[FONT=“Lucida Sans Unicode”][SIZE=“4”][B]Skammen[/B] /SIZE
Είδα τη “Ντροπή” τις προάλλες.
Από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες που έχω δει.
Χωρίς πολλά πολλά και υπερβολές, λιτή μα ουσιαστική.
Σκληρή και ρεαλιστική καταφέρνει να περάσει τα μηνύματά της με ευθύ, άμεσο τρόπο.
Ένα φιλήσυχο ζευγάρι (Liv Ullmann, Max von Sydow) ζει στην επαρχία απομονωμένο από τον γύρω κόσμο μέχρι ο εμφύλιος πόλεμος που έχει ξεσπάσει να χτυπήσει την πόρτα του.
Ένα έργο σπουδή σχετικά με τις μεταβολές που επιφέρει ο πόλεμος στην ψυχολογία των ανθρώπων και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Μου ήρθε στο μυαλό το εξής απόφθεγμα: “Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου κρίνεται από τον τρόπο διαχείρισης του φόβου του”.
Εξαιρετική σκηνοθεσία για μια ακόμη φορά, δυνατές ερμηνείες και πανέμορφη φωτογραφία. Γυρίστηκε στο νησί Fårö της Βαλτικής όπου διάβασα ότι ζούσε ο Ingmar Bergman.
Πόσο όμορφη η Liv Ullmann? Πόσο εκφραστικό πρόσωπο…
Πλάκα έχει που ξεθάβετε το θρεντ πάντα σε σύμπτωση με τη watchlist μου.
Η οποία προχτες το βράδυ είχε Persona (1966). Το αποτέλεσμα;
Έκλαιγα μόνος μου μέσα στο σπίτι. Μίλαγα στον εαυτό μου φωναχτά. Τελικά, έχει κάνει και καλύτερη ταινία από το Smultronstallet. Κι όταν κατέβω στην Κόλαση, θα τον ΓΑΜΗΣΩ ΟΡΘΙΟ ΤΟΝ ΜΑΕΣΤΡΟ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ.
Στον από πάνω που είπε για την Λιβ: ελπίζω να έχεις δει το Persona. Αν ναι, ξέρεις. Αν όχι, έχεις ερωτευτεί ποτέ σου σελιλόιντ;
Αυτά τα πράγματα είναι ο μοναδικός σοβαρός λόγος που είμαστε ζωντανοί, ινσάνιτυ οφφ, καλημέρα σας
Εκπληκτική ταινία το persona. Το είχε δώσει πριν αρκετό καιρό το ΣΙΝΕΜΑ σε dvd και δυστυχώς το έχω χάσει Υποψιάζομαι μάλιστα πως το έχω πετάξει ο μαλάκας μαζί με κάτι απαραδεκτίλες που είχα μαζέψει από εφημερίδες.
Πλάκα-πλάκα καιρό έχω να δω ταινία του μεγάλου Σουηδού και με ψήσατε άσχημα με το Persona.
Τα μόνα που έχω δει είναι τα Έβδομη Σφραγίδα και Φανί Και Αλέξανδρος (το τρίωρο όχι το πεντάωρο) με τα οποία είχα πάθει μεγάλο κοκομπλόκο.
Ειδικά με το πρώτο, υπήρχαν φάσεις που με έκαναν να τρίβω τα μάτια μου από την τελειότητα ορισμένων εικόνων.
Έτσι ας πούμε πιο ψύχραιμα τώρα, μια και ψήθηκε και ο αποπάνω
Η ταινία είναι αρχικά αριστουργηματική αισθητικά. Αυτό που είπες για το Det Sjunde Inseglet - στο μάξιμουμ. Οι εικόνες στο Persona είναι τέλειες με την έννοια της πληρότητας - ακόμα κι αν βάλεις μια κορνίζα στο βάθος του σκηνικού, τις παραφόρτωσες. Στη νοοτροπία των παλιών ταινιών του επίσης διαρκεί λίγο (συγκριτικά με άλλες) - κάτω από μιάμιση ώρα. Γενικά τέτοια οικονομία μόνο σε Bunuel και Bergman έχω δει προσωπικά.
Ε σε επόμενη φάση, προσπαθώντας να μη σποηλάρω, ο τρόπος που χειρίζεται το θέμα στο Persona είναι ίσως καλύτερος από οποιαδήποτε άλλη ταινία του. Ullmann και Bibi Andersson είναι λες και είναι μία, ενιαία ηθοποιός - παίζουν ΜΑΖΙ, ραμμένες η μία πάνω στην άλλη. Ανατριχιαστικό και το εύρημα με τη γρήγορη διαδοχή των εικόνων σε δυο πλάνα.
(Το σπόηλερ που ακολουθεί είναι κινηματογραφικό σπόηλερ - όντως δίνει πληροφορία.)
[SPOILER]Βασικά η Liv Ulmann τσακίζει τα πάντα με μια ερμηνεία ενός ρόλου που έχει μόνο μία ατάκα - και μάλιστα απλά ακούγεται η φωνή της, δεν υπάρχει πλάνο στο οποίο μιλάει καθαρά. Μιλάμε για υποκριτικά balls τώρα - παίζει σε στυλ βουβό σινεμά, μια ταινία του Bergman που έχει να κάνει ουσιαστικά με ενδοσκόπηση, καθρέφτες και ρόλους/προσωπικότητα![/SPOILER]
[FONT=“Georgia”][B][SIZE=“4”]Ansikte Mot Ansikte[/SIZE][/B] (aka Face To Face) [1976]
Πω ρε πούστη, τι ήταν αυτό ?! Με γάμησε, κουρέλι έγινα.
Πριν καμιά ώρα το τελείωσα και ακόμη προσπαθώ να συνέλθω.
Αν και δε μου αρέσουν οι συγκρίσεις γενικά, θα έλεγα πως με άγγιξε περισσότερο από περσόνες και ψίθυρους.
Ζόρικη ταινία, κόμπος στο στομάχι. Με ταρακούνησε, ένοιωσα άβολα, φοβήθηκα, δάκρυσα.
Μπήκε στο πετσί μου και μού τρύπησε το μεδούλι.
Liv Ullmann σε μια τρομακτική, ασύλληπτη ερμηνεία ! Απλά προσκυνώ (ξανά).
Από τις καλύτερες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου θα πω.
Δε θέλω να πω τίποτα παραπάνω, ούτε υπόθεση ούτε τίποτα, δεν θέλω να το χαλάσω σε όσους συχνάζετε σε τούτο το τόπικ και δεν την έχετε δει.
Θα κουοτάρω μόνο αυτό που γράφει το πόστερ αποπάνω:[/FONT]
[FONT=“Lucida Sans Unicode”]“A woman’s most intimate encounter with the one person she didn’t know. Herself.”[/FONT]
O τυπος με εκανε να απολαυσω ρομαντικη κομεντι του 55’, ειναι ο Θεος.Οχι ο συνηθισμενος Bergman αλλα ακομα και σ’αυτο το genre μας δειχνει καποια πολυ απλα(και σωστα κατεμε, απλα τα τραβαει λιγο για να ενισχυσει το κωμικο στοιχειο και για να τα σατυρισει)πραματακια για τη φυση και τα παθη του αντρα και της γυναικας και τους μηχανισμους των μεταξυ τους ερωτικων σχεσεων(σ’αυτες τις δυναμικες και τα mind games ειναι ο πυρηνας του εργου), σε ενα χιουμοριστικο και σαρκαστικο background.Ωραιοι γρηγοροι διαλογοι, καποιες φοβερες ερμηνειες(Eva Dahlbeck δινει ρ-ε-σ-τ-α, το μπριο και η αρχοντια βαρανε κοκκινο)και ενα καλοστημενο θετραλε τυπου(μεταφερθηκε κιολας με τη μορφη μιουζικαλ)σεναριο που καταφερνει να σε κρατησει.
(το χει μαγαρισει με αθλιο remake o Γουντι απ’οτι διαβασα)
Το ανασταίνω λόγω της κουβέντας που είχαμε στο άλλο θρεντ για τη Σιωπή.
Γενικά, τείνω να πιστέψω ότι πρόκειται για τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη (αμφιταλαντεύομαι ακόμα λόγω του μεγάλου Ρώσου). Επειδή, brein, είπες περί ψεγαδιών, έχω ολότελα φύγει από αυτή τη συζήτηση - δέχομαι αξιωματικά πλέον ότι δεν υφίσταται αυτό. Η “γκρίνια” μου για τη Σιωπή αφορά μόνο το έργο του ίδιου του Bergman, δεν έχει να κάνει με όρους σύγκρισης με τον υπόλοιπο κινηματογράφο. Ίσως να έφταιγε το mood μου, το δέχομαι. Ίσως πάλι, λόγω θέματος, να λειτουργεί αρνητικά η ανθυγιεινή εμμονή μου με Persona και Cries and Whispers. Απλά νιώθω ότι η…αφαίρεση του πράγματος εδώ κάπου παραπήγε. Στην Persona, η σιωπή της Ullmann αντισταθμίζεται μαεστρικά από το ρόλο της Bibi. Εδώ κάπου έμεινα ξεκρέμαστος.
Σε καμία των περιπτώσεων δε θα με απέτρεπε από Winter Light/Through a Glass Darkly, να ξηγιόμαστε.
[/SPOILER][/FONT]
Υποψιάζομαι μάλιστα πως το έχω πετάξει ο μαλάκας μαζί με κάτι απαραδεκτίλες που είχα μαζέψει από εφημερίδες.
