Πήγαμε για προσκύνημα χτες.
Ο πατέρας Ιεζήλ έψαλλε και στη συνέχεια μας ευλόγησε κι έκανε το καθιερωμένο του κήρυγμα!
Φύγαμε όλοι με μια ανακούφιση στην καρδιά!
:papas:
Αιώνια πιστός!
Σοβαρά τώρα, ακόμα προσπαθώ να συνέλθω!
Τι να λέμε, εμπειρία ζωής!
Η απόδοση του Biafra (μάθημα για εκκολαπτόμενους frontmen), τα κλασικά τραγούδια, τα νέα τραγούδια, η συγκίνηση σε όσους μεγαλώσαμε μαζί του, αλλά δεν ελπίζαμε να τον δούμε από κοντά! Τόσο κοντά, που κάποιοι χρειάστηκε να βάλουν όλη τη δύναμή τους για να τον κρατήσουν στο crowd surfing! :lol:
Έπαιξε πάνω κάτω ό,τι παίζει και στην περιοδεία, δηλαδή όλο το The Audacity of Hype, + 1-2 ακυκλοφόρητα, +
Kalifornia Über Alles, 21st Century (την εκδοχή που έχει στο δεύτερο δίσκο με τους Melvins)
Let’s Lynch the Landlord
Holiday in Cambodia
Police truck
Too drunk to fuck
Bleed for Me
Κατά τ’ άλλα, what about this old man, the father of your prime minister, who married the air hostess, was he also… too drunk to fuck? :lol:
Πάει για υπογραφή άμεσα!
Μπράβο στα παιδιά που έφεραν τον Jello και μάλιστα με τόσο χαμηλό εισιτήριο. Συναυλία ζωής, εικόνες που αποτυπώθηκαν σαν τατουάζ στον εγκέφαλο μας. Ο Jello είναι η τελευταία ελπίδα στη μουσική βιομηχανία. Η μόνη αληθινή φωνή. Ακόμη δεν το εχω πιστέψει πως αξιωθήκαμε να τον δούμε… Απίστευτος τυπος εντός και εκτός σκηνής… Το 2012 παίζει να κατέβει για προεδρία της Αμερικής με το κόμμα των πρασίνων. Jello for President…
Tεράστιο Λάιβ. Καταρχάς, τα κομμάτια του The audacity of hype πάρα πολύ καλά. Eχουμε δει πολλές φορές καλλιτέχνες να προμοτάρουν τα τελευταία τους τραγούδια, και να βαριόμαστε. Όχι όμως όταν πρόκειται για το μέγεθος που λέγεται Jello Biafra. Και οι σλατζοπανκ Guadanamo school επιτέλεσαν το ρόλο τους μια χαρά.
Tώρα για τις DK στιγμές τι να πούμε? Μόνο συγκίνηση, με ύμνους που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Ήταν άτομα γύρω που γεννήθηκαν το 60, το 70, το 80, το 90. Αυτό τα λέει όλα πιστεύω. Κόσμος αλλαλάζων, στεητζ νταιβ και crowd surf μεγαλείο, αν και ειρωνία οτι ο roadie που προσπαθούσε να τους κατεβάσει φόραγε Black Flag μπλούζα.
Τζέλο Βiafra. Η χροιά δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Η πάντοτε νεανική του φωνή να στάζει φωτιές κατά πάντων, και να βγάζει το ίδιο πάθος κι ενέργεια όπως πριν 30 χρόνια και βάλε. Τα θεατρικά του έσκιζαν, διδασκαλία για νέους τραγουδιστές, και έλιωσε στο crowdsurf όπως αναμενόταν. Ενημερωμένος μέχρι αηδίας για τα εδώ πολιτικά τεκταινόμενα, έδειξε πάνω απόλα ότι είναι άνθρωπος, και πως έχει κάτι να σου πει ρε παιδί μου. Τη ρητορεία πάντως απέδειξε πως την κατέχει σε εξαιρετικό βαθμό. Πολιτικά φυσικά και δε με έπεισε σε όλα όσα ασχολήθηκε, αλλά ρε γμτ μου να ταν έτσι όλοι οι αμερικάνοι…
“Still feels like 2000 and four, knock knock at your front door…”
Deus ex machina πάρα πολύ καλοί (όπως πάντα φαντάζομαι για σας που τους έχετε δει εκατό φορές)
Deus Ex Machina:Αλλη μια γαματη εμφανιση απο την ιστορικη αυτη μπαντα,η χαρα τους που μοιραζοντουσαν τη σκηνη με τον Jello δεν κρυβοταν(“Ανοιγουμε για τον πατερα μας” ειχε πε ο Σταυρος αν θυμαμαι καλα)
Jello Biafra:Ενταξει τι να λεμε τωρα? απλα ενας απο τους κορυφαιους frontmen που εχω δει ποτε μου.Αν και δεν ειχα ακουσει το δισκο που εβγαλε με τους Guandanamo School Of Medicine τα κομματια ειχαν ενδιαφερον ενω στα Dead Kennedys ηταν πραγματικα απιστευτος τοσο με τη παρουσια του οσο και με τη φωνη του(τελικα καποια πραγματα δεν τα αλλαζει ο χρονος).
Ενα ακομα μεγαλο μου απωθημενο ικανοποιηθηκε και με το παραπανω.
ένα από αυτά που θα μου μείνουν για πάντα είναι τα ουρλιαχτά και οι τσιρίδες που ρίξαμε όταν εμφανίστηκε ο Jello επί σκήνης. Λυσσάξαμε κανονικά.
Ρε ήταν ένας τύπος στους Deus Ex Machina που ήταν μπροστά εκεί που χτυπιόμασταν και είχε μπει στο πιτ με το κράνος του στο χέρι και κοπάναγε ότι έβρισκε. Ρε τι ότι να 'ναι τύποι κυκλοφορούν.
Ο Jello. Δεν μπορώ να πω κάτι για τον Jello τώρα. Μετά από 15 χρόνια που θα το σκέφτομαι και θα το αναπολώ με συγκίνηση ίσως να είμαι περισσότερο περιγραφικός. Αυτά που έλεγε και μόνο…don’t be a fuckin’ yuppie, don’t forget who you are, it’s not an option.
Κατά τα άλλα το λάηβ, από άποψη κόζμου (προσέλευση, φαν μπεηζ, ηλικιακά χαρακτηριστικά) θύμιζε έντονα το περσινό της Γενιάς του Χάους.
01 Intro
02 The Terror Of Tinytown
03 Clean As A Thistle
04 New Feudalism
05 Electronic Plantation
06 Kalifornia Uber Alles (21st Century)
07 Panic Land
08 Strength Thru Shopping
09 Let’s Lynch The Landlord
10 Three Strikes
11 Police Truck
12 DotCom Monte Carlo
13 Pets Eat Their Master
14 (Encore Break #1)
15 The Cells That Will Not Die
16 Holiday In Cambodia
17 (Encore Break #2)
18 Too Drunk To Fuck
19 Bleed For Me
20 I Won’t Give Up
ωραίος. ρε άσχετο, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο φουσκωτός που έσπρωχνε τον κόσμο από την σκηνή πρέπει να είναι roadie του biafra και όχι του gagarin. πρέπει να είναι ο ίδιος δλδ με αυτόν
από ένα σόου στην μαδρίτη.
οκ, σιγα τα αβγά θα μου πείτε, αλλά νομίζω ότι είναι ο ίδιος.
Ο Jello Biafra δεν μοιάζει με τους συνομήλικούς του σε ένα πολύ βασικό πράγμα. Δεν ηττήθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν βολεύτηκε με τον χαρακτηρισμό θρύλος, δεν έγινε κερδοφόρο τοτέμ να χορεύουν γύρω του μάνατζερ και εταιρίες. Ούτε κέρδισε, βέβαια. Έμεινε ζωντανός επειδή απλώς συνεχίζει τον αγώνα. Και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία στην εποχή των πεθαμένων: να είσαι ζωντανός. […]
και τη δεκαετία του 80 είχαμε τους 5 δίσκους των DK για ευαγγέλιο…
