Εσπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω…
Η Επιστροφη (Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ)
Xαλαρά οι ώρες και το σπίτι από άμμο και ομίχλη…απίστευτη ταινία,μου πήρε μια μέρα να συνελθω!
Oπα…Νατο το Νεφελόνι…Και cinefil βλέπω…
Λοιπον 21 γραμμάρια,Τελευταία έξοδος-Ρίτα Χέηγουωρθ,ο κύκλος των χαμένων ποιητών,25η ώρα,το φαινόμενο της Πεταλούδας,Jacobbs Ladder μερικές από τις οποίες με εκαναν να παραμιλώ για μέρες…
Αλίμονο!!!
Πάντως κι ο κύκλος των χαμένων ποιητών είναι πολύ ωραία ταινία!
Dead man
Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις τι πάει να πει ελευθερία
ταινιαρα…
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο socrates.
Αχ αυτή η μουσική του Neil Young
Τρεις νότες είναι αλλά σου ματώνει η ψυχή σ’ αυτή την ταινία με την εκπληκτική φωτογραφία και το πάρα πολύ καλό σενάριο.
σε μια φαση εμφανιζεται και ο Iggy Pop αν θυμαμαι καλα…
25th hour.Δεν υπάρχει ταινία σαν αυτή.
Και το Bowling for columbine με έκανε να κλάψω πολλές φορές για διάφορους λόγους.
Ooυ γες! Και τι εμφάνιση!!!
Johnny Got His Gun (που το ειδα επιτελους). Δεν εχω λογια. Το συναισθημα που νιωθεις οταν την βλεπεις ειναι κατι σαν κλειστοφοβια…Απεριγραπτο…
Δες και το “Das Boot” σου μεταδείδει την κλειστοφοβία των πρωταγωνιστών. Μιλάω πάντα για την ορίτζιναλ έκδοση του 1981. Νομίζω έχει διασκευαστεί αλλά δεν το έχω δει
“Ρεκβιέμ για ένα όνειρο”, “Ο Τζόνι πήρε το όπλο του” και “21 γραμμάρια” με διαφορά οι πιο ψυχοπλακοτικές ταινίες που έχω δει. Από πλευράς συγκίνησης “Φόρεστ Γκαμπ” και “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” ενώ από πλευράς κακού τέλους “Το κορίτσι μου” και “Λεόν”. Επίσης το πρόσφατο “Fountain” του Αρονόφσκι σε αφήνει με ένα περίεργο κενό.
Όντως και το Φόρεστ Γκαμπ ήταν πάρα πολύ συγκινητικό. Τι ωραία ταινία ρε!
Απολύτως κανένα κενό. Προσωπικά, μου βούλωσε όλες τις τρύπες.
Το Fountain δεν θα λεγα οτι μου αφησε δυσαρεστη αισθηση. Ποιημα ηταν.
Και το American Βeauty επίσης φοβερό έργο και με πολλά νοήματα για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και την καταρρευση του…
το Fountain μεγαλη πατατα για μενα.
I am Sam, Φόρεστ Γκαμπ, Πρασινο μιλι, απο τα πολυ συγκινητικά όπως επίσης το καταπληκτικό Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας με πολύ κακό τέλος. Βεβαια υπάρχουν και δεκάδες άλλα…
Περίμενα να δώ κάποιον ναν αναφέρει το Στίγμα,μια από τις πιο ιδιαίτερς ταινίες του ελληνικού σινεμά των 80’s,αλλά αφού δεν το χει δεί κανεις το προτείνω με τα 1000.Έχει πολύ καλό σενάριο,οι ηθοποιοί αξιοπρεπής,και πιστεύω ότι αξίζει.