2 Likes
εχει leakαρει αν ενδιαφερεσαι (για καλυτερη ποιοτητα)
1 Like
Ευτυχώς δεν έπαθε κανένας τίποτα
2 Likes
Μη ρωτάτε γιατί.
Korn
Issues
Follow the leader
Untouchables
Take a look in the mirror
The nothing
The paradigm shift
The serenity of suffering
Korn III
The path of totality
Life is peachy
Requiem
See you on the other side
2 Likes
To ότι θα έφτιαχνες λίστα με όλα τα αλμπουμ των Korn, δεν το περίμενα!
- Issues - Ξεκάθαρα 1ο. Οποιοδήποτε χαρακτηριστικό των Korn εδώ βρίσκεται στην ιδανική κατάσταση.
Τα επόμενα 4 και να τα αλλαξει κάποιος μεταξύ τους, δεν με πειράζει, είναι ισάξιοι δίσκοι, με τα καλά τους και τα κακά τους.
2. Untouchables - πιο heavy από πριν, τραγουδάρες και πειραματισμοί.
3. Follow the Leader - η βάση του Issues.
4. Take a look in the mirror - Διαφορετικό σε νοοτροπία σε σχέση με τα προηγούμενα, εξαιρετικό όμως.
5. Korn - Ε από δω ξεκίνησαν τα πάντα.
-
See you on the other side -Για κάποιον λόγο έχω μια αδυναμία στο See you on the other side.
-
Korn III - Aκόμα και αν και οι ίδιοι το έχουν αποκηρύξει, για μένα έχει τον καλύτερο ήχο που είχε ποτέ ο Luzier στην μπάντα. Επίσης για κάποιον λόγο στάζει κάβλα.
-
Requiem - Πολύ μεγάλη εκπληξη, μετά από τόσα χρόνια δεν περίμενα να φτιάξουν τόσο καλό δίσκο.
-
The paradigm shift - Επιτέλους ο Head εκεί που έπρεπε να είναι. Από την μια μου την έσπαγε που στα λάιβ έκρυβαν τον 2ο κιθαρίστα, είτε πίσω είτε κάτω από την σκηνή, αλλά τελικά η θέση ξαναγέμισε. Συμπαθέστατο, αλλά λίγο ο ήχος με χαλάει. Περίμενα την μαγεία πίσω, αλλά τελικά ήρθε μόνο κατά το ήμισυ.
10 . The serenity of suffering - Συμπαθητικό απλά.
11. The Nothing - Δεν τράβηξε. Πολύ καλό εξώφυλλο.
12. Life is peachy - Ποτέ δεν το συμπάθησα. Έχει βέβαια μέσα το ΑDIDAS, το οποίο μπορεί να μου κολλήσει για ώρες στο μυαλό…oh wait
13. The path of totality - Νο κουκου.
14. Untitled - Πολύς πειραματισμός, πολύ περίεργος ήχος. Με άλλο ήχο, ίσως να το έβλεπα διαφορετικά. Το I Will Protect You είναι κομματάρα.
2 Likes
Blame anhydriis for that! Το παιχνίδι αυτό μ’ έκανε να θέλω να πιάσω albums/δισκογραφίες που δεν είχα ολοκληρώσει (π.χ. από Korn μόνο ομώνυμο και “Untouchables” κατείχα τόσα χρόνια).
Άντε να σχολιάσω κι επί τροχάδην:
Korn: δίσκος που μ’ έχει σημαδέψει από την εφηβική ηλικία, δεκάρι ακατέβατο, σκοτεινό, στιχάρες, αρρωστημένο full από το πρώτο χτύπημα στο πιατίνι του “Blind” μέχρι τον Michael και την Geri που τσακώνονται.
Issues + Follow the leader: τα βάζω μαζί αν και ξεκάθαρα το “Issues” υπερτερεί. Δεν ήξερα τι θα άκουγα μετά το “Korn”. Αυτό που με τεράστιο ενδιαφέρον ανακάλυψα είναι μία μπάντα που δεν περιορίστηκε στο “χοροπηδηχτό” της μουσικής της (πώς να επαναληφθεί το σοκ του ντεμπούτου; ), αλλά μία μπάντα που την έψαξε με μελωδικότερα refrain/couplet, αλλά κυρίως ένα ΤΡΟΜΕΡΟ ΖΕΥΓΑΡΙ από κιθάρες που (κατά τη γνώμη μου) συνέθεσαν απίστευτα πρωτότυπα πράγματα που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα βαρύτονα riff. Μικροφωνισμοί, περίεργες κλίμακες, ατμοσφαιρικά θέματα, εφέ κι ένα trademark που δεν ξέρω πώς να το περιγράψω: “διεστραμμένη” αίσθηση της “μελωδίας”. ΠΟΛΥ ιδιαίτερη συνθετική αντίληψη που μόνο αν εντρυφήσεις μέσα της την πιάνεις.
Untouchables: ο ορισμός ενός “ραδιοφωνικού” album καταδικασμένου να επιτύχει.
Take a look in the mirror: με απορία διάβαζα απόψεις που το θέλουν μέτριο, η ίδια η μπάντα να μην το γουστάρει κλπ. Για 'μένα κλείνει την πρώτη περίοδο των Korn με άπιαστες συνθέσεις πάλι, χωρίς να εισάγει κάτι νέο, αλλά κρατώντας ψηλά την ποιότητα.
The nothing: το αγάπησα. Δεν ξέρω αν φταίει το πιο σκοτεινό vibe, το ότι κατάφεραν να συνδυάσουν άριστα τον παλιό τους όγκο και πιο πιασάρικα refrain, αλλά πραγματικά μου άρεσε πολύ.
The paradigm shift: η “αμερικανιά” τους. Μία τέτοια γεύση μου άφησε (από την παραγωγή πρώτα απ’ ολα), δηλαδή λιγότερος όγκος κι ένα πολύ έντονο alternative metal/rock touch στα refrain κυρίως. Πολύ καλό και αυτό.
The serenity of suffering: αν διάβασα σωστά o Head εδώ πρωτο-ξεκίνησε να συνθέτει ξανά (κι όχι στο “The paradigm shift”), κι αυτό φαίνεται. Έντονη “μυρωδιά” “Issues”, αλλά δε με κράτησε τόσο όσο τα προηγούμενα.
Korn III: η πιο πρόχειρη παραγωγή τους, old-school πνεύμα, κανένας πειραματισμός, εντελώς “γυμνές” συνθέσεις με άμεσες αναφορές στα δύο πρώτα, αλλά υπάρχουν πολύ καλές στιγμές -μου άρεσε. Κουλή ιδέα πάντως να κυκλοφορήσουν κάτι τέτοιο.
The path of totality: εντάξει, ψιλο-άνισο, αλλά ευχάριστο άκουσμα.
Life is peachy: δε μου άρεσε πέρα από 2-3 κομμάτια. Πιο ωμό από το ντεμπούτο, κάποιες επαναλήψεις, πολύ λίγος πειραματισμός, προσπέρασα.
Requiem: το πιο Deftones album τους; Ακούω Deftones αν είναι.
See you on the other side: υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, αλλά δυστυχώς αυτό η NIN/Manson-ική στροφή δε μου άρεσε καθόλου.
Untitled: δεν το άκουσα ποτέ.
Γενικά αυτό που μου άρεσε στους Korn και μ’ έκανε να ψάξω όλη τη δισκογραφία τους χωρίς να βαρεθώ καμία στιγμή ιδιαίτερα, είναι ότι σχεδόν κάθε album χαρακτηρίζεται από μία πολύ συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα (από τον ήχο μέχρι τις συνθέσεις) που μπορεί ανά album να άλλαζε, αλλά ακριβώς σου δημιουργεί την περιέργεια για το που το πάνε κάθε φορά. Θα έλεγα ότι είναι από τις δισκογραφίες με ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ επαναλήψεις όσον αφορά τη μουσική κατεύθυνση και τολμηρούς πειραματισμούς.
Αν κάτι “απώλεσαν” με τα χρόνια είναι ακριβώς αυτά τα “αρρωστημένα” κιθαριστικά θέματα και γενικά ο χαρακτηριστικός συνδυασμός με τις δύο κιθάρες. Ιδίως στα albums που ανέφερα στην αρχή μιλάμε ότι γίνονται ένα σωρό ενδιαφέρονται πράγματα σε συχνότητες απλά τόσο χαμηλές που δεν τις πιάνεις με τη μία. Τρομερό riffing.
Κάτι που επίσης θέλω να σημειώσω είναι ότι από άποψη ήχου, οι τύπου έχουν παραδώσει ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ σε 4-5 albums τουλάχιστον για το πώς μπορείς να βγάζεις τέτοιον όγκο χωρίς βρωμιά.
Αυτά κι έγινα groupie μου φαίνεται, αλλά πραγματικά δεν περίμενα να βυθιστώ σ’ όλη τους τη δισκογραφία. Για “Issues” και “Follow the leader” πήγαινα μόνο και τελικά με εξέπληξαν ΠΟΛΥ ευχάριστα σχεδόν σε κάθε δίσκο.
2 Likes
Ίσως να μη σας νοιάζει, αλλά το Serenity of Suffering προσωπικά το βάζω στα κλασσικά τους, έχει ΜΟΝΟ τραγουδάρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μόνο πράγμα που του λείπει είναι παραγωγικό, και αυτό είναι η έμφαση στην ξεχαρβαλωμένη πρώτη χορδή του μπάσου του Fieldy, το οποίο είναι ένα από τα σήματα κατατεθέν του συγκροτήματος. Κατά τα άλλα είναι δισκάρα.
Το Untouchables για 'μένα είναι μια τεράστια άγευστη σούπα με 2 ωραία τραγούδια.
Ίσχυε έντονα αυτό, μέχρι το 2007 και το Untitled.
Όλοι οι δίσκοι εως τότε, ένας προς έναν, είχαν το δικό τους χαρακτήρα (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) και ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν δεν άρεσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Untitled, το οποίο είναι πέρα ως πέρα πειραματικό, έχει πράγματα που δεν είχαν κάνει ως τότε και έχει αρκετά διαφορετικά στοιχεία. 2 πράγματα δεν μου αρέσουν όμως στην δισκογραφία τους. Η φυγή του Ηead το 2000κάτι (2004? βαριέμαι να ψαξω), ναι μεν τους έφερε σε ένα τεράστιο σταυροδρόμι της καριέρας τους, αλλά συγχρόνως τους τράβηξε (έστω και για 3 δίσκους μόνο) σε μια μεριά που δεν μου άρεσε: η συνεργασία με εξωτερικούς συνθέτες. Για κάποιο λόγο με ξενέρωσε λίγο αυτό. Τώρα που ξανακούω το Untitled, ναι μεν είναι πολύ περίεργο και πολύ soft για Korn, αλλά αν το προσέξει κάποιος, έχει μέσα κομματάρες. Αυτό που με φρενάρει, είναι το ότι δεν ξέρω τι είναι πραγματικά Korn και τι είναι ιδέα εξωτερικού συνεργάτη. Τεσπά, δικό μου κόλλημα. Το 2ο που με χαλάει, είναι πως σε αντιδιαστολή με την πρώτη περιοδο του γκρουπ, η πορεία τους από τότε που ήρθε ο Head πίσω, είναι λίγο πιο γραμμική. Δεν υπάρχουν οι εκπληξεις που υπήρχαν πριν. Και φυσικά δεν περιμένω να το βλέπω από δίσκο σε δίσκο, αλλά να βλέπεις μια φανερή διαφοροποίηση. Μου φαίνεται ότι συνθετικά και ηχητικά, οι τελευταία 4 δίσκοι, είναι στην ίδια μεριά. Ίσως το γεγονός ότι πλέον έχουν μπεί πλήκτρα, να τους φρενάρει από το να ψαχτουν και να κάνουν τα θαύματα που ακούγαμε στους 4 πρώτους δίσκους.
Φυσικά βέβαια, πρέπει να αποθεώσουμε Head και Munky, οι άνθρωποι έπαιξαν όπως δεν είχε παίξει κανείς άλλος ως τότε, έβαλαν τις 7χορδες στο παιχνίδι και από τότε ο σκληρός ήχος δεν ήταν πια ίδιος.
O τρόπος που χρησιμοποιησαν τις κιθάρες τους, για να βγάλουν ήχους, για να τις συνδυάσουν, ήταν μοναδικός. Βέβαια - μουσικά μιλώντας πάντα - το πάντρεμα των παραπάνω, με το μοναδικό παίξιμο του Fieldy, έβγαλε το αποτέλεσμα που έχουμε.
Βtw, βάλε να ακούσεις το I will protect you, παίζει και ο Bozzio εκεί. Φοβερό κομμάτι, με κακό ήχο (από άποψη βέβαια).
Αν κάτι μου λείπει από τους Korn πλέον, είναι η πιο οργανική προσέγγιση, χωρίς πλήκτρα. Ενώ έχουν φοβερό drummer πλέον, έχουνε καταφέρει, εκτός ενός δίσκου (ναι αυτού που λες ότι η παραγωγή είναι προχειρη!), να του έχουν πλαστικοποιήσει τον ήχο, που τους κοστίζει και σε groove.
Σε κάθε περίπτωση λατρείες.
Ενημέρωση 108
Και η απάντηση του Head στο δημοσίευμα:
Why do I have to keep correcting these media outlets? I don’t hate red hot chili peppers, or Anthony Kiedis’s voice. I hated them in the 1980s because I was a close minded metalhead only. Over time, I became more open minded and I grew to like and respect their style and sound 