…μιας και πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο των Maiden πριν την προσωρινή αποχώρηση του Dickinson αλλά και την οριστική του Martin Birch, τον τελευταίο που θα με έβρισκε να έχω την ιδιότητα του… μαθητή, όπως και τον τελευταίο που μπορεί να καυχηθεί ότι γέννησε μια νέα γενιά οπαδών για το υπερλατρεμένο βρετανικό συγκρότημα!
Μπορεί τελικά το υλικό να μην ήταν της ίδιας υψηλής ποιότητας σε όλη τη διάρκεια του διπλού δίσκου (να και μια πρωτιά - μιλάμε με όρους δίσκου βινυλίου, έτσι;), ακόμα κι έτσι όμως το ¨"Fear…" καταφέρνει να προκαλεί τον ίδιο ενθουσιασμό 29 χρόνια μετά, όσο κι αν οι Maiden, αλλά κι εμείς διανύσαμε αρκετό δρόμο έκτοτε!
Παρεξηγημενο λόγω της αμεσότητας και μη prog φύσης του, ειδικά από όσους θεωρούσαν το no prayer ένα παραστράτημα και περίμεναν από τους maiden ένα seventh son pt2.
Δεν είναι σίγουρα σε ένα υποθετικό τοπ 5 της μπάντας, αλλά έχει φοβερα κομμάτια (be quick, childhood’s end, afraid, waisting love, fear is the key, fotd) παρέα με λιγότερο φοβερά. Ακόμα το ακούω πιο συχνά από τους μισούς και βάλε δίσκους των maiden!
Το Waisting Love ειναι καποιο ειδος μετρησης της αγαπης στην μεση?
Περα απο την πλακα, ο δισκος αυτος εχει μερικες ανισες στιγμες, αλλα τα δυνατα του τραγουδια ειναι ΠΟΛΥ δυνατα και νομιζω οτι ειναι αυτα που εγραψες επακριβως, αν και προσωπικα θα εβαζα και το Fugitive, το οποιο το γουσταρω καργα. Και σιγουρα ξεχασες το Judas Be My Guide, δεν τολμω να πιστεψω οτι δεν σου αρεσει οσο τα αλλα που ανεφερες.
Τα Apparition και Weekend Warrior βεβαια ειναι ψιλο- εως και χοντρομουφιτσες, αλλα επειδη μου θυμιζουν την εφηβεια μου που ελιωνα αυτον τον δισκο, δεν μπορω να τα κραξω και παρα πολυ.
Για μενα μακραν ο πιο αδικημενος δισκος των Maiden, καθοτι τον βαζω μαλλον στο τοπ 5 της δισκογραφιας τους (και σιγουρα πιο πανω απο οποιοδηποτε reunion και οποιοδηποτε Di’Anno album)
Και ακομα ενα πολυ μεγαλο θετικο του δισκου, ειναι η ποικιλομορφια και ο αρκετα σημαντικος πειραματισμος για τους Maiden σε σχεση με το παρελθον τους. Τραγουδια οπως Be Quick Or Be Dead , Wasting Love και Afraid To Shoot Strangers ΔΕΝ ειχαν ξαναγραψει μεχρι τοτε, και το ομωνυμο του δισκου ειναι προφανεστατα ενα τραγουδι οροσημο για την μπαντα.
Ναι, βεβαιως ειναι και αυτο ενα πολυ ωραιο κομματι! Το fugitive ακουγεται και αυτο ευχαριστα, οπως και τo πιο χαβαλετζιδικo From here to eternity και το chains of misery. Τα πιο αδυναμα του δισκου ειναι και για μενα τα Apparition και Weekend warrior, που ομως ουτε και αυτα τρωνε skip συνηθως! Εχουμε δηλαδη να κανουμε με ενα δισκο που εχει απο απλα ΟΚ κομματια μεχρι επη και πραγματι εχει αδικηθει θεωρω.
Το καλυτερο κομματι στο δισκο θεωρω πως ειναι το Afraid to shoot strangers με δευτερο το ομωνυμο του δισκου, το οποιο οσο και να ειναι χιλιοπαιγμενο, ειδικα στα live ειναι απο highlights (παλι fear of the dark? Ε νταξει οκ “I am a man who walks alone” ωχ το τραγουδαω- μπαινει το ριφ - μπαχαλα μονο-που πηγε το παπουτσι μου- 8 λεπτα μετα χαμογελο μεχρι τα αυτια)
παντα το βαριομουν λιγο το afraid…εχω δει απειρες φορες να εκθειαζεται αλλα δεν μου λεει πολλα…απο εκει και περα το Be quick,Judas, το υπερκλασικο ομωνυμο και το Wasting Love τα λατρευω…τα υπολοιπα μου αρεσουν ολα και τα ακουω πολυ ευχαριστα…
Εγω από εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι η εκπομπή μεγκα σταρ (αν δεν κάνω λάθος στο ονομα) με μαγκυ χαραλαμπιδου (θενκ γιου φορ δε…μεμορις) εκανε έναν διαγωνισμό κ έδινε δώρο ένα αυτοκίνητο οτομπιανκι βαμμενο με το σχέδιο του εξωφύλλου του άλμπουμ. Δεν ξέρω ποιος το κέρδισε. Δεν βρίσκω κάποια φωτο από τότε και γενικά δεν ξέρω αν θυμάμαι σωστά ολο το θέμα.
Επίσης για να τα ξαναλέμε μας έδωσε ένα από τα καλύτερα οπενερ για συναυλία με το be quick or be dead (θα έδινα κ τα 2 μου νεφρά να ήμουν στο donington το 92)
Ορμώμενος από την δική σου ανάμνηση, να πω ότι η πρώτη τριβή μου με το album (ακούστηκε κάπως αυτό) σχετίζεται και με τις καθημερινές προβολές του video του “Wasting Love” από μία μεσημεριανή εκπομπή [Τάκης Φωτίου (; ) ο παρουσιαστής] του Jeronimo Groovy TV. Αν θυμάμαι σωστά (πάνε και κοντά 30 χρόνια, ε;), ήταν η εκπομπή στην οποία διαβάζονταν μηνύματα τηλεθεατών πέριξ της εφηβείας ηλικιακά (λογικό) με παραγγελιές ή/και αφιερώσεις. Νομίζω ότι κάποιοι έβγαιναν και τηλεφωνικά στον αέρα και μιλούσαν με τον παρουσιαστή. Δεν θυμάμαι ημέρα που να μην έπαιξε το video (ήταν και το metal στα ντουζένια του εκείνη την εποχή στις μουσικές προτιμήσεις). Δεν ξέρω, βέβαια, πόσοι θα είχατε δει την εν λόγω εκπομπή εν προκειμένω ή το κανάλι εν γένει, καθώς τω καιρώ εκείνω είχε σημασία που «κοιτούσε» η κεραία (Πάρνηθα, Υμηττός, Σούνιο κ.λπ.). Ψηφιακά σήματα, Digea και αηδίες!
Κι έτσι για τη retro και καταγγελτική μαστούρα, να θυμίσουμε και το δίκιο του καναλιού:
Και για να είμαι κι εντός θέματος, να πω ότι ο δίσκος περιέχει δύο από τις πιο παραγνωρισμένες κομματάρες της δισκογραφίας του συγκροτήματος: “Judas Be My Guide” και “Childhood’s End”.
Με αναδιατυπωση ΤΟ ΚΑΛΎΤΕΡΟ οπενερ
Το καλύτερο βίντεο from here to eternity
Την καλύτερη μπαλάντα (ω θεοί!!!) των maiden το Wasting love
Το πιο γνωστό για τους…εξωγηπεδικους τραγούδι των maiden το ομώνυμο
Το καλύτερο για συμμετοχή κοινού στις συναυλίες afraid to shoot strangers
Το καλύτερο κ πιο σημαδιακό εξώφυλλο των maiden από τα 90’s κ μετά (ειχα βρει τοτε
το γιλέκο με το εξώφυλλο που φοράει κ ο Murray στο live at donington κ δεν το πήρα στο τοπ10 των χειροτερων αποφάσεων στη ζωή μου)
Το καλύτερο image των θεών το πιο αλητικο τζιν δερμάτινα αμάνικα μπυρες κ λουκάνικα.
Την καλύτερη ατάκα του bruce σε συναυλία Dave start your engine πριν το σολο του from here.
Αφού λέτε για το FOTD δεν μπορεί να μην μπει η καλύτερη live εκτέλεση του
Δεν πολυακούω Maiden εκτός από 20-30 κομμάτια, έχουν και “καλύτερα” κομμάτια αλλά το ομώνυμο είναι ό,τι πρέπει για να θερίσει live σε όλο τον πληθυσμό, είναι όσο γρήγορο και rock χρειάζεται για μια metal μπάντα (μαζί με το Can I Play With Madness). Πχ, όσο και να σκεφτώ, στον αντίποδα οι Metallica δεν έχουν τέτοιο κομμάτι, τα πιο εμπορικά τους είναι πιο γκρουβαριστά, ενώ το FOTD έχει λίγο παραπάνω tempo, όσο χρειάζεται, τουλάχιστον για μένα. Τέλος περνάει όλα τα test στο πολύ χαλαρό, στο αμάξι, μόν@, σε παρέα, όταν είσαι σε πάρτι κλπ κλπ.
Απ’τα υπόλοιπα του δίσκου το Be quick or Be Dead και το Afraid To Shoot Strangers μου αρέσουν, τα άλλα παίζει και να μην τα έχω ακούσει ποτέ
To FotD ήταν από τα cd που έπεφταν σε καιάδα με το καλημέρα στο σχολείο, καθώς άκουγα άλλη μουσική και δεν ήμουν σε καμία περίπτωση φιλικός στο γενικότερο φάσμα του metal… ειδικά το συγκεκριμένο ήταν και το κατεξοχήν album Maiden νομίζω που είχε τεράστια πέραση όταν ήμασταν πιτσιρικάδες mid90s γυμνάσιο/λύκειο…
Φοιτητής όταν άρχισα λίγο να ανοίγομαι, από Maiden το πρώτο πράγμα που έδωσα σημασία ήταν το BnW γιατί ήταν η εποχή του τότε και στη συνέχεια τα 8 πρώτα οπότε το ‘‘appreciation’’ για το FotD ήρθε αρκετά αργότερα… γενικά αν και δεν είμαι πολύ φίλος, εκτιμώ την αμεσότητα των κομματιών του που σε πιάνουν με την πρώτη ακρόαση.
Έχουν λίγο αφήσει πίσω την πολυπλοκότητα, τα όποια πιο prog στοιχεία και τον πειραματισμό από albums όπως του Caught Somewhere in Time ή του Powerslave και του Seventh Son, έχουν αφήσει λίγο πίσω τον πιο σκληροπυρηνικό NWOBHM χαρακτήρα του Number of the Beast και του Piece of Mind, αρκετά πίσω του ακόμα πιο σκληροπυρηνικού NWOBHM και λίγο ‘‘punk’’ χαρακτήρα των 2 πρώτων album με τον Paul και έχουν κατασταλάξει σε πιο απλά αλλά αξιομνημόνευτα συναυλιακά riff, solos αλλά και στίχους που εύκολα σε ξεσηκώνουν σε κάποια συναυλία, μαζί με έναν γενικότερο πολύ εύπεπτο και άμεσο ήχο + δομή των περισσοτέρων κομματιών. Ότι βασικά θα ήθελαν μάλλον να είναι το ‘‘No prayer…’’.
Έχει αρκετές ‘‘βοήθειες’’ από διάφορα άλλα υπο-είδη και την ίδια την εποχή τους, όπως πχ το πιο trashy επιθετικό ‘‘Βe quick or be dead’’ ή τα ‘‘Judas my Guide’’ και ‘‘Wasting Love’’ που κοιτάνε αρκετά προς τον τυπικό 80ς-early 90s σκληρό ήχο συγκροτημάτων που έπαιζαν αρκετά με την πιο ραδιοφωνική/εμπορική δύναμη των τραγουδιών τους…
Το ομότιτλο οκ, προφανώς το έχω σιχαθεί γιατί το έχω ακούσει μέχρι και σε μπιτάκι σε μπιτσόμπαρο αλλά κάνει τρομερή ατμόσφαιρα στα live και ξεσηκώνει όσο χρειάζεται τον κόσμο
Σε γενικές γραμμές δεν είναι από τους αγαπημένους μου δίσκους τους αλλά όπως είπα εκτιμώ πολύ την αμεσότητα αρκετών κομματιών του τα οποία δεν με χαλάει να τα ακούω live και να περνάω καλά, αν σώνει και ντε πρέπει να ακούσω κάτι από Maiden στα 90ς + είναι μέρος και των σχολικών μου αναμνήσεων παρότι δεν το άκουγα βέβαια ποτέ τότε … τα αγαπημένα μου είναι τα ‘‘Judas my Guide’’ και ‘‘Wasting Love’’ που είπα παραπάνω, γιατί μου αρέσει αυτός ο 80ς σκληρός μπαλαντοειδής ραδιοφωνικός τους ήχος …
Στην συναυλία στην Μαλακάσα στην περιοδεία early years (σωστα;) ξέραμε το σετλιστ κ έλεγα τι στον πουτσο το θέλουν το fear of the dark αναμεσα στα παλιότερα ρε πουστημ. Έτσι πως ήμουν στο λοφακι κ ειδα τι ακριβώς έγινε στον κόσμο ποσο κόλαση της πουτανας από μπροστά ως πίσω όταν το ξεκίνησαν κατάλαβα γιατί.
Λοιπόν, τώρα μπορεί να φαντάζει εξωπραγματικό, αλλά υπήρξε μια εποχή όταν οι Maiden προλάμβαναν να κυκλοφορούν την μια δισκάρα μετά την άλλη και να περιοδεύουν στο ενδιάμεσο κατακτώντας καινούριες περιοχές, σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο του ενός έτους!
Το Piece of Mind, “στριμωγμένο” ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους της δισκογραφίας των Irons (και του metal εν γένει, προφανώς) ενίοτε “υποτιμάται” σαν αξία και εκτόπισμα. Αυτό είναι ολότελα άδικο μιας και εδώ, πέραν των αυτονόητων κλασικών στιγμών, θα δούμε να αποκρυσταλλώνεται ο πολυθρύλητος ήχος των Maiden ενώ ολοκληρώνεται η κλασική σύνθεση με την είσοδο του McBrain αλλά και την επίσημη εμπλοκή του Dickinson στη συνθετική διαδικασία – με θαυμαστά αποτελέσματα!
Και βέβαια ακολουθήθηκε από άλλη μια παγκόσμια περιοδεία που τους είδε να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο, την ώρα που η επιρροή τους, ειδικά στα νέα συγκροτήματα εκείθεν του Ατλαντικού ξεκινούσε να αποδίδει καρπούς, δημιουργώντας το υπέροχο US metal παρακλάδι!
Αυτό το θυμάμαι κι εγώ. Είχα τελειώσει το λύκειο κάποια χρόνια ήδη και πήρα παλιό συμμαθητή και φίλο, ο οποίος με είχε μπασει στο χώρο, να πάμε μαζί να δούμε Maiden στην early years.
Ειχε γκαγκανιασει να φωνάζει για fear of he dark.
Και του έλεγα ρε συ απο τα πρώτα μόνο θα παίξουν τραγούδια.
Δε γίνεται ρε συ να μην το παίξουν. Μου απαντούσε.
Μάλιστα έφυγε και ψιλοξενερωμενος.
ΥΓ: Δυστυχώς (ή ευτυχώς όπως το βλεπει κανείς) ο συγκεκριμένος φίλος δεν ακούει πια “αυτά” και την πέρασε τη φάση του…
Moνο Maiden ίσως.
ΥΓ 2: Piece of mind προσωπικό αγαπημένο από Iron Maiden.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ο Παυλάρας της καρδιάς μας, με αυτά και με αυτά έφτασε τα 63, έχοντας επιβιώσει από φυλακίσεις, μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα υγείας, 5 γάμους και ευάριθμες αποτυχημένες ή ημιαποτυχημένες προσπάθειες να ορθοποδήσει σαν μουσικός μετά τους Maiden και παρά τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις, όπως ο ίδιος σε στιγμές διαύγειας αναγνωρίζει!
Μιας και 21 χρόνια είναι ένα αρκετά μεγάλο διάστημα για να γίνει μια ψύχραιμη αποτίμηση, θεωρώ πως δίκαια το Brave New World θεωρείται από πολλούς ως, όχι μόνο το καλύτερο reunion album, αλλά και ότι καλύτερο έβγαλαν οι Maiden μετά τα τιμημενα 80s!
Σε προσωπικό επίπεδο, όπως η είδηση της επανενωσης με βρήκε νεοσυλλεκτο, το live στο Περιστέρι ήταν στο μέσο της στρατιωτικής θητείας μου, έτσι και η κυκλοφορία του πολυαναμενομενου νέου δίσκου ήρθε λίγο πριν απολυθώ από τις τάξεις του ΕΣ, κλείνοντας αυτό τον κύκλο.
Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να μην ακυρωνοταν η εμφάνισή τους στο Rockwave εκείνου του καλοκαιριού, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα, υποθέτω!!!
