οι hooverphonic είναι αναμφίβολα από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει το βέλγιο, και από τους πρωτοπόρους της trip hop/electronica σκηνής των 90’s.έχουν διαγράψει μεγάλη πορεία στο χώρο, και συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους εναρμονισμένους με την κάθε εποχή, που δεν επιτέπουν στο μουσικόφιλο κοινό να αδιαφορήσει γι’αυτούς.mainman των hooverphonic είναι ο alex callier, ο οποίος κρατά ψηλά τη σημαία του συγκροτήματος, ακόμη και αν έχουν αλλάξει τρείς τραγουδίστριες.
η αρχή έγινε το καλοκαίρι του 1996:
A New Stereophonic Sound Spectacular (1996)
ο πρώτος δίσκος των hooverphonic κυκλοφόρησε με το όνομα hoover, και με τραγουδίστρια την liesje sadonius.μουσικά, είναι σαν να ακούς τους portishead να παίζουν dream pop.ο δίσκος είναι χασιματικός, και για πολλούς είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει.δυναμικό ντεμπούτο που τους βάζει αυτομάτως στο χάρτη.
άκου: Inhaler, 2Wicky, Barabas
Blue Wonder Power Milk (1998 )
1998, και αλλαγές για τους βέλγους.το όνομα από hoover αλλάζει σε hooverphonic, και στη θέση της τραγουδίστριας προσλαμβάνεται η 19χρονη geike arnaert, που έμελλε να συνδέσει τους hooverphonic με το όνομά της.το “blue wonder power milk” είναι πιο ηλεκτρονικό, και λιγότερο σκοτεινό από το προ διετίας ντεμπούτο.η arnaert κερδίζει με τις ερμηνείες της, και οι συνθέσεις του δίσκου είναι τόσο εξαιρετικά ‘catchy’ με έναν ιδιαίτερο τρόπο.κάποια κιθαριστικά θέματα έγιναν trademark των hooverphonic, και η διασκευή στο ‘this strange effect’ των kinks είναι καταπληκτική.το “blue wonder power milk” είναι σαν ένα όμορφο μισοξεχασμένο καλοκαιρινό όνειρο.η εμπορική καταξίωση ήταν πλέον ένα βήμα μακριά…
άκου: Club Montepulciano, Eden, Magenta
The Magnificent Tree (2000)
και το 2000 ήρθε επιτέλους και η εμπορική καταξίωση για τους hooverphonic.το “the magnificent tree” κυκλοφόρησε το σεπτέμβρη του 2000, και περιείχε το ‘mad about you’, τη μεγαλύτερη δηλαδή επιτυχία τους.το τρομερό videoclip του παιζόταν παντού, και αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα χιτάκια των 00’s.ο δίσκος όμως δεν είναι μόνο το ‘mad about you’.οι hooverphonic πλέον έχουν κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο είδος τραγουδιποιίας, και ξέρουν καλά πως να γράφουν μόνο κομματάρες.το “the magnificent tree” είναι πιο ευκολοάκουστο από τα προηγούμενα, αλλά εξίσου ποιοτικό.
άκου: Mad About You, Jackie Cane, Out Of Sight
Hooverphonic Presents Jackie Cane (2002)
πιστοί με το ανα διετία ραντεβού τους, οι hooverphonic το 2002 κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους, με σαφείς πιο pop προσανατολισμούς.τα γνωστά dream pop χιτάκια των hooverphonic είναι και πάλι εδώ, όπως και εύπεπτα pop κομμάτια (φερ’ειπείν το ‘the world is mine’), που εν τέλει απέκτησαν δυνατό airplay.να σημειωθεί πως η jackie cane είναι φανταστικός χαρακτήρας, και είχε γίνει ήδη νύξη στο ομότιτλο κομμάτι από το “the magnificent tree”.περισσότερες πληροφορίες από τη wikipedia:
The story revolves around the fictitious character Jackie Cane who leaves her identical twin sister in order to become a professional singer. Driven to the brink of insanity by the pressures of fame, Jackie quits show business and returns home to attempt reconciliation with her sister. But, still bitter from years of being put last, her sister kills both of them with a poisoned Last Supper.[1]
άκου: Sometimes, Human Interest, The World Is Mine
No More Sweet Music (2005)
εν έτει 2005 ο alex callier αντιλαμβάνεται πως η μαγιά των μουσικών που έπαιζαν οι hooverphonic έχει πια περάσει, και αποφασίζει να κοιτάξει το μέλλον κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν της μπάντας.πειραματισμοί.το “no more sweet music” είναι διπλός δίσκος.το πρώτο cd λέγεται “more sweet music”, και περιέχει τον κανονικό δίσκο, σε trip hop-ίζοντα dream pop μουσικά ηχοτόπια, αρκετά πιο 'δύστροπα από τη μουσική του “hooverphonic presents jackie cane”.στο δεύτερο cd, ο alex callier ρεμιξάρει τα τραγούδια του δίσκου σε πιο ηλεκτρονικές φόρμες, με τον τίτλο “no more swwet music”.εύστοχος ο τίτλος…
άκου: We All Float, You Hurt Me, Wake Up
The President Of The LSD Golf Club (2007)
οι μουσικοί πειραματισμοί που ξεκίνησαν οι hooverphonic με το “no more sweet music” ολοκληρώνονται στο “the president of the lsd golf club”.μιας και πλέον έφυγαν από τη sony (να σημειωθεί ότι το “the president of the lsd golf club” ήθελαν να είναι ο τίτλος του “the magnificent tree”, αλλα΄η sony δεν τους το επέτρεψε), αφού έπαψαν να είναι εμπορικοί, είναι εντελώς ελεύθεροι να γράψουν τη μουσική που αυτοί θέλουν, χωρίς να έχουν σκοπό να απευθυνθούν σε μεγάλα ακροατήρια.είναι ο πρώτος δίσκος που οι hooverphonic πειραματίζονται με το ψυχεδελικό rock, και για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν μέχρι και mellotron!σε μια επισκόπηση της δισκογραφίας των hooverphonic, ίσως αυτό το album να είναι και το καλύτερό τους…οι portishead ένα χρόνο μετά ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, επεκτείνοντάς τον.
άκου: Expedition Impossible, Circles, Black Marble Tiles
The Night Before (2010)
η geike arnaert μετά από 5 δίσκους με τους hooverphonic, και αφού συνέδεσε το όνομά της μαζί τους αποχωρεί, και η noemie wolfs έρχεται.ο alex callier βάζει στοίχημα να αποδείξει πως αυτός είναι η ψυχή των hooverphonic, και μάλλον τα καταφέρνει.αν και αρχικά η φωνή της wolfs κάπως με ξένισε (γιατί εμφανισιακά δεν υστερεί καθόλου από την arnaert…), στη συνέχεια βγήκα από το τριπάκι της σύγκρισης με την arnaert, και συνειδητοποίησα πως κάποιες ερμηνείες της στο “the night before” είναι κορυφαίες.μουσικά, οι πειραματισμοί των δύο τελευταίων δίσκων εγκαταλείπονται, και ο δίσκος ηχεί σαν soundtrack τίτλων κλασικής ταινίας james bond.αρκετά 60’s σε σημεία, αλλά και με κατανόηση στην ποιοτική pop του σήμερα.τελικά το “the night before” είναι ένας καλός δίσκος, και οι hooverphonic φαίνεται να μπορούν και χωρίς την arnaert.το αν αυτό θα συμβεί, θα το δείξει ο χρόνος.προς το παρόν δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα μέτριο album, και είναι μια μπάντα που αξίζει να ψάξετε…
άκου: Anger Never Dies, The Night Before, Heartbroken
