Kι αφού τον πήρα από τη συναυλία και κοντεύω να τον λιώσω σε 2 μόνο μέρες το δίσκο, ώρα για ριβιού. Εδώ έχουμε την πρώτη DIY κυκλοφορία των HEDVIKA. Την παραγωγή την έχουν κάνει οι ίδιοι, και είναι όπως πρέπει για αυτό που θέλουν να βγάλουν. Η μουσική και οι στίχοι βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Το δέσιμο των μελών είναι δεδομένο, κάτι που φάνηκε και στο πολύ καλό πρόσφατο παρθενικό τους λάιβ. Ο δίσκος έχει δημιουργηθεί με πολύ άνεση και μεράκι, κάτι που αντικατοπτρίζεται στις συνθέσεις. Αν και μακροσκελείς, ρέουν φυσικότατα και οι ιδέες σκάνε η μία σα συνέχεια της άλλης χωρίς να κουράζουν. Και να τονιστεί πως υπό το προσωπικό άκουσμα του γράφοντος, είναι ο απόλυτος ορισμός των grower κομματιών.
Έχουν βγάλει το μπάσο του Δημήτρη μπροστά, και αυτό δίνει έξτρα πόντους γιατί πραγματικά παίζει πάρα πολύ ωραία και έξυπνα θέματα. Αν θέλετε απόδειξη, ακούστε το θέμα με έμφαση στις άρσεις που αρχίζει στο 1’44" του 100000 Years και σε κάνει να κουνιέσαι ακόμα και πριν χτυπήσει ο Εnceladus (παίγνιο με τους τίτλους, αλλά μάλλον αυτά τα δύο κομμάτια ξεχωρίζουν από τα πρώτα ακούσματα). Οι κιθάρες των Δημήτρη-Βασίλη πολύ συμπαγείς, στημένες στη λογική του μινιμαλισμού, δίνουν σημασία σε αυτά που δεν παίζουν, και για όσους παίζουν μουσική αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Τα εφέ είναι έξυπνα τοποθετημένα, και ο βρώμικος ήχος τούβλο. Με πολύ ταξίδι στα ήρεμα μέρη και νεύρο-τσαμπουκά στα γκάζια, παίρνουν τον έλεγχο της διάθεσης του ακροατή καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Άφησα τελευταία τα ντραμς του Μιχάλη, που είναι βάση της μπάντας, αφού δίνουν το έναυσμα όλου του χτισίματος και της ατμόσφαιρας . Ειδικά στις κορυφώσεις των κομματιών, είναι σχεδόν ανεξέλεγκτα, δίνοντας μια αίσθηση σαλέματος. Και τώρα πάμε στη φωνή. Επειδή για δικούς μου λόγους δε θέλω και δεν έχει αξία να την κρίνω, θα πω μόνο πως όσοι ξέρουν για ποιον μιλάμε από τις υπόλοιπες μπάντες του τραγουδιστή, εδώ θα βρουν μια από τις πιο μεστές του ερμηνείες. Βρίσκεται σε απόλυτη σύμπλευση με τους στίχους αποπνέοντας την ιδανική εκφραστικότητα, ευκρίνεια και ευφράδεια. Πολύ ενδιαφέρον βρήκα πως σε ένα τραγούδι χρησιμοποιείται σαν υπόστρωμα και πραγματικά γίνεται όργανο. Να σημειωθεί πως ο δίσκος είναι concept-ικός - ή τουλάχιστον έτσι τον συνέλαβα - για μια υπερσυμπαντική-διαγαλαξιακή ιστορία ένωσης, την οποία έχει σημασία ο ακροατής να την ανακαλύψει μόνος του και να τη βάλει κάτω από το δικό του πρίσμα. Σε απόλυτη αρμονία με το μουσικό κομμάτι, εγγυάται ένα εισιτήριο διαρκείας για όσους έχουν διάθεση και ανάγκη για αστρικά ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς (άραγε υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν?)
Για το τέλος άφησα την ονοματολογία, που θα μπορούσε να είναι και τελείως άχρηστη αφού το γκρουπ έχει καταφέρει να έχει το δικό του χαρακτήρα. Έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που χωρίς να είναι συγκλονιστικός για τις καινοτομίες του, στέκεται με σεβασμό υπό το φως των πρωτοπόρων πλανητών Isis-Νeurosis. Οι Hedvika έριξαν αρκετή δουλειά στον ένα και κάτι χρόνο που πέρασε από τότε που έκαναν την εμφάνισή τους, και αν συνεχίσουν να δουλεύουν το ίδιο μεθοδικά και αθόρυβα στο μέλλον, με την ίδια έμφαση σε αυτό που λείπει από τη σύγχρονη μουσική, την ουσία της, έχουν όλα τα φόντα να σταθούν εκεί έξω αυτόφωτοι, επαναλαμβάνοντας το μικρό αλλά πολύ σημαντικό επίτευγμα που βάφτισαν The Evidence οf Absence.
Η παραπάνω κριτική γράφτηκε από κάποιον φίλο των παιδιών που συμμετέχουν στο συγκρότημα, με σεβασμό πάνω από όλα στη μουσική και στους ίδιους, χωρίς καμία διάθεση κολακείας, μεροληψίας ή χαιδέματος αυτιών. Eλπίζω όποιος τη διαβάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο να περάσει το ίδιο καλά ακούγοντας το δίσκο, με αυτόν που την έγραψε. Απλά ήθελα να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το πως βλέπω τη μουσική τους. Κι επειδή η τελευταία κουβέντα ανήκει πάντα στον καλλιτέχνη, κλείνω με τα δικά τους λόγια και δύο αποσπάσματα, αυτά που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση, με αγγίζουν περισσότερο, και τα έχω αγαπήσει ήδη.
Aπό το εναρκτήριο Collapse…
We were the
Stars
We were the Light
We are the moments
We are the shadow carriers
κι από το ακροτελεύτιο Shapes of Nemesis…
Remorseless
We 're given
What is due
