Ωπ leakαρε των γλυκουλιδων?
θα το ακουσω και θα πω… Αν και παντα ξερεις τι να περιμενεις απο αυτους 
ουαου δεν ηξερα οτι υπαρχει τετοιο θρεντ στο φορουμ. θα το ξεσκονισω καποια στιγμη που θα εχω ορεξη
Και να ποσταρεις κιολας εεεε!
Εχουμε αρχισει και γινομαστε αρκετοι σιγα σιγα 
8)
μεινε ησυχος
Οι The Ex έβγαλαν νέο δισκάκι πριν λίγες μέρες. Για όσους δεν ξέρουν οι The Ex είναι ένα φοβερό ανεξάρτητο Ολλανδικό punk-ροκ/avant-garde συγκρότημα που υπάρχει απ’τις αρχές των 80’s, με τεράστια ιστορία, φοβερές συνεργασίες. Για’μενα είναι ένα απ’τα πολύ λίγα καλύτερα συγκροτήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.
Ένα αγαπημένο κομμάτι τους παιγμένο live για λογαριασμό της blogotheque: http://www.youtube.com/watch?v=JUbp-m0VHvs
To web-site τους: www.theex.nl
τι προτείνεις από αυτούς απο τα παλιά τους?? Το 1989 είχαν έρθει και στην Ελλάδα και είχαν την τιμή να μοιραστούν τη σκηνή με το καλύτερο ελληνικό γκρουπ της φάσης.
Για εισαγωγή θα έλεγα τα παρακάτω:
The Ex & Tom Cora - Scrabbling at the lock.
The Ex - Dizzy spells.
The Ex - Starters alternators.
και το ντοκιμαντέρ που είχαν βγάλει το The Ex in: Beautiful Frenzy είναι τρομερό.
Όλα τα παραπάνω είναι από αρχές 90’s έως 2001. Γενικότερα έχουν βγάλει πολλά δισκάκια, και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, στα 80’s είχαν πολύ πιο βαρύ/σκοτεινό ήχο, και ήταν πολύ περισσότερο πολιτικοποιημένη η μουσικής τους, ενώ στα 00’s έκαναν περισσότερους πειραματισμούς με guest μουσικούς.
αχα, θα ξεκινήσω βασικά από τα 80΄ς που ψυλλιάζομαι ότι εκεί έχουν το ψωμί και θα συνεχίσω με αυτά που προτείνεις.
edit: βασικά ακούω και μερικά τραγούδια στο youtube από τα πρώτα τους και Γ Α Μ Α Ν Ε. Θα τους λιώσω.
ακριβώς αυτό που λες.
το θέμα είναι πως έχουν κυκλοφορήσει κάποια από τα πιο άνευρα και βαρετά albums ever.παράλληλα όμως, έχουν κυκλοφορήσει και δίσκους με τόσο πανέμορφες μελωδίες, που μόλις τις ακούς όταν ξυπνήσεις πολύ απλά, ό,τι και να γίνει, δε γίνεται να πάει στραβά η μέρα σου και δε θα σου χαλάσει η διάθεση.
αυτός ο δίσκος είναι από τους καλούς τους.τα καλύτερα κομμάτια είναι (πρωτίστως) το ομότιτλο, που συμμετέχει η carey mulligan και (δευτερευόντως) το “Little Lou, Ugly Jack, Prophet John”, που συμμετέχει η norah jones.
γενικά όμορφος δίσκος.
Πριν το ακουσω ακουσα το τελευταιο των “bombay bicycle club” και πραγματικα οτι και αν ακουγα μετα ναι ακομα και belle n sebastian που ακουσα δηλαδη μου φανηκε δυνατο σε σχεση με το αλλο :lol:
Με 2 λογια τα 2 album που ανεφερα παραπανω.
Bombay Bicycle Club - Flaws: οπως το πανε θελουν να δημιουργησουν ενα στυλ βρετανικο-indie-folk και στα αυτια μου αυτο που ακουω δεν με ενθουσιαζει.
Belle & Sebastian - Write About Love: καλουλι, ε τα γνωστα μωρε, χουχουλιαρικα γλυκα τραγουδακια 8) το ομοτιτλο ομορφο οντως.
ξέρεις, από εκεί τους έμαθα.
[CENTER]
The Soft Pack - The Soft Pack
[/CENTER]
Που καταντησαμε εν ετη 2010 εχοντας διανυσει μια δεκαετια (τουλαχιστον στο πρωτο μισο της και λιγο πιο μετα) γεματη στο ξαναφορεμενο garagοζιδες rock να κανουμε χαρουλες μολις ακουμε καποια μπαντα να βγαζει αυτον τον ηχο που λατρευτηκε ξανα στις αρχες των 00s, μια μουσικη που εγραψε με bold γραμματα το ονομα της στην ιστορια της indie σκηνης.
Στον δρομο που χαραξαν οι Strokes οι Libertines, τα Μαιμουδια, οι Mando Diao, οι Hives βρε αδερφε! και τοσοι αλλοι κινειται ο δισκος των Καλιφορνεζων πρωην Muslims και νυν Soft Pack (αλλαξαν ονομα ντε!).
Indie-rock/garage rock κιθαριστικο, χορευτικο, πιασαρικο με σκισμενα skinny jean και all star(παρολο που οι soft park δεν ντυνοντα ακριβως ετσι απο οτι βλεπω στις φοτο τους :p). Με τραγουδια ετοιμα να γινουν soundtrack σε καποια διαφημιση οπως το “πολυ” answer to yourself.
Μας ειχαν λειψει τετοια album, παρολο που δεν σου πaρουσιαζουν κατι καινουργιο, τα κομματια δεν εχουν τις τρελες συνθεσεις, περιεργα οργανα δεν χρησιμοποιουνται, εσυ ομως πραγματικα χεστηκες διοτι λατρευεις να τα ακους γιατι απλα ειναι rock n roll… 8)
Συμφωνω και παραθετω οπως τα λεει και το drowned in sound “Sometimes you need to believe a scene or movement will save your life. Other times, there?s nothing wrong being casually blown away by a record like The Soft Pack” ετσι απλα.
και θα διαφωνήσω…
No Age - Everything In Between
οι καλιφορνέζοι no age κυκλοφορούν τον τρίτο τους δίσκο.και εδώ να πω πως τους λατρεύω.ο ήχος τους, που συνδυάζει το lo-fi με το noise, είναι χαρακτηριστικότατος και κατά κάποιον τρόπο τρομερά εθιστικός.το “everything in between” είναι μάλλον ο πιο εύπεπτος δίσκος τους.αυτό δε σημαίνει πως είναι κακός.κάθε άλλο μάλιστα.απλά είναι λιγότερο δύστροπος σε σχέση με τα δύο προηγούμενα.αυτό τον κάνει να ακούγεται συνέχεια στο repeat.ειλικρινά, τελειώνει ο δίσκος και νομίζω πως είμαι ακόμη στο τέταρτο κομμάτι ξέρωγω…
η χρονιά είναι μεγάλη για το indie.
ενα δείγμα:
Glitter
Το Everything In Between θα μπορούσα να επικαλεστώ και εγώ από τη μεριά μου, προκειμένου να υποστηρίξω τη θέση μου για το αδιάφορο της φετινής μουσικής χρονιάς. Σαφώς υποδεέστερο των δύο προηγούμενων δίσκων τους, όχι κατ΄ανάγκην γιατί κινείται σε ένα πιο συμβατικό μουσικό πλαίσιο, αλλά γιατί απουσιάζει η ειδοποιός συνθήκη της τυπικής μουσικής έκφρασης που δεν είναι άλλη από το μελωδικό και ρυθμικό χάρισμα ή με άλλα λόγια το pop αισθητήριο. Και αυτή την άισθηση, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν την διαθέτουν οι No Age. Και μπορεί η έλλειψη αυτή να περνούσε αδιάφορη από τους άτακτους και χαοτικούς προηγούμενους δίσκους τους -αν και δείγματα μιας πιο συμβατικής εκδοχής των No Age μπορώ να διακρίνω σε τραγούδια όπως το Eraser, το Sleeper Hold ή και το Here Should Be My Home από το No Nouns-, σε έναν πιο συντεταγμένο ωστόσο δίσκο όπως το Everything In Between η συγκεκριμένη απουσία είναι καταλυτική για μένα. Είναι αυτή η, προκλητή από την ειδολογική επιλογή μιας πιο συμβατικής φόρμας, σύγχυση που καθιστά για μένα το Everything In Between έναν άστοχο δίσκο.
Και δυστυχώς για την φετινή χρονιά δεν έιναι μόνο το Everything In Between. Έχουν προηγηθεί το Contra, το Halcyon Digest, το Maximum Balloon όταν πριν δύο χρόνια είχαμε στη θέση τους το Nouns, το Vampire Weekend, το Microcastle, το Dear Science. Οπότε για το 2008 είμαι πεποισμένος πως υπήρξε μία σπουδαία χρονιά για την indie μουσική, το 2010 δεν με έχει πείσει ακόμη.
χμ, βασικά δείχνεις πως έχεις εμπεριστατωμένη άποψη για το είδος και ίσως και να έχεις δίκιο σε πολλά από αυτά που λες.
θα πω τις ενστάσεις μου:
συγκεκριμένα για τους no age, θεωρώ πως το nouns είναι μέσα στους 100 καλύτερους δίσκους των 00’s ανεξαρτήτως μουσικών ειδών.θεωρώ όμως πως η μουσική τους, παρότι χαοτική, επιδέχεται κάποια τάξη.και αυτή η λογική των τετράλεπτων κομματιών ποπ νοοτροπίας, φιλτραρισμένων με μια diy νοοτροπία, μου αρέσει μετά από κάποιες ακροάσεις.υπάρχουν και κάποιες στιγμές που είναι πλήρως lo fi, αλλά οι ποπ στιγμές, που έχουν την πρωτοκαθεδρία στο δίσκο, είναι φτιαγμένες από την καλύτερη ποπ, από την οποία δημιούργησαν πέρυσι οι animal collective το magnum opus τους.
για τα contra και halcyon digest διαφωνώ.το πρώτο είναι μεν κάπως μινιμαλιστικό σε σχέση με το ντεμπούτο, αλλά παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος, που τους καθιερώνει στο indie στερέωμα, και αν και ο επόμενος είναι καλός, λογικά θα γίνουν όνομα.το halcyon digest όσο το ακούω μ’αρέσει και περισσότερο.αν δεν έκανε μια μικρή κοιλιά σε κάποιο σημείο, θα έλεγα πως είναι ακόμα και ο καλύτερος δίσκος τους.διαφωνούμε και εδώ λοιπόν.
επίσης, οι νέοι δίσκοι από arcade fire, broken social scene, wolf parade, john grant, grinderman, lcd soundsystem και liars είναι δισκάρες όλα τους.
οι interpol κυκλοφόρησαν έναν μέτριο δίσκο, ο οποίος περιέχει όμως κάποια εξαιρετικά τραγούδια, και είναι καλύτερος από τον προκάτοχό του.
το maximum balloon δεν είναι ο δίσκος τον οποίο θα βάλεις τις λίστες σου στο τέλος της χρονιάς.ένας καλός indie δίσκος είναι, θα τον ακούσεις κάποιες φορές και θα γουστάρεις, και όταν τον ξεθάψεις μετά από κάποιους μήνες ή χρόνια θα γουστάρεις πάλι.ακόμα και οι “τυπικοί” indie δίσκοι είναι καλοί φέτος.γι’αυτό λέω λοιπόν πως η χρονιά είναι καλή.
περιμένουμε και kings of leon, και fleet foxes…
Εχουν βγει ενα καρο ομορφοι δισκοι και αλλοι τοσοι που σιγουρα δεν τους εχουμε παρει χαμπαρι.
Η indie σκηνη ειναι χαοτικη, ειναι πολυ ευκολο να βρεις καλους δισκους και πολυ δυσκολο με τοσες μπαντες εκει εξω να παει ασχημα μια χρονια, διαλεγεις τι θες να ακουσεις το βρισκεις αραζεις και απολαμβανεις, δεν θελει πολυ ζαλισμα, ορεξη να ψαχνεις θελει μονο…
double post!
Ακουσα το Strange Weather, Isn’t It των !!! που ειχε προτεινει ο adaris , και ειναι απολαυστικοτατο! Funky, groovατο, ολιγον ηλεκτρονικο και πολυ χορευτικο! Μια ομορφια με λιγα λογια…
Η αποθεωση του alternative-dance/dance-rock στο wannagain wannagain :bow2:
Αν εξαιρέσεις μια μικρή κοιλιά που κάνει το άλμπουμ με το Hollow και το Jump Back ο δίσκος είναι εξαιρετικός απ’άκρη ως άκρη. Άντε να μαζευόμαστε οι !!!κοι (τσκτσκτσκικοί διαβάζεται), νομίζω κ ο βικ βέγκα τους γουστάρει, θα αλλαξοπιστήσει κ ο χόρρορ που θα πάει
Adaris αφου σ αρεσουν οι !!! ακου το ενα και μοναδικο album που εχουν βγαλει οι Friendly Fires πανω κατω κινουνται στα ιδια επιπεδα, εγω τους λατρευω.
Στα αλλα … ακουσα το καινουργιο των Ten Kens (σιγα μην την βγαλετε και Ten Ryus την μπαντα ρε παιδια :p) For Posterity, το προηγουμενο τους δεν το ειχα ακουσει και δεν ηξερα τι παιζει με δαυτους. Αλλοπροσαλο group, καθε τραγουδι του δισκου ακολουθει τον δικο του δρομο και ετσι ειναι δυσκολο να χαρακτηρισεις τι παιζουν. Math rock? Experimental? Post? Δεν εχει σημασια μαλλον. Μερικα τραγουδια τα απολαυσα, αλλα περασαν και δεν ακουμπησαν και σε καποια πατησα “Next”. Αναμεικτα συναισθηματα…
Cloud Nothings - Turning On
Μουσικό σχήμα από το Cleveland του Ohio με ηγετική (να μην πω μοναδική) φυσιογνωμία τον 19χρονο Dylan Baldi. Ο δίσκος κυκλοφόρησε πέρυσι σε περιοριοσμένα αντίτυπα σε cd και βινύλιο από δύο διαφορετικές ανεξάρτητες εταιρίες και επανακυκλοφορεί ‘‘επίσημα’’ πλέον στις αρχές Οκτωβρίου από την Carpark. Μόνο που στην αρχική έκδοση των 9 τραγουδιών έρχονται να προστεθούν ακόμη 4 που είχαν κυκλοφορήσει ενδιάμεσα σε 7ιντσα. Δεν υπήρξα ποτέ μου θιασσώτης της lo-fi αισθητικής, παρ’ όλα αυτά ο συγκεκριμένος δίσκος με έχει συνεπάρει. Μελωδικός και φασαριόζικος, νοσταλγικός αλλά και ανανεωτικός, εθιστικός μα και απόμακρος. Από τις αρχές του έτους παραμένει με διαφορά ο αγαπημένος μου ‘‘indie’’ δίσκος.
Υγ. Ακόμη και όσοι δεν αρέσκονται σε τέτοιου είδους ακούσματα, θα άξιζε τον κόπο να ακούσουν το Hey Cool Kid. Από τα τραγούδια της χρονιάς.