Ειχε παει κανεις στο λαιβ;
Χαχα, τρελό αυτό για τον Ευτύχη Μπλέτσα.
Death.Eternal, δεν ξέρω πώς το κατάφερες, αλλά έβαλες τα αγαπημένα μου κομμάτια από κάθε CD! Ι hate my friends, και κλάααμα λέμε.
Κατατοπιστικότατη η παρουσίαση της μπάντας από τον Λεπερ. Η οποία μου άλλαξε τελείως την (λανθασμένη) εικόνα που είχα για αυτούς. Πάντα τους είχα στο μυαλό μου για κάποιον περίεργο λόγο, σαν μια χαβαλεδιάρικη skate punk μπάντα. Όχι τον ακραίο χαβαλέ των Dwarves π.χ αλλά σε στίχο πιο «ελαφρύ» και πιο «εύκολο».
Η πλάκα είναι ότι συνδέοντας έναν παλιό σκληρο δίσκο που είχα έναν φάκελο με ας πούμε 90’s πανκ ροκ μπάντες, ανακάλυψα ότι τον μόνο δίσκο τους που είχα εκεί μέσα ήταν το resolve. Γνωρίζοντας τώρα πια και τον λόγο δημιουργίας του θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο.
Ξεκίνησα με το thrashed που πρότεινε ο Παντελής και μάλλον θα τα πάρω από την αρχή, γιατί έχω πειστεί ότι το αξίζουν συν το ότι είναι και δίσκοι σφηνάκια 
Θα τολμήσω να ανοίξω λίγο την κουβέντα και ας μεταφερθεί σε ένα πιο κατάλληλο θρεντ. Θυμάμαι την φράση του Λεπερ ότι θέλει το πανκ του πιο τσιτωμένο και γκαζιαρικο και εάν πάντα μιλάμε για μπάντες από την δεκαετία του 90 και μετά, φαντάζομαι θα εννοεί τύπου : No use for a name, NOFX, Pennywise κ.α (φυσικά και τους Lagwagon).
Εγώ από την άλλη πάντα είχα μια ροπή προς μπάντες που μπολιάζανε και αλλά στοιχεία όπως σκα και ρέγκε οι Rancid π.χ (το …and out come the wolves θα το τοποθετούσα πολύ εύκολα στους τοπ 5 αγαπημένους δίσκους από την συγκεκριμένη 10ετια) και Less Than Jake. Είτε και φολκ στοιχεία όπως οι Flogging Molly και οι Dropkick Murphys αργότερα.
Φυσικά δεν ήταν μόνο τα παραπάνω είδη. Ακούμε και το «ποπ» πανκ των Green Day (καλό και χρυσό το Dookie, το insomniac ομως είναι μέσα στην καρδιά μου) και των Offspirng (θα αρκεστώ πως το Smash χαρακτήρισε την τρυφερή μου εφηβεία 
).
Τον ακραίο χαβαλέ των Dwarves, των Vandals, και των Turbonegro. Τις πολιτο-κοινωνικές ανησυχίες Anti-Flag, το in your face punk των Casualities και την θλίψη των AFI.
Όλα αυτά γιατί; Για να πω στην τελική πως ήρθε η ώρα να εκτιμήσω και το λεγόμενο τσιτωμένο μελωδικό πανκ; Μάλλον ναι
2 Likes
Μία διόρθωση, γιατί όντως αυτό ήταν έλλειψη στο post μου: και οι Lagwagon έχουν χαβαλεδιάρικα κομμάτια -πολλά μάλιστα. Ωστόσο δε θα έλεγα ότι αποτελούν την πλειοψηφία του καταλόγου τους (ή εγώ πάντα επέλεγα να επικεντρώνομαι στις πιο “μαύρες” στιγμές τους).
Πολύ ωραία τα λες και αναφέρεις, νομίζω, ένα σύνολο κλασικών μπαντών. Εγώ δεν τις έχω ακούσει όλες αυτές ολοκληρωμένα, και ο λόγος είναι ότι αν κολλήσω με κάτι μπορώ να ακούω για μήνες ολόκληρες δισκογραφίες. Π.χ. τα προηγούμενα 2 χρόνια μπορεί ν’ άκουγα για 2 συνεχόμενα εξάμηνα ΜΟΝΟ Lagwagon και NOFX, τίποτε άλλο.
Γενικά εγώ πολύ καθυστερημένα το ανακάλυψα αυτό το είδος του punk. Το σνόμπαρα πάντα λόγω των mainstream μπαντών τύπου Offspring και Green Day (+ το ότι ήμουν μεταλάς και απαγορευόταν!). Τελικά ακόμα κι αυτά τα συγκροτήματα έχουν απίστευτες στιγμές, παρόλο που ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω την αντιπάθεια που τρέφω για τον Billy Joe ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΩΛΟΦΑΤΣΑ ΤΟΥ. Offspring λίγο καλύτερα, παρόλο που αγαπάω το “Americana”, όχι το “Smash”. Καμιά φορά με πιάνει μία στεναχώρια που δεν ήμουν πιο νωρίς teenager να τα ζήσω όλα αυτά τη στιγμή που έπρεπε.
Και για να καταλήγω, η λατρεία μου γι’ αυτό το τσιτωμένο skate punk είναι ότι πίσω από τις ταχύτητες και την ένταση, κρύβονται (βασικά δεν κρύβονται, πρώτη μούρη είναι) απίστευτα θλιμμένες μελωδίες. Π.χ. το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του είδους, το “Linoleum” των NOFX, δε γίνεται να μη σε “πιάσει” το μινόρε των πρώτων-πρώτων συγχορδιών του, ρε φίλε. Κι αυτό φαίνεται ακόμα καλύτερα αν ακούσει κανείς ακουστικές εκτελέσεις όλων αυτών των κομματιών (είτε από τα ίδια τα συγκροτήματα, είτε από βλαμμένους οπαδούς στο Youtube), όπου γίνονται κατευθείαν μελιστάλαχτες μπαλάντες. Επ’ ευκαιρίας να κάνω διαφήμιση και το split album του Joey Cape (Lagwagon) με τον Tony Sly (No Use for a Name), στο οποίο γίνεται αυτό ακριβώς που λέω (και πολύ πετυχημένα, μάλιστα).
1 Like
Επισης, απαραιτητο ακουσμα στη φαση κατα την προσωπικη μου αποψη ειναι και οι υπερβολικα αγνωστοι Craig’s Brother, τους οποιους εντελως τυχαια ειχα ανακαλυψει ψαχνοντας εμμονικα για μπαντες που μοιαζουν ηχητικα με Lagwagon. Ακομα δεν εχω βρει αλλους να μοιαζουν τοσο, να το κανουν τοσο καλα και ταυτοχρονα να εχουν και δικη τους ταυτοτητα. Eχουν 3 δισκους, Homecoming (1998), Lost at Sea (2001) και the insidious lie (2011).
Oι πρωτοι 2 ειναι απο τους καλυτερους δισκους στο fat wreck/skate punk και επαθα πλακα οταν τους πρωτοακουσα, με πολλες μελαγχολικες στιγμες που φαινεται να προτιμα ο Leper_Jesus, ειδικα το 2ο ειναι και πιο ατμοσφαιρικο γενικοτερα. Το 3 ειναι περισσοτερο φρεσκο ηχητικα, επισης δυνατο με εξαιρετικες στιγμες.
δισκαρες!
Ε καλά, γνωστή μούρη ο Μπλέτσας
Νομίζω το Resolve το έχω πιο ψηλά πλέον αν και είναι δύσκολο να διαλέξεις. Και μένα δε μου λένε και πολλά αυτά που έχουν βγάλει έκτοτε.
Πολλά πνευματικά παιδιά κι αυτοί, μπάντες σαν τους Wilhelm Scream με οδήγησαν σ’ αυτούς.
Μαλάκα είναι ίδιοι, ΜΟΥ ΕΦΤΙΑΞΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ.
Τελεια, χαιρομαι! Τους λατρευω αυτους τους δισκους, πιστευω θα γουσταρεις 100% αφου σου εκαναν κλικ τα κομματια.