Το Καπλάνειο είναι ένας ζεστός χώρος και το πνεύμα του Ρόρυ το βιώνεις στο μέγιστο. Σήμερα όμως, σε ανοιχτό χώρο, πραγματικά ένιωσα απιστευταπερίγραπτα. Όλοι γίναμε μια παρέα, μια αγκαλιά (στο Do You Read Me χυτπιόμασταν αγκαλιασμένοι καμιά δεκαριά άτομα)…
Κοιτούσα τα αστέρια και ήξερα ότι μας βλέπει.
Καλά, ο Μπάρρυ κλασική τρολλόφατσα, δεν το συζητώ.
Α, και ο εφιάλτης πολλών έγινε πραγματικότις, καθότι ο Τζωρτζ Γκάκις ανέβηκε και είπε (φιου, ευτυχώς) το πρώτο κουπλέ του “Shadowplay”. Του πέταξαν και ένα τενεκεδάκι μπύρας. Νευρίασε. Καφρίλα ήταν όμως. Ντροπή.
νομίζω σήμερα ήταν η καλύτερη φορά που είδα τον Barry! πλέον έχει δέσει live με τους Blues People και αν και απροβάριστοι έβγαλαν πολύ καλό αποτέλεσμα στη σκηνή.
χάρηκα περισσότερο και τον ανοιχτό χώρο, και όχι την τρύπα το Καπλάνειο όπως τις άλλες φορές με τους γραβατωμένους
επιτέλους έπαιξε και το Fuel to the Fire που είχα βαρεθεί να του το ζητάω να το παίξει
αν και μας έκοψαν το Bullfrog Blues στο encore δεν πειράζει. θα τα ξαναπούμε την άνοιξη με τον Barry