Για να αρχίσω όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά, φτάνει να πω πως το ολοκαίνουριο album των Omnium Gatherum είναι όχι μόνο το καλύτερό τους, αλλά και ίσως το καλύτερο του μελωδικού death για φέτος. Αρκετά progressive στην νοοτροπία του και στις μελωδίες, με κάποια ηλεκτρονικά σημεία αλα Dark Tranquillity και death ξεσπάσματα. Οι μελωδίες δεν είναι γλυκερές, τα πλήκτρα που χρησιμοποιούν έχουν ένα '80s συναίσθημα.
Το “Nail” που ανοίγει τον δίσκο είναι αρκετά γρήγορο με riffs που τα θυμάσαι και ωραίες αρμονίες. Το “Α Shadowkey” έχει καλό refrain (όπως όλα σχεδόν τα κομμάτια) με το μπάσο να προσφέρει στην ουσία του τραγουδιού, το “The Return” με τα ηλεκτρονικά μέρη που συνοδεύουν δείχνει πως το μελωδικό death μπορεί να είναι όμορφο και όχι πλαστικό, ενώ στο “Greeneyes” η μπάντα πειραματίζεται, αφού δοκιμάζει να χρησιμοποιήσει καθαρά φωνητικά και να ρίξει ταχύτητες για χάρη μιας συναισθηματικής σύνθεσης.
Γενικά μιλάμε για έναν ώριμο δίσκο, αρκετά ενδιαφέρων, με εξαιρετική κιθαριστική δουλειά, ενθουσιώδεις μελωδίες, άψογα solos, καλοδουλεμένα choruses και πορωτικά φωνητικά. Μεγάλο ατού η ποικιλία στις συνθέσεις και το ότι δεν υπάρχουν κομμάτια που απλώς μπήκαν για να μπουν. Από την πρώτη ακρόαση με ενθουσίασαν και η γνώμη μου δεν άλλαξε μετά από έναν μήνα ακροάσεων. Δίσκοι σαν τον τελευταίο των Scar Symmetry και το “Redshift” δείχνουν τον δρόμο στο μελωδικό death που έχει παγιδευτεί στον ήχο του Goteborg.
