Καλα αυτο δεν λεει τιποτα, οποτε βγαζουν δισκο, σχεδον παντα καλυτερος της χρονιας βγαινει… Εμενα μου αρεσει παρα πολυ, αλλα καλυτερος της χρονιας δεν ειναι.
Στο Metal Hammer έγινε η έκπληξη, και ήρθε δεύτερο…όπως και νά’χει εγώ τον ευχαριστιέμε τον δίσκο όποτε τον ακούω, πάντα ολόκληρο, αλλά δεν τον έχω στους καλύτερους της χρονιάς:):!:
Οντως αυτο ηταν μεγαλη εκπληξη!! Εμενα παντως ο δισκος μου ειχε κανει τρομερη εντυπωση στα πρωτα 6-7 ακουσματα, αλλα πλεον δυστυχως δε λεει κατι…
Με τους maiden, όπως και με κάθε τι φτασμένο στον τομέα του, πάντα το ίδιο θα γίνεται. Για κάποιους θα είναι θεοί, για άλλους ξεπερασμένοι.
Λόγω προσωπικού κολήματος το ψήφισα καλύτερο της χρονιάς και γενικά στο metal invader το βγάλαμε έκτο, αλλά μπορώ να διακρίνω κάποιες αδυναμίες όπως τα επαναλαμβανόμενα απλοϊκά ρεφρέν και κάποιες μουσικές φράσεις που συνεχίζουν για πάντα, ενώ άλλες σταματάνε πριν χωνευτούν. Συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν αξιοποιούν τις τρεις κιθάρες όπως θα μπορούσαν και ίσως η παραγωγή να είναι κατώτερη του AMOLAD, ενώ θα περίμενε κανείς να βελτίώνονται έχοντας τόσα χρόνια τον ίδιο παραγωγό.
Συμφωνώ με crimson_idol ότι οι πολλές και ετερόκλητες ιδέες μπουκώνουν το κομμάτι, όπως και ότι η φωνή του Βρασίδα αρχίζει και δείχνει την ηλικία της, αλλά αυτά είναι αναμενόμενα. Όμως διαφωνώ ότι είναι ο πιο αδύναμος από το reunion αν και όλα αυτά ακόμα υπό επεξεργασία είναι.
ChrisP νομίζω ότι το έχουν ακόμα για χιτάκια, όπως θεωρώ ότι είναι το The Alchemist, αντάξιο πολλών αντίστοιχων του παρλεθόντος με ρεφρέν για πολεμικές επελάσεις και στίχους μελετημένους από την ιστορία. Όντως τα δύο προηγούμενα δεν είχαν χιτάκια (Rainmaker ίσως;) και ειδικά το AMOLAD, το οποίο όμως ήταν τόσο συμπαγές συνθετικά που τόλμησαν να το παίξουν ολόκληρο live.
Σίγουρα το έχουν πάει αλλού πλέον και τώρα στα γεράματα φανερώνουν περισσότερο τις καταβολές τους από τις hardrockιές και το progressive rock των 70’s, αλλά πάντα εξελισσόμενοι και πάντα διατηρώντας την προσωπική τους ταυτότητα ως συγκρότημα, όπως έκαναν ανέκαθεν άλλωστε.
Ο εκθειασμός και η απαξίωση είναι οι πιο έυκολες θέσεις, αλλά άντε να κάνεις “αντικειμενική” ανάλυση όταν οι maiden ήταν και είναι το soundtrack της ζωής σου (crimson_idol σε νιώθω ναουμ).
UP THE IRONS
Λοιπόν, ημικωλοτούμπα εδώ, το αγόρασα πρόσφατα (ναι από περίπτερο, ουουου, ξεπούλημα!) και το ακούω αρκετά και είναι μια χαρά δίσκος, αν ξέρεις ποιοι είναι οι Maiden των 00s. Και ΟΚ, τα δυο πρώτα ναι, μάλλον θα μπορούσαν να λείπουν (αν και τα συνηθίζω σιγά-σιγά), το [I]Alchemist [/I]επίσης (σόρυ eNick, φοβερό κουπλέ αλλά pre-chorus και ρεφραίν είναι μάλλον ανέμπνευστα) αλλά όλο το υπόλοιπο μου κάνει και με το παραπάνω. Τόσο δηλαδή, που θα πάω λογικά να τους δω λάηβ για να τραγουδήσω το [I]Coming Home[/I].
σε σχέση με τα υπόλοιπα μετα99εποχης που το βαζεις δηλαδή?
Επειδή το έπιασα κι εγώ πάλι πρόσφατα, λίγο κατώτερο απ’ το Dance Of Death, κι αυτό γιατί στο DOD υπάρχουν τραγούδια που στέκονται ισάξια στα έπη του παρελθόντος.
Δε μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια, το [B][I]BNW [/I][/B]είναι στην καρδιά μου, ήμουν 17 όταν βγήκε, τότε άρχισα να ακούω με πάθος μουσική. Το [B][I]AMOLAD [/I][/B]πάλι το άκουσα ελάχιστα, δε με κράτησε σχεδόν καθόλου αλλά μπορεί να έφταιγε και η φάση που ήμουν τότε -ξέρεις, να ανακαλύψουμε τα νέα πειραματικά και οι δεινόσαυροι στον καιάδα. Αν είναι νωρίς, νομίζω ότι ως σύνολο το προτιμώ απ’ το [B][I]DOD [/I][/B]παρότι δεν έχει [I]Paschendale [/I]και [I]Montsegur[/I].
ελα ρε συ.!! καλύτερο απο το dod?! δεν ξέρω…εμένα αν θα κόντραρε(κάπως) κάποιο από το 99 και μετά θα ήταν το amolad…
και εγω δεν το βρίσκω τόσο κακό οσο στην αρχή, αλλά μερικά σημεία/στοιχεία του μου την δίνουν απίστευτα .
Εμένα εξακολουθεί να είναι ο δίσκος που δεν μπορώ να ακούσω με τίποτα…
ChrisP συμφωνώ απόλυτα με το BNW, έχουμε και την ίδια ηλικία…
Είναι το πρώτο του reunion, το σοκ ενός πιτσιρικά που όταν άρχιζε να ακούει maiden ενώ ο Bruce έκανε τα δικά του να τους βλέπει όλους μαζί να βγάζουν νέο υλικό είναι απερίγραπτο.
Ακόμα θυμάμαι τη σκηνή που πηγαίνοντας στο φροντιστήριο αγγλικών σταμάτησα να πάρω το hammer (Μάρτιος 1999 (?), εξώφυλλο gamma ray - powerplant) και κάτω αριστερά είχε harris-bruce αγκαλιά και από κάτω έγραφε hallowed be thy name… Και ανοίγοντας βλέπω ότι είναι πίσω και Smith χωρίς να φύγει ο Gers… Δεν περιγράφονται (και δεν ξεχνιώνται) αυτά…
Αλλά νομίζω και αντικειμενικά για μένα πλέον είναι ο καλύτερος reunion δίσκος, δυστυχώς με την πιο αδύναμη παραγωγή. Αν είχε ήχο AMOLAD θα ήταν μπόμπα.
Γενικά στα reunion albums η άποψή μου είναι BNW > AMOLAD > DOD με το καινούριο να παίζει στη θέση πίσω ή μπροστά από AMOLAD. Όχι ότι με χαλάει το DOD, είχα βρεθεί σε μια προακρόαση στην EMI μια μέρα πριν κυκλοφορήσει επίσημα και όταν μπήκαν τα συμφωνικά στο ομώνυμο έχασα το φως μου για λίγο, απλά συνολικά το θεωρώ λίιιιιγο κατώτερο των υπόλοιπων. Και σαφώς το χειρότερο εξώφυλλο, είναι και το μόνο που δεν είδαμε σε περιοδεία εδώ 
Βέβαια αυτά, όπως είπες, είναι ανάλογα και τη φάση που βρίσκεται ο καθένας, σε δύο χρόνια το πιο πιθανό είναι να σου λέω άλλη σειρά.
Με το Alchemist τρελαίνομαι, δεν ξέρω, προσωπικό κόλλημα. Και το Coming Home κομματάρα είναι πάντως, όλοι μαζί θα το τραγουδήσουμε 8) Όπως και το Talisman…
ε με το bnw όλοι θα συμφωνήσουν…θυμάμαι να ακούω το wickerman[I](πρώτο κομμάτι με βιντεοκλίπ…η χαρά της εποχής…μια απουσία γιατί προσπαθούσα να το δω σε υπολογιστή της τάξης της πληροφορικής:lol:)[/I] και να πετάω από την χαρά μου…
Ούτε μένα έχει αλλάξει η άποψή μου. Θεωρώ ότι οι Μέηντεν στη ριγιούνιον εποχή ακολουθούν, δυστυχώς, σταθερά καθοδική πορεία. Δηλαδή,
Brave New World
Dance of Death
AMOLAD
The Final Frontier
Δε μου κάνει εντύπωση που το Brave New World θεωρείται το αγαπημένο των περισσότερων στη ριγιούνιον εποχή. Απλά, είναι το καλύτερο από πλευράς συνθέσεων. Και σίγουρα πια για μένα, ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει από το Seven Son και μετά.
έχεις χώσει δυο φορές το amolad, ούτε τον τίτλο δεν θες να γράψεις απο το καινούριο ?
αλλά αυτή είναι η αλήθεια
Αυτό δείχνει ότι το AMOLAD χώνει τα άπαντα του reunion, άντε ίσως όχι το BNW αλλά το κοιτά στα ίσα 8) 8)
Λολ, σκάστε ρε, το κανα έντιτ. =Ρ
Όσο για σένα Φέλιξ, ντάξει, δεν έχω λόγια. :lol::lol::lol:
Aν και iron_aris, το καινουριο ηταν τοσο προβλεψιμο, που το ακουσα μονο μια φορα.
Κατα τα αλλα, απορω για το πως ενα αλμπουμ με κομματια οπως Dance Of Death, Paschendale, No More Lies, Rainmaker, Journeyman κτλ. δε θεωρειται καλυτερο τουλαχιστον απο το AMoLaD.
Βασικά… ΑΥΤΟ
Γιατί τα υπόλοιπα είναι για κλάματα
Πέρα των συνθέσεων, ένας ακόμη λόγος που λατρεύω το AMOLAD είναι ένα ιδιαίτερο feeling που μου βγάζει, κάτι η παραγωγή, κάτι η θεματολογία, με έχει αγγίξει περισσότερο απ’ το BNW.
Και για μένα είναι το καλύτερο άλμπουμ, όχι μόνο της μετά reunion εποχής, αλλά και από το Fear Of The Dark, είναι το A Matter Of Life And Death.
Δίσκος στιβαρός, με τρομερή παραγωγή, ωραίους στίχους, τρομερή ατμόσφαιρα. Ενδεχομένως λίγο πιο δύσκολο από ότι θα ήθελε ο μέσος οπαδός των Iron Maiden.
Κατά τα άλλα, το Dance Of Death είναι άνισο, με έπη όπως τ ομώνυμο ή το Paschandale, το καλύτερο single από τα 4 άλμπουμ (Rainmaker), το Journeyman, αλλά και με πιο μέτρια τραγούδια.
Το Brave New World έχει τόση συναισθηματική για όλους όσους το έζησαν, ανεξαρτήτως ηλικίας, που το κατατάσσει δίπλα στο AMOLAD, για μένα ελάχιστα χαμηλότερα.
Για το The Final Frontier επιμένω σε όσα έγραψα όταν κυκλοφόρησε.
Τώρα, πέραν των υπολοίπων, ας σκεφτούμε ότι οι Maiden καταφέρνουν να βγάζουν νέο δίσκο και να κάνουν περιοδεία παρουσιάζοντάς τον ολόκληρο και να γίνεται χαμός, καθώς επίσης μπορούν και κάνουν περιοδεία παίζοντας τραγούδια σχεδόν αποκλειστικά από αυτά τα άλμπουμ. Κάτι λέει αυτό.