- έκλαψα 2. ο τύπος στανταρ χρήστης του ροκινγ
πόσο Ελλάδα 90’ς !!!
Όσο κι αν έμελλε να αποδειχθεί ο τελευταίος δίσκος με τον Dickinson (προσωρινά!) και με τον Birch (οριστικά), όσο κι είχε και ορισμένες όχι και τόσο εντυπωσιακές στιγμές, το Fear of the Dark που κυκλοφόρησε 31 χρόνια πριν σαν σήμερα, έχει να καυχιέται για κάποια classics μεταξύ των οποίων και το ομώνυμο, ακλόνητη σταθερά του live ρεπερτορίου των Μaiden έκτοτε, όσο και για το γεγονός ότι πυροδότησε το ενδιαφέρον άλλης μιας, νέας γενιάς οπαδών των Irons!
Δεν τα λές και ευκαταφρόνητα επιτεύγματα!
Α ωραια, ειπα να ακουσω το Fear στα πλαισια του παιχνιδιου. Μετα απο 500 περιπου χρονια.
Δεν ξερω αν καποια τραγουδια του μου αρεσουν γιατι οντως ειναι καλα ή γιατι τα ξερω απο 12 χρονων. Γουσταρω το From Here to Eternity πχ., το Fugitive, το Chains of Misery (σολάρα) απο τα λιγοτερο λαοπροβλητα κομματια. Το Fear is the key που παλια δεν μου αρεσε τοσο, μου φαινεται πολυ ενδιαφερον σαν συνθεση πια και σιγουρα μη τυπικη maiden συνθεση. Οκ, δεν τα βαζω διπλα σε κλασικα maiden αλλα περναω καλα!
Το Apparition πραγματικα απαραδεκτο αλλα τουλαχιστον ειναι μικρο.
Αλλά.
Be quick or be dead, εχουν εκτοτε πιο επιθετικο τραγουδι?
Afraid to shoot stragers, απλα συγκινηση.
Childhood’s End, απλα συγκινηση.
Wasting love, κομματαρα που παρομοια δεν βγαλανε ποτε.
Judas be my guide, στα 2-3 πιο underrated κομμάτια της δισκογραφίας τους. Αριστούργημα, ανατριχίλες, αγάπη μεγάλη.
Fear of the dark, ok, βαριεμαι λιγο πια αλλα κομματαρα.
Οχι τοσο ασχημα.
Και ο ήχος προσωπικά μου ακούγεται σαν να ήθελαν ένα black album vibe (κραξτε)
Μου φαινεται εντελως συνεχεια του No Prayer, με καποιες ακομα πιο ροκ στιγμες. Δεν θα συμφωνησω προσωπικα.
Κανεις δεν συμφωνει
Ουσιαστικά μια στροφή σε μεγαλύτερα ακροατήρια μπορεί να πει κάποιος πως την επιχείρησαν, όπως αρκετές ακόμα μπάντες εκείνη την εποχή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι ένας πολύ καλός δίσκος ποιοτικά, συμφωνώ με τον φιλτατο @hopeto σχεδόν σε όλα τα κομμάτια.
Τώρα αν αυτή η στροφή σε μεγαλύτερα ακροατήρια ήταν επιτυχημένη, νομίζω πως ήταν. Ξέρω και έναν που άρχισε να τους ακούει από αυτό το δίσκο, δεν τον ξέρετε, ένας φίλος από το χωριό.
Μάλλον 3ο-4ο καλύτερο άλμπουμ Μεηντεν για μένα, και συμφωνώ με όλα τα επιμέρους σχόλια που έχεις γράψει για όλα τα τραγούδια. Το πιο εμπορικό του ύφος είναι για μένα θετικό, και σίγουρα όχι αρνητικό. Δίσκος με 6 κομματαρες και άλλα 4 πολύ καλά, που με έκανε πάντα να απορώ γιατί τρώει τόσο κράξιμο, μέχρι που έμαθα τον όρο χατζημεταλλαδες και κατάλαβα.
Ανέφερες 11 από τα 12 τραγούδια ονομαστικά και νομίζω όλοι ξέρουμε γιατί 
Το Weekend Warrior είναι κάτι που θα μπορούσε να λείπει από την δισκογραφία τους, και ακούγεται λες και ξέφυγε από το No Prayer For The Dying.
Ομοιότητα σε ήχο μικρή, αλλά καταλαβαίνω πως το λες. Ομοιότητα σε νοοτροπία υπάρχει και μεγάλη.
Χαχα, δεν το έκανα τόσο εσκεμμένα. Η αλήθεια είναι πως είναι στα 2 χειρότερά για μένα, απλά μου αρέσει λίγο στο σόλο. Οπότε έθαψα το Apparition που δε μου αρέσει τίποτα. 
Μιας και λετε για fear of the dark, επεσα στην παρακατω συνέντευξη
όπου υπάρχει η εξής ατάκα:
Most cover versions of Sisters songs are awful. Have you ever heard any you liked?
There’s Fear Of The Dark by Iron Maiden. [Maiden’s Fear Of The Dark – released May 1992 – has a very similar riff to Temple Of Love, first released in 1983 and re-recorded with Ofra Haza in 1992.]
Όσκαρ μαλακίας η απάντηση
Εχεις δικιο το Walk Away απο τους paradise lost ειναι πολύ καλη διασκευή
Ισχύει. Και πολύ κακώς…
Καλύτερο το Andy Warhol (David Bowie)
Οι μεταλάδες, γενικά νομίζω ότι βγάζουν μπιμπίκια με μελωδίες λίγο πιο smooth και ρομαντικές, θέλουν μονίμως τσίτα τα γκάζια, τα θεωρούν πολύ φλώρικα αντίστοιχα κομμάτια, φανταστείτε τι κράξιμο έπεσε για τέτοιο γούτσου γούτσου κομμάτι, έχει βέβαια τη δυναμική του, είναι αρκουντος heavy αλλά….
Ασχολούμαστε με γελοία θέματα την ώρα που η μπάντα αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα