καμια κριτικη για το καινουριο του ihsahn???(δν 8υμαμαι κ πως λεγεται ρε…)
το ακουσε κανεις·α3ιζει ρε??
gia peite :roll:
Υπέροχη η συνέντευξη. Τη χόρτασα, πραγματικά. Και μ’ άρεσε η ιδιαίτερα το πάθος του στο λόγο του για τη γυναίκα του, ο τρόπος με τον οποίο δέχεται ν’ ανατραπεί από το λόγο της. Πρέπει να είναι πολύ ερωτευμένος αυτός ο άνθρωπος.
Στα της μουσικής, θαρρώ ότι είναι από τους λίγους μουσικούς που έχει κερδίσει έναν άλλο σεβασμό από τον κοινότυπο και κλασσικό που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και ο σεβασμός αυτός ξεκινάει και συνεχίζεται στο σημείο εκείνο που απλά περιμένεις ν’ ακούσεις Τι θέλει να συνθέσει και να δημιουργήσει και όχι να βασιστείς στην απαίτησή σου να παίξει το ένα ή το άλλο μόνο και μόνο επειδή τον αγοράζεις, τον αποκαλείς προσωπικό σου αγαπημένο και τον ανακηρύσσεις true blackster.
Και μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα της πολυπόθητης δισκογραφικής επιστροφής των Emperor. Το “ου” του είναι καθαρό “όχι”, γιατί δεν υπάρχει νόημα.
“After”, “Arktis” και “Amr” είναι από τ’ αγαπημένα μου στα όσα έχει κάνει. To “Angl” είναι ένας δίσκος που δε μ’ έπιασε και κάτι με άφησε προσωπικά αδιάφορο.
8 Likes
Καλή είναι μωρέ, αλλά πηγές αναφέρουν πως αν την τυπώσεις και την διαβάσεις τυπωμένη παίζει να είναι καλύτερη.
9 Likes
Καλά, μεταξύ μας τώρα, η υλική υπόσταση σε κάποια πράγματα δίνει άλλη αίσθηση.
Καταλαβαίνω την σπόντα και που πηγαίνει, αλλά ένα βιβλίο ειναι κλάσεις ανώτερο από τον καλύτερο ebook reader, ένα cd είναι κλάσεις ανώτερο από οποιοδήποτε ψηφιακό μέσο παραγωγής μουσικής κλπ.
Η αληθεια ειναι πως τον Ihsahn τον έχω εκτιμήσει αρκετά από το πως μιλήσαμε. Νομίζω είπε ενδιαφέροντα πράγματα και δείχνει πως ειναι ακομπλεξάριστος γενικά.
Το πάθος που έχει για τη μουσική του φαίνεται και από το πως μιλάει γι αυτό.
5 Likes
Αρχικά, να πω πως βαριέμαι την όλη φάση, απλά ήθελα να κάνω χιούμορ γιατί από ότι κατάλαβα συνεχίζεται ακόμα κάτι που νόμιζα ότι είχε ξεπεραστεί. Έχουμε φτάσει στο 2019 και υποθέτω ότι ο κόσμος έχει αξιολογήσει και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του γύρω από το θέμα. Και κάθε άποψη είναι σεβαστή.
Από την άλλη, να θέσω απλά κάποια πράγματα που θεωρώ αυτονόητα:
- Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η ανάγνωση ενός ολόκληρου βιβλίου με την ανάγνωση μιας συνέντευξης, ενός άρθρου, μιας κριτικής κοκ
- Τόσο στο ψηφιακό, όσο και στο φυσικό μέσο, παίζουν ρόλο και “τεχνικοί” παράγοντες (στήσιμο, γραμματοσειρά κλπ)
- Φαντάζομαι ότι είναι αντιληπτό ότι η ποιότητα του περιεχομένου δεν εξαρτάται από το αν είναι σε ψηφιακό ή φυσικό μέσο.
- Είναι μάλλον άκυρο το να γενικεύεις τη δουλειά, είτε του φυσικού τύπου, είτε του ψηφιακού. Δεν είναι όλοι το ίδιο το ίδιο καλοί ή το ίδιο κακοί σε αυτό που κάνουν.
Τώρα όσον αφορά στη μουσική αυτή καθαυτή. Θεωρώ ότι μπορώ να προσδιοριστώ ως “συλλέκτης” (σε ένα βαθμό). Αγοράζω αρκετή μουσική, μου αρέσει να έχω το φυσικό προϊόν, το artwork κλπ και έχω επενδύσει και σε ηχοσύστημα (γιατί αλλιώς τι νόημα έχει; ), οπότε αναγνωρίζω την αξία του. Αλλά, το ότι εμένα μου αρέσει όλη αυτή η διαδικασία (το experience) ακρόασης της μουσικής και το ότι την προσεγγίζω και ως “συλλέκτης” δεν αναιρεί ότι την ευχαριστιέται και την εκτιμά και κάποιος που απλά την streamάρει ή την ακούει σε mp3 κλπ. Είναι μια ευρύτερη κουβέντα που έχει αρκετούς επιμέρους παράγοντες που πρέπει να αξιολογηθούν.
Αυτά και σόρρυ για το οφφτόπικ.
1 Like
Η υλική υπόσταση πια έχει αποκτήσει χαρακτήρα διακοσμητικού ή αναμνηστικού. Δεν είναι κακό αυτό, δλδ εγώ το φοιτητικό μου σπίτι το ειχα φουλ διακοσμημένο με βινύλια, cd κλπ, ακόμα και οι βιβλιοθήκες με τα αγαπημένα μου βιβλία ήταν κομμάτι του χαρακτήρα μου. Και καμιά φορά όταν πιάνω τα cd των queensryche και θυμάμαι τον εαυτό μου που τα παρήγγελνα κρυφά από τους γονείς μου (γιατί ξόδευα ό, τι λεφτά έβρισκα σ’ αυτά) και τα έκρυβα πίσω από τον κάδο σκουπιδιών στο μπαλκόνι, ε η καρδιά σκιρτεί. Και δεν το αλλάζω με τίποτα.
Όμως επίσης δεν μπορώ να διανοηθώ πόση λιγότερη μουσική θα είχα ακούσει και πόσα λιγότερα βιβλία θα είχα διαβάσει χωρίς το Kindle μου (και τις πειρατικές μου ικανότητες). Η ποιότητα στα streams πλέον είναι ίδια με του CD, ενώ το Kindle δεν μυρίζει βιβλίο, έχει όμως μέσα 2.000 βιβλία, δικό του φως, είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, έχει υπογράμμιση, μετάφραση, wikipedia κι ένα σωρό άλλα που το καθιστούν διαστημικά μπροστά.
Πλέον η φάση μου έχει πάει στο καλύτερα να πάρω ένα tshirt μιας μπάντας που θα το φοράω κιόλας για να πάνε τα χρήματα σε αυτήν, παρά να πάρω οπωσδήποτε το cd. Ή αντί να κατεβάσω το cd της θα το βάλω στο Spotify, να πάρει το 0,00000000000015 του ευρώ, έστω (lol). Ο κόσμος αλλάζει ίσως πρέπει να βρούμε νέους τρόπους να στηρίζουμε τους δημιουργούς.
Παρ’ όλ’ αυτά η αναθεματισμένη φύση των αγαθών δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Το γαμημένο το πετρέλαιο και το βαμβάκι δεν μπορείς να το πειρατέψεις, την ταινία και την μουσική μπορείς. Χωρίς πετρέλαιο δεν επιβιώνεις, χωρίς τέχνη, δεν ζεις. Οπότε εξ ορισμού η φάση θέλει ρίσκο και ρομαντισμό, δεν γίνεται αλλιώς…
5 Likes
Συνεχίζοντας το οφφτοπικ.
- Συμφωνώ, δεν είπα ποτέ το αντίθετο.
- Ναι
- Προφανώς
- Ναι, αλλά φαντάζομαι ότι απευθύνεσαι προς την σπόντα που έριξες και όχι προς εμένα.
Επίσης φυσικά και την ευχαριστιέται την μουσική και κάποιος ο οποίος χρησιμοποιεί ψηφιακά μέσα.
Έχει να κάνει ξεκάθαρα με το πως έχει μεγαλώσει κάποιος και τι ερεθίσματα είχε. Κάποιος γεννημένος στα 00ς, είναι λιγότερο πιθανό να είναι ο συλλέκτης που αναφέρεις πιο πάνω, λόγω και μόνο συγκυριών(δεν είπα ότι είναι κανόνας, είπα ότι είναι λιγότερο πιθανό). Καποιος γεννημένος πιο πριν, είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιεί φυσικά μέσα, καθώς πιθανότατα έμαθε την μουσική με διαφορετικό τρόπο.
Τους δίσκους ως επί το πλείστον από mp3 τους ακουω, οπότε δεν μου φαίνεται περίεργο το παραπάνω. Παρα ταύτα όμως, θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα το φυσικό μέσο, όχι μόνο ως μέσο συλλογής, αλλά γιατί έχεις άμεση επαφή με αυτό. Δεν έχεις μόνο μια αισθηση πλεον συνδεδεμένη με δίσκο, αλλά τουλάχιστον 2 με 3.
Προφανώς επίσης, τα ψηφιακά μέσα έχουν τον τρομέρο προτέρημα του όγκου και από τις 2 αποψεις. Δεν πιάνουν χώρο και έχεις άπειρα από δαύτα. Συγχρόνως φυσικά είναι και “αρνητικό” αυτό, καθώς μπορεί να χάσεις το αίσθημα του μέτρου. “Ας πάρω και τα τάδε ebook, είναι παμφηνο και δεν πιάνει χώρο” και φτάνεις να χεις 30 βιβλια χωρίς να τα έχεις διαβάσει. Τέσπα, όλα έχουν θετικά και αρνητικά.
Προσωπικά προτιμώ τα φυσικά μέσα σε κάποιες περιπτώσεις, σε άλλες τα ψηφιακά.
Μιλώντας για μουσικό τύπο, δεν μου κάνει καμία διαφορά. Ίσως μου αρέσει περισσότερο η τάξη ενός περιοδικού (βγαίνει μια φορά καθε χ χρονικό διάστημα, με συγκεκριμένη ύλη vs την καθημερινή ενημέρωση ενός ψηφιακού μέσου που μπορεί να χάσεις και κάτι λόγω του όγκου των πληροφοριών), αλλά και αυτό θέμα συνηθειας είναι, αλλά και ,φυσικά, ποιότητας.
Σε αυτό δεν συμφωνώ. Είναι πως το βλέπει ο καθένας φυσικά και πως θέλει να χαλάει τα χρήματα του. Ένας δίσκος θα κρατήσει μια ζωή, μια μπλουζα όχι (όχι φυσικά ότι δεν θα πάρω αν μου αρέσει κατι). Ο κόσμος αλλάζει σίγουρα και κατα πάσα πιθανότητα σε 50 χρόνια δεν θα βγαίνουν CD (κατα πασα πιθανότητα επίσης δεν θα είναι έτσι όπως τον γνωρίζουμε τώρα βέβαια 
) και η στήριξη ενός καλλιτέχνη πλέον “πρεπει” να γίνεται διαφορετικά, αλλά επίσης το φυσικό μέσο παραμένει άλλη υπόθεση. Ποιός δεν θα απολαύσει περισσότερο το Lateralus σε φυσικό μέσο ή το διάβασμα των κειμένων του Gildenlow στο In the Passing Light of Day? Tέσπα, είναι μια ατέρμονη συζήτηση αυτή, όπου και οι 2 ιστορίες έχουν θετικά και αρνητικά.
2 Likes
Ένα ευφυέστατο δείγμα μουσικής αντίληψης και σύλληψης. Όλα τα προηγούμενα μουσικά του εγχειρήματα προ της γεννήσεως αυτού του δίσκου, και αναφέρομαι στα ΕΡ του, ήταν μία σημαντική έκφραση (όχι απαραίτητα κάτι που έμεινε σ’ εμένα) για να φτάσει εδώ. Στην κατάλληλη στιγμή ν’ αποδοθεί η έμπνευσή του και να δώσει σχήμα και πνοή.
5 Likes
Το ακουω συχνα τις τελευταιες μερες, παρα πολυ ωραιο αλμπουμ
3 Likes