Joe Bonamassa - Dust Bowl

Ε πιστεύω ότι χρειάζεται ένα δικό του θρεντ ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ.
Καινούρια,φρέσκια κυκλοφορία λοιπόν από τον Joe και,αν και δεν πάνε πολλές ώρες από την παρθενική ακρόαση,πιστεύω πως ο Joe πάλι μας έδωσε έναν μεγάλο δίσκο.Τα έχουν πει και τα παιδιά στο rockipedia ούτως ή άλλως,ας τα γράψουν και εδώ πάλι άμα είναι:)
Ηχογραφημένο,εν μέρει,και στην Σαντορίνη,όπως μας συνηθίζει,και με πολλές συμμετοχές,πιο χαρακτηριστική αυτή του Glenn Hughes στα φωνητικά του “Heartbreaker”,ο οποίος συμμετέχει και ως μέλος και στους Black Country Communion άλλωστε μαζί με τον Joe.
Την παραγωγή επιμελήθηκε ο Kevin Shirley και πιστεύω ότι έκανε πολύ καλή δουλειά,αν και συμπεράσματα από μία απλή και μη ποιοτική ακρόαση δεν μπορώ να βγάλω.

Άντε πείτε τις απόψεις όσοι τον έχετε ακούσει,και όσοι δεν τον έχετε ακούσει κάντε το!

Του εχω δωσει μερικες ακροασεις.Μια χαρουλα ειναι :slight_smile:

εγώ ακόμα δεν το έχω εντοπίσει ,να το ακούσω.

καλός ο Bonamassa ,πολύ καλός ο Bonamassa αλλά
τα δύο τελευταία δεν με ενθουσίασαν .

μακάρι το dust bowl να είναι τόσο καλό .

[SPOILER]πάντως ένας κιθαρίστας που είναι στο ίδιο στυλ με το Joe ,έστω στα πρώτα album που είχε κυκλοφορήσει ,και τελικά δεν έκανε το μεγάλο μπαμ είναι ο Eric Sardinas
[/SPOILER]

Χμ…θα διαφωνησω οτι ειναι στο ιδιο στυλ με Μποναμασσα.Παιζει κατα κυριο λογο slide και γενικα το παιξιμο του ειναι πολυ πιο αλητικο και τσαμπουκαλεμενο σε σχεση με την eric clapton-johnson “σχολη” που ακολουθει ο Joe.Επισης αν και στα λαηβ η ενεργεια του Sardinas κοβει κωλους,προσωπικα θεωρω πως στα στουντιο του επειδη ακριβως λειπει η επιβλητικη του παρουσια και η ενεργεια της σκηνης,νομιζω οτι πασχουν συνθετικα.

Το dust bowl οπως ξαναειπα στο αλλο θρεντ το βρισκω ενα σκαλι πανω απ το black rock και το θεωρω συνεχεια του John Henry συνθετικα.Καταπληκτικα τραγουδια και παλι,παραγωγαρα και ισορροπια επιρροων.Τι αλλο να θελει κανεις απο εναν blues/rock δισκο λευκου καλλιτεχνη εν ετει 2011?

Συμφωνώ ιδιαιτέρως στα bold με τον Αλ Μπάντη.Ειδικότερα στο "ισορροπία επιρροών’.Μην ξεχνάμε ότι ο Μποναμάσσας είναι και μόλις 33 ετών και πιστεύω ότι από εδώ και πέρα θα μας προσφέρει πιο “ψημένους” δίσκους.

Ήμουν στη συναυλιάρα του στο Κύτταρο το 2009.

Ο Sardinas παίζει slide σαν χεβυμεταλάς που ανακάλυψε τα blues αλλά δεν τα έχει χωνέψει ακόμα…
Αυτή ήταν η γνώμη μου από την πρώτη φορά που τον άκουσα πριν 11 χρόνια να ανοίγει για τον Vai στην Αθήνα και ενισχύεται και από το γεγονός πως δεν έχει καταφέρει και τίποτα ιδιαίτερο εμπορικά. Το κοινό στο οποίο θα έπρεπε να έχει απήχηση καταλαβαίνει πως κάτι λείπει. Στον αντίποδα είναι π.χ. ο Luther Dickinson από ΝΜΑS/Black Crowes που σήμερα διάβαζα σε συνέντευξη του να λέει πόσα έχει μάθει ακούγοντας Ry Cooder. Ε, αυτές οι επιρροές είναι που λέιπουν στον Sardinas! Σόρρυ αν ξέφυγα off topic.

On topic ο δίσκος μου αρέσει όλο και περισσότερο, ελπίζω το φθινόπωρο που ξαναέρχεται Ευρώπη μήπως μας έρθει ξανά για κανένα live αν και η αυξανόμενη δημοτικότητα του έξω δεν βοηθάει…
To παληκαράκι παίζει πιά στη Νέα Υόρκη Headliner στο παλάτι Beacon των 3.000 θέσεων… Mεγάλη απόσταση από το Κύτταρο…
Μπορεί να ξεπουλήσει έστω ένα fuzz ή ένα Gagarin;

Μπορεί πιστεύω, γιατί την προηγούμενη φορά ξεπούλησε το Κύτταρο και αρκετοί έμειναν απέξω.

Πραγματικά έτσι ακριβώς…Παρόλο που μου άρεσε πολυ το Black Rock δεν ήταν καλύτερο από το John Hendry και το Dust Bowl είναι σαφώς καλύτερο από το Black Rock. Φοβερό παίξιμο ποικιλία στα κομμάτια…Όλος ο δίσκος σε βαζει σε ένα πολυ ωραίο ρυθμό μέχρι το τέλος…

Αυτό το The Prisoner μ έχει στοιχειώσει…τι κομματάρα…

Tραγουδάρα είναι ναι , αλλά διασκευή σε Β.Streisand δεν είναι νομίζω ?

Ναι όντως αλλά καταπληκτική…Εγω ακόμα δεν εχω αποφασισει με πιο κολλάω περισσότερο…Αυτα που ίσως μου έχουνε μείνει περισσότερο είναι τα Black Lung Heartache, Heartbreak και το Νο love on the street…

Απο Στρέϊζαντ έχω τόση ιδέα όση και απο πυρηνική φυσική.Δλδ απλά γνωρίζω οτι υπάρχουν.Ήξερα απλά ότι δεν είναι δικό του.Thanks for the info πάντως.:wink:

Για άλλη μία φορά συμφωνούμε Hokam, και για μένα είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου!

Και ούτε εγώ ήξερα πως ήταν διασκευή, αλλά βρήκα αμέσως μόλις αναφέρθηκε το αυθεντικό:

Toυ λείπουν κιθάρες! :D:p

Άντε, την άλλη εβδομάδα βγαίνει και το BCC2! 8)

Online παίζει εδώ και κανένα μήνα…:stuck_out_tongue:

To ξέρω. Απλά θέλω κάποια πράγματα να τα ακούω σωστά, ασυμπίεστα με το εξώφυλλο και τα credits στο χέρι όπως παλιά! :wink:

Ένα δυο κομμάτια που άκουσα, δεν είδα μεγαλύτερη συμμετοχή Sherinian (όπως είχαν πει σε συντεντεύξεις ότι θα έχει). Ισχύει και για τον υπόλοιπο δίσκο;
(θέλω κι εγώ να τον ακούσω όταν κυκλοφορήσει το CD! :p)

[FONT=“Verdana”]Για να πω κι εγώ.
Μ’αρέσει που είχα ζητήσει να ανοίξει θρεντ (μιας και το προηγούμενό μου για το Black Rock δεν είχε και ιδιαίτερη επιτυχία…) και γράφω τη γνώμη μου μετά από δύο μήνες!
Σορρυ γι’αυτό, αλλά τώρα τουλάχιστον μετά από αρκετό λιώσιμο έχω κατασταλάξει.[/FONT]

[FONT=“Verdana”]Συμφώνω με το αποπάνω.

Κατά τη γνώμη μου ο Joe έφτασε το peak του με το μνημειώδες Sloe Gin του '07.
Εκεί έκλεισε ένας κύκλος για την πρώτη μουσική του περίοδο, την πιο blues-oriented θα έλεγα.
Ακολούθησε το John Henry (που συγκριτικά το θεωρώ πιο αδύναμο) λειτουργώντας σαν μια γέφυρα για τη επόμενη φάση του, την πιο “πειραματική”. Βγήκε το εξαιρετικό Black Rock με το μεσογειακό ταμπεραμέντο του, τις προσθήκες έκπληξη (μπουζούκι, κλαρίνο κλπ) και έκανε ένα πραγματικό breakthrough σπάζοντας τα στεγανά και τα κλισέ που άρχιζαν να διαφαίνονται στους δίσκους του.
Έτσι άρχισε να “παίζει” με τον ήχο του. Δοκίμασε κι άλλες κιθάρες εκτός από τις αγαπημένες του Les Paul, έγραψε με πολλούς διαφορετικούς ενισχυτές και τέσταρε κι άλλους τρόπους ηχογράφησης.

Και φτάσαμε αισίως στο φετινό Dust Bowl.
Να πω την αλήθεια, ψιλο-τρόμαξα όταν είδα το (λιγάκι παιδικό) εξώφυλλο.
Μόλις το έβαλα να παίξει η γνώμη μου άλλαξε άρδην.

ΆΨΟΓΟΣ δίσκος !

Ξεκινάει πολύ θεαματικά με το [B]Slow Train[/B] και τσαφ-τσουφ η μπάντα σαν παλιό καλό τρένο βάζει μπρος κυριολεκτικά αφού προσομοιώνει (πολύ πετυχημένα!) τους ήχους του τρένου με τα μουσικά όργανα.

Ακολουθεί το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. [B]Dust Bowl[/B] και ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια αμερικανική έρημο ανάμεσα στους κάκτους και τρέχεις να σωθείς από την αμμοθύελλα!
Αργό, μεθυστικό τραγούδι με vintage western κιθάρες στην αρχή, δυνατό μπασάκι και όμορφο percussion στο background.
Είναι η ώρα για τους δύο πρώτους guest του δίσκου. [B]Tennessee Plates[/B]. Ο John Hiatt δανείζει το τραγούδι του αλλά και τη φωνή του, ενώ ο Vince Gill κάνει παρέα στον Joe με την κιθάρα του. Ανεβαστικό, σχεδόν χορευτικό κομμάτι ! \:D/

“[I]I know [B]The Meaning Of The Blues[/B][/I]” :–
Τί γλυκό ριφάκι αυτό που συνοδεύει τον προηγούμενο στίχο ! Εξαιρετικό, low-tempo κομμάτι.

Και πάμε στο [B]Black Lung Heartache[/B]. Μπαγλαμάς, τζουράς και μπουζούκι κάνουν ένα πολύ ταιριαστό ξεκίνημα. Να που ο Joe επηρεάστηκε όντως από τα ταξίδια του στην Ελλάδα και έβαλε ακόμη μερικές πινελιές εδώ ! Από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου.

[B]You Better Watch Yourself[/B] για τη συνέχεια. Τυπικό, διασκεδαστικό blues τραγούδι που κάνει ένα ωραίο διάλειμμα για το [B][SIZE=“3”]The Last Matador Οf Bayonne[/SIZE][/B] (κλικάρετε πάνω να το ακούσετε!)
Λοιπόν, επιτρέψτε μου να το εκφράσω. ΜΟΝΟ ΚΛΑΜΑ ! ΕΠΟΣ ! Το μοναδικό τραγούδι του album που έχω βάλει τόσες φορές στο repeat. Αργόσυρτη, μελαγχολική μπαλάντα που σπάει κόκκαλα! Στήστε αυτί και παρατηρήστε ευλαβικά την κιθάρα. Νομίζω εδώ συμπυκνώνεται όλη η μαγεία του Joe Bonamassa κυρίες και κύριοι. Άψογο παίξιμο που βγαίνει από την ψυχή (τί solo είναι τούτο 8O) και φοβεροί τόνοι στην κιθάρα. Και σα να μην έφταναν αυτά, έχεις και την τρομπέτα να συνομιλεί σε δεύτερο πλάνο προσδίδοντας ένα πένθιμο ύφος.
Μετά από αυτή την κεραμίδα, έρχεται ο αιώνιος-έφηβος Glenn Hughes να ρίξει τις γνώριμες τσιρίδες του στο [B]Heartbreaker[/B] σε ένα ομολογουμένως πολύ όμορφο ντουέτο. Ωραία και τα ρετρό πλήκτρα.

Και φτάνουμε στο [B]No Love On The Street[/B]. Άλλο ένα από τα highlights του δίσκου.
Θαμπός ήχος στην κιθάρα και wha-wha. Αργό κομμάτι (ίσως τελικά σε αυτά να ξεδιπλώνεται καλύτερα το ταλέντο του Αμερικανού) με εξαιρετικά solos και ένα ρεφραίν που σου καρφώνεται στο μυαλό. Ο Joe έχει κάνει συμαντικότατη πρόοδο και στα φωνητικά, τα οποία είναι πολύ δουλεμένα και πλέον δεν χάνει καθόλου σε αυτό τον τομέα.

[B]The Whale That Swallowed Jonah[/B]. Άλλο ένα συμπαθητικό τραγουδάκι με το πιάνο και το hammond να δίνουν πολλά + στον ήχο.
Ακολουθεί το [B]Sweet Rowena[/B] στο οποίο κάνει guest φωνητικά ο Vince Gill και
αφήνει μια παλιακή blues αίσθηση.
Έτσι φτάσαμε και στη διασκευή που κλείνει το δίσκο.
[B]Prisoner[/B] λοιπόν με έναν πολύ ενδιαφέροντα τόνο στην κιθάρα (φέρνει στο μυαλό SRV σε μερικά σημεία), ωραία φωνητικά, δυναμικές και εναλλαγές στην ένταση.

Τελικά ο πολυμήχανος Kevin Shirley νομίζω έδωσε μια νέα πνοή στον Bonamassa.

Περιμένουμε πολλά από αυτό το εξαίρετο ταλέντο των τελευταίων ετών.

Μπράβο του για μια ακόμη φορά![/FONT]

[SPOILER]Ουφ, κουράστηκα μέχρι να τα γράψω. Πέρασε και η ώρα…[/SPOILER]

Ω ρε brein χαρά στο κουράγιο σου που έκατσες και τα έγραψες τέτοια ώρα!:smiley:

Πάντως ούτε εγώ ήξερα ότι το Prisoner το έχει πει πρώτη η Streisand:-s
Τι μαθαίνει κανείς!

αλλη μια δισκαρα απο τον… “καλοφαγα” χαχαχα

ειναι προορισμενος για μεγαλεια τουτος εδω