Δεν υπάρχει ΚΑΝ τόπικ για το βασιλιά του boogie! Για τον τρισμέγιστο συνοδό του αλκοόλ! Για το BLUES στην ανόθευτη μορφή του! Και ναι έχω πιεί… ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΥΩ ΑΝΙΩΘΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ! 
Ας σοβαρευτούμε… Όσοι γνώστες πείτε γνώμες. Όσοι μη γνώστες ΤΡΕΞΤΕ ν’ακούσετε σα να μην υπάρχει αύριο! Όσοι πιτσιρικάδες κοιτάχτε να ωριμάσετε πρόωρα μπας και ΝΙΩΣΕΤΕ!
Ακούω λοιπόν. Θέμα: John Lee Hooker. King Of Boogie-Woogie
ποιος ειναι ο τζομ?
Αυτό είχες να πεις;;; Διορθώθηκε όπως βλέπω… Είπαμε: ΕΧΩ ΠΙΕΙ!
Δεν έχω όρεξη τώρα να γράψω πολλά. Εξαιρετικός πάντως, από τους μεγαλύτερους bluesmen.
Aν πρότεινα ένα άλμπουμ του θα ήταν το Plays and Sings the Blues του 1961.
Γενικά ως το 65 και το Live at Newport οι κυκλοφορίες του είναι από καλές ως απαραίτητες,επίσης προτεινόμενα από αυτή την εποχή το That’s My Story και Travellin’.
Το μπάσιμο στα 70s τον βρίσκει πάλι σε εξαιρετική φόρμα, με κυκλοφορίες τόσο καινούριου όσο και παλιότερου υλικού. Moanin’ and Stompin’ Blues, I Feel Good, Detroit Special΄, Hooker’n’Heat (με τους Canned Heat) και άλλα.
Το κακό είναι πως η δισκογραφία του είναι τόσο εκτενής και μπερδεμένη, από την άποψη της κυκλοφορίας εμβόλιμων δίσκων που περιείχαν παλιότερες ηχογραφήσεις κτλ (πολύ συχνό φαινόμενο στα blues γμτ), που χάνεσαι. Έτσι κι αλλιώς το μέγεθος είναι απαγορευτικό για να πεις πως “κατέχεις” την πλήρη δισκογραφία του.
Αυτό που μου αρέσει στον Hooker είναι η έλλειψη κανόνων που μου βγάζει, μπορεί να μην κάνει ομοιοκαταληξία, έχει κι αυτό τον σκληρό, ωμό καλύτερα κιθαριστικό ήχο, μπορεί να μουρμουρίζει όταν τραγουδάει, μπορεί να αλλάζει στίχους κτλ κτλ αλλά δεν ακούγεται ποτέ παράταιρος.
Ρισπέχτ.
Αυτό! 8)
Ωραίος ρε hopeto, έχω ασχοληθεί μεν με τον φοβερό και τρομερό Τζον (για κάποιο λόγο γράφοντας, και γω “Τζομ” έγραψα αρχικά), κυρίως όμως μέσα από συλλογές. Θα ψάξω λοιπόν κάποια στιγμή τα άλμπουμ που προτείνεις. :blues:
Προσυπογράφω.
ειναι ενας μεγαλος μεγαλος θεος
Αυτό είναι γεγονός. Άν ρίξουμε κιόλας μια ματιά
http://en.wikipedia.org/wiki/John_Lee_Hooker#Discography
εγώ π.χ. έχω το “I’m John Lee Hooker” και το “Travelin” αλλά ούτε ξέρω άν έχει βγάλει ακόμα 2-3 δίσκους με τα ίδια κομμάτια μες στο χάος. Σε άλλες δισκογραφικές κάθε φορά, άλλα κομμάτια, αλλού συλλογές, αλλού τα ίδια κομμάτια σε άλλους δίσκους (αλλά όχι συλλογές) κλπ κλπ. Θα’πρεπε ίσως κάποιος κάποια στιγμή να συγκεντρώσει όλα τα κομμάτια του και να τα χωρίσει σε δίσκους όπου υπάρχουν για να ξέρουμε τί να πάρουμε… Ή έστω να ξέρεις ότι έβγαλε ΤΑ ΕΞΗΣ κομμάτια: 1 , 2 , … , 600 , … με τους αντίστοιχους τίτλους και κάτσε χώρισέ τα ΕΣΥ σε δίσκους αγαπητέ φαν #-o
Τέλος πάντων όπως αναφέρθηκε ο ήχος και το στυλ που τραγουδούσε ο κύριος ήταν κάτι το εντελώς αντισυμβατικό. Η γοητεία που βγάζει το εντελώς ιδιαίτερο και προσωπικό του ύφος είναι δυσεύρετη ακόμα και σε σύγκριση με αντίστοιχα μεγαθήρια του βεληνεκούς και της εποχής του. Οι συνεργασίες του με μεγάλα (ή και mainstream) ονόματα, κυρίως προς το τέλος, δείχνουν ότι παντού είχε την τάση να τραγουδάει με το δικό του στυλ και να μην κάνει ουδεμία παραχώρηση, με αποτέλεσμα να προσπαθούν όλοι οι υπόλοιποι ν’ακολουθήσουν το ύφος ή να γίνουν οι support μπάντες του κατά μία έννοια (όχι τόσο επιτυχημένα ενίοτε γιατί ο κύριος δε χρειαζόταν ποτέ και για κανένα λόγο support μπάντα). Δεν έμπαινε δλδ σε κανένα καλούπι ο ίδιος παρόλο που ήταν “καλουπωμένα” σε mainstream electric blues ήχο κάποια καμμάτια των μετέπειτα συνεργασιών του αυτά καθεαυτά.
Ο Χούκερ είναι 100% η εξαίρεση στο είδος όσον αφορά το μέγεθος της δισκογραφίας. Οι περισσότεροι μπλουζίστες συμπληρώνουν με το ζόρι μια πεντάδα επίσημων κυκλοφοριών, όχι τους εκατό και βάλε που είχε αυτός. Για μένα η περίοδος που αξίζει να ψάξει κάποιος κυμαίνεται από τα μέσα το '60 μέχρι τις αρχές του '80. Ακόμη κι αν λάβουμε υπόψη την (ορθή) γενική παραδοχή της αξίας του ως μουσικού ανεξαρτήτως είδους, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η πορεία του κινήθηκε παράλληλα με την μουσική εξέλιξη της εποχής του. Ο εξηλεκτρισμός των οργάνων, η (φολκ) διαμαρτυρία για το Βιετνάμ, η μόδα των μπλουζοροκάδων, η “μαύρη δύναμη”, είναι στοιχεία που εμφανίζονται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό στα τραγούδια του. Ενδεικτικές προτάσεις δισκογραφίας είναι το [B]Urban Blues[/B] [Bluesway 1967] με το χαρακτηριστικότατο για την εποχή “[I]The Motor City Is Burning[/I]” http://www.youtube.com/watch?v=sWPnlvQkFBg (με το σήμα κατατεθέν ηχόχρωμα της κιθάρας του Eddie “Playboy” Taylor), το [B]Simply the Truth[/B] [Bluesway 1969] στο οποίο ακούγεται το “[I]I Don’t Wanna Go to Vietnam[/I]” http://www.youtube.com/watch?v=NsEtybJk2fk και συμμετέχει ο Bernard “Pretty” Purdie γνωστός από την “Miles Davis stock company player”, το [B]If You Miss ?Im ? I Got ?Im[/B] [Bluesway 1970] με τους Earl Hooker (στα στερνά του), Big “Moose” Walker στο πιάνο και χάιλάιτ το ημιψυχεδελικό “[I]I Wanna Be Your Puppy, Baby[/I]” http://www.youtube.com/watch?v=fbVKI14CaA4. Πολύ καλό, ιδιαίτερα από άποψη ηχογράφησης και παραγωγής είναι το μπλουζοροκάδικο [B]Endless Boogie [/B][ABC 1971], με κλασικές στιγμές τα [I]"(I Got) A Good ‘Un[/I]" http://www.youtube.com/watch?v=gOotx0bQGqA και “[I]Kick Hit Kix U (Blues for Jimi and Janis)[/I]” http://www.youtube.com/watch?v=dYzNe1AYTXU. Πιο κοντά στον παραδοσιακό ήχο του το Delta electric [B]“I Feel Good!” [/B][Jewel 1971] με τρίο αποτελούμενο από κιθάρα, μπάσο, ντραμς, ενώ ενδεικτικό του ήχου είναι το κομμάτι “[I]Baby, Don’t Do Me Wrong[/I]” http://www.youtube.com/watch?v=qguS8pHOEVQ. Από τη δισκογραφία του ξεχωρίζει ως ο εναλλακτική επιλογή και το φάνκικο [B]Free Beer and Chicken [/B][ABC 1974], το πρώτο κομμάτι προτρέπει τον ακροατή… “Make it Funky” http://www.youtube.com/watch?v=judsAZb4nn0. Τελευταία πραγματικά σπουδαία αναλαμπή το [B]Sittin’ Here Thinkin [/B][Muse 1979], από δω και πέρα αρχίζει η ανακύκλωση και η μετατροπή του Τζον Λη Χούκερ σε μουσειακό έκθεμα προς μεγάλη ικανοποίηση των γνωστών επιτήδειων.
Country Joe ωραία ανάλυση αλλά επικεντρώθηκες σε κυκλοφορίες από τέλη 60’s έως τέλη 70’s ενώ μέχρι τώρα είχαμε αναφερθεί σε τέλη 50’s - αρχές 60’s. Έχουν ενδιαφέρον τα γραφόμενά σου και μου δίνουν έναυσμα να ψάξω και αυτές τις περιόδους. Όσον αφορά το blues rock - ηλεκτρικό blues ομολογώ πλέον το βαριέμαι θανάσιμα (ειδικά άν πιάσεις και τίποτα Έρικ Κλάφτον) οπότε οι περίοδοι που ο συμπαθέστατος John καταπιάστηκε με το στυλάκι λογικά δε μ’ενδιαφέρουν. Τα υπόλοιπα που αναφέρεις θα τα ψάξω σύντομα 
Σίγουρα έγινε μία γερή μπάζα από το '90 και μετά με τους δίσκους με τους πολλούς καλεσμένους, το mtv κλπ. αλλά ο παππούς εκπτώσεις στην ποιότητα δεν έκανε. Γιατί απλά δεν μπορεί να παίξει/τραγουδήσει αλλιώς. Και συνέχισε να παίζει και live μέχρι τα βαθιά γεράματα.
@ Jim
Σύμφωνα με αυτά που γράφεις, μόνο το Endless Boogie δεν θα σου αρέσει ως ροκιά. Τα υπόλοιπα μια χαρά μπλουζ είναι και δεν έχουν και πολλά πολλά μπιχλιμπίδια. Αν τα προσεγγίσεις με την ψυχολογία ότι θα ακούσεις ηλεκτρικό ήχο, θα σου φανούν αρκετά λιτά σε σχέση με τις ηχογραφήσεις άλλων μπλούζμαν της εποχής. Αυτό είναι και το ωραίο, έχει δική του τεχνοτροπία και το δείχνει.
@ Mule
Σε καμία περίπτωση δεν υπονόησα ότι ο Χούκερ έριξε τα μουσικά του στάνταρ. Η έμπνευση είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμα και με λιγότερη έμπνευση, η υψηλή τεχνική και το καλό γούστο διατηρούνται.
απο τους πολυ πολυ αγαπημενους μου blues καλλιτεχνες
εχω περασει ωρες ακουγοντας και μελετοντας αυτο το απιθανο ρυθμικο του στυλ
γουσταρω τρελα αυτο
και ενα δωρακι για τις γιορτες
Βλέπουμε κι απ’το βιντεάκι από πάνω… Πως ωρες-ωρες τραγούδαγε επίτηδες στα σημεία που συνήθως δεν τραγουδούν οι υπόλοιποι bluesmen και αγνοούσε τα σημεία που κανονικά μπαίνουν φωνητικά ή τα κάλυπτε με διάφορα “μμμ” κλπ κλπ, ένα επιτηδευμένο out-of-tune δλδ που όμως ΠΟΣΟ ταίριαζε! (ή πόσο το έκανε αυτός να ταιριάζει, whatever)