Οταν μιλαμε για εναν δισκο μιλαμε για το συνολο του δισκου, την συνολικη δυναμικη του, την ατμοσφαιρα του, το δεσιμο των κομματιων μεταξυ τους, ολα. Το Heading For Tommorow ειναι οντως ΥΠΕΡΕΠΟΣ και ειναι καλυτερο απο καποια κομματια του Land Of The Free αλλα ειναι πολυ Victim Of Changes σε σημεια, κατι που δεν συμβαινει σε κανενα κομματι του Land. Και σαν συνολο ο δισκος αν και τον λατρευω δεν πλησιαζει την τελειοτητα του Land Of The Free.
Απο εκει και περα το Sigh No More ειναι πολυ ιδιαιτερος δισκος γιατι βγαζει μια μελαγχολια που δεν συμβαινει με αλλους δισκους των Rays. Ως γνωστον ο Kai Hansen σαν συνθετης και στιχουργος παντα βγαζει μια αισιοδοξια, ενα συναισθημα παλης εναντια στα κακως κειμενα της κοινωνιας, στο Sigh No More ειναι καπως πιο απαισιοδοξος και για αυτην την μπαντα καπως με ξενιζει συγκριτικα με τους υπολοιπους δισκους. Αλλα το αγαπω πολυ και αυτο και το γουσταρω με 1000 που ειναι και διαφορετικο, απλα το κατατασσω ενα κλικ κατω απο τα υπολοιπα.
4 πρώτα Gamma Ray για μένα είναι η φυσική συνέχεια των Helloween που αγάπησα. Kai Hansen σε περίοδο ακμής ακόμα (η πρώτη δεκαετία του). Sigh No More εξαιρετικό και αφόρητα υποτιμημένο. Το Dreamhealer είναι μέγιστο έπος και σίγουρα μέσα στα αγαπημένα μου κομμάτια έβερ. Heading for Tomorrow ο αγαπημένος μου GR δίσκος για προσωπικούς λόγους αλλά όποιο και να έλεγε κανείς από τα 4 πρώτα για μένα στέκει.
To Sigh No More βγήκε έτσι γιατί στα γενέθλια του Kai ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ τότε, που τον είχε επηρεάσει πολύ στο πώς βλέπει τα πράγματα να πηγαίνουν παγκοσμίως.
Υπερέπος το Heading… αλλά το Rebellion… είναι ακόμα πιο υπερέπος! Και συνολικά σαν δίσκος είναι ένα δυο σκαλιά ανώτερος από όλα τα προηγούμενα Rays για μένα ΚΑΙ γιατί τραγουδάει ο Kai, ωραίος και γαμάτος ο Ralf αλλά στο Land of The Free ο μπαμπάς όλου το power δίνει ρεσιταλ σε όλα τα επίπεδα
Δυο σκαλιά δεν είναι για μένα πάντως. Και περισσότερο μουσικό έδαφος καλύπτουν στα 3 πρώτα από ότι σε όλη την ύστερη δισκογραφία τους, κάτι που προσωπικά με θλίβει αρκετά, ειδικά όταν σταμάτησε η έμπνευση…
Δεν καταλαβαίνω καθόλου πάντως την προτίμηση στον Kai Hansen από τον Ralf Scheepers από την μάζα. Θεωρώ ότι έχει να κάνει μόνο με την συγκυρία του LotF. Ο Scheepers είναι λαρύγγι επιπέδου Kiske (και καλύτερο ενδεχομένως, το ποια χροιά προτιμά ο καθένας βέβαια είναι άλλη ιστορία) - και η πλειοψηφία θεωρεί ανέκδοτο την σύγκριση Κίσκε/Χάνσεν, κάτι που αντιστρέφεται εντελώς με τον Ραλφ. Περίεργο το βρίσκω. To Blast from the Past ας πούμε για μένα είναι συνολικά εμφανής υποβάθμιση των ορίτζιναλ συνθέσεων. Και το λέω εγώ ο Χανσενικός μέχρι το μεδούλι.
Ω! Τώρα είδα ότι κάποια ψυχή έχει ανεβάσει τα έπη από το Insanity and Genius από τον Αύγουστο και δεν τα έχουν κατεβάσει ακόμη… Πού είναι αυτά τα έπη ρε Kai σήμερα; The Cave Principle ή το Future Madhouse, μην πιάσω τώρα το ομώνυμο που σε κάνει να απελπίζεσαι όταν καταλαβαίνεις τι γράφανε οι προηγούμενοι συνεργάτες του…
τα 3 πρώτα σίγουρα καλύπτουν μεγάλο εύρος μουσικών επιρροών του Kai και είναι εξαιρετικά αλμπουμ
Για τα αυτιά είναι πιο ευχάριστα σαν μουσική και πιο ενδιαφέροντα . Δεν τα θεωρώ τόσο power metal με την έννοια που εγώ το γνώρισα και το αγάπησα ( keepers , blind guardian , Land of the Free ) . Είναι πιο χαρντ ροκ με στοιχεία που πράγματι απώλεσε με την πάροδο των χρόνων ( ακούω queen , priest , classic rock , pink floyd και κάποια πλήκτρα κάτι μου θυμίζουν )
Αλλά το Land of the Free είναι σχολή και δεν μπορώ να το συγκρίνω . Είναι άλλη φάση τα 3 πρώτα άλλη το Land και γιατί όχι , για άλλο ακροατήριο . Τα βρίσκω διαφορετικά
To Land of the Free είναι αριστούργημα του heavy metal (speed/power) και έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, πραγματικά ξεχειλίζει έμπνευση: κάτι All of the Damned, Abyss of the Void, Afterlife είναι στο ίδιο λέβελ με τα Rebellion, ομώνυμο, Man on a Mission και γενικά το 1995 ήταν τεράστια υπόθεση να έχεις κάτι τόσο ποιοτικό χέβυ μέταλ με φουλ 80ς αίσθημα χωρίς καμία επιτήδευση (χάθηκε αυτό μετά), με καταπληκτική ζεστή παραγωγή και γενικά κακό λόγο δεν έχω κανέναν (άντε, δεν μου αρέσει το Farewell).
Παρόλα αυτά, μετά από αυτόν τον δίσκο μπήκαν σε καλούπι και αν η έμπνευση (γιατί ο Kai είναι τεράστιος) κράτησε 2-3 δίσκους ακόμη, κάπου εξαντλήθηκε η φάση, κάπου η ομάδα έδειξε την συνθετική της φτώχεια και ό,τι έκανε ξεχωριστούς τους Gamma Ray θάφτηκε, με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρούνται ο ορισμός του γιουρο-στρουμφοπάουερ από κάποιους, το οποίο είναι πραγματικά κρίμα.
Α, ρε Kai, λίγες νότες έπαιζες και με έλιωνες ρε μπαγάσα… Lonesome Stranger
Χμμ μου αρέσει πιο πολύ ο Hansen όχι γιατί είναι καλύτερος από τον Ralf απλά θεωρώ ότι έχει προσωπικότητα. Ο Ralf είναι φωνάρα αλλά λίγο Halford wannabe κι αυτό με χαλάει λιγάκι
Το ηξερα οτι το Sign No More ειχε αυτη την μελαγχολια λογω του πολεμου του Κολπου αλλα δεν ηξερα οτι ξεκινησε ο πολεμνος την ημερα των γενεθλιων του Kai. Ωραια λεπτομερεια.
Απο εκει και περα καλα τα λετε σε γενικες γραμμες για Gamma Ray με την διαφορα οτι και τα Somewhere Out In Space και Power Plant ειναι στην χρυση εποχη της μπαντας, ναι δεν εχουν τοση ποικιλια οσο οι πρωτοι 3 δισκοι, ναι πλεον υπαρχει καποια μανιερα στις συνθεσεις αλλα μιλαμε για εμπνευσμενες κομματαρες και εγω γενικα τα 6 πρωτα τα εχω ολα πολυ ψηλα. Οσο αφορα την συγκριση Scheepers και Kai, ειναι διαφορετικοι τραγουδιστες, ο Scheepers εχει εννοειται περισσοτερες δυνατοτητες, αλλα ο Kai εχει αυτη την μοναδικη χροια που αν σου κανει, κολλας… Μου αρεσουν οι δισκοι οπως κυκλοφορησαν το Blast From The Past δεν το γουσταρω ας πουμε. Αλλα δεν μπορω να φανταστω το Land ή το Somewhere χωρις την φωνη του Kai.
Ο Σίπερς τρελό λαρύγγι αλλά η χροιά του κοντού είναι απλά portal σε άλλο κόσμο και με γκάμα συναισθημάτων. Βρωμιά και δυσωδία, επίθεση, μελαγχολία, έπικνες, θεατρικότητα/queenίλα. Αφήνει ψυχή σε ep/jericho, τη ξαναφήνει στο Land, πάει μετά γλεντάει Hansi/Falaschi στα ίδια τους τα κομμάτια και τέτοια. Ο Σίπερς και το Transilvanian Hunger να πει σα το Desert Plains θα ακούγεται. Εννοείται ότι στα πρώτα 3 που χαρντροκίζουν γαμάει και δέρνει, όπως και στους Primal Fear.
Και εμένα μου αρέσουν πολύ μέχρι το Majestic (αισθητά περισσότερο από τους αντίστοιχους Helloween, που μου αρέσουν και αυτοί), με τα SOIS, Powerplant (με αυτή τη σειρά) στην κορυφή αλλά έπονται των 4 πρώτων. Λατρεύω εννοείται την χροιά του Κai Hansen (ακόμα περισσότερο στα πρώτα του χρόνια) και δεν με χάλασε καθόλου, απλά εξέφρασα μια απορία πώς γίνεται οι περισσότεροι να προτιμάνε Κίσκε από τον Κάι και οι περισσότεροι να προτιμάνε τον Κάι από τον Ραλφ. Εικάζω λόγω των δίσκων (πολύ δημοφιλέστεροι οι GR όταν παίζανε straight europower).
Δεν συμφωνώ ότι είναι τόσο Χάλφορντ, έχει πάρα πολύ αναγνωρίσιμη χροιά ο Ραλφ, πολύ περισσότερο από άλλους μεταγενέστερους γιουροπάουερ πάντως. Από εκεί και πέρα ο Κάι δεν μπορεί με τίποτα να πει τα κομμάτια του Ραλφ αλλά γενικά λίγοι μπορούν να τα πουν με τον δικό του αέρα. Φοβερά υποτιμημένος τραγουδιστής αλλά δεν του φταίει και κανείς. Στους Primal Fear πραγματικά εγκλωβίστηκε σε β’ εθνική Πριστ γιουροπάουερ με κάποιες εκλάμψεις που δεν σώζουν την κατάσταση. Πάντως τον είδα λάιβ και η φωνή του είναι τρομακτικά άψογη.
Ο Ολίβα είχε πάντοτε καλύτερο λαρύγγι από τον Kai αλλά το έκαψε κυριολεκτικά με τις καταχρήσεις. Ο Kai το έκαψε μετά από δεκαετίες στο σανίδι τουλάχιστον!
Eίναι πολύ ωραία εκτέλεση, την ξαναέβαλα μόλις… Βέβαια στο pre-chorus ακούμε τον Kai να διαλύει τις χορδές του (ΜΕΤΑΛ βέβαια) αλλά πραγματικά ωραίο λάιβ. Πιο πολύ χάζευα τα μαλλιά του βέβαια…
Μπορει να ειναι και σατανιασμενος και μαστουρωμενος και οτι αλλο θελετε, αλλα εγω θα παρω τον Hansi over Hansen σε οποιαδηποτε μερα του χρονου, οποιαδηποτε ωρα της ημερας, για οποιοδηποτε τραγουδι στον κοσμο.
