Άλλος εριστικός απο 'δώ! Θεωρώ ότι τα Brave new World και A Matter of Life and Death είναι σπουδαίοι δίσκοι. Και το Fear of the Dark έχει μέσα ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ, έχει όμως και αρκετά μέτρια τραγούδια.
7 Likes
Δεν απέχουν και πολύ οι απόψεις μας στην πραγματικότητα 
!
Τι λαϊβάρα είδαμε…
3 Likes
Και το BoS μια χαρά δίσκος ήταν, αξιοπρεπεστατος με 4-5 κομμάτια που άνετα στέκονταν στο σετ λίστ τους. Αν εξαιρέσουμε το FF δεν απογοητευουν μετά το reunion. Σταθερά καλές κυκλοφορίες.
BTW στη συζήτηση σας για τον Gers, δε βλέπω πως κάποιος δε μπορεί να ξεχωρίσει τα υπερβολικά, χάριν αστεϊσμού σχόλια με την πραγματικότητα. Φυσικά και είναι τοπ κιθαρίστας, αλίμονο αν έκλειναν την κιθάρα του. Προφανώς στο 95% του σετ δε χρειάζονται τρεις κιθάρες και ένας από τους 3 ψωλαρει. Ο Gers το δείχνει οι άλλοι 2 όχι.
5 Likes
Εδώ έχουμε ακούσει την φοβερή δικαιολογία από τον (αγαπημένο μου από τους 3 ) Smith ότι δεν θυμάται να παίξει το solo του Alexander The Great (παίξε άλλο ρε παπάρα!) και καθόμαστε και “χτυπάμε” τον Gers, τουλάχιστον είναι τίμιος γιατί
6 Likes
Μακαρι ολες οι μπαντες να εβγαζαν δισκους σαν το Βos
10 Likes
Λατρεύω το BoS…
4 Likes
Στην βουλγαρια ο Gers είχε τον καλύτερο ήχο από τους 3 
4 Likes
Παίζει συνέχεια για το 1# με τον Θεό Murray!
2 Likes
Μη λέμε τα αυτονόητα. Το #1 είναι μακράν ο Smith. Ο Murray είναι ο “ήχος” των Maiden και δε θα μπορούσα ποτέ να τους φανταστώ χωρίς αυτόν, αλλά δε συνθέτει. Ο Gers, όσο συμπαθής και να είναι, ΔΕΝ έπαιξε στα 7 πρώτα, οπότε δε μπορεί να μπει σε καμία σύγκριση με τους άλλους 2. Καλά έκαναν και τον κράτησαν το 1999, καλός συνθέτης, αλλά μέχρι εκεί.
1 Like
ΠΟΛΥ καλός συνθέτης
3 Likes
Όχι όσο ο Smith. “The evil that men do” δεν έχει γράψει. Τι να λέμε τώρα, απορώ που μπαίνουμε στον κόπο να συγκρίνουμε σοβαρά.
1 Like
Ο #1 ήταν πάντα ο Murray. Αυτός που ο Harris ήθελε οπωσδήποτε για lead κιθαρίστα. Αυτός που είναι εκεί από την αρχή και δεν έφυγε ποτέ για να καταλήξει να παίζει AOR Δ εθνικής, μέχρι να τον περιμαζέψουν για κράχτη και 2ο του Roy Z. 
Και να μην ξεχάσω ότι στην αρχή οι Maiden είχαν ήδη Prowler και Phantom Of the Opera και εκείνος πίστεψε περισσότερο στο She’s a Roller. Ευτυχώς που στην μπάντα υπήρχε πάντα ο Harris.
Για μετά το reunion, επέστρεψε σαν 3ος. Αλλιώς δε θα επέστρεφε καν. Αυτός θα την πλήρωνε αν δεν περπατούσε το τρίο. Δεν τα λέω εγώ, ο Harris.
Αν ισχύουν κάποια στοιχεία που βγήκαν στη φόρα πριν λίγο καιρό, το status του μέσα στην μπάντα δεν έχει αλλάξει ακόμα. Αν παρακολουθούσε κανείς άλλος το forum των maidenfans, λογικά θα είχε πετύχει το αντίστοιχο θέμα. Βαριέμαι να ψάχνω, έχει μήνες.
Από εκεί και πέρα ο Gers έχει αποδείξει ξανά και ξανά την αξία του, όντας ο καλύτερος μαθητής του Harris, έχει προσφέρει κορυφαίες Maidenικές( έμφαση σε αυτό) συνθέσεις. Από πού και ως είναι και αυτονόητα καλύτερος ο Smith;
Για παίξιμο συγγνώμη αλλά είναι η μέρα με τη νύχτα. Οι 2 είναι μέσα στην άνεση, στην ποικιλία, έχουν την ταχύτητα, αίσθηση της μελωδίας και το βιμπράτο - και όχι μόνο το αργό μανιακό βιμπράτο. Τι να τον κάνω τον σολίστ άμα κάθεται και τα γράφει νότα προς νότα ένα μήνα πριν και μετά live βγαίνει και παίζει σαν δυσκοίλιος;
Ο Gers ήρθε και έφερε αέρα ανανέωσης και κίνητρο για ανταγωνισμό. Έτσι ζήσαμε τον κιθαριστικό οργασμό που λέγεται Fear Of the Dark( το άλμπουμ) αλλά και τα επόμενα άλμπουμ. Ο Murray του Fear Of the Dark δεν απέχει πολύ από τους κορυφαίους κιθαρίστες. Απλά αυτός το κάνει για 20 δευτερόλεπτα ανά κομμάτι παίζοντας στους Maiden και ο Satriani πχ το κάνει σε όλο το κομμάτι γιατί παίζει μόνος του. Ο Smith δεν έφτασε ποτέ σε αυτό το επίπεδο.
Τώρα για το Motley Crue στυλ με τις, μπαντάνες, τα φουλάρια και την πόζα, αυτά είτε σου αρέσουν είτε όχι. Εμένα όχι.
Αυτά τα αυτονόητα από εμένα.
4 Likes
Πότε τους συνέκρινα???Και οι 2 είναι εξαιρετικοί συνθέτες. Σαν κιθαρίστες είναι εντελώς διαφορετικοί και προτιμώ χαλαρά τον ήχο του Smith.
2 Likes
Ωραία, καλή κουβέντα πιάσαμε.
Ο Murray εννοείται ότι ήταν το #1 όταν ξεκίνησαν οι Maiden. Φοβερός κιθαρίστας και ο καλύτερος σολίστ από τους 3. Αλλά δεν εξελίχθηκε μετά από κάποιο σημείο κι επαναπαύτηκε στο να παίζει το ίδιο σόλο ξανά και ξανά. Επίσης, κάτι βασικό που προσπερνάς, ο Murray δεν συνθέτει. Τελευταία του καλή σύνθεση είναι το Benjamin Breeg του 2006.
Ο Smith ας πούμε ότι “προσπέρασε” τον Murray όταν οι Maiden έφτασαν στην κορύφωση της καριέρας τους - Powerslave με Seventh Son. Εκεί ο Smith έγινε βασικός συνθέτης και είναι σε μέγιστο βαθμό υπεύθυνος για αυτή την τριπλέτα δίσκων που είναι ο λόγος που οι Maiden είναι η καλύτερη metal μπάντα που υπήρξε ποτέ.
Χωρίς την εποχή 1984-1988 δεν υπάρχουν Maiden. Επίσης, δεν υπάρχει καλύτερο συμπλήρωμα του Murray από τον Smith.
Ο Smith επίσης έχει ξεκάθαρο δικό του ήχο στα solos που δεν αντιγράφεται και κάνει τα κομμάτια αξιομνημόνευτα. Σε αντίθεση με το “παίζω στο περίπου και βάζω και λίγη φασαριά” του Gers. Μπορείς να μου αναφέρεις ένα (1) αξιομνημόνευτο solo του Gers εκτός από το “Blood Brothers”;
Ο Roy Z συγγνώμη, αλλά είναι κλάσεις ανώτερος κιθαρίστας και συνθέτης από τον Gers. Οι καλύτεροι μετά-1988 δίσκοι των “Maiden” - Accident of Birth, Chemical Wedding - είναι γραμμένοι από αυτόν, μετά έρχεται το X Factor και μετά το Brave New World (εγώ θα έβαζα το Book of Souls, αλλά OK…). Έσωσε την καριέρα του Dickinson και τον έβαλε πάλι στο χάρτη για να ακολουθήσει το reunion. Οπότε, κατά μια έννοια, ο Roy Z έφτιαξε και τη νεώτερη καριέρα των Maiden. Τεράστιος και υποτιμημένος.
Στα 2 παραπάνω αριστουργήματα ο Smith είναι “τόσο-όσο”, όπως έκανε πάντα και στους Maiden. Δίνει το κιθαριστικό του στίγμα συμπληρώνοντας τον Roy Z και προσφέρει 2 καίριες συνθέσεις σε έκαστο.
Ο Smith, όπως και ο Dickinson, είδαν τη συνθετική παρακμή/στασιμότητα/επανάπαυση που ήρθε μετά το 1988 και την έκαναν αμφότεροι για να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Το αν πέτυχαν ή όχι δεν έχει τόση σημασία, το θέμα είναι ότι επέστρεψαν καλύτεροι. Και αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο μεγάλος χαμένος ήταν οι ίδιοι οι Maiden της δεκαετίας του 90. Το Fear of the Dark (ο δίσκος) είναι μετριότατο με 3-4 συνθέσεις να το σώζουν. Τι να τα κάνω τα γαμάτα leads του Murray σε δίσκο που έχει το “Apparition”, το “Fear is the key” και το “Weekend warrior”; Το X Factor είναι αγαπημένο, αλλά εκεί μέτρησε ο εγωισμός και ο ψυχισμός του Steve Harris.
Και τέλος, δεν κατάλαβα αυτό με το status του κάθε κιθαρίστα. Υπάρχει κάποιου είδους συμβόλαιο που λέει ότι “αν χρειαστεί να πετάξουμε κάποιον στη θάλασσα πρώτο, αυτός ειναι ο Smith”; Μου φαίνεται πολύ αστείο για να το πιστέψω, ειδικά με το δεδομένο ότι από το Dance of Death και μετά έχει τη μερίδα του λέοντος στις συνθέσεις και στα solos.
8 Likes
Πω ρε μαλάκες , σαν πολιτικοί είστε . Και τις δυο απόψεις σας όταν τις διαβάζω σκέφτομαι “καλά τα λένε” 
4 Likes
Πωωωωωω,το Apparition ειναι -με χαωδη διαφορα- οτι χειροτερο εχουν βγαλει οι Maiden.
2 Likes
Μου αρέσουν οι στίχοι στο συγκεκριμένο. Επίσης Gers…το σόλο του στο blood brothers θα έπρεπε να φιγουράρει στο top 10 όλων των εποχών. Πολύ ωραίο είναι και το σόλο του στο fortunes of war
2 Likes
Ας πω κι εγώ 2 λογάκια μιας και δεν ήμουν ποτέ και για καμία μπάντα από αυτούς που δίνουν σημασία στο να ξέρουν ποιος έγραψε τι , ποιες είναι οι σχέσεις μεταξύ τους , ποιος είναι ο Τάκης Λεμονής της κάθε μπάντας ( ακα πιστός στρατιώτης ) , ποια έχει γυναίκα ο καθένας , που ζει , αν έχει σκυλιά - γατιά - παιδιά . Μόνο τον εξοπλισμό του καθενός κοιτάζω από μουσικό ενδιαφέρον, καθαρά
Χωρίς αυτά να σημαίνουν ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου , και maiden-α
Λοιπόν, για τ αυτιά μου
Ο πιο ενδιαφέροντας κιθαρίστας ( και για να μελετήσω ) , είναι ο Smith
Ο πιο ευχάριστος και με πιο γλυκό ήχο ( και fluid παίξιμο ) είναι ο Murray
Ο πιο κοντινός στο στυλ του Murray ( τον αναφέρω επειδή είναι ο μόνιμος ) , είναι ο Gers . Ταιριάζουν γάντι . Και το καταλαβαίνεις απ τα κομμάτια που έχει γράψει ή συνεισφέρει
Ο Gers έχει και χαρντ ροκ παιξίματα και μεταλλάδικα εξίσου καλά , γι αυτό και λέω ότι “κουμπώνουν” φανταστικά και φάνηκε περισσότερο στα FOTHD & X Factor .
Το δίδυμο , όμως, που έκανε τους Maiden να ξεχωρίζουν ήταν και θα είναι Murray - Smith. Κι αυτό διότι το στυλ τους είναι διαφορετικό και έδινε μεγάλη ποικιλία συνθετικά & παικτικά . Ο ένας μαστερ χαρντ ροκας , ο άλλος μαστερ μεταλλοσολαράς
Συμφωνώ ότι ο “ήχος” των Maiden είναι προς Murray μεριά. Και το στυλ που τους έκανε μοναδικούς , είναι έργο Harris
3 Likes
Το τρίο δεν περπατάει έτσι κι αλλιώς, είναι αχρείαστο και προφανώς έγινε περισσότερο για το μαρκετινγκ και τους οπαδούς παρά για την ουσία.
Συνθετικά πάντως, τη μερίδα του λέοντος από τους 3 μετά το reunion την έχει ο Adrian. Kαι να πω την αλήθεια, προσωπικά βρίσκω μεγαλύτερη ποικιλία στη συνεισφορά του συνθετικά, γράφει πιο άμεσα κομμάτια, πιο βρώμικα rock/nwobhm που τα έχουν ανάγκη οι δίσκοι των Maiden για να αναπνεύσουν από τα μακρόσυρτα, επικά τραγούδια του Harris (και Dickinson). Aκόμα και σε τραγούδια τύπου Paschendale βγάζει αυτή τη βρωμιά στην κιθάρα, έχει αναγνωρίσιμο ήχο.
Having that said, ο Jannick έχει βάλει την υπογραφή του σε κάποια από τα καλύτερα Maiden της 20ετίας (βλ. Ghost of Navigator). Αυτό που εννοώ με τα παραπάνω όμως είναι πως τραγούδια με το ύφος του Dance of Death, του ΒοS θα υπήρχαν και ελλείψει του Gers, είναι βγαλμένα από τη μανιέρα του Harris. Αίσθηση μου είναι αυτή φυσικά, ο καθένας μπορεί να διαφωνεί.
2 Likes