@Ian: μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις μία Thrash κυκλοφορία πριν το Kill Em All (για να μην πάμε στο No Life… που η μισή σκηνή έχει δηλώσει πως ήταν ο λόγος που τους έκανε να παίξουν γρήγορα, ανάμεσα σε αυτούς Exodus και Slayer);
[SPOILER]Και μη μου πεις Exciter!
[/SPOILER]Δε ρωτάω ειρωνικά, θα με ενδιέφερε να μάθω. Γιατί μέχρι να βρεθεί ο Malcome Dome αυτό που έπαιζαν οι Metallica δεν είχε καν όνομα, άλλοι το περιέγραφαν σαν speed και άλλοι σαν power metal (τώρα θα βρεθεί κάποιος να μου την πει γιατί οι Metallica δεν έχουν σχέση με τους Helloween λ.χ.).
@Ignatios: δηλαδή πρέπει να μπω στη διαδικασία ρε φίλε να σου αναλύσω ότι η κρίση του καθενός είναι κάτι υποκειμενικό και πως αυτό ακριβώς θέλω να δείξω στην παρένθεση; Και ότι δεν είναι “δεν ξέρω, δεν τους έχω ακούσει”;
Εχει ενα καποιο ενδιαφερον που σε θρεντ με τιτλο “Iron Maiden - The Book Of Souls” το περιεχομενο της συζητησης αναλωνεται σε ασχετα πραγματα, οπως thrash metal, metallica κτλ. Να ανοιξω ενα καινουριο με Τιτλο “Πεγκυ Ζηνα” να τσακωνοσαστε για το Black metal αν ειναι
Ειχα τοσο πολυ περιορισμενο χρονο τον τελευταιο καιρο και τοσο τρεξιμο για πολυ σημαντικα θεματα που δεν εχω προλαβει καν να γραψω ακομα την γνωμη μου για το αλμπουμ…
Το ακουσα στις 4 Σεπτεμβριου την ημερα που κυκλοφορησε και επισημα και απο την πρωτη ακροαση κολλησα μαζι του. Κυριολεκτικα χαμογελουσα σαν παιδακι που παιρνει δωρο τα Χριστουγεννα οσο το ακουγα. Μιλαμε για [B][SIZE=4]ΤΕΡΑΣΤΙΑ[/SIZE][/B] δισκαρα, που σε κανει να απορεις πως 35 χρονια μετα το ντεμπουτο τους μπορουν ακομα να κυκλοφορουν δισκους με τετοια εμπνευση και τετοια ποιοτητα. Ο δισκος δεν ειναι αψεγαδιαστος, ειναι μεγαλος σε διαρκεια, εχει καποια μετρια κομματια που θα μπορουσαν να λειπουν και η παραγωγη σε καποια σημεια θα επρεπε να ειναι πολυ καλυτερη… Αλλα στο συνολο ειναι εκπληκτικο αλμπουμ, προσπαθωντας να ειμαι οσο πιο αντικειμενικος γινεται θεωρω οτι αν δεν εισαι αρνητικα προκατειλημμενος με τους Iron Maiden του 2015 ειναι σχεδον αδυνατο να μην σου αρεσει.
Δεν το εχω λιωσει ακομα οσο θα ηθελα γιατι πρωτον ακουω και αλλα πραγματα εν οψει των 2 επερχομενων συναυλιων που θα παω (αγαπημενη τακτικη αυτη να μπαινεις στο mood της καθε μπαντας πριν της δεις live) και δευτερον ηθελα επιτηδες να αφησω ενα κενο πριν ξαναπιασω το The Book Of Souls. Ε παρα το οτι εχω να το ακουσω κανα 10ημερο καθε μα καθε μερα μου σκανε συνεχως στο μυαλο μελωδιες, ρεφραιν, riffs και στιχοι απο τον δισκο. Αυτο νομιζω τα λεει ολα… Γενικα ο δισκος βγαζει μια αισθηση πραγματικου μεγαλειου και καταλαβαινω γιατι οι κριτικες απο παντου ηταν τοσο αποθεωτικες. Ηδη θεωρω οτι ειναι ανωτερος απο το The Final Frontier, κατα 90% και απο τα A Matter Of Life And Death και Dance Of Death, αλλα θελω να περασει λιγος καιρος για να το πω με σιγουρια αυτο…
Κανένας δεν μπορεί να επικαλεστεί κατά 100% την πατρότητα του thrash. Ηταν ένα κίνημα που ξεκίνησε από τις πιο heavy μπάντες του nwobhm σε συνδυασμό με λίγο punk και όσο περνούσε ο καιρός έγινε απλά ένας διαγωνισμός για το ποιος θα παίξει πιο γρήγορα και heavy.
Δε θα έλεγα πως οι συγκεκριμένοι έπαιζαν θρας. Το επηρέασαν. Ειδικά οι Venom ήταν βασική επιρροή. Οι Hellhammer που λέει ο CrisP ναι. Credit λοιπόν! Βέβαια το Death Fiend ήταν demo που “κυκλοφόρησε” σε λίγες δεκάδες κασέτες -και αν κάποιος το έχει ας το βάλει σε θυρίδα!- (πράγματι ηχογραφήθηκε ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του ΚΕΑ), οπότε μπαίνει στην κατηγορία NLTL που κυκλοφόρησε πάνω από ένα χρόνο πριν.
Γενικά θα δυσκολευτεί κάποιος να βρει θρας κυκλοφορία πριν από αυτή (No life…).
Και νομίζω πως πολλοί από τη σκηνή έχουν πει ξεκάθαρα πως ο λόγος που έκαναν διαγωνισμό ταχύτητας ήταν αυτό. Holt, King, Flynn και πολλοί άλλοι.
Για να το κλείνω (αν και καλό θα ήταν να μεταφέρει κάποιος admin τα ποστ στο Thrash thread), ένσταση μου ήταν να λέει κάποιος πως οι Maiden επηρέασαν το θρας. Σίγουρα ήταν επιρροή για κάποιες μπάντες, ωστόσο [U]βασικές[/U] επιρροές για τη διαμόρφωση του ήχου ήταν οι Motorhead, οι Venom, οι Diamond Head κ.ο.κ.
Και το NWOBHM γενικά (με τους Tygers of pan tang, τους Maiden, τους Tresspass και δεκάδες άλλους). Και όχι τόσο κατ’ εκτίμηση, όσο από τα λόγια των ίδιων των πρωταγωνιστών του .
Και το punk βέβαια και όχι και τόσο λίγο, αν σκεφτεί κανείς τι ρόλο έπαιξαν μπάντες όπως οι Misfits ή οι Discharge.
“If Eternity Should Fail”: Κορυφαία εισαγωγή με διαφορά από τους 5 τελευταίους δίσκους.
“Speed of Light” Λίγο καλύτερο από το αντίστοιχο “El Dorado”. Μαγική γέφυρα.
“The Great Unknown” Κλασικό τραγούδι Maiden 2000 και μετά.
“The Red and the Black” Το αγαπημένο μου. Για να διδάσκεται σε μουσικά σχολεία…
“When the River Runs Deep” Τίποτα το ιδιαίτερο.
“The Book of Souls” 5:45 διαστροφικό ποδοβολητό.
“Death or Glory” Λατρεύω την γέφυρα του. Δυνατό. Ωραίος ο Nicko.
“Shadows of the Valley” Φανταστικά φωνητικά. Μαγικό φινάλε.
“Tears of a Clown” Όμορφα κοψίματα. Η “συνέχεια” του “Coming Home”.
“The Man of Sorrows” Ψυχεδέλεια. Μελαγχολία.
“Empire of the Clouds” Θεατρικότητα, λυρικότητα, τέχνη. Ε-Π-Ο-Σ. Τώρα ο Βρασίδας μπορεί να πάει σπίτι του αφήνοντας την σύγχρονη παρακαταθήκη του για την αιωνιότητα.
Μετά από μερικές δεκάδες ακροάσεων, αναμφισβήτητα είναι…
συνολικά, ο καλύτερος δίσκος μετά το “Brave New World”.
θέλω εδώ και μέρες να σχολιάσω…
ο δίσκος μετά από πάρα πολλές ακροάσεις μεγαλώνει ακόμα περισσότερο και τις τελευταίες μέρες τον ακούω πάλι ασταμάτητα…
μόνο σε εμένα άρεσε τόσο μα τόσο πολύ το man of sorrows?
επίσης death or glory και when the river runs deep τρελά χιτάκια,!
έχει έναν αέρα πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα και μια ανεξήγητη ενέργεια λες και και ακούς μπάντα στο 3ο της άλμπουμ…!!
Έτσι ακριβώς ρε φίλε. Κι εγώ 2-3 φορές τον άκουσα, με πήρε κι εμένα ο ύπνος και ούτε καν ξαναασχολήθηκα. Από όλα τα συκροτήματα μεγάλου ή μεσαίου βεληνεκούς που έβγαλαν φέτος άλμπουμ (Paradise Lost, Slayer, WASP, Motorhead, Disturbed κτλ) είναι το χειρότερο άλμπουμ. Στους Paradise Lost θα βρεις ένα No Hope In Sight ή ένα Terminal που θα σε πορώσουν. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Και απορώ με κάποιους που συγκρίνουν το πολύ καλό Dance of Death με το απογοητευτικό Book of Souls. H αλήθεια είναι ότι μετά το επικό Brave New World και το πολύ καλό Dance of Death κυκλοφορούν μέτριους ως πολύ μέτριους δίσκους (από το 2006 και μετά). Ξεκίνησε ενθαρρυντικά το άλμπουμ με το If Eternity Should Fail αλλά μέχρι εκεί ήταν.
[U]Επικό[/U] το BNW; :roll: Βλέπεις τι γίνεται με τις 2 ή 3 φορές; Και τέλος πάντων, ήταν 2 ή 3; Δεν είναι ότι το έβαλες, ξέρω γω 143 ή 144 φορές και μπερδεύτηκες. Περιμένω απάντηση γιατί έχει σημασία. Και άμα θέλετε χιτ, μην το κουράζετε πολύ. Εδώ είστε -----> https://youtu.be/he5IEXtdjpE
Στα σοβαρά τώρα, το Man Of Sorrows είναι στα κορυφαία του δίσκου. Για να δώσω και απάντηση στο δίλημμα που τέθηκε πριν λίγους μήνες, η εκδοχή των Θεών υπερτερεί αυτής του Μπρους. Πολύ πιο έντονη θλίψη με αποκορύφωμα τη σολάρα του Μάρεη αλλά και οι εναλλαγές που προηγούνται προσφέρουν πολύ πιο ολοκληρωμένη εμπειρία. Το καλύτερο της υπόθεσης είναι ότι τουλάχιστον οι Harris-Murray, δεν είχαν πάρει καν πρέφα ότι είχε βγάλει τέτοιο κομμάτι ο Μπρους.
Οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ, με τόσες παιξιές θα είχε καεί. Άλλα άλμπουμ - που μου άρεσαν ε, όχι μάπες - τα έκανα λίγο στην άκρη με πολύ λιγότερο κάψιμο. Αυτό απλά το βάζεις ακόμα μία φορά και γουστάρεις.
