Δεν το κάνει επίτηδες πάντως, είναι έμφυτο.
Ξέρεις τι θα σ έλεγε για τον Kant αν διαφωνούσε…τώρα όμως καρδούλες και φιλάκια…
Ρε μια είναι η αλήθεια και θα το πώ τραγουδiστά, πάει δε πάει ο Kai τους γαμάει 
Αλήθεια αιρετικέ, από Gamma Ray τι άκουσες? Ούτε με το Land of the Free δεν ψήθηκες?
χρειαζεται να εισαι αιρετικος για να αναρωτηθεις τι το ιδιαιτερο παρουσιασαν οι gamma ray εκτος απο το land of the free;
Έχετε δώσει ρέστα κι εδώ, κατά τη γνώμη μου ο Kiske έχει καλύτερη φωνή, τον αγαπώ και ειδικά στα χαμηλά του που την έχει δει και Elvis είναι απίστευτος.
Ο Deris από την άλλη ήταν φοβερός με τους Pink Cream 69 και στους Helloween όμως έδωσε μια τσαχπινιά, μια αλητεια συν ότι είναι και καλός συνθέτης και σπουδαίος frontman.
Σε γενικές γραμμές θεωρώ τα 3 πρώτα τους αριστουργήματα που λίγες μπάντες στην ιστορία του μεταλ έχουν φτάσει ή έχουν ξεπεράσει. Έφτιαξαν σχολή ήταν κάτι νέο κτλ κτλ. Οι δίσκοι με τον Deris στην καλύτερη γαμανε το σύμπαν( Time of the Oath, Dark Ride, Master… ) όχι όμως όσο τα 3 πρώτα τους. Αυταααα
Οι Gamma Ray και μόνο το Land of the free να είχαν φτάνει για να είναι στο πάνθεον. Κατά τα άλλα μια χαρά δισκαρες είναι και Heading For Tomorrow, Insanity and Genius, Somewhere out in space, Power plant, No world order.
άκουσε τα όλα μέχρι το No World Order ( ή και Majestic γιατί όχι ; ) και κρίνε μόνος σου
ε μωρε λες να μην το εχω κανει; ετσι τα βγαζω απο το μυαλο μου;
επος το Land of the free πολλες μετριοτητες απο εκει κ περα. καποτε χτυπιομουν και με last before the storm και με valley of the kings και με short as hell -ευκαιρια να ακουσουμε τον hansen να μιμειται τον hetfield 
- και και, αλλα στο περασμα του χρονου στ αυτια μου δεν αντεξαν.
τι να σου πω; γνωμημου
Οι μονοι 2 δισκοι που μου ειπαν κατι ηταν το Somewhere Out In Space και το Land Of The Free, κι αυτα βαρια μεχρι το 2000 οπου βγηκα απο την εφηβεια και ταυτοχρονα σταματησα να ακουω και οτιδηποτε σχετικο με power metal εκτος απο Helloween και Blind Guardian, που τους παρατησα αμφοτερους πολλα πολλα χρονια αργοτερα (προσφατα σχετικα). Just not my cup of tea, ποσο μαλλον μιας και δε μου αρεσει καθολου η φωνη του Kai Hansen.
Για Helloween καλα τα λεει σε γενικες γραμμες ο Shadowking, παρολο που στο τελος προφανως υπερισχυει το προσωπικο γουστο. Προσωπικα θεωρω πολυ λανθασμενη προταση γενικα το “Τα 3 πρωτα” αφου βρισκω το Walls Of Jericho εναν απλα αξιοπρεπη δισκο, και πολυ κατωτερο των 2 Keepers.
ΥΓ. Επισης δε μου βγαζει ΚΑΝΕΝΑ νοημα το σνομπαρισμα του Better Than Raw που παρατηρω σε αρκετους, οι οποιοι το βαζουν πολυ πιο κατω απο τα αλλα 3 της χρυσης εποχης Deris, αυτης με τον Uli Kusch και τον Roland Grapow ντε. Δηλαδη για μενα αυτοι οι 4 δισκοι ειναι παρα πολυ κοντα ο ενας με τον αλλον, και αναλογα τη διαθεση και τη μερα αλλαζουν ranking πολυ ανετα με οποιαδηποτε σειρα. Αλλοτε ειναι το Raw, αλλοτε το Master, αλλοτε το Time, αλλοτε το Dark το καλυτερο, αλλα και το χειροτερο απο τα 4.
και εγω για καποιον λογο οταν μιλαω για τ αλμπουμ των helloween με deris ποτε δεν φερνω στο μυαλο μου το better than raw αν και τοτε που κυκλοφορησε αλλα και τωρα το θεωρω αριστουργημα
επιτελους εβγαλαν και ενα βιντεο κλιπ που “βλεποταν” το I can
για να μην πω οτι θεωρω το midnight sun στα 10 καλυτερα κομματια της deris περιοδου και με πειτε υπερβολικο
Ακριβώς το ίδιο κι εγώ. Νομίζω ότι είναι λίγο ανομοιογενές σαν αισθητική και δε μένει στο μυαλό ως μία ενιαία εμπειρία, ενώ έχει κομματάρες. Ίσως κι ότι τα υπόλοιπα της ‘‘golden era’’ του Andi έχουν κάτι χαρακτηριστικό όλα: το Master το πρώτο με Deris και στροφή στον ήχο, το Oath με τη γνωστή παραγωγή, το controversial Dark Ride. Και το BTW κάπου εκεί χωμένο να μας κλείνει το μάτι με την εξωφυλλάρα του
Έχουμε πει πόσο τεράστια δισκάρα είναι το Insanity ε;
Καταλαβαινω οτι το Land of the Free ειναι κορυφη κ το χω λατρεψει, αλλα εμενα το αγαπημενο Gamma Ray ειναι το Insanity & Genius. Υμνοι του προ αιωνων αγαπημενου μου europower. Tribute to the past, Last before the storm, No return καθως κ διαφορετικου τυπου οπως το ομωνυμο η το Space eater. Φοβερες κ οι εκτελεσεις τους στο λαιβ Power of metal.
Το “Space Eater” ήταν στο σπουδαίο “Heading For Tomorrow”. Έναν γοητευτικά ποικιλόμορφο δίσκο, όπου, μακριά από τις λεπτές ισορροπίες των Helloween, ο Kai Hansen μπορούσε πλέον να λειτουργήσει πιο ελεύθερα και να εκδηλώσει π.χ.ανερυθρίαστα την τεράστια αγάπη του και για τους Queen. Αυτή την ελευθερία δυστυχώς, σταδιακά την απεμπόλησε οικειοθελώς.
Heading for tomorrow γατάκια…
Η φυσική εξέλιξη των Keepers τότε…
Μπαλάντες σαν το Silence ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Το ομώνυμο είναι ΕΠΟC.
O Ralf μπαίνει στο πάνθεον για όσα έκανε εκεί μέσα.
Και για τη συναυλία στο Άλσος, βέβαια…
Και μόλις το έβαλα να παίξει να γουστάρω αισιόδοξο μεταλ, από αυτό που μόνο ο Kai ξέρει να κάνει τόσο καλά.
Τι θα γίνει με εκείνο το ποστ ( εκτός αν ήταν για να γράψεις πόσο γαμει το Mission Motherland)?
Φανμποηδες αυτού του κόσμου, ενωθείτε !
Δικιο εχεις. Εχω στο μυαλο μου εντονα τις εκτελεσεις του Power of Metal. Λες κ ειναι ενας δισκος εννιαιος ολα αυτα
Ίσως ένα κλικ με περισσότερη αγάπη για τους The Sweet . Αν τσεκάρεις ολόκληρο το “Off the Record” θα δεις αρκετά σημεία να έχουν μεταλλοποιηθεί στα τρία πρώτα Rays. Και κάτι πολύ βασικό, που θεωρώ προσωπικά, είναι ότι τότε είχε και σπουδαίους συνεργάτες, οι οποίοι βοηθούσαν κατά πολύ στο συνθετικό κομμάτι (εξαιρείται το ντεμπούτο που είναι ένα ξέσπασμα του Kai), ώστε να αποδώσουν στο έπακρο εκείνο το πανέμορφο power n’ roll.
μπαλάντα να τη βάλεις στον γάμο σου
Το Land Of The Free ειναι “αντικειμενικα και υποκειμενικα” ή αλλιως “κατα γενικη ομολογια” η κορυφη τους αλλα οπως ειπαν και αλλοι εχουν πολλες δισκαρες. Heading For Tomorrow, Sigh No More, Insanity And Genius, Somewhere Out In Space, Power Plant ειναι ολα τους ενα και ενα (το Sigh No More ενα κλικ κατω απο τα υπολοιπα), απο εκει και περα με τις υπολοιπες κυκλοφοριες το πραγμα εχει να κανει με το γουστο του καθενος. Αλλα οι Gamma Ray στα 90’s ηταν τεραστια δυναμη στο power και μιλαμε για την καλυτερη εποχη του ιδιωματος. Οσο για το Land Of The Free ειναι ο,τι καλυτερο βγηκε απο Helloween και Gamma Ray μαζι μετα τα Keepers.
“Sign No More” για μένα ανώτερο από οτιδήποτε μετά το “Land of the Free”. Βασικά, το έχω ίδιο σε αξία με το “Land…”.
Έχω να σου θέσω ένα ερώτημα, γιατί το έχω σκεφτεί αρκετές φορές και για άλλους δίσκους από άλλες μπάντες. Είναι όντως το “Land…” καλύτερο από το “Heading…”; Είναι όλο το “Land…” καλύτερο από το υπερέπος τραγούδι “Heading for Tomorrow”; Βαστάει η καρδιά σου ν’ απαντήσεις με το χέρι σου απάνω της; Χεχε
Δεν πιστεύω προσωπικά ότι υπάρχει έστω κι ένα τραγούδι μέσα στο “Land…” που ν’ αγγίζει το (τραγούδι) “Heading…”.
Βλέποντας τα τελευταία βίδεα, ομολογώ ότι η κατάσταση δείχνει πιο τίμια…