[FONT=“Comic Sans MS”]Τον έχω αναφέρει σε αρκετούς συμφορουμίτες και κανείς τους δεν τον ήξερε…
Τον ανακάλυψα τέλη Ιουνίου και τα τραγούδια του ήταν σίγουρα μέρος του “soundtrack” των διακοπών μου .
Είναι Αμερικανός τραγουδιστής/κιθαρίστας ,ειλικρινά δεν έχω ιδέα πόσο και αν αξίζει ως κιθαρίστας ,αλλά σίγουρα έχω αγαπήσει τη φωνή του :roll: .
Θέλω να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς… για να μην παραπλανήσω κανέναν κυρίως
και θέλω να δω αν τον ξέρει και κανείς άλλος επιτέλους .
Τα βραβεία Grammy τον κατατάσσουν στους pop καλλιτέχνες, τα δύο πρώτα studio album του ( Room for Squares , Heavier Things ) έχουν χαρακτηριστεί ως pop - rock και alternative…
και στο τρίτο ( Continuum ) κάνει μια μικρή στροφή προς τα blues… και το folk rock.
Έχει επίσης δύο EP το Inside Wants Out ,που κυκλοφόρησε το 1999 πριν τον πρώτο του δίσκο
και το The Village Sessions ,που κυκλοφόρησε μετά το τρίτο album του ,το 2006 και πρόκειται για 6 acoustic versions κομματιών του Continuum.
Το The Village Sessions ήταν η πρώτη δουλειά του που άκουσα και ίσως ο κύριος λόγος που μ’αρέσει τόοοσο πολύ ο εν λόγω τραγουδιστής .
Αργότερα σήμερα θα πω και ποια τραγούδια του αγαπώ…!
Μα να δω πρώτα αν τον ξέρετε… και αν ναι τι γνώμη έχετε .[/FONT]
Kαλά, μην στοιχηματίσεις και λεφτά πως δεν τον ξέρει κανείς. :lol:
Οι δίσκοι του άλλωστε κυκλοφορούν πλεόν κανονικά στα δισκάδικαι και το “waiting on the world to change” παιζόταν στον red και σε κάποια άλλα ραδιόφωνα που παίζουν mainstream rock.
Εγώ πρωτοδιάβασα για αυτόν το 2002 σε Αμερικάνικα κιθαροπεριοδικά όπου τον είχαν στους καλύτερους κιθαρίστες κάτω των 25 (τότε…) δίπλα σε πάιχτες σαν τον Derek Trucks :!:
Διάβασα και δηλώσεις του για το πόσο επηρεασμένος από τον SRV είναι και χάρηκα. Βρήκα λοιπόν και κατέβασα τα Room for squares και Inside wants out και περίμενα να ακούσω κάτι σαν Kenny Wayne Shepherd στην χειρότερη περίπτωση…
Kαι ακούω έναν λευκό πιτσιρικά με βραχνάδα στη φωνή να τραγουδάει pop με -και καλά- soul επιρροές και η μόνη σχέση με τον SRV να είναι πως ο ήχος τους στην κιθάρα είναι χαρακτηριστικός ήχος Fender και μία ερασιτεχνικού επιπέδου διασκευή στο “Lenny” 8O :?
Toν ξαναείδα δύο χρόνια μετά στο DVD από το πρώτο Crossroads festival του Clapton το 2004. Eκεί ο Μayer έχοντας συνείδηση του που βρίσκεται ξεκινάει με ένα αξιοπρεπές blues rock σόλο πριν να παίξει τα κομμάτια του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Mayer έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία στην Αμερική, περνάει για ωραίος και οι συναυλίες του μαζεύουν ορδές από κολλεγιοκόριτσα και κατάφερε να βρίσκεται ταυτόχρονα στο εξώφυλλο του Guitar Player και των κουτσομπολίστικων περιοδικών λόγω -επιμελώς δημοσιοποιημένων-σχέσεων με σταρλετίτσες κλπ.
Οι καλές σχέσεις με τον Clapton τον βοήθησαν, πέρυσι δήλωνε στο Rolling Stone (όπου μοιραζόταν το εξώφυλλο ως “New guitar god” με… τον Derek Trucks και τον Frusciante) πως ο Clapton του λέει πως του θυμίζει τον εαυτό του. Μόνο που δεν διευκρίνισε αν ο Clapton αναφερόταν στην μουσική ή στα γκομενιλίκια
Πέρα από την πλάκα, το να εμφανίζεται ο Mayer ως συνεχιστής της pop/mainstream πλευράς του Clapton μπορεί να έχει και κάποια βάση. Με την διαφορά πως ο Clapton όταν τα έκανε αυτά είχε ήδη μία βαθιά γνώση των blues και μία ιστορία πίσω του με τους Bluesbreakers του Μayall και τους Cream, και “επισκεπτόταν” τα blues όποτε ήθελε. O Μayer-όπως και ο ίδιος δηλώνει- τώρα μαθαίνει. Αλλά μαθαίνει ενώ βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας και εμείς “υποχρεωνόμαστε” να παρακολουθούμε τις προόδους του…:-k
Στο DVD από το 2ο Crossroads Festival που έγινε το περασμένο καλοκαίρι (αλλά και σε κάποιες στιγμές στο Continuum) η πρόοδος του είναι εμφανής. Εμένα με ξάφνιασε ευχάριστα στο Crossroads 2. Aλλά γιατί τελικά να πρέπει να ασχολούμαστε τόσο με έναν κιθαρίστα που “τώρα μαθαίνει” και στρώνει στην πορεία, όταν υπάρχουν συνομήλικοι του που είναι πολύ πιό έτοιμοι και μουσικά ώριμοι, απλά δεν "προσφέρονται για τα ρεπορτάζ του E! …
.
.
.