‘’[B]The Descendants[/B]’’(2011) του [B]Alexander Payne[/B]
Πολυς ντορος περισυ για το ‘’[B]The Descendants[/B]’’,αλλα εγω μεσω του Μεταξουργειου φετος αξιωθηκα να το δω.
Και φυσικα αξιζε τον κοπο διοτι η ταινια ειναι πραγματικα πολυ αξιολογη.Επισης ηταν μια απο τις ελαχιστες ταινιες με [B]George Clooney [/B]που αντεξα να τον βλεπω μεχρι τελους και μαλιστα στο τελος τον παραδεχθηκα κιολας,διοτι εδω παιζει ως ηθοποιος κι οχι σαν Hollywood star!Aπλη ιστορια,καθημερινη θα ελεγα,αλλα πραγματικα σπουδαιο σεναριο.Η ταινια κυλαει πολυ ομορφα,εχει σε μεγαλο βαθμο τον συναισθηματισμο,εχει πολυ πειστικες ερμηνειες με προεξεχοντα τον [B]Clooney[/B] βεβαια και δημιουργει οπως ειπα συναισθηματα.Μαγκια μεγαλη απο την πλευρα του σκηνοθετη αποτελει το γεγονος οτι απο ενα θεμα το οποιο βασιζεται στον πονο και το κλαμα,καταφερνει σε σημεια να βγαλει ατοφιο black humour!
Η συζυγος του μεγαλοδικηγορου [B]Clooney[/B] ειναι σε κωμα χωρις επιστροφη.Αυτο εχει ως αποτελεσμα την με καποια καθυστερηση ετων συσπειρωση της οικογενειας.Απο την αλλη στη μακρυνη Hawai ο ιδιος και τα ξαδερφια του προσπαθουν να πουλησουν την περιουσια τους.
Θεωρω οτι την για την ουσια της ταινιας καταλυτη αποτελουν οι δευτεροι ρολοι,με την εννοια οτι πυροδοτουν εξελιξεις που μας φερνουν πολυ κοντα στο βαθυτερο νοημα.Ενα απο τα αρκετα επιμυθια της ταινιας ειναι το οτι στις δυσκολες στιγμες εχεις αναγκη απο την οικογενεια.Για τον [B]Clooney[/B] ομως εδω οικογενεια ειναι τοσο τα παιδια του που δεν ξερει ππως να τα χειριστει και πως να τα μεγαλωσει οσο και τα ξαδερφια του που το μονο που τα ενδιαφερει ειναι το κερδος.
Η ταινια αποτελει αξια συνεχεια των φοβερων ‘’[B]About Schnidt[/B]’’ και ‘’[B]Sideways[/B]’’ του πολλα υποσχομενoυ ψιλο-συμπατριωτη μας [B]Alexander Payne[/B].
‘’[B]Les Noms Des Gens[/B]’’(2010) του [B]Michel Leclerc[/B]
Eιναι αληθεια οτι οι ταινιες με αγαπουλιτσες και αγκαλιτσες δεν ειναι my cup of tea κι η συγκεκεριμενη φαινομενικα ετσι εδειχνε,αλλα ουσιαστικα διαφερει αρκετα.Το περιτυλιγμα της ισως ειναι αυτο,αλλα εχει πολλυ εξυπνα στοιχεια που την διαφοροποιουν τελικα.Μια νεαρη ακτιβιστρια,ακραιων αριστερων πεποιθησεων και αραβικης καταγωγης, εχει παθολογικη σχεση με το sex και το χρησιμοποιει ως μεσον για να πλαγιαζει με δεξιους αντιπαλους της προκειμενου νααλλαξει τα πολιτικα ‘‘πιστευω’’ τους.Μετα απο πολλες προσπαθειες καταληγει οτι το αλλο της μισο ειναι ενας κτηνιατρος που ερευνα την νοσo των πτηνων και ο οποιος ειναι εβραικης καταγωγης και ειναι ενθερμος υποστηρικτης του πρωην [B]Γαλλου Πρωθυπουργου[/B] [B]Lionel Jospin[/B],ο οποιος μαλιστα παιζει και σε μια σκηνη.
Σε αυτην την ταινια μπλεκουν ομορφα ο ερωτας,η πολιτικη,ο αντισιμιτισμος,ο ρατσισμος και πολλα αλλα στοιχεια ενω το δυνατο της χαρτι ειναι το humour .Η ταινια βριθει απο ατακες,κυριως πολιιτικου περιεχομενου και θεωρω οτι αν ημασταν [B]Γαλλοι[/B] θα πιαναμε ακομη περισσοτερα πολιτικα αστεια που κοσμουν την ταινια ,καθως θα ημασταν καλυτεροι γνωστες της πολιτικης καταστασης της [B]Γαλλιας.[/B]
Το εργο τελικα στελενει αντιρατσιστικα μυνηματα,μπλεκει βεβαια πολλα πραγματα κυριως με την κρυφη εβραικη ταυτοτητα της μανας κι εκει καπου λιγο μας μπερδευει,αλλα προκειται για ωραιο,σπινταριστο ,γρηγορο εργο με καταιγισμο απο αστεια και πολυ μα πολυ γυμνο.Η μιση ταινια ειναι tribute στον απιστευτα καλοσχηματισμενο κωλο της πρωταγωνιστριας!!!
Υ.Γ.Ο πρωταγωνιστης [B]Jacques Gamblin[/B] ειναι ολοιδιος με τον τωρινο προπονητη του [B]Ολυμπιακου [/B][B]Βολου,Σαββα Παντελιδη[/B]!!!
‘’[B]Essential Killing[/B]’’(2010) του [B]Jerzy Skolimowski[/B]
O [B]Jerzy Skolimowski[/B] ειναι ενας πολυ ιδιατερος [B]Πολωνος[/B] σκηνοθετης απο τον οποιο ειχα ηδη δει τρεις ταινιες.Εδω με πρωταγωνιστη τον τυπα [B]Vincent Gallo[/B] o σκηνοθετης κανει μια σκληρη ταινια επιβιωσης.
Ενας [B]Taliban[/B] τρεχει κυνηγημενος απο [B]Αμερικανους[/B] στρατιωτες κι ενα ελικοπτερο.Τους σκοτωνει,αλλα συλλαμβανεται.Χαρη σε ενα τυχαιο γεγονος κι ενω εξελισσεται η μεταφορα κρατουμενων με απροσδιοριστο προορισμο,καταφερνει να ξεφυγει.Απο εκει κι επειτα το κυνηγι συνεχιζεται κι ο ηρωας επιδιδεται σε ενα παιχνιδι επιβιωσης μεσα στις χιονισμενες στεππες.
Η ταινια ειναι γεματη απο υπερβολες,απο σεναριακες ευκολιες,απο συμπτωσεις κι ολα γινονται με σκοπο ο ηρωας να ειναι παντοτε κερδισμενος.Καπου ομως παραγινεται το κακο κι η ταινια καταληγει να υστερει σε πειστικοτητα και αληθοφανεια.Αν και μικρη σε διαρκεια(μολις 85 λεπτα) το εργο δυστυχως κατορθωνει να κανει ‘‘κοιλια’’ και το δευτερο μερος της ταινιας ειναι καπως ψυχοφθορο και κουραστικο.Αν ο σκηνοθετης ηθελε να κανει μια ταινια με θεμα τους [B]Taliban[/B] απετυχε παταγωδως διοτι ο ηρωας θα μπορουσε να ειναι οποιασδηποτε καταγωγης.Αν ηθελε να κανει ενα σκληρο action movie με γρηγορο ρυθμο στο πρωτο μερος και χωρις κανενα κοινωνικο προβληματισμο,κατι καταφερε να κανει.
Πολυ εντυπωσιακα τα τοπια και τα γυρισματα με το ελικοπτερο και τα κυνηγητα,αλλα περιμενα πολυ περισσοτερα απο την ταινια και δυστυχως δεν με ικανοποιησε οσο θα ηθελα καθως οπως ειπα τον [B]Jerzy Skolimowski[/B] τον εκτιμω ιδιαιτερα…
‘’[B]Melancholia[/B]’’(2011) του [B]Lars Von Trier[/B]
Για να πω την αληθεια,μετα απο εκεινο το σιχαμα το ‘’[B]Antichristo[/B]’’ ημουν καπως μουδιασμενος πριν δω την πιο προσφατη ταινια του [B]Von Trier[/B].Βεβαια η αληθεια ειναι οτι ειχα περιεργεια,αλλα απο την αλλη πηγα καπως προκατειλημμενος.
Η ταινια αυτη αποτελειται απο δυο μερη,που φερουν αντιστοιχα τα ονοματα των δυο πρωταγωνιστριων αδερφων του εργου.Στο πρωτο μερος,εχουμε την παρουσιαση του γαμου ,αλλα και του πορτραιτου της μιας αδερφης η οποια ναι μεν παντρευεται,αλλα την πιανουν τα ψυχολογικα της κι ετσι καταστρεφει την τελετη με τις τασεις φυγης της και την αλλοκοτη σταση της .Ολα αυτα εχουν καποια εξηγηση καθως και οι γονεις της δεν στεκουν καλα,ενω ο γαμπρος της που ειναι λεφτας συνεχεια παραπονιεται για το κοστος της τελετης και τα χαμενα εξοδα.Αυτο το μερος της ταινιας ειναι πολυ γρηγορο,εξελισσεται γοργα,ειναι πολυ ατμοσφαιρικο,εχει πλουσιο cast([B]Kirsten Dunst ,Charlotte Gainsbourg,Kiefer Sutherland,Charlotte [/B][B]Rampling,John Hurt,Stellan Skarsgård[/B] και [B]Udo Kier[/B])και κυλαει ομορφα με ωραιες εικονες κι επιδεξια σκηνοθεσια.Απο την αλλη το δευτερο μερος ειναι αργο,μακροσυρτο,ψιλοαπαλευτο,ανισο συγκριτικα με το πρωτο,αλλα τελικα σε αυτο το κομματι βρισκεται και η ουσια της ταινιας.Στο πρωτο μερος βλεπουμε την [B]Kirsten Dunst[/B] να ψαχνει να βρει τι θελει και να παλευει με τις φοβιες της,ενω η αδερφη της [B]Charlotte Gainsbourg[/B] προσπαθει να κρατησει τα προσχηματα,ουσα πιο ισορροπημενη,αλλα στο δευτερο τμημα της ταινιας εχουμε αντιστροφη ρολων καθως η ισορροπημενη αδερφη φοβαται οτι λογω της ελευσης ενος καινουριου πλανητη,θα γινει συγκρουση με τη [B]Γη[/B] και θα ερθει η συντελεια του κοσμου.
Αυτο το τελευταιο ειναι και καπως επικαιρο καθως θυμιζει ολον αυτον τον πανικο που ειχαν σπειρει τα [B]ΜΜΕ [/B]και οι καζαμιες περι καταστροφης του κοσμου και τον κοσμο να περιμενει καρτερικα το τελος που τελικα δεν ηρθε.
Ανιση ταινια,με ενα πρωτο μερος να ειναι στρωτο και να περιεχει τα καλα στοιχεια του [B]Δανου[/B] σκηνοθετη κι ενα δευτερο να εχει ολα τα κακα στοιχεια του ψιλοδηθενα [B]Von Trier[/B] ο οποιος κανει τον ορο επιτηδευση σκοπο ζωης…
‘’[B]We Need To Talk About Kevin[/B]’’(2011) της [B]Lynne Ramsay[/B]
Δεν εχω λογια,πραγματικα,να περιγραψω την εξαιρετικη αυτην ταινια που εμβροντητος παρακολουθησα χθες κι οταν τελειωσε ειχα εντονο μεσα μου το αισθημα της απολαυσης.
Απο που να ξεκινησω βεβαια?Απο την απιστευτη σκηνοθετικη αποψη της [B]Lynne Ramsey[/B],απο την για αλλη μια φορα εξαιρετικη ερμηνεια της [B]Τilda Swinton[/B],απο το σεναριο και τους διαλογους,απο το πλασιμο των χαρακτηρων,απο που?
Μια μητερα με τον γιο στη φυλακη,διοτι ο τελευταιος ξεκληρησε ενα ολοκληρο σχολειο,προσπαθει να μαζεψει τα κομματια της ενω απο μπροστα της περνανε ολες οι αναμνησεις και τα λαθη ,πριν ο γιος καταληξει στη φυλακη.Η ταινια ξεκιναει και βομβαρδιζομαστε απο ανολοκληρωτα flash-backs,αλλα οσο γινοταν αυτο ημουν σιγουρος οτι στο τελος ολα θα εξηγουνταν και θα φευγαμε ολοι ευχαριστημενοι χωρις καμιια απολυτως απορια.
Η ταινια ακροβατει αναμεσα στο drama και το thriller με καποια ψηγματα horror,κυριως στη δημιουργια της ατμοσφαιρας και προσωπικα ο χαρακτηρας του νεαρου Κevin μου θυμισε τον αντιστοιχο του [B]Damien[/B] στο κλασικο ‘’[B]The Omen[/B]’’ μονο που εκει τα αιτια της κακιας και της μοχθηριας ηταν μεταφυσικα ,ενω εδω απολυτα φυσικα και με πηγη την τεταμενη και περιεργη σχεση μεταξυ μανας και παιδιου κατα την παιδικη ηλικια.Τελικα η ταινια τελειωνει κι εγω αναρωτιεμαι ακομη:’‘Ποιος ηταν μεγαλυτερο τερας,η μανα η ο γιος?’'
Μιλαμε για πολυ μεγαλη ταινιαρα…
‘’[B]Cafe De Flore[/B]’’(2011) του [B]Jean-Marc Vallée[/B]
Aπο τον [B]Καναδο[/B] [B]Jean-Marc Vallée[/B] του τρομερου ‘’[B]C.R.A.Z.Y.[/B]’’ μας ερχεται αυτη η σουρεαλιστικη,γλυκοπικρη ταινια που παρακολουθει ταυτοχρονα δυο ιστοριες,μια που λαμβανει χωρα το 2011 στο [B]Montreal[/B] και μια το 1969 στο [B]Παρισι[/B].
Ετσι λοιπον εχουμε εναν αντρα που εχει δυο κορες,εχει χωρισει με τη γυναικα του που ηταν ο παιδικος του ερωτας κι εχει ξαναφτιαξει τη ζωη του και απο την αλλη στο μακρυνο 1969 βλεπουμε τον αγωνα μιας γυναικας και τη μεγαλη της αγαπη για το παιδακι της που πασχει απο συνδρομο [B]Down[/B].
Κατα βαση το κυριο θεμα της ταινιας ειναι η αγαπη σε ολες τις μορφες:αγαπη απο μανα σε παιδι,αγαπη αναμεσα σε παιδια,ερωτας,αγαπη παιδιων προς γονεις,αγαπη πεθερικων προς νυφη κλπ…κι ολα αυτα παρουσιασμενα με πολλη αγαπη διοτι ο σκηνοθετης με γρηγορο ρυθμο ως επι το πλειστον και σπινταριστα πλανα δεν αφηνει την ταινια να ξεφυγει αν και παιρνει μεγαλο ρισκο με το να παρουσιαζει την ταινια με μονιμες εμβολιμες σκηνες,με flash-backs,με σκηνες μπρος πισω και με το ανακατεμα τους σκηνων ολη την ωρα.Αν και ολοι περιμενουμε οι δυο ιστοριες στο τελος να γινουν μια αυτο δεν γινεται με τον παραδοσιακο τροπο,αλλα υπο μια συγκεκριμενη εννοια,καπως αφαιρετικη.Προσωπικα το τελος δεν μου αρεσε,αλλα αυτο δεν ειναι ικανο να με κανει να μην παραδεχθω το οτι η ταινια ηταν πολυ καλη,με παρα πολυ ωραια σκηνοθεσια,βιντεοκλιπιστικη σε σημεια,ομορφα πλανα,δυνατες σκηνες,σταθερο ρυθμο,ωραιες ερμηνειες και μια retro παρουσιασμενη [B]Vanessa Paradis[/B].
‘’[B]Elena[/B]’’(2011) του [B]Andrey Zvyagintsev[/B]
Πριν παω να δω την ταινια,ειχα πραγματικα πολλες απιτησεις αλλα κι αδημονια για την πιο προσφατη ταινια του σκηνοθετη του εκπληκτικου ‘’[B]The Return[/B]’’.
Σε αυτο το αστικο/οικογενειακο δραμα,ο σκηνοθετης εισχωρει στα εγκατα της συγχρονης ρωσσικης κοινωνιας και μαλιστα στο κομματι της κοινωνιας που λεγεται οικογενεια.Η[B] Elena[/B] του τιτλου ειναι μια γυναικα μεσης ηλικιας,φτωχης καταγωγης με εναν ανεργο γιο απο αλλο γαμο και ειναι παντρεμενη με εναν μεγαλης ηλικιας αντρα ο οποιος ειναι ευκαταστατος,εχει χρηματα και περιουσια ,αλλα εχει κι αυτος μια κορη που ελκεται απο τις καταχρησεις και με την οποια δεν τα παει και πολυ καλα.Ο γιος της Elena εχει δυο παιδια,δεν δουλευει και τον συντηρει η μανα του με τη συνταξη της και η οποια κανει τα παντα να πεισει το συζυγο της να κανει κατι ωστε ο εγγονος της να μην παει στρατο και να σπουδασει,αν και οι βαθμοι του ειναι χαλια.
Αυτο το τελευταιο ειναι και ο πυρηνας της ταινιας,ενα γεγονος δλδ που πυροδοτει εξελιξεις και γυρω απο το οποιο περιστρεφεται η ταινια.
Η ταινια ειναι αργη σε εξελιξη,μεθυστικη ωρες ωρες,αλλα πολυ ουσιωδης και με ματια η οποια ειναι πολυ διεισδυτικη και εξυπνη.Οι εξελιξεις φανερωνουν μια μανα η οποια κανει τα παντα για το παιδι της κι απο την αλλη ειναι μια συζυγος που παρ’οτι παρουσιαζεται ως η ιδανικη,πιστη,ησυχη κι αφοσιωμενη συντροφος,δεν ειναι τελικα.
Τελικα σε αλλη μια ταινια βλεπουμε πως λειτουργει η οικογενειεα,ποσο σημαντικο ρολο παιζει το χρημα και η δουλεια και ποσο η παιδεια κι η διαπαιδαγωγηση των παιδιων ειναι σε μεγαλο βαθμο θεμα οικογενειας.
Αργο,αλλα πολυ καλο εργο!!!
στο ιδιο υφος με κατα συμπτωση τον ιδιο ηθοποιο (μπασταρδοφατσα χαχαχαα) oπωσδηποτε να δεις αν δεν το εχεις δει το afterschool του νεου και εξαιρετικα ταλαντουχου Antonio Campos(σε λιγο βγαινει και η καινουρια ταινια του το Simon Killer)
σε παρακολουθω οι προτασεις εξαιρετικες απλα με τον ογκο πληροφοριων και επειδη δεν μπαινω συχνα οτι πιασει το ματι μου και γενικα ειμαι σε φαση που δεν βλεπω πολλες ταινιες.την ταινια να την δεις διαμαντι
‘’[B]Oslo, August 31st[/B]’’(2011) του [B]Joachim Trier[/B]
Ξεκιναω λεγοντας οτι η συγκεκριμενη ταινια αποτελει κατα καποιο τροπο remake του ‘’[B]Le Feu Follet[/B]’’ (’’[B]H Φλογα Που Τρεμοσβηνει[/B]??) του [B]Louis Malle[/B].Στη γαλλικη ταινια ο [B]Μaurice Ronet[/B] επαιζε εναν αλκοολικο,εδω ο [B]Νορβηγος[/B] πρωταγωνιστης υποδυεται εναν τοξικομανη που βρισκεται σε κεντρο αποτοξινωσης κι αν και σε δυο εβδομαδες βγαινει,αυτο του προκαλει απιστευτη αμηχανια και προβληματισμο με αποτελεσμα να φλερταρει με την ιδεα να αυτοκτονησει.
Σε μια μερα εξοδου λοιπον ο τυπος τα κανει ολα:επισκεπτεται πρωην φιλο του,προσπαθει να προσεγγισει ανεπιτυχως την πρωην του,καταληγει σε ενα παρτυ οπου πινει πολυ,προσπαθει να κανει κατι ερωτικα εφημερο και τελος επιστρεφει εκει απο οπου ξεκινησε,δλδ τα ναρκωτικα.
Ο ρυθμος της ταινιας ειναι αλλωτε αργος ,αλλωτε μετριος,αλλα το μεγαλο πλεονεκτημα του εργου αυτου ειναι το οτι καταφερνει να βαλει τον θεατη στην ψυχολογια και στο μυαλο του πρωταγωνιστη πολυ επιτυχως.Ο τοξικομανης καταληγει να γινει παρατηρητης της ζωης των αλλων,κρυφακουει,παρατηρει,σχολιαζει εσωτερικα και παρ’ολα αυτα δεν πειθεται να κανει κατι οπως ολοι οι ανθρωποι,δλδ παιδια και οικογενεια.
Θα ελεγα οτι προκειται για ενα πολυ επιτυχημενο,λιτο κι απεριττο film με εντονη τη μελαγχολια και την απαισιοδοξια που δημιουργουνται απο τους πολυ ειλικρινεις και ουσιαστικους διαλογους…
‘’[B]Un Homme Qui Crie[/B]’’(2010) του [B] Mahamat Saleh Haroun[/B]
Αργησα λιγο να γραψω για την ταινια της [B]Παρασκευης,[/B]αλλα επανηλθα)οχι βεβαια οτι ελειψα και σε κανεναν,απλα λεω).
H συγκεκριμενη ταινια, που ειναι γυρισμενη στο [B]Τσαντ[/B] της [B]Αφρικης[/B], ειναι η ιστορια ενος πατερα κι ενος γιου που δουλευουν σε ενα πολυτελες ξενοδοχειο στην πισινα.Εντωμεταξυ,στη χωρα κυριαρχει η συγκρουση μεταξυ κρατους κι ανταρτων…Κ ριση αυτη αναγκαζει την εταιρια να κανει απολυσεις η μειωσεις προσωπικου κι ετσι ο πατερας που λετρευει την πισινα γινεται υπευθυνος στην πυλη του ξενοδοχειου κι ο γιος παιρνει τη θεση του πατερα.Αυτο εχει ως αποτελεσμα ο πατερας να βυθιστει σε θλιψη και να κανει διαδικασιες ωστε ο γιος να καταταγει στο στρατο ,αλλα οταν μετανοιωνει για την πραξη του ειναι ηδη αργα.
Λιτη,απλη,συναισθηματικη και ελαφρως ντοκυμαντεριστικη ταινια με απλες ερμηνειες γεματες ανθρωπια και πονο.Η σχεση πατερα/γιου ειναι στο επικεντρο κυριως μεχρι που η ιστορια διανθιζεται με την προσθηκη-εμφανιση της εγκυου γυναικας του γιου.Στην ταινια εχουμε εντονο το πολιτικο στοιχειο ,την αναγκη για επιβιωση,την ανεργια,τις σχεσεις προσωπικου με την εργοδοσια και γενικως θεματα της καθημερινοτητας μας.
Αξιολογη προσπαθεια …
‘’[B]Margin Call[/B]’’(2011) του [B]J.C. Chandor[/B]
Εμπνευσμενη απο την πραγματικη ιστορια της οικονομικης καταστροφης της εταιρειας των [B]Lechmann Brothers[/B],η ταινια ειναι η αναπαρασταση στην οθονη μιας σειρας διαδικασιων εντοπισμου ενος λαθους που καταστρεφει ολοσχαιρως μια χρηματιστιριακη εταιρεια και των προσπαθειων που γινονται για εξευρεση λυσης.
Με καταιγιστικο ρυθμο,εντελως κλιμακουμενο και πολυ σφιχτοδεμενο μονταζ η ταινια σε πιανει και σε καθιζει στην καρεκλα απο την πρωτη στιγμη σε μια προσπαθεια να μας ενταξει δυναμικα μεσα στο χωρο των επιχειρησεων,των γιαπιδως,των αδιστακτων επιχειρηματιων που νοιαζονται εντελως απαθεστατα μονο για το χρημα και μοιραζουν απολυσεις με απιστευτη ανεση,μονο και μονο για να σωσουν το τομαρι το δικο τους και της εταιρειας που τους ταιζει.
Σε αυτην την πραγματικα πολυ καλη ταινια εξεχουσα θεση εχει το λαμπρο cast που αποαρτιζεται απο παλιες καραβανες οπως ο [B]Kevin Spacey[/B],o [B]Jeremy Irons[/B],η [B]Demi Moore[/B] και ο [B]Stanley Tucc[/B]i,αλλα και νεο αιμα με προεξεχοντα τον [B]Paul Bettany[/B].
Απο τις πολυ καλες καινουριες ταινιες που εχω δει τελευταια,προτεινεται ανεπιφυλακτα…
το απο πανω ειναι όντως κάλο και βλέπεται άνετα και ευχάριστα.
σε άλλα νεα απο σημερα-αυριο προβλέπεται για κάμποσο καιρό jiopιαδα. σερί με ταινίες που εχει προτείνει ο κύριος (να δούμε που θα μπούνε μαζι με Play of nba.θα τυφλωθούμε)
η απο πάνω ταινία είναι μια εξαιρετική κωμωδία με πολιτική χροιά και ανάδειξη της ανάγκης του να δείξουμε/φανερώσουμε το ποιοι είμαστε, ακομη και στους ίδιους μας τους εαυτούς.
μεγάλο ατου της ταινίας ειναι ο ρυθμός όπου η Sara Forestier παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της(οκ, έτσι είναι ο ρόλος της) και “καπελώνει” ακομη και τον πιο έμπειρο στην υποκριτική Jacques Gamblin(θεουλης).
τα πολίτικα αστεία/σχόλια δεν ειναι τόσο δυσνόητα και το γυμνό ειναι λίγο. ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ! (Κουφάλα δημιουργέ, τα πάντα εν σοφία εποίησες! το γυναικείο σώμα ειναι οτι πιο τέλειο υπάρχει στο σύμπαν…το κακό είναι το οτι ακολουθείται απο γυναικείο μυαλό…)
*σκηνή με τους γονείς του Arthur στο τραπεζι με την Baya να τα κάνει ολο μάνταρα. αγάπες και μόνο
την βλέπουμε άνετα και μένουμε με το χαμόγελο στο τέλος. όμορφα πράγματα
‘’[B]The Deep Blue Sea[/B]’’(2011) του [B]Terence Davies[/B]
Δραμα εποχης,αγαπες ανολοκληρωτες και ερωτικη απογοητευση,δακρυ κορορμηλο και χαρτομαντηλο.Αν δεν ημουν τελειομανης και παθιασμενος με το σινεμα και γεματος ορεξη να δω ο,τι προβαλλεται στην [B]Λεσχη [/B]της [B]Νεας Ιωνιας Βολου[/B],σιγα μην πηγαινα να δω αισθηματικη ταινια.
Τελος παντων,μια και πηγα ας πω εν ολιγοις τι ειδα.
Παντρεμενη γυναικα με αντρα αρκετα μεγαλυτερο της,ερωτευεται εναν πιλοτο,αλλα συντομα αρχιζουν τα προβληματα και η σχεση οδηγει σε απογοητευση.Πρωτοτυπια μεγαλη μιλαμε …
Κι ομως το πρωτοτυπο ειναι η ατμοσφαιρα,η μελαγχολια και η πικρια που χαρακτηριζει την ταινια η οποια ειναι αργη και ατμοσφαιρικα σκοτεινη ,αλλα η σκηνοθεσια της εκτος του οτι ειναι επιτηδευμενη σε σημεια,ειναι περιεργη και δημιουργει κενα και χασματα στον θεατη.
Επρεπε να φτασει το διαλειμμα και να διαβασω το φυλλαδιο με τις πληροφοριες της ταινιας για να καταλαβω ποιος ειναι ποιος και ποιο ειναι το ονομα του καθενος.Επιπλεον αυτο το melange απο flash-back σκηνες και απο τωρινα πεπραγμενα ειναι πολυ αποπροσανατολιστικο.
Η ταινια με κουρασε,την βρηκα βαρετη και σιγουρα ειναι απο τις πιο αδιαφορες που παιχτηκαν φετος στην [B]Λεσχη[/B]!
‘’[B]Conviction[/B]’’(2010) του [B]Tony Goldwyn[/B]
Χθες και καθως πλησιαζουμε στο τελος αυτης της κινηματογραφικης σεζον,προβληθηκε μια ταινια βασισμενη στην αληθινη ιστορια της [B]Betty Anne Waters[/B],της οποιας ο αδελφος κατηγορηθηκε αδικως για φονο και φυλακιστηκε για δεκαοχτω χρονια ενω η ιδια απο πεισμα και αγαπη περασε στη νομικη,εγινε δικηγορος μονο και μονο για να βοηθησι να αποφυλακιστει ο αδερφος της ,το οποιο και εγινε.
Στους πρωταγωνιστηκους ρολους βρισκουμε τον [B]Sam Rockwell [/B]και την [B]Hilary Swank[/B],ενω εναν μικρο ρολο παιζει και η [B]Juliette Lewis[/B].
Πολυ ωραια ταινια,με ονορφο σεναριο και γρηγορο ρυθμο,κυλαει πολυ ανετα,παρα την σχεδον δυωρη διαρκεια της και θα ελεγα οτι δυνατοτερο της σημειο ειναι η ερμηνεια της [B]Swank[/B] και η σταθερη και με μικρες εξαρσεις ψιλοχολυγουντιανη σκηνοθεσια του [B]Tony Goldwyn[/B].
Η ολη ταινι εχει μυστηριο και σασπενς και ειναι μια αξιολογοτατη προταση για οποιον θελει να συνδυασει το μυστηριο με το δραμα και το εκλημα.
‘’[B]Gagma Napiri[/B]’’(Aka ‘’[B]L’Autre Rive[/B]’’)(2009) του [B]George Ovashvili[/B]
Σχεδον συγκλονισμενος και στενοχωρημενος καθομαι να γραψω κριτικη για την ταινια αυτη η οποια ερχεται απο τη [B]Γεωργια[/B],ειναι γαλλογεωργιανη συνπαραγωγη,αποτελει γροθια στο στομαχι και με εξεπληξε ευχαριστα,αν και το ψιλοπεριμενα εχοντας διαβασει καποια σχολια για την ποιοτητα της.
Χωρις πολλα και περιττα λογια,μπαινω στο ζουμι λεγοντας οτι προκειται για ενα συγχρονο road movie/oδοιπορικο μεσα στους δρομους,τα βουνα και τα δαση της [B]Ρωσιας[/B] και της [B]Γεωργιας[/B] με κεντρικο ηρωα ενα γλυκυτατο,αλληθωρο παιδακι το οποιο δεν πηγαινει σχολειο,κανει περιστασιακες δουλειες,γινεται κλεφτακος και τελικα αποφασιζει να περασει τα συνορα που χωριζουν [B]Ρωσια[/B] και [B]Γεωργια [/B]και να αναζητησει τον πατερα του.
Στο δρομο συναντα σχεδον μονο την κακια,το ρατσιμο,την απαξιωση και την κακομεταχειριση ενω η λυτρωση ερχεται και δεν ερχεται …
Λιτη ταινια,σκληρες εικονες,αψογη σκηνοθεσια,εντελως επικεντρωμενη στο στοχο της,τελεια απεικονιση της φτωχειας και της μιζεριας ,χωρις φανφαρες και επιτηδευσεις και η αληθεια ειναι σε αυτο το οδοιπορικο μαζι με το παιδακι ταξιδευουμε και ταλαιπωρουμαστε κι εμεις…
Η ταινια,λογω θεματολογιας και υφους road movie,μου θυμισε ως ενα σημειο το '[B]Toπιο Στην Ομιχλη[/B]?? του [B]Θοδωρου Αγγελοπουλου[/B]…
Ενθουσιαστηκα/προβληματιστικα καθως κατα τη θεαση της σκεφτομαστε και παραλληλιζουμε αυτα που βλεπουμε με αυτα που παρατηρουμε καθημερινα γυρω μας και με αυτα που εν μερει ζουμε…
Υ.Γ.Crimson,επειδη εχω καταλαβει πανω κατω τι σου αρεσει,βρες και δες την ταινια αμεσα.Trust me…
(να δούμε που θα μπούνε μαζι με Play of nba.θα τυφλωθούμε)
