Όποιος πει ότι το περίμενε θα είναι ψεύτης… 40 χρόνια μετά λοιπόν οι Jethro Tull (αν και αναφέρεται στο site “Jethro Tull’s Ian Anderson”, εξ ου και το ερωτηματικό στον τίτλο) κυκλοφορούν τη συνέχεια ενός δίσκου-ορόσημο στο prog rock και όχι μόνο (και ίσως του αγαπημένου μου δίσκου έβερ). Τα συναισθήματά μου ανάμεικτα, αφού ναι μεν το ότι καταπιάνεται πάλι ο Ian με το αριστουργηματικό concept του '72 μοιάζει θετικό, αλλά από την άλλη ίσως κάποια έργα στέκονται καλύτερα αυτούσια… Ας ελπίσουμε ότι δεν θα απογοητεύσει. Όπως και να 'χει τις επόμενες μέρες θα ανέβουν λένε samples στο j-tull.com, οπότε αναμένουμε.
Kαι γω τρομάζω λιγάκι για να μαι ειλικρινής κάθε φορά που βλέπω “sequels” ιστορικών δίσκων και τραγουδιών κτλ,αλλά επειδή ο κύριος Άντερσον πιστεύω σέβεται το παρελθόν του,ελπίζω πως το αποτέλεσμα θα είναι αν μη τι άλλο αξιοπρεπές.Για να δούμε…:-k
Εφ όσον οι Tull είναι ακόμα συγκρότημα εν ενεργεία, είναι ντροπή να βγάζει αυτό το sequel ως σόλο δουλειά. Δλδ ο ρόλος του Barre θεωρείται αμελητέος μετά την καταπληκτική δουλειά του στη μπάντα τόσα χρόνια; Έχει ξεκουτέψει τελείως ο Ian μου φαίνεται τελευταία κ έχει γίνει πιό ψωνάρα από ποτέ. Εξακολουθεί βέβαια να είναι χαρισματικός και υπερταλαντούχος μουσικός/συνθέτης. Εν τέλει δεν εγκρίνω αυτό που πάει να κάνει κ δε θ’αγοράσω το δίσκο όσο καλός και να ναι.
Ναι κι εγώ δεν νομίζω ότι είναι κακό ούτε ότι αναιρεί την αξία του Thick as a brick όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα!Θα έχει πιστεύω ενδιαφέρον να το ακούσουμε…
Στα σημαντικά το ότι θα οργώσει όπως φαίνεται όλον τον κόσμο με το tour (χωρίς να είναι απαραίτητα παντού TAAB shows), ενώ δεν αποκλείει τελείως το να κυκλοφορήσει remix του A Passion Play (αν και είναι διστακτικός). Δεν μπορώ βέβαια να μην σχολιάσω το ότι δεν αναφέρεται καθόλου (εκτός αν έχασα κάτι, είναι και μεγαλούτσικη) στο μέλλον των Tull, ενώ το όνομα του Martin δεν ακούγεται καθόλου.:?
Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι παίζει με το Martin. Τα ίχνη του αγνοούνται από το καλοκαίρι του 2010, οπότε και στις εν Ελλάδι συναυλίες τους αντικαταστάθηκε από τον πιτσιρικά το Γερμανό κιθαρίστα (μη με βάζετε τώρα να ψάχνω ονόματα) λόγω ατυχήματος στο χέρι του.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι συνοδοιπόρος του από το 1969, ποτέ δεν έχει λέιψει από δίσκο των Tull και μη μου πείτε ότι αυτός είναι προσωπικός. Και κάτι “Ian Anderson’s Jethro Tull” μου γυρίζουν τα άντερα…
Το ότι η φωνή του είναι εδώ και χρόνια καμμένη θα έπρεπε να τον έχει οδηγήσει να ασχοληθεί με τις ιχθυοκαλλιέργειες και τα εστιατόριά του και να μην ξαναπιάσει μικρόφωνο.
Κουράγιο αδέρφια. Το 2052 θα κάνει το Τhick as a brick 3. Eνδιάμεσα θα κάνει το [I]Thicker than a brick[/I] (2022), το [I]The thickest thing that looks like a brick[/I] (2032) και το [I]Τhis thing is not too thick to compare it with a brick[/I] (2042)…
Btw, η αυτοσυνέντευξή του έχει πλάκα, ειδικά η φάτσα του στο τέλος του πρώτου μέρους…
Λοιπόν τον άκουσα τελικά τον δίσκο. Με μία ακρόαση φάνηκε αρκετά καλός με το a change of horses να ξεχωρίζει . Πάντως αν και με μία αυτιά μπορώ να πω πως για κανένα λόγο δεν αγγίζει το κλασσικό αριστούργημα .
Ε δεν περίμενε κανείς να είναι σαν το κλασσικό αριστούργημα πιστεύω… Εκτός του ότι ο Anderson δε γράφει εξίσου εμπνευσμένη μουσική τώρα με τότε, αρκεί να κοιτάξεις και τί μπάντα είχε τότε μαζί του. Η κλασσική σύνθεση των Tull ήταν άλλο πράμα. Συν ότι έχει χάσει κ τη φωνή που είχε -τότε ήταν στα πάνω του.
