ρε παιδια δεν μπορει να ειναι τοσο τελειο.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΓΑΜΩ.δεν το χωραει το μυαλο μου,οτι ενα συγκροτημα μετα απο τοσα χρονια κανει ριγιουνιον για ΕΝΑ λαιβ και σου δινει ετσι τα μυαλα στο χερι.ο plant δεν ειναι απλα εξαιρετικος,εχει κατεβει απο το διαστημα ο ανθρωπας.
Όπως τα είπε ο amazing_journey, έχουν κάνει την τέλεια διαχείριση του θρύλου τους.
Ελάχιστες οι μπάντες που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο.
Πρέπει να ήταν μαγική βραδιά εκείνη στο Λονδίνο. Πρέπει να την αναγράφουν στο cv τους όσοι πήγαν*.
Και δεν με πολυνοιάζει αν έχει πειραχθεί και λιγάκι το αποτέλεσμα. Θα είναι μπόμπα όπωσκαιναχει.
[SPOILER]*[I]κι αυτοί που τους είδαν στα 70’s τι θα έπρεπε να κάνουν δηλαδή ρε b.d3d[/I] ?[/SPOILER]
Το είπα και στον Floydized στο FB, ας το πω κι εδώ και να φύγω γρήγορα πριν φάω πέτρες: τα κομμάτια των Zeppelin απογειώθηκαν στο No Quarter των Page Plant.
Και ειδικά το Kashmir σε μέγιστο βαθμό, αφού το πάντρεμα της Δύσης με την Ανατολή (ο σκοπός του Kashmir in the first place) γίνεται τελειότερο από ποτέ.
Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι δύο κολώνες των Zeppelin είναι εκεί. Ο Bonham junior, όσο καλός και να είναι και όσο ωραίοι να είναι οι συμβολισμοί, δεν είναι ο μπαμπάς του - και πώς θα μπορούσε άλλωστε. Ο Michael Lee παίζει παπάδες σε όλο το δίσκο. Και ο John Paul Jones αντικαθίσταται από έναν καταπληκτικό μπασίστα (Charlie Jones), συν μια ολόκληρη ορχήστρα με έγχορδα και παραδοσιακά όργανα. Not bad δηλαδή.
Φυσικά, μόλις προπαρήγγειλα το Bluray! Απλά ήθελα να πω κι εγώ το κατιτίς μου!
Εεεεεεεεεεε ρε πρεμούρα με τον Coverdale :p…αν είναι να γίνει ποτέ reunion, ή να γίνει κανονικά με Plant ή να μην γίνει καθόλου. Και κατά τη γνώμη μου καλύτερα να μη γίνει καθόλου, ειδικά από τη στιγμή που οι σολο καριέρα του Plant βρίσκεται σε πολύ καλή φάση (για τους υπόλοιπους δεν έχω άποψη, μάλλον και γι’ αυτούς το ίδιο θα ισχύει). Το ίδιο λέω και για το project Jones-Page-Bonham-Coverdale που οραματίζεσαι σε επόμενο ποστ σου, μια και ο David αυτή τη στιγμή και με επιχείρημα τον περσινό ΤΡΟΜΕΡΟ δίσκο των Whitesnake δείχνει να βρίσκεται σε φόρμα.
[SPOILER]Και ας σταματήσουμε να θεωρούμε τον Coverdale έναν κλώνο του Plant. OK επηρεάστηκε όσο δεν πάει από τον Plant, αλλά από 'κει και πέρα τραγούδησε με πολύ δικό του στιλ, και είναι έγκλημα να τον αδικούμε και να τον υποτιμάμε έτσι. :)[/SPOILER]
On topic, στο πολλ μάλλον στο IV θα πήγαινε η ψήφος μου όχι γιατί είναι το αγαπημένο μου (το ΙΙΙ είναι αυτό που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να χαρακτηριστεί έτσι) αλλά επειδή είναι ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα αλλά και ο πρώτος δίσκος τους που αγόρασα, άρα και αυτός που με μύησε στο μεγαλείο που ονομάζεται Led Zeppelin. Πάντως οι Zeppelin γενικά είναι μια από τις 4-5 μπάντες χάρη στις οποίες ακούω ροκ-μέταλ, και το δέσιμο μαζί τους είναι πολύ δυνατό. Απεριόριστος σεβασμός, για όλες εκείνες τις φορές που έχω ανατριχιάσει σε άκυρες φάσεις ακόμα και απλά σκεπτόμενος και “ακούγοντας” στο μυαλό μου τα τραγούδια τους.
Ούτε καμιά πρεμούρα έχω με τον Coverdale, ούτε οραματίζομαι projects. Απλά μιλάω για τις φήμες που είχαν βγει τω καιρώ εκείνω.
[SPOILER]Ο Coverdale έχει φανταστική φωνή. Απλά υποτιμάει τον εαυτό του όταν δεν τραγουδάει με τη φωνή του (περίοδος μετά το 1984). Όταν θυμάται τη δική του φωνή (βλ. σόλο δίσκος Into the Light το 2000), τα αποτελέσματα είναι μαγικά. Δυστυχώς οι πωλήσεις είναι μεγαλύτερες όταν μιμείται τον Plant. Οπότε…
[SPOILER]Fuck all that. Συνεργασία Coverdale Page με δίσκο το 1993. Άκου το δίσκο και θα καταλάβεις.[/SPOILER][/SPOILER]
[SPOILER]Ο Coverdale είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής όλων των εποχών και οι Whitesnake η αγαπημένη μου ενεργή μπάντα. Έχω ακούσει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ φέρει το όνομά του στα credits. Για 'μένα, κάθε άλλο παρά υποτιμάει τον εαυτό του αλλάζοντας φωνητική προσέγγιση στα “1987” & “Slip Of The Tongue” απλά προσαρμόζει τη φωνή του στη μουσική της μπάντας του εκείνη την εποχή. Και το 1987 είναι το αγαπημένο μου Whitesnake album με μερικές από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες του έβερ. Για να μη βγαίνουμε άλλο οφφ τόπικ, καλύτερα να συνεχίσουμε στο θρεντ των Ασπρόφιδων.[/SPOILER]
Εβλεπα το βιντεο χτες με την παρεα μου που ειχαμε μαζευτει για ταινια το βραδυ και χαζεψαμε ολοι… Κοιταζομασταν μεταξυ μας με μια εκφραση μικρου παιδιου. Αψογοι και ψαρωτικοι μετα απο τοσα χρονια, να ερμηνευουν εναν [B][SIZE=“2”]ΥΜΝΟ[/SIZE][/B] σε ολο του το μεγαλειο… Ανατριχιλα…
Ένα πράγμα που με εντυπωσιάζει, και το αναφέρω επειδή λογικά θα περάσει λίγο στο ντούκου, είναι ο τρόπος που παίζει drums ο Jason Bonham. Ειλικρινά, άξιος διάδοχος του πατέρα του.
Αστειάκι. Ο τύπος είναι από άλλον πλανήτη.
Ο Page έχει κάτι που λατρέυω σαν κιθαρίστας, όπως το είχε και ο Hendrix, ο Βlackmore, ο Gallagher και άλλοι. Έχει ένα αρκετά “ελεύθερο” παίξιμο, loose είναι η σωστή λέξη αλλά πως το λέμε στα ελληνικά ακριβώς? Αυτό. Και βάλε λάθη μέσα και βάλε ότι θες, τίποτα δεν χαλάει την εμπειρία του να τον ακούς.