[FONT=“Verdana”]Για να πω κι εγώ.
Μ’αρέσει που είχα ζητήσει να ανοίξει θρεντ (μιας και το προηγούμενό μου για το Black Rock δεν είχε και ιδιαίτερη επιτυχία…) και γράφω τη γνώμη μου μετά από δύο μήνες!
Σορρυ γι’αυτό, αλλά τώρα τουλάχιστον μετά από αρκετό λιώσιμο έχω κατασταλάξει.[/FONT]
[FONT=“Verdana”]Συμφώνω με το αποπάνω.
Κατά τη γνώμη μου ο Joe έφτασε το peak του με το μνημειώδες Sloe Gin του '07.
Εκεί έκλεισε ένας κύκλος για την πρώτη μουσική του περίοδο, την πιο blues-oriented θα έλεγα.
Ακολούθησε το John Henry (που συγκριτικά το θεωρώ πιο αδύναμο) λειτουργώντας σαν μια γέφυρα για τη επόμενη φάση του, την πιο “πειραματική”. Βγήκε το εξαιρετικό Black Rock με το μεσογειακό ταμπεραμέντο του, τις προσθήκες έκπληξη (μπουζούκι, κλαρίνο κλπ) και έκανε ένα πραγματικό breakthrough σπάζοντας τα στεγανά και τα κλισέ που άρχιζαν να διαφαίνονται στους δίσκους του.
Έτσι άρχισε να “παίζει” με τον ήχο του. Δοκίμασε κι άλλες κιθάρες εκτός από τις αγαπημένες του Les Paul, έγραψε με πολλούς διαφορετικούς ενισχυτές και τέσταρε κι άλλους τρόπους ηχογράφησης.
Και φτάσαμε αισίως στο φετινό Dust Bowl.
Να πω την αλήθεια, ψιλο-τρόμαξα όταν είδα το (λιγάκι παιδικό) εξώφυλλο.
Μόλις το έβαλα να παίξει η γνώμη μου άλλαξε άρδην.
ΆΨΟΓΟΣ δίσκος !
Ξεκινάει πολύ θεαματικά με το [B]Slow Train[/B] και τσαφ-τσουφ η μπάντα σαν παλιό καλό τρένο βάζει μπρος κυριολεκτικά αφού προσομοιώνει (πολύ πετυχημένα!) τους ήχους του τρένου με τα μουσικά όργανα.
Ακολουθεί το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. [B]Dust Bowl[/B] και ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια αμερικανική έρημο ανάμεσα στους κάκτους και τρέχεις να σωθείς από την αμμοθύελλα!
Αργό, μεθυστικό τραγούδι με vintage western κιθάρες στην αρχή, δυνατό μπασάκι και όμορφο percussion στο background.
Είναι η ώρα για τους δύο πρώτους guest του δίσκου. [B]Tennessee Plates[/B]. Ο John Hiatt δανείζει το τραγούδι του αλλά και τη φωνή του, ενώ ο Vince Gill κάνει παρέα στον Joe με την κιθάρα του. Ανεβαστικό, σχεδόν χορευτικό κομμάτι ! \:D/
“[I]I know [B]The Meaning Of The Blues[/B][/I]” :–
Τί γλυκό ριφάκι αυτό που συνοδεύει τον προηγούμενο στίχο ! Εξαιρετικό, low-tempo κομμάτι.
Και πάμε στο [B]Black Lung Heartache[/B]. Μπαγλαμάς, τζουράς και μπουζούκι κάνουν ένα πολύ ταιριαστό ξεκίνημα. Να που ο Joe επηρεάστηκε όντως από τα ταξίδια του στην Ελλάδα και έβαλε ακόμη μερικές πινελιές εδώ ! Από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου.
[B]You Better Watch Yourself[/B] για τη συνέχεια. Τυπικό, διασκεδαστικό blues τραγούδι που κάνει ένα ωραίο διάλειμμα για το [B][SIZE=“3”]The Last Matador Οf Bayonne[/SIZE][/B] (κλικάρετε πάνω να το ακούσετε!)
Λοιπόν, επιτρέψτε μου να το εκφράσω. ΜΟΝΟ ΚΛΑΜΑ ! ΕΠΟΣ ! Το μοναδικό τραγούδι του album που έχω βάλει τόσες φορές στο repeat. Αργόσυρτη, μελαγχολική μπαλάντα που σπάει κόκκαλα! Στήστε αυτί και παρατηρήστε ευλαβικά την κιθάρα. Νομίζω εδώ συμπυκνώνεται όλη η μαγεία του Joe Bonamassa κυρίες και κύριοι. Άψογο παίξιμο που βγαίνει από την ψυχή (τί solo είναι τούτο 8O) και φοβεροί τόνοι στην κιθάρα. Και σα να μην έφταναν αυτά, έχεις και την τρομπέτα να συνομιλεί σε δεύτερο πλάνο προσδίδοντας ένα πένθιμο ύφος.
Μετά από αυτή την κεραμίδα, έρχεται ο αιώνιος-έφηβος Glenn Hughes να ρίξει τις γνώριμες τσιρίδες του στο [B]Heartbreaker[/B] σε ένα ομολογουμένως πολύ όμορφο ντουέτο. Ωραία και τα ρετρό πλήκτρα.
Και φτάνουμε στο [B]No Love On The Street[/B]. Άλλο ένα από τα highlights του δίσκου.
Θαμπός ήχος στην κιθάρα και wha-wha. Αργό κομμάτι (ίσως τελικά σε αυτά να ξεδιπλώνεται καλύτερα το ταλέντο του Αμερικανού) με εξαιρετικά solos και ένα ρεφραίν που σου καρφώνεται στο μυαλό. Ο Joe έχει κάνει συμαντικότατη πρόοδο και στα φωνητικά, τα οποία είναι πολύ δουλεμένα και πλέον δεν χάνει καθόλου σε αυτό τον τομέα.
[B]The Whale That Swallowed Jonah[/B]. Άλλο ένα συμπαθητικό τραγουδάκι με το πιάνο και το hammond να δίνουν πολλά + στον ήχο.
Ακολουθεί το [B]Sweet Rowena[/B] στο οποίο κάνει guest φωνητικά ο Vince Gill και
αφήνει μια παλιακή blues αίσθηση.
Έτσι φτάσαμε και στη διασκευή που κλείνει το δίσκο.
[B]Prisoner[/B] λοιπόν με έναν πολύ ενδιαφέροντα τόνο στην κιθάρα (φέρνει στο μυαλό SRV σε μερικά σημεία), ωραία φωνητικά, δυναμικές και εναλλαγές στην ένταση.
Τελικά ο πολυμήχανος Kevin Shirley νομίζω έδωσε μια νέα πνοή στον Bonamassa.
Περιμένουμε πολλά από αυτό το εξαίρετο ταλέντο των τελευταίων ετών.
Μπράβο του για μια ακόμη φορά![/FONT]
[SPOILER]Ουφ, κουράστηκα μέχρι να τα γράψω. Πέρασε και η ώρα…[/SPOILER]