Από το “In The Court Of The Crimson King” μέχρι και το “Discipline” είναι όλα εκπληκτικά. Το πρώτο μαζί με το "Larks’ Tongues in Aspic " μάλλον τα κορυφαία τους.
Οταν άκουσα το “21st Century Schizoid Man”, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, λέω δεν παίζει να γράφτηκε αυτό το τραγούδι και να κυκλοφόρησε το 1969!
Πολύ μπροστά!
Κατά τ’άλλα, είναι και τα υπόλοιπα πολύ όμορφα τραγούδια, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Nα τα ακούσεις πολλές φορές μέχρι να τρελαθείς!
Τα άκουσα πολλάκις βρε, I Talk to the Wind, Epitaph και το ομώνυμο κομματάρες είναι!
Απλά τα βρίσκω πιο “flat” από το 21st…
Γενικά συνθέσεις και εκτελέσεις είναι θαυμάσιες.
Και τρομεροί μουσικοί εννοείται.
Θα ακούσω και το Lark, άλλη φορά όμως να μαι στο κατάλληλο mood.
Eχουν πολλες και διαφορετικες φασεις οι Crimson.Ψαξτους λιγακι παραπανω δισκογραφικα και δε θα χασεις.
Θα σου προτεινα.λογω ακουσματων σου,να αρχισεις αντιστροφα χρονολογικα.
Tι μπάντα κι αυτή. Βλέπεις ότι επηρέασαν Tool και καταλαβαίνεις ακόμα παραπάνω το μεγαλείο.
Συμφωνώ, ειδικά για το Larks Tongues in Aspic. Mεγάλος δίσκος. Όπως και ο παρακάτω
[B]In the night he’s a star in the Milky Way
He’s a man of the world by the light of day
A golden smile and a proposition
And the breath of God smells of sweet sedition
Great Deceiver
Sing hymns make love get high fall dead
He’ll bring his perfume to your bed
He’ll charm your life 'til the cold winds blow
Then he’ll sell your dreams to a picture show
[/B]
Εγώ έχω να πω ότι πέρα από το “In the Court of the Crimson King” (που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ είναι μέσα στους 5-6 καλύτερους δίσκους όλων των εποχών) και τις κορυφές της John Wetton περιόδου (“Larks Tongues in Aspic”, “Starless and Bible Black”), είναι αμαρτία να μη μνημονεύεται ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος με τον Greg Lake, το φοβερό και τρομερό “In the Wake of Poseidon”. Εντάξει δε λέω να το βάζουμε στην ίδια πρόταση με το “In the Court…” μια που σαφώς βασίζεται στην ίδια φόρμουλα, αλλά στην τελική πόσα συγκροτήματα έχουν γράψει ένα “In the Wake of Poseidon”;
Αυτοί κι οι Genesis ρε, τι να λέμε τώρα. :bow2:
Ξέρει κανείς αν υπάρχει σε οποιαδήποτε μορφή το live των King Crimson στο Hyde Park το 1969 πριν τη συναυλία των Rolling Stones??
Δεν υπάρχει πιο ΠΟΙΟΤΙΚΟ κλασικό ροκ συγκρότημα μαζί με τους Pink Floyd και τους Beatles σαν τους King Crimson.
Άρχοντες παιδιά.
Μπάντα που έχει βγάλει το κορυφαίο ατμοσφαιρικό τραγούδι
για μενα μετα τους rush,ειναι πιστευω το καλυτερο progressive συγκροτημα:)
Τι μπορεί να πει κανείς για τον Fripp?
Πραγματικά τεράστιος.
Επαναφέρω. Παρά την (επι δεκαετίας σχεδόν) τρέλα μου με τους Floyd, τους King Crimson άργησα πολύ να τους ψάξω. Ποτέ δεν είναι αργά πάντως.
Ο ορισμός της progressive μουσικής, ειδικά αν σκεφτούμε οτι το διαχρονικό ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 1969.
Θα συμφωνήσω επίσης με τη διαπίστωση του Γράκχου πάνω, όντως το “In The Wake Of Poseidon” είναι δισκάρα (τι τρέλα αυτό το The Devil’s Triangle!), ίσως ο δίσκος τους που μου άρεσε περισσότερο απο τους πρώτους.
Γενικά, έχουν αυτό το στυλ του progressive που προτιμώ. Παρά τις εξαιρετικές τους μουσικές και συνθετικές ικανότητες, δε παρασέρνονται σε επίδειξη τεχνικής, αλλά ξέρουν να γράφουν τραγούδια με ατμόσφαιρα και να δημιουργούν ανάλογες διαθέσεις.
Να συμπληρώσω ότι οι Πορφυροί Βασιλείς είναι το μόνο ιστορικό progressive rock συγκρότημα που είναι ακόμα και σήμερα PROGRESSIVE. Βασικά η μουσική τους ακόμα και τα τελευταία χρόνια είναι πιο μπροστά από συγκροτήματα που τα μέλη τους θα μπορούσαν να είναι εγγόνια του Robert Fripp, τί να λέμε.
καλά, ειδικά στα πρώτα, δεν τους λες και σεμνούς παίχτες ξέρω 'γω. εύστροφους και πολυσχιδείς ναι, αλλά είχαν και τα σημεία που ξέφευγαν ΠΟΛΥ. και ευτυχώς δηλαδή. τώρα, το αν είχαν το ταλέντο να τα ταιριάζουν αυτά με hooks και μελωδίες, ακόμη και μέσα στα ίδια τα ξεσπάσματά τους, είναι άλλο θέμα.
Το Wake of Poseidon πολλοί το κατηγορούν λόγω της ομοιότητας με το In the Court… με την ίδια λογική όμως θα έπρεπε αν απορίψουν το Red λόγω ομοιότητας με το Starless ή το Three of a perfect pair λόγω ομοιότητας με το Discipline.
Μια που ποτέ δεν ήμουν και ο μεγαλύτερος φαν της τεχνικής σε ένα progressive συγκρότημα, δε θα λεγα πως τα προσέχω εύκολα αυτά. Η ατμόσφαιρα και η διάθεση που δημιουργεί ένα συγκρότημα είναι το πρώτο που μου τραβάει το ενδιαφέρον, και εδώ οι King Crimson μπορώ να πω πως με κέρδισαν και με το παραπάνω.
(και ναι, πιστεύω το είχαν το ταλέντο αυτό που αναφέρεις)
Όσο αφορά το In The Wake…, όντως θυμίζει πολύ το πρώτο σε σημεία, ίσως και γι’ αυτό βρίσκεται κάπως στη σκιά του, υπάρχουν όμως και στιγμές που στέκει εντελώς μόνο του σαν άλμπουμ πιστεύω… Γενικά, τα άλμπουμ αυτά (που αν δε κανω λάθος έγιναν με έναν χρόνο διαφορά) έχουν μια πολύ ωραία συνέχεια θα έλεγα, το ένα με το άλλο.
ελλανορ μετα το ταξιδι σου με τους πρωτους δισκους ριξε μια αμτια στο Lizard που ειναι ενας απιστευτα μελωδικος δισκος κ στην συνεχεια ετοιμασου να καψεις τον εγκεφαλο σου με δισκους οπως Red k Larks’ Tongues In Aspic το Starless And Bible Black το θεωρω αρκετα κατωτερο απο τα δυο παροτι ειναι ιδια περιοδο!
τσεκαρε κ κανα Live της εποχης αυτης τσαμαρανε πολυ στα Live κ τα σπανε!
επισης σου προτινω ανεπιφυλακτα να συνεχισεις την αναζητηση σου κ στους πιο 80ς δισκους οι οποιοι ειναι εντελως αλλα φαση αλλα παλι ειναι king Crimson
discipline κ τα μυαλα στα καγκελα!
ακουω το in the court of the crimson king και εχω μεινει μαλακας, πως μου ξεφυγε ενα τετοιο διαμαντι
επερχεται λιωσιμο σε δισκογραφια:D
Έυγε νέε μου! Ωραίο πράγμα όμως να ανακαλύπτεις διαμάντια που κυκλοφόρησαν την προ-προ-προ-προηγούμενη δεκαετία ε;