H περιγραφή από τον Παναγιωτόπουλα:
Μέσα στο 1985 είχα την τύχη να δω αρκετά συγκροτήματα. Δύο από αυτά ήταν μια αληθινή εμπειρία, συναυλίες που δεν μπορούν εύκολα να περιγραφούν, γιατί αποτελούν σταθμό στη ζωή σου. Το ένα από αυτά τα δύο γκρουπ ήταν οι Deep Purple στο Knebworth. Το δεύτερο ήταν οι Clash τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ της Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Clash με την καινούρια τους σύνθεση (αυτό το είπα για να σας μπερδέψω. Ούτε με την παλιά σύνθεση τους είχα δει ποτέ), και φυσικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Σίγουρα οι Clash θα είχαν καταντήσει ένα φάντασμα, σκιά του παλιού τους εαυτού, ικανοποιημένοι με το αναμασάνε τις επιτυχίες τους; ΤΡΙΧΕΣ! Η είσοδος τους στη σκηνή ισοδυναμούσε με πυρηνική έκρηξη, κι από την πρώτη στιγμή δεν υπήρξε πισωγύρισμα για τους Clash. Ο Joe Strummer τραγουδούσε για τον εαυτό του, τραγουδούσε όχι επειδή ήθελε, όχι επειδή αυτή είναι η δουλειά του, όχι για τα λεφτά, αλλά επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το πνεύμα του πραγματικού ρόκερ, ξέρετε, είναι αυτό ακριβώς: να παίζεις ροκ εν ρολ επειδή δεν μπορείς να το κρατήσεις μέσα σου, και η ενέργεια που έβγαινε από το σώμα του Strummer ήταν αρκετή για να αγγίξει, να γεμίσει όλο το στάδιο, κι ακόμα παραπέρα. Τα τρία νέα μέλη των Clash είναι μικρά παιδιά, και αναμφίβολά πριν τόσα χρόνια θα βρίσκονταν στην πρώτη σειρά του 100 Club, ονειρευόμενοι να πιάσουν τις κιθάρες και να γίνουν σαν τους Clash, παρόλα αυτά όμως έχουν ενσωματωθεί τέλεια μέσα στο σύνολο, ποτισμένοι από το πνεύμα που κάνει τους Clash να είναι οι Clash. Ο Paul Simonon βγήκε μπροστά για να τραγουδήσει το “What’s My Name”, και αν υπάρχει κάποιος που να ενσαρκώνει τον αρχέτυπο ρόκερ, αυτός είναι ο Simonon. Η εμφάνιση, η κίνηση, το βλέμμα του ντεσπεράντο στα μάτια του, ο Simonon παίζει το ρόλο του τέλεια, με μια διαφορά: ο Paul Simonon είναι ΑΥΤΟΣ ο ρόλος. Keith Richards, γύρνα στο τάφο σου! Και τι νομίζετε ότι έπαιξαν; Μια επιλογή από τα πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ τους τραγούδια, όλα παιγμένα με νεύρο, πάθος, ένταση που κανείς άλλος δεν πλησίασε στις 2 μέρες του φεστιβάλ. Θέλετε highlights; Ήταν όλοι εκεί: Tommy Gun, London Calling, Straight To Hell, Know Your Rights, Janie Jones, White Man… διάβολε, η ταχύτητα και ο δυναμισμός των Clash δεν έπεσε ούτε στιγμή κάτω από το μάξιμουμ! Μόνο αν δει κανείς τους Clash ζωντανούς μπορεί να καταλάβει τη σημασία αυτού του γκρουπ, τι τεράστιο ρόλο έχουν παίξει αυτά τα τελευταία 9 χρόνια, πόσο ζωτικοί είναι ακόμα και σήμερα. Τι σημασία έχει αν έχουν να βγάλουν δίσκο από το 1982, όταν οι Clash παραμένουν ένα από τα μεγαλύτερα γκρουπς όλων των εποχών.
Το σετ των Clash ήταν γεμάτο από σπουδαία τραγούδια, έπαιξαν κάπου εφτά ακόμα στα encores, και ο κόσμος ήθελε κι άλλο, ακόμα. Το White Riot ακούστηκε σαν να είχε γραφτεί χτες, ίσως επειδή και αυτό και όλα τα άλλα τους τραγούδια (λαμπρά παραδείγματα: Police On My Back, Spanish Bombs) είναι σήμερα πιο επίκαιρα από κάθε άλλη φορά. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το σημείο που πρέπει να έχουν υπόψη τους όσοι σήμερα απορρίπτουν τους Clash σαν ξεπερασμένους: οι Clash σήμερα, το 1985, σημαίνουν πολλά πράγματα, έχουν πολλά να πουν, τους χρειαζόμαστε. Δεν είναι οι Clash του 1977 (Mick Jones; ποιος είν’ αυτός, αλλά αυτό τελικά δε σημαίνει τίποτα.
Είναι πολύ καλό να ξέρεις ότι σ’ αυτή την εκφυλισμένη εποχή που ζούμε, κάπου υπάρχει ο γερο-Strummer, απελπισμένος και οργισμένος, μαζί με την παρέα του και ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για μερικά πράγματα που έχουν τόση σημασία. Χριστέ μου, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφο είν’ αυτό…
Στάθης Ν. Παναγιωτόπουλος
και το ειιτήριο της συναυλίας
( 2000 δρχ για το εισιτήριο εν έτει 1985 ήταν κάτι παραπάνω από τσουχτερό… )
και επί πλεόν τα υπόλοιπα ονόματα που πλαισιωναν το φεστιβάλ
ήταν να παίξουν και οι μουσικές ταξιαρχίες αλλά ακυρώθηκε, λόγω των χορηγών που υπήρχαν στην συναυλία - και που ήταν αντίθετο με την ιδεολογία του Πανούση, έτσι όπως έχει δηλώσει ο ίδιος.
