70s hands down.
Δεν υπάρχει σύγκριση.Η μουσική του rocka rolla,sin after sin,sad wings of destiny,stained class,hell bent for leather.Koμμάτια όπως saints in hell/deceiver-dreamer/never satisfied/exciter/beyond the realms of death/diamonds and rust και πολλα πολλα αλλα, σηματοδότησαν την πιο όμορφη,άγρια και βροντερή μεταφορά από το μελωδικό hard rock στο καθαρό metal που έχει κάνει μπάντα ποτέ.
Η φωνή του halford στα καλύτερα πικ των διπλών οκτάβων,όταν είχε τις πλήρεις ακόμα δυνατότητες της,τα riffs του ΚΚ, είναι εξωπραγματικά και δικαιολογημένα εκτόξευσαν την μπάντα στην αγία τριάδα του BHM.Απόκοσμη μουσική φίλε οι ιερείς των 70s.Μοναδική,όπως μοναδική ήταν η χροιά μπαντών όπως οι zep,οι purple,οι sabbath.
Λίγα είναι αυτά που κρατώ από άλμπουμς όπως το british steel,το turbo ήταν επιεικώς η πιο αποτυχημένη προσπάθεια εμποροποίησης της metal(με το ζόρι κράτησαν τα αμάζευτα με το ram it down),το painkiller είναι ένα έπος από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά δεν σώζει την υπόλοιπη μετριότητα των 90s(o ripper ήταν λίγος ακόμα και για temp).
Τέλος,θα έπρεπε να βάλεις και τα 00s.Πιστεύω ότι το angel of retribution με κομμάτια όπως judas rising/deal with the devil/angel(ναι ρε φίλε μ’αρέσει)/demonizer/eulogy/lochness, είναι δικαιωματικά στα 5 τοπ του HM στην δεκαετία του 2000.Το nostradamus καλό,γουστάρω όταν τέτοιες μπαντάρες ρισκάρουν άσχετα με τα πρότερα τους είδη, απλά εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε αυτό το symphonic στυλ.Απλά δεν ήταν priest.