Συγχωρέστε με, δε θυμάμαι ποιος user ήταν που μου είχε πει ν’ ανοίξουμε κι ένα topic για τους Khirki, αλλά να που το κάνω (αν και δεν είμαι σίγουρος πόση κίνηση θα έχει).
Λοιπόν, εγώ δε θυμάμαι πώς ακριβώς έπεσα πάνω τους, και σίγουρα η ταμπέλα «stoner με δημοτικά» δεν υπόσχεται τίποτα μάλλον πια, αλλά ο δίσκος τους με άφησε μαλάκα κανονικότατα. Στ’ αυτιά μου με κάποιον τρόπο ακούω το heavy rock του “Load”, το post-punk των Warsong (ω, ναι!), ακούω σχεδόν prog σημεία (π.χ. όλο το δεύτερο μισό του “Deadpan” θα μπορούσε να ανήκει στους Poem), πολύ groove, και φυσικά τις ΤΕΛΕΙΕΣ folk/δημοτικές επιρροές ενσωματωμένες 100% μέσα στις κιθαριστικές κλίμακές τους, πράγμα που τις κάνει σχεδόν αφανέρωτες. Γενικά νομίζω ότι οι τύποι πέτυχαν μία από τις αρτιότερες «συγχωνεύσεις» αυτών των ειδών που έχω ακούσει (του rock και της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, ντε). Επίσης, παθαίνω πλάκα με την πληθώρα των καλών riffs (καταλαβαίνεις ότι είναι καλά γιατί μπορείς να τα τραγουδήσεις), την πληθώρα των καλών τραγουδιών (πουθενά skip), με το ότι κάθε τραγούδι διαχειρίζεται πανέξυπνα τις ιδέες του, καθώς με το γρέζι του τραγουδιστή (δικό μου κόλλημα αυτό).
Προσωπικά, θα έλεγα ότι το “Κτηνωδία” απογειώνεται προς το τέλος: με το “Wolf’s lament” που για κάποιο λόγο μου θυμίζει το “Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά”, το τελευταίο κομμάτι που εκεί που κάνει το ατμοσφαιρικό χτίσιμο θυμίζει από Maiden μέχρι Primordial και, φυσικά, την ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ κομματάρα “The Barkhan Dunes” για την οποία ξαναέγραψα σε άλλο topic (και νομίζω εύκολα κανείς μπορεί να τσεκάρει απλά αυτό το κομμάτι και να δει αν θα συγκλονιστεί ή θα είναι αδιάφορος ώστε να δει αν θα συνεχίσει με το υπόλοιπο album).
Δεν ξέρω αν και πόσο hype υπάρχει γι’ αυτούς, αλλά θα είναι μεγάλο κρίμα αν τέτοιοι δίσκοι πέσουν θύματα της covid-era και δεν τους ακούσουν τουλάχιστον αυτοί που λένε ότι θέλουν να ψάχνουν νέα, ενδιαφέροντα πράγματα κλπ. κλπ. Εγώ απόλαυσα το συγκεκριμένο album εδώ και μήνες καθημερινά.
Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που μας επιφύλαξε η εγχώρια μουσική παραγωγή την φετινή χρονιά. Συμφωνώ ότι ο κόσμος δεν πρέπει να προσπεράσει. Προσωπικά, είμαι πάρα πολύ προσεκτικός όταν πρέπει να γράψω για ελληνικό σχήμα, παρακολουθώ την underground σκηνή μας από το 1991 κι είμαι φανατικός εχθρός του “για ελληνικό είναι καλό”.
Όταν ανέλαβα να ακούσω και να γράψω για την Κτηνωδία, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο καλό είναι. Βασικά, θεωρώ πως είναι κλάσεις ανώτερο από άλλα άλμπουμ που κυκλοφορούν στο παρόν άλλες, καταξιωμένες ελληνικές μπάντες. Δεν χρειάζεται να μπω σε ονόματα. Παραθέτω την κριτική μας και την συνέντευξη που μας παραχώρησαν τα παιδιά, σε περίπτωση που ενδιαφέρουν κάποιον.
Η κριτική μας:
Και η συνέντευξη που μας παραχώρησαν:
Εύχομαι αυτή η μπάντα να ανθίσει και το κοινό να τους αγκαλιάσει!
Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, δε θυμάμαι πόσο καιρό έχει να γραφτεί τέτοιος δίσκος από μη extreme metal ελληνική μπάντα. Αξίζει όλον τον ενθουσιασμό που μπορεί να πάρει, έχει γίνει φοβερή δουλειά!
Για το πάντρεμα ελληνικού folk με metal, τα είπατε ήδη. Εγώ θα πω για την πολύ ωραία παραγωγή/μίξη. Προσωπικά μου αρέσει πολύ που τα μεσαία στις κιθάρες έχουν τόσο “χώρο”, όπως επίσης μου αρέσει ο ήχος (tone) της κιθάρας. Θυμίζει καλές εποχές Garage Days (αλλά σε πιο μοντέρνα μίξη).
Σωστό κι ότι δεν υπάρχει κανένα μέτριο τραγούδι και το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι. Πολλά τα highlights αλλά θα επιλέξω το τελευταίο 1:30 λεπτό του Raging Bull γιατί θυμίζει εντονότατα τον αγαπημένου μου δίσκο των τελευταίων ~10 χρόνων (αν και οι Khirki ήδη μπορούν να περηφανευτούν ότι έχουν τον δικό του χαρακτήρα και ήχο).
Λιγες ακροασεις μετα και ναι, γαμαει. Τα κομματια ειναι ολα ενα κι ενα. Εγω εχω ξεχωρισει εκτος απο τα Raging Bull (αρρωστο) και Barkhan dunes που εγραψαν τα παιδια και το πιο in your face Deadpan, το πιο περιεργο Medea και το Bukovo που ψιλογινεται της πουτανας. Και το Stara planina που ειναι φτιαγμενο για live και μπαχαλα. Φοβερο πως μεσα σε ολο αυτο το ανεβαστικο και groovy πραγμα με τις τοσο πολλες επιρροες εχουν βαλει και prog περασματα. Και εχουν και γαματο μπασο.
Κάποιος άλλος μίλησε για Έλληνες Baroness. Μιας και δεν έχω ακούσει ούτε τους μεν, ούτε τους δε (πέρα από 2-3 κομμάτια τυχαία), από ποια άποψη το λέτε;
Συμφωνα με το ένα (1) - φαντάζομαι μη αντιπροσωπευτικό - τραγούδι που άκουσα, αν έπρεπε σώνει και ντε να τους παρομοιάσω με ένα ξένο γκρουπ, θα έλεγα περισσότερο τους Clutch παρά τους 2 παραπάνω.
Ο τρόπος που κλείνουν το Raging Bull, το πως παντρεύουν τα folk μέρη με τον δικό τους ήχο (που πανκίζει εμφανώς ε;) και τα συνεχή κιθαριστικά lead που “οδηγούν” το τραγούδι στη μελωδία, είναι στοιχεία που εμφανίζονται σε πολλά τραγούδια των Νορβηγών.
Οι οποίοι έχουν ακόμα πιο έντονο το στοιχείο του punk, αυτοί όμως το παντρεύουν και με black (και το φολκλορικό στοιχείο ενδυναμώνεται από τη χρήση νορβηγικής γλώσσας). Ο συνδυασμός “επιταχυνόμενου” lead που συνοδεύεται αρχικά από αρπίσματα που τελικά καταλήγουν σε γρήγορο up/down strumming, είναι χαρακτηριστικό των Kvelertak.
Δε μου έφεραν στο μυαλό σε κανένα σημείο τους Clutch…
Οι Clutch έχουν πολύ πιο ροκ και blues φιλοσοφία στον πυρήνα τους (με εξαιρέσεις προφανώς, πχ Blast Tyrant), το drumming πχ είναι πολύ πιο απλοϊκό αλλά έχει έντονο swing, σε αντίθεση με τους Khirki που, παρόλο τα διάφορα folk στοιχεία τους (και οι Clutch έχουν folk, αν με αυτό εννούμε την λαϊκή παράδοση της χώρας τους), εμένα μου βγάζουν πιο “βρώμικο” ήχο (εξ ου και η αναφορά μου στο punk), μια αλητεία (κυρίως κιθαριστική) που είναι πιο κοντά στο αμερικάνικο metal της δεκαετίας του 80.
Το ένα (1) τραγούδι, που άκουσα μια (1) φορά, δεν μου έβγαλε αυτή την αγριάδα. Ίσα ίσα μου φάνηκε πολυ mainstream (που δεν το λέω με καθόλου αρνητική χροιά). Όμως επειδή έχω ακούσει ακριβώς μόνο ενα (1) τραγούδι, κλείνω το στοματάκι μου
Baroness, Kvelertak, Need, Vic μου βγαζουν εμενα σαν μερικες απο τις επιρροες τους, απο τα ακουσματα που εχω τουλαχιστον και μπορω να σκεφτω τωρα.
Συν επιρροες ελληνικης παραδοσιακης μουσικης, αρκετες δοσεις stoner, και ακομα και ενα μικρο κλικ απο Metallica και Loads σε καποια σημεια του δισκου θα τολμησω να πω ( @QuintomScenario σε κανω summon εδω ρε Σατανα) . Ο κακος χαμος απο επιρροες δηλαδη, και ποσες αλλες θα μπορουσε να εντοπισει καποιος περισσοτερο γνωστης απο εμενα.
Ναι, μπορεις να πεις οτι θυμιζει λιιιγο ενα απο τα πιο καβλωτικα και αλητικα guitar tones που εχουν υπαρξει ποτε στην ιστορια των guitar tones
Σήμερα (honestly) διάβασα το άθρο με τα 10 albums που επηρέασαν τους Mad John the Wise, δηλαδή την προηγούμενη μετενσάρκωση των Khirki και στο νο10 αναφέρουν τους Kvelertak. Επομένως έχουμε και την official επιβεβαίωση της μπάντας ότι έχουν στοιχεία των Νορβηγών στον ήχο τους
Μετα απο συχνες ακροασεις εδω και δυο μηνες το αλμπουμ ειναι 10αρι ατοφιο. Ειναι παλιακό, ειναι μοντερνο, ειναι μεταλ,χαρντ ροκ,παουερ, φολκ, σλατζ, πανκ, προγκ…
Στη μηδεια η τριχα καγκελο.
Το θεμα ειναι ποτε θα το δουμε και ζωντανα, εγραψαν προσφατα στο φεισμπουκ οτι εχουν κλεισει καποιες εμφανισεις σε διαφορες πολεις της ελλαδας. Μακαρι να ειναι και η καλαματα μεσα για να μην τρεχω αλλου
Και εγω το ακουω αρκετα συχνα. Βεβαια το medea με το wolf’s lament ειναι τα δυο λιγοτερο αγαπημενα μου, κι ας ειναι ωραια κομματια Τα αγαπημενα μου ειναι τα black and chrome, raging bull, barkhan dunes, stara planina και bukovo. Ολα τα κομματια ομως τα θεωρω αξιολογα και ο δισκος δεν κανει (ουσιαστικη) κοιλια πουθενα. Πολυ δυνατος!
Αυτο που εχω παθει με τη μηδεια ειναι ακριβως οτι και με το wasteland των riverside πριν απο 2 χρονια. Ξεκιναω με το κομματι,μετα ακουω το αλμπουμ ολοκληρο και μετα ξανακουω το κομματι
Μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό το folk πέρασμα στη μέση του raging bull που εξελίσσεται σε σολαρα, η ρεφρεναρα του barkhan dunes (The barren land The wind will show The Barkhan dunes won’t rise anymore) και η φράση “Oh! Miracle man nothing can save you now!” από το stara planina συν κάποια σκόρπια ριφ από διάφορα τραγούδια. Σήμερα το πρωί τα τραγούδαγα μόνος μου μέχρι που έβαλα το δίσκο άλλη μια φορά.
