Έχωντας ακούσει δύο φορές το άλμπουμ, να πώ ότι τη πρώτη δε μου έκανε και τόσο εντύπωση, τη δεύτερη όμως ναι (παρόλο που ταυτόχρονα διάβαζα)! Κομμάτια που ξεχωρίζω είναι το Triumph and Disgust, το Stained II (το Ι είναι διάρκειας σχεδόν δύο λεπτών, αλλά δε θα το έλεγα intro, και κάνει ένα γρατζούνισμα στη κιθάρα που θυμίζει ελάχιστα σολίδι), άντε να πούμε και το We Prowl They Crawl, γιατί το Cavalcare La Tigre το είχαμε ακούσει από πρίν. Στο Weltanschauung το οποίο δεν έχει καθόλου φωνητικά εντόπισα σαν αρνητικό τα drums τα οποία έπρεπε να είναι ελαφρώς πιο “πλαστικά”, αλλά οκ μιλάμε για HxC εδώ (άν και σε ορισμένα σημεία θα λέγαμε καταντά avantgarde HxC μοιάζωντας με DSO). Γενικά μου φάνηκε λίγο, σαν να έβαλαν όσα κομμάτια δε μπήκαν στο No Surrender.
Sorry voider βρίσκω εκτός τόπου και χρόνου την κριτική σου.
ειδικα αυτο: "Γενικά μου φάνηκε λίγο, σαν να έβαλαν όσα κομμάτια δε μπήκαν στο No Surrender. "
WTF???
Η φάση είναι καινούριος δίσκος [B]ΚΙΚΜΠΑΚ ΜΟΝΟ[/B]
[B]Edit: entελως αστοχη κριτικη. Mε εξαιρεση τα 2 μπονους τρακ που ουτως η αλλως δε τα υπολογιζω στον δισκο ειναι τρελος Δισκαρος. Μονο μειον η μικρη διαρκεια.[/B]
(φυσικα μια χαρα και τα μπονους απλα αλλη φαση)
Εμένα η διάρκεια με χάλασε γι’αυτό είπα ότι μάλλον βάλαν ότι αφήσαν έξω από No Surrender. Κατατάλλα δεν είναι και τόσο αυτό που λέμε straightforward, πρέπει να λιωθεί ο δίσκος αρκετά, με ένα πρώτο άκουσμα δεν εντυπωσιάζει.
To άκουσα από περιέργεια επειδή
- είναι γάλλοι
- τους είδα να προτείνονται κάπου (δεν θυμάμαι πού) σαν καλή hardcore μπάντα.
Μάλλον έχω χάσει επεισόδια στο τί ορίζει ο καθένας hardcore :lol::lol: Δεν άντεξα πάνω από 3-4 κομματια. Maybe I’m too old(school) for this shit. 
Αν είσαι -[I]λέμε τώρα[/I]- εθισμένος στη “[COLOR=“DarkRed”]νεουορκέζικη σχολή[/COLOR]” (κ ακούς μόνο αυτή- άντε γενικά αγγλοσαξωνική) , δύσκολα θα σε κερδίσουν οι άλλες “σχολές” HxC (διότι [I]κακά τα ψέματα, αυτές υπάρχουν: με διαφορετικό ήχο/ διαφοροποιημένα beatdowns, διαφορετικά φωνητικά κ γενικά…άλλοι “ρυθμοί[/I]”). Αν δεν το’χεις, άστο καλύτερα…
Πάντως, οι [B]Kickback[/B] και [U]μπαντάρα[/U] είναι και…αποτελούν από μόνοι τους [U]ολόκληρη σχολή[/U]!
Ναι παιδιά δεν είναι άσχημος ο δίσκος επειδή δεν είπα και τα καλύτερα λόγια γι’αυτόν. Απλά είχε μικρή διάρκεια, και σε ορισμένα σημεία δε μου άρεσαν τα τύμπανα, καθαρά προσωπική γνώμη, θέλει τον χρόνο του, κάντε το και ακούστε τον και λιώστε τον όσοι πιστοί των Kickback!
πάντως το βυνίλιο είναι πραγματικά πανάκριβο. 18 ευρώ για 10 κομμάτια από την ίδια την μπάντα???
http://www.rocking.gr/reviews/album/Kickback_-_Et_Le_Diable_Rit_Avec_Nous/3940/
σωστή η κριτική!
Από τους καλύτερους φετινούς δίσκους/σφηνάκια. Πολύ πολύ πολύ καλό hardcore, δισκος που ακουω πολυ συχνα.
Οι διασκευες ποια κομματια ειναι γιατι δεν εχω καταλαβει. Τα μπονους?
Αν μιλάς για το έπος Aging Disgracefully και για το πώς κλείνει, μιλάς για ένα από τα καλύτερα black riffs - ολοκαυτώματα της δεκαετίας.
Τώρα το πήρα το et le diable rit στα χέρια μου. Αν είναι κατά τα 2/3 τόσο καλό όσο το no surrender θα είμαι ικανοποιημένη, και το μέγεθος λένε δε μετράει, ε. Δεν έχω καταλάβει από τις περιγραφές πόσο black/noise μπαστάρδεμα έχουν αυτή τη στιγμή στο hardcore τους, επιφυλάσσομαι.
Έχω γράψει 3 γαμημένα σεντόνια από χθες και με έχει πετάξει 3 φορές έξω.
Άντε πάμε πάλι.
Ήδη από τα πρώτα λεπτά το βρήκα πιο συγκρο/ατημένο. Πιο συμμαζεμένες δομές, πιο σφιχτοδεμένες straightforward συνθέσεις, πιστοί στον πολύ χαρακτηριστικό kickback-o-hardcore ήχο τους, με τα “εκτός” στοιχεία να είναι ενσωματωμένα στα κομμάτια και να μην στέκουν τόσο έντονα/ βίαια αυτόνομα όπως στο no surrender. πουχου είναι όντως έντονη η περιρρέουσα bm ατμόσφαιρα (πείτε την diapsiquir ή dso ή ό,τι) αλλά δεν εντοπίζεται σε επίπεδο μεμονωμένων ριφς, περισσότερο σε τεχνοτροπία σύνθεσης/ διαστημάτων.
Αυτή η αμεσότητα στην αρχή με ψιλοξένησε - ψιλοαπογοήτευσε, παρόλο που την περίμενα. Αν και, ακολουθώντας την εξέλιξη του άλμπουμ από το cavalcare και μετά - στο chant du diable παραλίγο να τρακάρω - άρχισε να με παρασύρει αυτό ακριβώς το στοιχείο του et le diable. με αποτέλεσμα τώρα στη δουλειά να σιγοσφυράω το ριφ του truimph and disgust ας πούμε.
Με λίγα λόγια έχω εθιστεί εντελώς, με τρόπο διαφορετικό απ’ότι με το no surrender. Kαι ο λόγος είναι ότι, παρά την απλή (απλούστερη) δομή, ανακαλύπτω με κάθε ακρόαση όλο και περισσότερα layers, όλο και περισσότερες στριφνότητες που μου είχαν ξεφύγει πριν. Οπότε μου κάθεται κουτι΄η μικρή διάρκεια, έχω κάπου 10+ “ολοκαίνουριες” ακροάσεις, όλες να με εκπλήσσουν, σε 2 περίπου μέρες.
Την απόλυτη άναρχη βίαιη kickback παράνοια πάντως που ήθελα τη βρίσκω ξεχυμένη στις διασκευές. Είναι τα σταθερά αγαπημένα μου σημεία του άλμπουμ.