Βάζω το πρώτο κομμάτι Giants on the Run και κάπου μετά από το ακουστικό σημείο σκάει γνωστό riff. Λέω δεν παίζει αυτό κάπου το έχω ξαναακούσει!
Bathory - Shores in Flames το main riff ή μήπως Manowar - Bridge of Death κάτι ανάμεσα!
Άρε Kai από παντού δανείζεσαι , αλλά σε αγαπάμε!
Μanowar το Bridge Of Death, και ο συγχωρεμένος ήταν μανούλα στα δάνεια, ναι σίγουρα δεν είχε ακούσει ποτέ ούτε Manowar ούτε Venom 
Πιστεύει πραγματικά κάποιος ότι ο Kai έχει ακούσει Bathory και μάλιστα πήρε και δάνειο;
Είναι μία παραλλαγή πάνω σε σεμιναραϊκό riffing των Priest.
Όπως και στο “Majestic” μετά τον καταιγισμό μπαίνει το πασίγνωστο σημείο του “Rebellion in Dreamland” με την πανομοιότυπη τσιρίδα (με τη μόνη διαφορά ότι τώρα τη ρίχνει ο Kiske).
Για να είμαστε ορθοί, αν και καθήμενοι, τα συγκεκριμένα δύο είναι ανούσια σύγκριση. Το “Battalions…” έχει πατήσει πάνω στα προηγηθέντα. Σμιλεύθηκε από τον ήχο και το υλικό, και με την επερχόμενη, τότε, καλπάζουσα έμπνευση, βγαλμένη από τις ιστορίες όλης της γης, γεννήθηκε ως αποπαίδι του “Walls of Jericho”.
Ακούγοντας ολοκληρωμένο το καινούριο Helloween για πρώτη φορά σήμερα (2 φορές) έχω να πω ότι τα σπάει! Πάντα ήμουν φαν του άλμπουμ φορμάτ και το Giants… έχει μια απολαυστικοτατη ροή που δεν βαριέσαι δευτερόλεπτο. Επικά κομμάτια, ποπ μέταλ όπως λέει και ο Andi , power οδοστρωτήρες, μπαλάντες, ανακατεύονται άψογα. Βέβαια αν δεν άξιζαν οι συνθέσεις θα είχαμε να λέγαμε. Όμως όλα δείχνουν πως το κάθε μέλος έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για το τελικό αποτέλεσμα.
Νομίζω με άνεση το καλύτερο Ηelloween από The Dark Ride και μετά.
( αν πιναμε μπυρες καπου εξω θα σας ελεγα να σταματήσει αυτο το αστείο με το dark ride οταν αμεσως μετα υπάρχει το rabbits να ξεκινησω μαχη αλλα τι να σας κανω)
Στο giants on the run ελεγα “δεν θελω gamma ray στους helloween μου”. Μετα απο αρκετες ακροασεις λεω “θελω κ αλλο gamma ray στους helloween μου”. Αδελφάκι του nabataea.
Και ερχεται Το majestic που ειναι ο τελειος συνδυασμός helloween κ gamma ray. Επισης να σταματησει το αστειο με τα fade out. Χανουμε πραγματα. Το κανατε κ στο skyfall.
Weikath συγγνωμη για οτι ειπα. Πολυ καλες συνθέσεις και οι 2.
Kiske συγγνωμη. Σπερνεις. Αλλα απλα μείωσες το σκορ. Ο Andi ειναι Αρχοντικος.
Για το into the sun ειχα βγαλει φτυαρια μαχαιρια μπαζουκας οταν το πρωτοακουσα αλλα μετα μ επιασαν τα συναισθηματικα μου.
Τι εγραψες ρε μαλακα Andi; Tι φοβερη φλωρια ειναι το λιγο ειναι πιο λιγο περισσότερο; κλαιω με hansen στο βιντεο.
This is tokyo. Μεσα στο αλμπουμ ομορφο. Παραμενει χαζομαριτσα.
Univeeeeerse!!!
Τι μελωδιαρα ειναι αυτη στο hand of god; Απίθανο τραγουδι. Το καλύτερο του αλμπουμ. Μπραβο μικρε.
Συμφωνω με ολα οσα εγραψες αλλα θα βαλω εναν αστερισκο εδω γιατι υπαρχει το 7 Sinners. Το καινουριο το θεωρω αναμφισβητητα καλυτερο απο ολα τα υπολοιπα που εβγαλαν τα προηγουμενα 24 χρονια.
Σου εβαλα καρδουλα για αυτην την προταση. Και για μενα το καλυτερο του δισκου.
Το Majestic το βαριεμαι. Και το τελος ειναι πολυ κακο editing. Αν θελεις fadeout, καντο λιγο καλυτερα.
Το Giants On The Run ειναι κομματαρα οχι επειδη θυμιζει Gamma Ray, αλλα ΠΑΡΟΛΟ που εχει μεσα λιγο Gamma Ray 
θα βλέπω εφιάλτες
Σολάρα!
Αργησα να γραψω γιατι ηθελα να ακουσω το δισκο πολλες φορες πρωτα.
Καταρχην, oldschool-ια οσο δεν παει- εννοώντας τελη 80s mid 90s Helloween και 90s Gamma Ray, με δοσεις Pink Cream 69-ικου hard/glam. Οι μοντερνες πινελιες που αναφερθηκαν δεν ξερω που εντοπιστηκαν- εκτος αν μοντερνο εννοουμε τα 90s
Λατρεψα το προηγουμενο, το ειχα και αρκετα ψηλα στην λιστα της χρονιας του και ακομα το ακουω ιδιαιτερα συχνα, ομολογω πως μου αρεσουν σε αυτο καποια νεα πραγματακια- σε καμια περιπτωση prog, πχ σε cyanide, down in the dumbs και τα fear of the fallen (κομματαρα ολκης) και mass pollution που μου ακουγονται απροσδοκητα φρεσκα αν σκεφτουμε απο που αντλουν επιρροες, ενα τραγουδι λιγο διαφορετικο (angels), καποια γυρισματα απο δω και απο κει που ξεφευγαν απο το σκληρο old school- που υπηρχε και αυτο στα περιπου μισα κομματια του δισκου, που τα περισσοτερα γαμουν.
Απο τις πρωτες λοιπον ακροασεις γινεται αντιληπτο πως εχουμε κατι διαφορετικο, πιο old school και με πιο γενναια δοση Gamma ray.
Μετα την 3η-4η ακροαση ο δισκος αρχισε να μου αρεσει πολυ, τωρα στις διψηφιες που ειμαι ακομα περισσοτερο. Βοηθαει η παρα πολυ ωραια παραγωγη, γυαλισμενη οσο πρεπει και μοντερνα οσο πρεπει, οι φανταστικες ιδεες, οι σολαρες, οι 3 φωνες που εναλλασσονται υποδειγματικα, η εμπνευση που δεν χανεται πουθενα και οτι μου αρεσουν ολα τα κομματια του (ναι, και το this is tokyo, μια χαρα ειναι, πολυ ευχαριστο και ταιριαζει στη ροη). Αν παμε αντιστροφα, για τα καλυτερα του δισκου, αυτη τη στιγμη για εμενα Giants on the run, Universe, We can be gods, Into the Sun και Majestic ειναι η πρωτη πενταδα.
Το στοιχημα εχει κερδηθει, μιλαμε για εναν πολυ καλο δισκο σιγουρα, ο χρονος θα δειξει πλεον.
Μονο Helloween.-
Αρχίζουμε σιγα σιγα να ξεψαχνιζουμε το εκπληκτικό αυτο αλμπουμ κ έρχομαι να βαλω κουιζακι με ποιο παλαιότερο τραγουδι του γκρουπ μοιαζει η φωνητικη μελωδια του kiske στην αρχη του majestic.
Εκτος κ αν είναι στο μυαλο μου μονο.
Πιάνω κάτι ψήγματα από το “Keeper of the SevenKeys”.
Τα οποία υπάρχουν και στις κιθάρες (ίσως, λίγο πιο έντονα) πριν μπει ο Kai.
Γενικά, ακούς UFO, Rainbow, Judas Priest, και μπόλικο “Heading for Tomorrow” (το τιμημένο).
Και θέλω να πω, πως να πάρει, αλλά εκεί που κάνει την έκρηξη, το κλείνουν λίγο άδοξα. Δώστε του ρε καταλάβει και να νιώσουμε και ας το 'χουμε ξαναγαπήσει αυτό το σημείο.
Με εκαψες. Kαποιο εκ των Mankind (κουπλέ ) A Million to one (ρεφρέν); Κατά προσέγγιση, μπόλικη
Kαι μενα μου κάνε κάτι γνώριμο αλλά κατέληξα στο Emerald Sword (κάπου στο κουπλέ) 
Ναι!!!
Παω να προσεξω τ αλλα 2 που εγραψες
Κάπως αργοπορημένος στο πάρτυ, για χίλιους κι έναν λόγους, αλλά ας πω κι εγώ την αποψούλα μου:
Δεν είναι δα ότι δεν μου άρεσε ο δίσκος, αλλά εν συνόλω τον βρήκα ξεκάθαρα κατώτερο από τον προηγούμενο. Παρότι φαίνεται (και μάλλον είναι) πιο ομοιογενές το G&M, μοιάζει σαν να του λείπει το στοιχείο της έκπληξης που -εγώ τουλάχιστον- βρήκα στον προκάτοχό του. Επίσης, πάντα κατά την άποψή μου, τού λείπει ένα τεράστιο κομμάτι. Θα μπορούσε το “Majestic” να είναι τέτοιο, αλλά όταν μιλάμε για τον δημιουργό της όλης ιστορίας, ε… την έχουμε μία αυστηρότητα παραπάνω.
Ο Weikath απογοητεύει με τις συνθέσεις του στο G&M, σε σημείο που καλύτερα να μην υπήρχαν καν, ενώ τις εντυπώσεις φαίνεται να κλέβει ο Sacha με αμφότερες τις ομορφιές του. Επί των λοιπών, το εναρκτήριο είναι όμορφο, τo “A Little Is a Little Too Much” το χορεύω χαλαρότατα οπουδήποτε μισομεθυσμένος, το “We Can Be Gods” καλούλι, ενώ τα υπόλοιπα του Deris μού περνάνε αδιάφορα.
Από άποψη ήχου, αποδόσεων κ.λπ., θεωρώ περιττό να σχολιάσω οτιδήποτε για τους άρχοντες των αρχόντων.
Όπως και να ‘χει, καλούτσικος δίσκος, με πολύ χτυπητές μέτριες στιγμές, όμως.
Για το σετλιστ
Και we burn και hell was made in heaven και in the middle of a heartbeat και king of a 1000 years
Μπόμπα είναι. Βάλανε βέβαια τις 2 από τις 3 κλάπες του τελευταίου αλλά χαλάλι.
Μακάρι στο μελλον να βάλουμε και καμιά σύνθεση του Uli (του άλλου δε παίζει, είναι persona non grata) η να ψάξουν και κανα αλλο διαμαντακι από 92’ μέχρι 05’
Ταξίδι στο 1987