Μωρε εγω το καταλαβα πως εσυ το θεωρεις απογοητευση “συγκρινοντας το μουσικα με το προηγουμενο” και για αυτο σε ρωτησα αυτο
Εξηγησε γιατι το συγκεκριμενο πιστευεις πως ειναι τοσο κατωτερο σε σχεση με το ντεμπουτο τους ωστε να ειναι απογοητευση?
το παρακατω που εγραψα ειναι ενας λογος παραπανω που γουσταρω αυτο το album περα απο το οτι μου αρεσουν τα τραγουδια του.
Και πανω σε αυτο που εγραψες,
Δεν θεωρώ πως η αποστροφή της εμπορικής επιτυχίας αποτελεί κατ’ανάγκην και πανάκεια για καλλιτεχνική αναγνώριση.
ναι συμφωνω, αλλα δεν το βλεπεις και συχνα αυτο να γινεται απο μια μπαντα που στον πρωτο της δισκο εχει κανει το τρελο μπαμ και επικρατει ενα τρελο hype γυρω απο το ονομα της.
Τεσπα, εγω τον δισκο τον θεωρω αρκετα καλο, γιαυτο μου φενεται περιεργο να τον λες απογοητευση.
Μιας και διανύουμε ήδη τα μέσα του Οκτωβρίου και δεν επίκεινται πολλές ακόμη σημαντικές κυκλοφορίες από ονόματα της indie μουσικής, επιχειρώ μία πρώτη ανασκόπηση της χρονιάς σε αυτόν τον ευρύτατο και ακαθόριστο εν πολλοίς μουσικό χώρο. Η υπενθύμιση αυτή θα γίνει μέσω μίας υποτυπώδους ομαδοποίσης για να αποφύγω ένα μονότονο αράδιασμα ονομάτων.
Ξεκινώ την αναφορά μου με μία πεντάδα καταξιωμένων και αναγνωρισμένων καλλιτεχνών της συγκεκριμένης σκηνής. Η [B]Joahna Newsom[/B] με το [B]Have One Against Me[/B], o [B]Sufjan Stevens[/B] με το [B]The Age Of Adz[/B], οι [B]Deerhunter[/B] με το [B]Halcyon Digest[/B], οι [B]No Age[/B] με το [B]Everything In Between[/B] και οι [B]Wolfparade[/B] με [B]Expo 86[/B] κυκλοφορούν σημαντικούς δίσκους που δεν μειώνουν στο ελάχιστο την καλλιτεχνική τους αξία, απλά τυχαίνει να φέρουν το βαρύ φορτίο της διαδοχής τόσο καθοριστικών - για τον καθένα τους- δίσκων που η σύγκριση δεν αποβαίνει υπέρ των φετινών τους κυκλοφοριών.
Συνεχίζω με μία ομοταξία παλιών γνώριμων : [B]Corin Tucker[/B] ([B]1000 Years[/B]), [B]Les Savy Fav[/B] ([B]Root For Ruin[/B]), [B]Teenage Fanclub[/B] ([B]Shadows[/B]), [B]Blitzen Trapper[/B] ([B]Destroyer Of The Void[/B]), [B]I Am Kloot [/B]([B]Sky At Night[/B]), [B]Besnard Lakes[/B] ([B]The Besnard Lakes Are The Roaring Night[/B]) και [B]Band Of Horses[/B] ([B]Infinite Arms[/B]) δίχως δημιουργικό άγχος και μεγαλεπήβολες καλλιτεχνικές βλέψεις κυκλοφορούν ‘‘εθιστικούς’’ αν μη τι άλλο δίσκους και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως συμπεριλαμβάνουν ορίσμενα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.
Εκπλήξεις της χρονιάς οι απρόσμενα καλοί δίσκοι του [B]Steve Mason[/B] ([B]Boys Outside[/B]) και του [B]Badly Drawn Boy[/B] ([B]It’s Not What I’m Thinking[/B]). Η καλύτερή τους δισκογραφική στιγμή εδώ και χρόνια.
Πλειάδα ντεμπούτων και φέτος. Από την lo-fi αισθητική των [B]Cloud Nothings[/B] ([B]Turning On[/B]) μέχρι την garage αναβίωση των [B]Harlem[/B] ([B]Hippies[/B]), και από την δυνανική pop των[B] Dum Dum Girls[/B] ([B]I Will Be[/B]) μέχρι την υπολογισμένη τεχνοτροπία των [B]Wild Nothing[/B] ([B]Gemini[/B]), η νεοτερική δισκογραφική παρουσία καλύπτει ένα ευρύ ηχητικό φάσμα. Ξεχωρίζω όμως ως ντεμπούτο της χρονιάς τον ομώνυμο δίσκο των [B]Avi Buffalo[/B]. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (ασήμαντες είναι αυτές ούτως ή άλλως), διεκδικεί όμως δικαιότατα δάφνες συνθετικής καλαισθησίας (και αυτές είναι σημαντικές).
Ένδοξη μνεία αξίζουν οι [B]Woods[/B] για το [B]At Echo Lake[/B] και οι [B]Beach House[/B] για το [B]Teen Dream[/B] : Αμφότερα τα συγκροτήματα κυκλοφορούν τους καλύτερους δίσκους της -σύντομης είναι αλήθεια- καριέρας τους, αλλά το κυριότερο δημιουργούν σοβαρές προσδοκίες για το μέλλον.
Και έφτασε η ώρα για τα δύο supergroups του χώρου : όντας συνηθισμένοι πλέον στην ιδέα της αλλεπάλληλης μετα-αριστουργηματικής δημιουργίας, οι [B]The National[/B] και οι [B]Spoon[/B] κυκλοφορούν τα [B]High Violet[/B] και [B]Transference[/B] αντίστοιχα, τα οποία φέρουν την στόφα του κλασικού και αυτούσιο το συνθετικό χάρισμα των δημιουργών του.
Ωστόσο, η σημαντικότερη για μένα κυκλοφορία της χρονιάς από την indie σκηνή είναι το [B]Before Today [/B]του [B]Ariel Pink[/B]. Ένας δίσκος που αδιαφορεί επιδεικτικά για την τόσο ανούσια πλέον αναζήτηση της ηχητικής πρωτοτυπίας και επισύρει επίμονα την προσοχή του ακροατή στις ακουστικές αφορμές του. Ο δίσκος αυτός δεν είναι πρωτογενής, είναι δευτερογενής, ‘‘κλεψίτυπος’’ και μεταχειρισμένος. Και εδώ ακριβώς έγκειται η σπουδαιότητά του.
Ωραίο post Cato, έγραψες για πολλά δισκάκια που δεν έχω ακούσει ακόμα, δεν έχω ακούσει πολλά φετινά γενικότερα. Πάντως θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί σου για Beach House και Ariel Pink, οι δίσκοι τους ξεφεύγουν λίγο από τα συνηθισμένα, και παρουσιάζουν κάτι ξεχωριστό, και αυτό είναι σίγουρα κάτι πολύ καλό.
Όσων αφορά τους Arcade Fire που έχουν αναφερθεί πολύ τελευταία γενικότερα στο φόρουμ… Αξίζουν συγχαρητήρια γιατί έχουν κορυφαίο marketing team από πίσω τους, ήταν τρομερές οι ιδέες για πολλαπλά εξώφυλλα, live τραβηγμένο απ’τον Terry Gilliam, και η συνεργασία τους με την ομάδα του google chrome. Όσων αφορά την ουσία του πράγματος, δηλαδή την μουσική, για’μενα οι arcade fire παίζουν pop γι’αυτούς που ακούν εναλλακτική ροκ μουσική. Μου αρέσει το τελευταίο τους δισκάκι, αλλά ακόμα και αν μπορούσαν γνώμη μου είναι πως δύσκολα θα ρίσκαραν, αφού θα ήθελαν να ικανοποιήσουν μαζικά έναν μέσο όρο των αλτερνατιβάδων, και θα πρέπει να είναι απαραίτητα εύπεπτο ως ένα σημείο το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους για να καταφέρουν κάτι τέτοιο.
καλά, διαφωνώ για τους arcade fire, αλλά τα έχω πει τόσες φορές που πλέον αν το συνεχίσω θα επαναλαμβάνομαι.
επίσης, δεν έχω ακούσει ακόμα ariel pink…
τέλος, λέω κάποια λόγια για κάποιους indie (και όχι μόνο) δίσκους που ξεχώρισα μέσα στη χρονιά σε ένα ωλτέρνατιβ blog που έφτιαξα: http://toapolitoastikosoundtrack.blogspot.com/
πάντως ρε συ angelcrygr, πως μπορείς και ακούς αυτές τις europower στρουμφιές (:roll:), και παράλληλα σύγχρονες indie/alternative μπάντες όπως national και black keys ξέρωγω?
αυτά δεν τα θεωρείτε false?
Από τα συγκροτήματα που ανταποκρίθηκαν με πειστικότατο τρόπο στις προσδοκίες που δημιούργησαν τα μουσικά μέσα γύρω από το όνομά τους. Αναμφίβολα, ένα από τα καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς.
Θα συμφωνήσω. Οι τύποι βρίσκονται σε άλλη εποχή. Θα συμπλήρωνα και την λέξη [B]blues[/B] δίπλα απο το rock καθώς σχεδόν όλα τα κομμάτια στο νέο τους album έχουν έντονα στοιχεία απο blues rock… Φοβερός δίσκος κρίμα που έχει τέτοια αντιμετώπιση απο αρκετούς.
Και συνεχιζουμε.
Οι TGTB (the good the bad) ειναι μια surf rock/experimental/κτλ κτλ μπαντα εκ Δανιας ορμομενη. Δισκο περιμενουμε 25 οκτωβριου και το myspace τους ειναι δαυτο [B][I]myspace[/I][/B]
Αναμενουμε λοιπον, και αν το βρει καποιος ας το σφυριξει μια απο εδω!
ε, εντάξει.απλά ο angelcrygr έχει σταμπαριστεί ως τρου στο φόρουμ.τεσπα, το εξήγησα και στον ιδιο με ποια λογική το είπα.
α, και λέγεται GONJASUFI.8)
τι να εξηγήσω?το μεγαλύτερο μέρος του alternative rock των 90’s είχε τις επιρροές του σε μουσικές των 70’s.απο τότε, ο όρος alternative έχει ταυστιστεί περισσότερο με το alt rock των 90’s.simple as that.
συμφωνώ 100%.πραγματικά εξαιρετικός, ονειρικός δίσκος.
είχε προτείνει και ο wrong το ep τους κάποιες σελίδες πίσω.
το είχε ποστάρει ο thevoid στο ‘youtubeism (μουσικά)’ πριν από κάποιον καιρό, αλλά επενάληψη μήτηρ μαθήσεως.
και σε κάτι που σας ενδιαφέρει:
τα εισιτήρια για το plissken festival στις 4 δεκέμβρη θα κοστίζουν μόνο 30 ευρώ στην προπώληση, η οποία έχει ξεκινήσει στο ticket house και στα public.και λέω μόνο 30 ευρώ, γιατί οι πόρτες ανοίγουν στις 12:15 το μεσημέρι, και το line-up έχει μέχρι στιγμής ως εξής:
These New Puritans (UK)
Danger (FR)
Chew Lips (UK)
Handsome Furs (CAN),
Robots In Disguise (UK),
The Cinematics (UK),
Mondkopf (FR),
FM Belfast (ICE),
The Longcut (UK)
Futurecop! (UK),
Rykarda Parasol (USA),
The Lytics (CAN)
Poka (GR)
και θα ανακοινωθούν και άλλα ονόματα.
στο ταμείο τα εισιτήρια θα κοστίζουν 37 ευρώ.να είστε εκεί λοιπόν…
ο vic vega, ένας από τους πιο αξιόπιστους χρήστες του φόρουμ όσον αφορά το indie, αναφέρει στο εισαγωγικό post του indie thread τους black keys ως μια από τις καλύτερες indie μπάντες.το indie εν έτει 2010 είναι πολύ ευρύ και δύσκολο να οριστεί.και σίγουρα οι black keys ανήκουν σε αυτόν το χώρο.τώρα εσύ πίστευε ό,τι θες.
