Η μλκ με το indie (και την πληθώρα μουσικών επιλογών σήμερα γενικότερα) είναι πως μπορείς να κατεβάζεις και να κατεβάζεις και να σου ξεφύγουν πάλι πάρα πολλά πράγματα. Η ιστορία του γράφεται με πολύ διαφορετικούς όρους απ’ό,τι οι μουσικές περασμένων δεκαετιών και αυτό είναι πρόκληση, και χοντρό λούκι για το μέσο ακροατή. Γι’αυτό και είπα να ζητήσω καθοδήγηση εδώ, να μοιραστούμε τεχνογνωσία κετς
Αν ήταν να του βάλω μια ταμπέλα πάντως, θα έλεγα πως ήρθε σαν να είδος να αγκαλιάσει οτιδήποτε δε χωράει ξεκάθαρα κάπου αλλού στον ευρύτερο ποπ/ροκ χώρο, λοξοκοιτάζοντας προς όλα τα υπόλοιπα είδη σύγχρονης μουσικής και μπορεί εύκολα να μπερδεύει τους Hercueles and Love Affair με τους Galaxie 500 και τους Animal Collective. Τεσπά, θα ποστάρω κ γω όταν ακούω κάτι καλό
Μου φενεται οτι εννοει αυτο που ειπε για το indie “θα έλεγα πως ήρθε σαν να είδος να αγκαλιάσει οτιδήποτε δε χωράει ξεκάθαρα κάπου αλλού στον ευρύτερο ποπ/ροκ χώρο”, γιατι στην Indie οι καλλιτεχνες πρως οποια μερια και να τεινουν δεν τους λεει κανενας τιποτα, ολοι οι καλοι χωρανε Indie (με επιρροες απο shoegaze), Indie (απο experimental, με samples), Indie (απο electrοnica), Indie (απο pop, απο folk) κτλ κτλ.
Δεν παίζουν (με εξαιρεση ίσως τους animal collective), αλλά είναι κομμάτια του απροσδιόριστου ρεύματος από 90s και μετά που έχει για μπροστάρη το indie rock και απευθύνεται πάνω κάτω στο ίδιο ακροατήριο. Αν θες, μπορούμε να περιοριστούμε στους Arctic Monkeys και τους National, αλλά είπα να ρίξω κ κάνα δυο ονόματα ακόμα, έτσι για ποικιλία.
αυτός ο δίσκος είναι η πρώτη μου γνωριμία με τους menomena από το portland του oregon και μπορώ να πω πως μου άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις.
θεωρώ πως κάπως έτσι θα έπαιζαν οι blur σήμερα αν αποφάσιζαν να κυκλοφορήσουν κάποιο δίσκο.ειδικά στο πρώτο μισό του δίσκου η φωνή του brent knopf είναι ίδια με αυτή του albarn.
προς το τέλος δείχνουν και μια πιο αρτίστικη διάθεση, βαδίζοντας σε experimental rock μονοπάτια, και θυμίζουν λίγο flaming lips.
γενικά πολύ όμορφο δισκάκι και με έψησαν να τους τσεκάρω παραπάνω.
Oι Βlur του σημερα ακουγονται ετσι
Παντως, οντως μοιαζει η φωνη του πολυ, μολις το ακουσω κανα 2-3 φορες το album θα πω την γνωμη μου γιατι ειδα πολυ καλες κριτικες
O Jeremy Jay εβγαλε ακομα εναν δισκο με διαφορα ενος χρονου απο τον προηγουμενο του (ειχε βγαλει το 2007-2008-2009 και το τωρα 2010). Τι παιζει με αυτον τον κυριο? Παιζει το οτι παιζει indie μουσικη απο αλλη εποχη. Κατι απο 80s ας πουμε. Και σε αυτον τον δισκο οι μελωδιες της κιθαρας στα τραγουδια ειναι για αλλη μια φορα κολλητικες. Το μονο προβλημα ειναι οτι δεν παρουσιαζει σε τουτον τον δισκο κατι καινουργιο. Ομως ειναι cool και γραφει γαματα τραγουδακια για αυτον τον λογο τον αγαπαμε.
To slow dance ειναι ο δισκος που εβγαλε το 2009. Χωρις πλακα για εμενα φιγουραρε ακομα και στις πρωτες 2-3 θεσεις με τους καλυτερους δισκους της περασμενης χρονιας.
Το Slow dance φτιάχνει ατμόσφαιρα στο άκουσμα του και κυρίως ερωτική, όχι χαζομοντέρνα αλλά παλιά νοσταλγική. Το συνθεσάιζερ ηχεί πανέμορφα στα “we were there”, “canter canter” και στο “slow dance” το οποίο αν δεν κάνω λάθος είναι παρμένο απο ταινία ροζ πάνθηρα των 60s. Οι ερωτικές μελωδίες παλαιάς κοπής στα “will you dance with me” και “winter wonder” σε κάνουν να νιώθεις όμορφα. Τα δυνατά χαρτιά του album “in this lonely town” και “breaking the ice” με την πιασάρικη μελωδία στην κιθάρα σου καρφόνται στο μυαλό και δεν λένε να φύγουν.
Mόλις άκουσα για πρώτη φορά το Sea of cowards, το δεύτερο αλμπουμ των Dead Weather, και με ξετίναξε! Τι Uriah Heep, τι Queen, τι χίλια δυο μου έφερε στο μυαλό… 11 συνθέσεις πιασάρικες, πορωτικές και…ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένας δίσκος με νορμάλ διάρκεια (35 min, διάρκεια εποχής βινυλίου χεχε…) και χωρίς fillers - αυτή τη σύγχρονη γάγγραινα της μουσικής. Πάει για αγορά αυτό.8)
Νομίζω ότι μετά το αδύναμο δεύτερο των Raconteurs o Jack White επέστρεψε και είναι εδώ ενωμένος-δυνατός!
Πολύ στο ντούκου έχει περάσει αυτή η κυκλοφορία, σε κανέναν άλλο δεν άρεσε;
εμένα μου άρεσε αρκετά.περισσότερο από το πρώτο.
από την άλλη όμως, αν μετά από κάποιο διάστημα θέλω να ακούσω κάτι παρόμοιο μάλλον θα προτιμήσω τους white stripes ή τους kills…
Oχι και αδύναμο, καλύτερο απο το πρώτο ήταν. Δεν είχε χιτάρα τύπου Steady as she goes βέβαια αλλα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένο. Για Dead Weather τώρα δεν με τρέλανε ούτε το πρωτο, για να δούμε αυτό…
λόγω της alison mosshart ανήκει στον ευρύτερο indie χώρο.
γι’αυτό μ’αρέσει το δεύτερο των raconteurs.γιατί δεν έβγαλε μεγάλο χιτάκι και δεν προσέλκυσε περαστικούς…
επίσης άκουσε κανείς τους united nations of sound του ashcroft?
για μένα από τις απογοητεύσεις της χρονιάς.ας πει κάποιος στον ashcroft να σταματήσει να παριστάνει τον john lennon και να γράψει καλή μουσική όπως στα 90’s.τόσο δύσκολο είναι πια?
Εχει βγει καιρο τωρα, το ειχα ακουσει απο τοτε που βγηκε.
Ο συγκεκριμενος δισκος δεν ειναι κατι το φοβερο και τρομερο αλλα ειναι ενας cool δισκος με ομορφες πιασαρικες μελωδιες που θα σε αναγκασουν πολυ απλα να αραξεις καπου και να τις απολαυσεις.
