Επειδή πάντα ήμουν περιέργος να ακούω γνώμες για την πιο αμφιλεγόμενη φάση τους, φτιάχνω αυτό το πολλ ώστε να ακούσω τις γνώμες σας…
Το πολλ έχει να κάνει με τα τρία άλμπουμς που έβγαλαν το 92 - 99, τα οποία έκαναν αρκετούς από τους οπαδούς να τους ξεχάσουν, και τον τύπο να τους κατακρίνει. Εξαιρώ το άλμπουμ Cause For Conflict του 95, μιας και αποτελεί μια παρένθεση στην πορεία τους τα 90’ς, διότι προσπάθησαν - μέσω αρκετών δυσκολιών - να δηλώσουν παρώντες με μία “φιλτραρισμένη” ματιά στο παρελθόν τους, οπότε δεν τόσο άμεσα συγκρίσιμο με τα υπόλοιπα.
Λοιπόν τα άλμπουμ που συγκρίνονται είναι:
Renewal (1992 )
Outcast ( 1997 )
Endorama ( 1999 )
Αρχικά θα πω ότι μου είναι σχεδόν αδύνατο να επιλέξω ανάμεσα τους μιας και τις θεωρώ απίστευτες δουλειές, αλλά τελικά θα πω Renewal, απλώς και μονό γιατί ήταν ο δίσκος που ταυτίστικε με τον αντισυμβατικό χαρακτήρα της μπάντας. Επίσης παραθέτω και έναν σχολιασμό για τον συγκεκριμένο δίσκο.
[CENTER]
[/CENTER]
Μετά από έναν από τους καλύτερους thrash δίσκους (το Coma Of Souls του 90) και με έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες στην διαθεσή τους, οι απανταχού thrashers πίναν νεράκι στο όνομα τους. Από την άλλη όμως, δεν ήταν λίγοι αυτοί που συγκρίναν το Coma Of Souls με το αξεπέραστο Extreme Aggression. Επίσης το thrash ήδη είχε διανύσει την πορεία του και είχε ήδη μεταλλαχθεί σε death metal, αφήνοντας τα ορόσημα του χώρου ( Anthrax, Kreator, Metallica κλπ ) σε ένα τεράστιο δίλημμα: εξέλιξη ή εξαφάνιση. Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι του 92 οι Kreator βγαίνουν από τα περίφημα Morrisound studios της Florida έχοντας επιλέξει: Ανανέωση.
Από την πρώτη επαφή με το artwork του δίσκου, είναι εμφανές ότι κάτι περίεργο είχε γίνει… Αντί της κλασσικής φιγούρας του δαίμονα του Lawvere που υπήρχε σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες, το εξώφυλλο κοσμεί μία ψυχεδελική βερσιον της ίδιας φιγούρας μαζί με διάφορα άλλα άρρωστα εικονίδια της ομάδας Hourglass που επιμελήθηκε το artwork. Οι εκπλήξεις δεν σταματάνε εδώ βέβαια. Ο δίσκος ανοίγει με έναν αργόσυρτο ρυθμό στα ντραμς που εμπλουτίζεται με ένα επίσης αργόσυρτο και heavy ριφφ και δίνει την θέση του σε ένα ακατάληπτο κοπάνημα industrial αισθητικής μεχρί να μπουν τα φωνητικά του Ηerr Μille “ξελαρυγκιάζομαι” Petrozza, εμφανώς διαφορετικά από αυτά που μας είχε συνηθίσει. Το Renewal έσκασε σαν κεραμίδα στο κεφάλι των απανταχού thrashers, και χαρακτηρισμοί όπως techno thrash, industrial thrash έδιναν και έπαιρναν για το άλμπουμ που δίχασε τους οπαδούς τους σε μεγάλο βαθμό.
Γενικά ο δίσκος διακρίνεται από μια ποικιλομορφία στις συνθέσεις, η οποία αποκαλύπτεται προοδευτικά με τις ακροάσεις. Μετά από τον δυναμίτη Winter Martyrium που ανοίγει το άλμπουμ, το ομώνυμο κομμάτι είναι πιο απλο σε δομή και ένα από τα πιο heavy κομμάτια που γράψανε ποτέ οι Γερμανοί. Στην συνέχεια το Reflection μας χαρίζει τον πιο progressive χαρακτήρα τους, μιας και οι εναλλαγές είναι αρκετές, από άρρωστα και ψυχεδελικά σημεία σε δικασιές με καταιγιστικά ριφφς, σε σημεία έχει κάποια απίστευτα heavy κοψίματα ( no gods - no dictators… ), ένα από τα καλά κρυμμένα διαμάντια της μπάντας. Στο Brainseed παιρνάμε σε ακόμα πιο ακραίες καταστάσεις μιας και πρόκειται ίσως για το πιο industrial κομμάτι του δισκού, πολύ μονοκόμματο και άρρωστο ειδικά στο σόλο και εκεί που ουρλιάζει burn the braiiiiiin!! Karmic Wheel: ίσως το πιο ψυχεδελικό κομμάτι που γράψανε ποτέ οι Kreator: από το πραγματικά ανώμαλο κουπλέ και στίχους που σε στοιχειώνουν ( burn my psyche - lead it to the crystal state and set it on fire ) στο ξεσηκωτικό ρεφραίν και από εκεί στο ψυχεδελικό σημείο με την ακουστική κιθάρα και τους διαλόγους από πίσω… Μετά από μία industrial εισαγωγή, παιρνάμε στα Zero to none και Europe after the rain, δυο κομμάτια που είναι αρκετά πιο thrash από τα υπόλοιπα, που πιστεύω δεν αφήνουν παραπονεμένους τους old school. Ειδική μνεία στο αντιφασιστικό χαρακτήρα του Εurope After The Rain, κομμάτι που έμελε να δημιουργήσει προβλήματα στην μπάντα με Νεο-ναζιστικές οργανώσεις. Τον δίσκο κλείνει το Depression Unrest, που εδώ δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι καθόλου αντικειμενικός ούτε στο ελάχιστο μιας και είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ύστερα από μία εισαγωγή που σε ταξιδεύει κάπου απροσδόριστα μπαίνει ένα από τα πιο “ξερά” κουπλέ που υπάρχουν το οποίο δίνει την σκυτάλη σε ένα από τα πιο uplifting refrains που έχω ακούσει. Όταν φτάνει η ώρα του σόλο, αφού μας κάνει ο Petrozza μία Slayer ική παραφωνία για περιπού 5 δευτερόλεπτα, συνεχίζει ο Blackfire και μας παραδίδει μαθήματα έμνευσης και μελωδίας.
Νομίζω ότι όσο παιρνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να επιδοκιμάζει αυτόν τον πειραματισμό και τελικά το άλμπουμ που αρχικά χαρακτηρίστηκε δύσπεπτο άρχισε να κερδίζει την εκτίμηση του κόσμου. Επίσης αυτός ο δίσκος αποτέλεσε παράδειγμα να πειραματισούν και αρκετοί άλλοι με το industrial thrash. Οι Sepultura μετά από 1.5 χρόνο θα έσκαγαν μύτη με το Chaos ΑD και θα δήλωναν ότι οι Kreator ήταν μεγάλη επιρροή τους. Οι ήδη πειραματικοί Coroner επίσης ακούγονται πολύ πιο industrial με το Grin του 93, όπως και άλλα συγκροτήματα από τον χώρο του thrash και όχι μόνο.
Όσο για αυτούς που ακόμα τον έχουν ξεγραμμένο αυτόν τον δίσκο, ας του ρίξουν μία πιο open minded ακρόαση. Ας ρίξουν επίσης και μία ματιά στους στίχους του love us or hate us από το extreme aggression. As ρίξουν και μια ματιά στο μπλουζάκι που φοράει ο Ventor στο οπισθόφυλλο του Coma Of Souls… Tέλος αν ψάχνετε ακόμα γιατί αυτός ο δίσκος ακούγεται τόσο ανελέητα άρρωστος, ας ρίξουν και μια ματιά στο οπισθόφυλλο του Renewal. 
Κάποια στιγμή θα γράψω και για τα άλλα δυο άλμπουμ του πολλ.
). Συγκεκριμένα θυμάμαι το report για την συναυλία των Kreator στις 11/5/96 στο Ρόδον, που είχε γνωστό περιοδικό να τους χαρακτηρίζει ως “ένας άλλος πρόσφυγας της δεκαετίας του 80”.
Nα προσθέσω ότι και το Together Αgainst the rest είναι επίσης απίστευτη κομματάρα…