Oι Helstar ιδρυθηκαν το 1982 στο Houston (USA) και με μια σειρα απο δισκους σε εκεινη την δεκαετια καθιερωθηκαν ως μια απο τις σημαντικοτερες μπαντες του US Power Metal.
Εδω θα ακουσετε καταιγιστικο power αμερικανικης σχολης.
Επιθετικα riffs, τεχνικα κοψιματα, καθως και μελωδικα leads.
Οι κιθαρες παιρνουν φωτια, καθως η τεχνικη και το κοπανημα συμβαδιζουν.
Δισκογραφια:
Burning Star (1984)
Remnants Of War (1986)
A Distant Thunder (1988]
Nosferatu (1989)
Multiples Of Black (1995)
The King Of Hell (2008]
ο φετινος τους δισκος ειναι απο τα καλυτερα come-backs ever!!!
οποιος γουσταρει us power η γενικοτερα αγνο heavy kai παλιο power ειναι αμαρτια να μην εχει ακουσει το καινουριο Helstar! σπευσατε!!
Καλα αυτο το pain απο το τελευταιο ειναι απο τα καλυτερα thrash κομματια τελευταια!Γενικως ο δισκος ειναι πολυ δυναμικος.Θελει αρκετες ακροασεις για να μπεις στο κλιμα και να αρχισεις να ξεχωριζει κομματια κλπ.(αρχικα μου φανηκε υπερβολικα ομοιογενης)
Τι μας κανει ενας υψιφωνος νεαρος Rivera,δυο ανταγωνιστικοι κιθαριστες που οι ιδεες,τους ρεουν αφθονα και ενα στιβαρο μονοτονοκτονικο ζευγαρι μπασου/κρουστων?Helstar ειναι οι απαντηση.Σε ενα δισκο που ολοι συμβαλλουν συνθετικα και το αποτελεσμα θριβει ενδιαφεροντος.Μουσικη που ακροβατει αναμεσα στο U.S. Power και thrash,και στιχους κοινωνικου και πολιτι(σμι)κου ενδιαφεροντος.Με το μαχαιρι στο λαιμο για επιλογη καλυτερου τραγουδιου:Bitter End.Και αφιερωση το He’s a Woman,She’s a Man των Scorpions…
’‘dedicated to bands who are all glam and no jam,all hai and no face,image and no substance’’.
Συμφωνώ ότι οι κορυφές τους είναι τα distant thunder και nosferatu. Μου αρέσει παρά πολύ και το remnants of war… Τους “νέους” χελσταρ δεν μπορώ να τους ακούσω… Δε μου θυμίζει τίποτα τη μπανταρα με τις ριφαρες και τα άψογα φωνητικά του ριβερα!!
βέβαια δεν έχω δώσει κ πολύ βάση, αλλά ένα άλμπουμ που είχα ακούσει δε μ’άρεσε καθόλου! Νομίζω το king of hell είχα ακούσει…
Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι [B]αυτό το έπος [/B]έχει μια μαγεία από τα υπερκαυλέ χρόνια και ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα στο “επιθετικό και συμπαθές αλλά καμία σχέση” Glory of Chaos του 2010. Όλο λέμε, κουπλέ-ρεφρέν, αλλαγή, σόλο, τούμπανα όλα.
Nosferatu στους αγαπημένους μου δίσκους έβερ, ατόφιο δεκάρι.
