Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους mainstream δίσκους. Ωραία refrains, μελωδίες, πιασάρικα τραγούδια, λίγο industrial αλα Manson, μια χαρά.
Το ακούω πολύ αυτές τις μέρες και είναι διασκεδαστικό. Και μακράν το καλύτερό τους, ίσως επειδή απομακρύνθηκαν από το metalcore και υιοθέτησαν ένα διαφορετικό στυλ, αρχής γενομένης με το Blood.
Μπάντες σαν αυτή όπως και Butcher Babies, Huntress, Halestorm, Pretty Reckless κλπ τις θεωρώ γελοίες ψευτοροκ/μέταλ μπάντες που, καθόλου τυχαία, στηρίζονται πλήρως στα σωματικά προσόντα και στυλ των frontwomen τους και σε μερικά mainstream pop rock χιτάκια που κανείς δεν θυμάται αργότερα. Οι υπόλοιποι μουσικοί στις μπάντες αυτές είναι εξαφανισμένοι και ουσιαστικά είναι απλά υπάλληλοι. Ακόμα και το γελοίο εξώφυλλο προδίδει περί τίνος πρόκειται. Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός ΗΠΑ και Κολαούζου (Βρετανία δηλαδή) δεν έχουν και καμία φοβερή επιτυχία.
Sent from my iPhone using Tapatalk
Δεν θα διαφωνήσω με αυτό που λες aris2, γιατί πολύ απλά είναι ο κανόνας. Αλλά για να ισχύει ο εκάστοτε κανόνας, πρέπει να έχει και κάποιες εξαιρέσεις. Κάποιες από τις εξαιρέσεις είναι οι In This Moment που απο την στιγμή που κινούνται σε αυτή την industrial κατεύθυνση, φτιάχνουν πολύ ποιοτικότερη μουσική απο τις περισσότερες female fronted bands. Άσε που στο industrial 1 στους 100.000 γνωρίζει τον κιθαρίστα του Manson η του Rob Zombie. Τέλος μην μπαίνεις σε συγκρίσεις του τι ακούνε στις Η.Π.Α, που μόνο κολαούζος της δεν είναι η Βρετανία σε αυτό τον τομέα (μία πρόχειρη ματιά στα rock/metal charts θα σε πείσει) και ο υπόλοιπος κόσμος, είναι λιγάκι άτοπο.
Δεν είναι μόνο οι female fronted bands που γράφουν “μερικά mainstream pop rock χιτάκια που κανείς δεν θυμάται αργότερα”, και οι In Flames το ίδιο κάνουν, το ότι δεν βάζουν τον κώλο του Friden στο εξώφυλλο δεν έχει να λέει. Αν και θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρον.
Ναι προφανώς και έχεις δίκιο σε αυτό που λες, αλλά οι female fronted το ξέσκιζαν ανέκαθεν το άθλημα…
Ομολογουμένως ένα δίκιο το έχεις για το παρουσιαστικό, αν και στην πράξη αυτό το τσουβάλιασμα μου φαίνεται κάπως άστοχο. Όπως και ο όρος “female fronted” γενικότερα. Μέσες άκρες είναι η ίδια λογική με την οποία θάβεται το όχι-τόσο-χέβυ-ατμοσφαιρικό-συμφωνικο -μέταλ με τα γυναικεία φωνητικά, γιατί βγαίνουν η Simons ή η Jansen στα λαηβ με τα δερμάτινα και κάνουν καλά προβαρισμένο headbanging. Υπάρχει θα μου πεις διαφορά από αυτό στα κλιπ των Butcher Babies και δίκιο θα χεις, αλλά και πάλι. Κι αυτό που είπε ο μπασταρντ παραπάνω προφανώς.
Για τα του δίσκου τώρα, έχω ακούσει μόνο τα δύο σινγκλ που έχουν βγει, τα οποία βρήκα συμπαθητικά αλλά όχι κάτι περισσότερο. Λογικά κάποια στιγμή θα το τσεκάρω κι ολόκληρο, γιατί το προηγούμενο είχε τις στιγμές του, αλλά δεν περιμένω εντυπωσιακά πράγματα. Γενικά σε αυτό το στυλ -και με επίσης γυναικεία φωνητικά- προτιμώ την πιο “κορ” προσέγγιση των Agonist ή την πιο “παουερ/ποπ” των Amaranthe.
Αναφέρθηκα συγκεκριμένα στις πιο δημοφιλείς αυτή τη στιγμή “female fronted” μπάντες στην Αμερική, όχι γενικά. Πολλές άλλες μπάντες που έχουν γυναίκα τραγουδίστρια δεν προβάλουν απαραίτητα την σεξουαλικότητά τους είτε μέσω εξωφύλλων είτε με άλλο τρόπο. Οι συγκεκριμένες απλά μου δείνουν την εντύπωση πολύ ψεύτικων δημιουργημάτων και το όλο στησιμό τους περιστρέφεται γύρω από τις frontwomen τους σα να σε προσκαλεί να πας σε συναυλία τους ουσιαστικά για να δείς αυτές και όχι για τα μουσικό κομμάτι το οποίο περνάει μάλλον σε δεύτερη μοίρα.
Όσο για την Βρετανία εγώ βλέπω ότι αρκετές από αυτές τις μπάντες έχουν επιτυχία και εκεί. Η λέξη επιτυχία είναι γενική εξάλλου και δεν σημαίνει, ούτε υποστήριξα, ότι γεμίζουν και το Wembley.
Τσουβάλιασα αν θες μόνο τις Αμερικάνικες μπάντες και αναφέρθηκα ονομαστικά σε συγκεκριμένες, δεν μίλησα γενικά και αόριστα. Ούτε είμαι εναντίον του λεγόμενου female fronted μέταλ καθότι είμαι λάτρης αρκετών τέτοιων γκρούπ! Οι ευρωπαϊκές μπάντες με γυναίκες τραγουδίστριες έχουν συνήθως το μουσικό υπόβαθρο να υποστηρίξουν τη δουλειά τους και την εικόνα τους γι’αυτό ίσως και δεν προβάλλουν τόσο το σεξουαλικό κομμάτι συν ότι πολλές από αυτές είναι πραγματικά ταλαντούχες και φωνάρες οπότε αν τυγχάνει να είναι και ευπαρουσίαστες, αυτό είναι ένα έξτρα μπόνους. Δεν πάει κανείς να δει πχ Epica ή Nightwish για τις ευπαρουσίαστες τραγουδίστριές τους αλλά για τη μουσική τους!
Στις συναυλίες δεν πηγαίνουν, αλλά η σχετική γκρίνια από αρκετό κόσμο που δεν του αρέσει το συγκεκριμένο ύφος υπάρχει. Κι εγώ το αγαπάω το καλοπαιγμένο συμφωνικομεταλ και τα χω συνηθίσει.
Από τις μπάντες που ανέφερες πάντως οι Halestorm με το Strange Case πιστεύω ότι έβγαλαν έναν εξαιρετικό μέινστριμ σύγρονο hard rock δίσκο κι αυτό δεν έχει να κάνει με το εμφανισιακό της Hale. Οι Pretty Reckless απ’ την άλλη είναι η μπάντα που by default θα έχει πέραση ως η μπάντα της Momsen και της περσόνας που κουβαλάει, αλλά ακόμα κι έτσι οι δύο δίσκοι τους στο πλαίσιο που κινούνται -ραδιοφωνικά πιασάρικο ποπροκ- στέκονται τιμιότατα.
Το βασικό μου ζήτημα για τον όρο “female fronted” είναι ότι για παράδειγμα οι δύο αυτές μπάντες πιο κοντά βρίσκονται ας πούμε στους Shinedown, τους οποίους δε νομίζω να τους αμφισβητεί κάποιος έχοντας ως πάτημα το πόσο σκληρό ήχο έχουν. Αλλά με την λογική της ταμπέλας πηγαίνουν στην ίδια μεριά με τους In This Moment, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι πιο κοντά στον Manson και πρακτικά ελάχιστη σχέση έχουν ηχητικά, και καταλήγουν να τα ακούνε -πέρα από το πόσο τραβάνε σε κάποιες περιπτώσεις το θέμα του ίματζ, που κι εγώ μαζί- γιατί γράφουν πιασάρικα κομμάτια που περνάνε στο μέινστριμ. Λες κι αυτό είναι κάτι παράξενο για ένα συγκρότημα που κινείται στον ευρύτερο χώρο του μέινστριμ.
Φίλε ktn απάντησες μόνος σου, αυτοί που δεν τους αρέσει αυτή η μουσική, κυρίως συμφωνικό μέταλ για Ευρώπη, που παίζουν οι σχετικές μπάντες προφανώς και θα το κατηγορούν και η frontwomen τους είναι ο έυκολος στόχος. Γα τις αμερικάνικες όμως μπάντες, εκεί η κατηγορίες έχουν βέβαια βάση.
Οι Halestorm όντως είχαν ένα δυνατό γνήσιο hard rock άλμπουμ και μακάρι να το επαναλάβουν. Μπορεί να είναι mainstream αλλά σε σχέση με όλες τις άλλες είναι η μόνη για μένα μουσικά μάλλον αξιόλογη αλλά αυτό θα φανεί από το νέο τους άλμπουμ. Μάλιστα είναι μάλλον άδικο για τη συγκεκριμένη μπάντα η μουσική της να κρύβεται πίσω από τα μπούτια της Lzzy!
Δεν με ενοχλεί να είναι μια μπάντα mainstream αρκεί να είναι αληθινή σε αυτό που κάνει και να μη ξεπουλάει τις μουσικές της προτιμήσεις και αυτές απλά μου δείνουν την εντύπωση ότι είναι απλά μαρκετινίστικά κατασκευάσματα.
Στα του δίσκου πάντως, τον άκουσα παρ’ όλα αυτά και δεν μου είπε τίποτα, αηδία. Το Blood μπορώ να πω ότι το προτιμώ περισσότερο από το νέο άλμπουμ.