη προτίμηση. Έτσι το έγραψα.
“Δεν ξέρω ποιο γκρουπ πιστεύει ο καθένας ότι αξίζει αυτή την διάκριση. Οι Slough Feg ίσως; Δεκτόν κι ας έχω άλλη άποψη. Το θέμα είναι ότι δεν είναι πολλές, είναι 2-3 που διεκδικούν τον τίτλο με σοβαρότητα”
Το πόιντ είναι η τελευταία πρόταση. Άλλος μπορεί να πει Grand Magus (που διαφωνώ ΠΟΛΥ περισσότερο), άλλος θα πει Enforcer, άλλος κάτι άλλο. Το θέμα είναι ότι πέραν των Μεγάλων Παλαιών, το heavy metal δεν βγάζει πολλούς, είμαστε πολλά χρόνια μετά την ακμή του είδους και επομένως είναι πολύτιμες και μονάκριβες και ΣΠΑΝΙΕΣ οι μπαντάρες. Μία εκ των οποίων, η κατά τη γνώμη μου ανώτερη όλων, έρχεται πρώτη φορά για λάιβ τώρα. Αυτό.
Όσο για τους δευτεροκλασάτους, αναφέρομαι ως προς την King Diamond/MF επιρροή και την συνεχή αναφορά σε αυτούς ως παιδιών τους. Οι In Solitude στον τελευταίο είναι ακόμα πιο μακριά από αυτό και ακόμα πιο μακριά από τα γούστα μου. Δευτεροκλασάτοι; Δεν ξέρω, δεν μου αρέσουν καθόλου εκεί, στο βαθμό του “βγάλε αυτή τη παπαριά τώρα και βάλε λίγο ΜΕΤΑΛ να γουστάρουμε”. Δεν μου αρέσει καθόλου η μίξη που παρουσιάζουν και τα στοιχεία MF είναι επιδερμικά και σε άλλο context. Για να κάνουν παρέα με τους Ghost και τους Witchcraft περιοδεία μούρλια, σίγουρα - και όχι, δεν θα την έλεγα δευτεροκλασάτη, ίσα-ίσα, αλλά εγώ δεν θα είμαι εκεί εκτός και αν κανείς πει τίποτα παπαριές για τα παιδιά των MF. Εκεί θα πάω να κάψω το μαγαζί.
Αλλά και πέραν αυτού, ΣΙΓΑ ΤΑ ΩΑ ΜΩΡΕ. Με πρήξανε να τους ακούσω και τους δύο, “πώς, εσύ ειδικά που έχεις ψύχωση με τον King” και τέτοια και τα άκουσα και εγώ και λυπάμαι αλλά θέλουν πολλά κιλά καρβέλι ακόμα όλοι τους για να μιλάμε ότι πλησίασαν καν ποιοτικά/συνθετικά. Οι Portrait ήταν οι πιο συμπαθείς όλων τους αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι στο λέβελ των Stormwarrior σε σχέση με τον Kai Hansen.
Αυτά, προφανώς, συνοψίζουν την προσωπική μου άποψη. ΜΕΤΑΛ που ΤΙΜΑΕΙ τους Mercyful Fate και κυρίως ΤΑ ΣΠΑΕΙ είναι αυτό:
ή αυτό το ΚΑΡΑΕΠΟΣ:
Θα έρθεις Wolf;
πέστα γαμώ την τρέλα
1 Like
,
Αν φτάνουν εκείνη την περίοδο τα γκαφρά, ναι, θα είμαι εκεί σωποδήποτε. Δεν ξέρω βέβαια αν θα σε χαιρετίσω, γιατί στο κάτω-κάτω δεν ξέρω πώς είναι η φάτσα σου :!:
Και τώρα ας πάμε στα της όλης κουβέντας αυτής, αφού αντί να συνεχίσεις τον χαβαλέ και να με διαολοστείλεις απάντησες σοβαρά και εμπεριστατωμένα, χαμένε, ε χαμένε.
Πρώτα απ’ όλα εγώ είμαι όντως από κείνους που θεωρούν τους Slough Feg την καλύτερη χέβι μέταλ μπάντα της τελευταίας 15ετίας (και βάλε ίσως - με ανταγωνισμό λιγότερο σκληρό του επιθυμητού πάντως η αλήθεια είναι). Έτσι όπως το γραψες αρχικά με ζώσανε τα φίδια μήπως εννοούσες κάτι του στυλ “έχουν αρκετούς οπαδούς μωρέ αλλά εμένα δε μου λένε κάτι”. Για το ότι τους αναγνωρίζεις εκεί ψηλά αλλά απλώς προτιμάς Γουλφ προφανώς δε μου πέφτει λόγος.
Για Portrait και In Solitude είναι βέβαιο ότι έχω άλλη γνώμη (καλύτερη). Καλά για να τα λέμε και όλα οι Portrait αποδείχθηκαν συνεπέστερη μπάντα… αλλά και με In Solitude γουστάρω κάργα ακόμα και δε με αφήνει ανικανοποίητο κάτι στη δισκογραφία τους. Έχει γούστο μάλιστα το γεγονός ότι το τελευταίο που λες κι εσύ, δεν το είχα ακούσει για καιρό λόγω στρατού, και είχα πολύ χαμηλές προσδοκίες επειδή είχα ακούσει από αρκετούς ότι το είχανε γυρίσει λέει στο… goth rock. Τι έκανε λέει; Εγώ πάντως όταν τελικά το άκουσα δεν το εξέλαβα έτσι, μου φάνηκε απλά σαν μια πιο 70’s/art rock εκδοχή του γνωστού Mercyful Fate μείγματος και δε με χάλασε καθόλου μπορώ να πω. Αλλά ντάξει το καταλαβαίνω αν κάποιοι ξενερώσανε. Πάντως τα πρώτα δύο που είναι σε πιο παραδοσιακό ύφος δίνουν πόνο αδιαπραγμάτευτα. Καλά για Portrait τι να πούμε. Εδώ οι άνθρωποι διασκεύασαν πέρυσι το Mother Sun των Θεών! Μόνο αυτό φτάνει για να τους προσκυνάει κανείς αιώνια. Αλλά και τα δικά τους γαμάνε απλόχερα, λέω γω.
Θα σε ρώταγα και για τίποτα RAM, αλλά με τη γνώμη που έχει για τους άλλους αγχώνομαι οπότε δεν.
Πάντως οι Γουλφ είναι όντως κορυφή σε συνέπεια και συνέχεια. Κι ας μη με τρέλανε το τελευταίο.
