Οι μουσικές του 2019, με ήχους άλλων δεκαετιών… Η δύναμη που ασκεί η νοσταλγία σε ένα μεσήλικο κουφάρι… Και ένας τρελός Καναδός που η δημιουργικότητα του δεν έχει όρια…
1)Devin Townsend - Empath
Να πούμε ότι μάλλον εδώ έχουμε τον καλύτερο δίσκο του Τοwnsend. Top 3 το λιγότερo και δεν δέχομαι αντιρρήσεις. Παρένθεση: Kάπου εκεί στα 2018 αντιλήφθηκα για πρώτη φορά την μόδα στo Υουtube με διάφορους τύπους που αντιδρούσαν στην μουσική συγκροτημάτων και καλλιτεχνών. Παπάδες, ραπάδες, μαμάδες και κάθε καρυδιάς καρύδι μπροστά από μία κάμερα. Ο Devin που έχει πέσει πολάκις φορές θύμα αυτών των Youtubers αποφασίζει να “αντιδράσει” στο νέο του τραγούδι αποτελώντας ο ίδιος μέρος του βίντεο-κλιπ του! Και θρίαμβος! Το Genesis, το πρώτο δείγμα του Empath είναι ένα παρανοϊκό αριστούργημα και ο Devin εγκρίνει! Το πλέον αγαπημένο του χταποδάκι κάνει την πρώτη του εμφάνιση, όπως και η συνεργάτης του στους Casualties of Cool, Ché Aimee Dorval στα backing vocals. Το Why? είναι το έτερο μεγαλειώδες κομμάτι του δίσκου, με τον Devin να δείχνει το μεγαλείο της φωνής του με μουσική υπόκρουση παρμένη λες και από παραμύθι της Disney. Αν συγκρίναμε τον δίσκο με κάποια από τις πολυάριθμες προηγούμενες δουλειές του, ενώ βρίσκεται πιο κοντά στο δημιουργικό πνεύμα του Synchestra, το ξεπερνά άνετα στο εκτελεστικό και τεχνικό τομέα. Βασικά ξεπερνά κάθε προηγούμενο δίσκο στον τομέα της παραγωγής. Το Εmpath είναι πραγματική απόλαυση με ακουστικά. Το μεγαλείο ψυχής, η καλοσύνη και η ανθρωπιά που εκπέμπει μου φτιάχνει την διάθεση, με κάνει να χαμογελώ στο σκοτάδι, με γεμίζει αισιοδοξία για το αύριο. Δεν είναι και λίγο.
2)Bat For Lashes - Lost Girls
H υπόσχεση που είχε δώσει η Natasha Khan σε μικρότερες δόσεις στις προηγούμενες δουλειές της, γίνεται στο Lost Girls ( από την cult ταινία Lost Boys να υποθέσουμε; ) πραγματικότητα. Ένα ολόκληρο album βουτηγμένο στους ήχους και την αισθητική της καλύτερης δεκαετίας. Είναι όλο το album αξιόλογο όσο το εναρκτήριο 1-2 των σινγκλς Kids in the Dark και Τhe Hunger; Εγώ θα σας πως είναι, ακούστε τουλάχιστον τα εθιστικά φουτουριστικά beats του Jasmine ή τα σαξόφωνα του Vampires και αποφασίστε μόνοι σας. Πότε είπαμε βγαίνει ο επόμενος κύκλος του Stranger Things;
3)Twin Tribes - Ceremony
Solo miro fantasmas/ Estan dentro de ti
Σίγουρα δεν περιμέναμε πως μια μπάντα δύο λατίνων τύπων από το Τέξας θα κυκλοφορούσαν τον Dark Wave δίσκο της χρονιάς και γιατί όχι της δεκαετίας. ΟΚ δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αλλά τα τραγούδια τους ξεχειλίζουν από την πεμπτουσία της συγκεκριμένης μουσικής. Οι μηχανικοί μα τόσο χορευτικοί ρυθμοί, οι μελαγχολικές ερμηνείες, οι κελαριστές κιθάρες, όλα τόσο γνώριμα, όλα καλοδεχούμενα. Βλέπω έχουν κλείσει κάποια live στην Ευρώπη το φθινόπωρο του 24. Ας το έχουν υπόψιν τους οι διοργανωτές, λέω τώρα…
4)Rammstein - Rammstein
Tι σοκ ήταν εκείνο όταν πρωτοείδα την βιντεοκλιπάρα του Deutchland. Η επιστροφή των Rammstein μετά από 9 ολόκληρα χρόνια δεν θα μπορούσε να γίνει με πιο εκκωφαντικό τρόπο. Από την πρώτη κιόλας ακρόαση του δίσκου διαπίστωσα με έκπληξη πόσο μου είχαν λείψει. Τι κι αν τα Γερμανικά από τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου δεν αρκούν για να αποκρυπτογραφήσουν τις στιχομυθίες του Till Lindemann. Eίναι το special feeling που βγάζουν κομμάτια όπως τα Zeig Dich, Ausländer, Puppe, Diamand κ.α. που αρκεί για να παρασύρουν τους πάντες στον γεμάτο πυροτεχνήματα και S&M κόσμο τους.
5)Tanith - In Another Time
Όλα δείχνουν ότι ο Russ Tippins -αν βάλoυμε μέσα και τις πρόσφατες δουλειές των Satan- βρίσκεται σε συνθετικό οίστρο τα τελευταία χρόνια. Twin Guitars? - It’s a Deal! Νatural sound? - Count me in! Και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο πετυχημένο ντουέτο στα φωνητικά, όχι κάτι που συναντάμε συχνά σε αυτήν την μουσική. Υπέροχο album που λες και ξεπήδησε μέσα από μια χρονοπύλη της δεκαετίας του 70 και ήρθε για να ομορφύνει τις γκρίζες ημέρες μας.
Κάποια ακόμα που λίγο πολύ τα ξέρετε.
Cult Of Luna - A Dawn to Fear
Καλό. Πολύ καλό, αλλά κάτι του λείπει…Αχ βρε CoL, μας κακομάθατε με το Μariner…Θέλει υπομονή αν δεν είναι κάποιος μυημένος στο είδος, 79 λεπτά παραείναι πολλά. Το Lights on the Hill είναι 15λεπτο αλλά δεν θα έκοβα ούτε δευτερόλεπτο από τέτοιο έπος.
Mgła - Age of Excuse
Καλό. Αλλά λίγο πιο κάτω από το Exercises…Εννιάρι με άλλα λόγια. Ίσως έχει έρθει η ώρα για μια κάποια αλλαγή στην πετυχημένη το δίχως άλλο συνταγή…
Chelsea Wolfe - Birth Of Violence
…να όπως η Chelsea που είπε να το γυρίσει στις ακουστικές κιθάρες και στα μελωδικά ρεφρέν. Κάπως διαφορετικό album από αυτά που μας έχει συνηθίσει, δεν θα το πω εμπορικό, πιο εύκολο στο αυτί ίσως, ορίστε! Αλλά ας το παραδεχτούμε πως και τον τσελεμεντέ να τραγουδούσε θα ήταν υπέροχη.
Alcest - Spiritual Instinct
Αν σας αρέσουν οι προηγούμενες δουλειές των Alcest δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας αρέσει το Spiritual Instinct. Οι απίστευτοι “Κήποι των Μεσάνυχτων” και το εκπληκτικό “Ζαφείρι” είναι εκεί ψηλά μαζί με τις άλλες κορυφαίες δημιουργίες τους.
Wilderun - Veil of Imagination
Καλύτερο από ότι κυκλοφόρησαν οι Opeth μετά το Watershed. H σύγκριση δεν είναι ακριβής αλλά δεν είναι ούτε και τυχαία. Eπικό και ταυτόχρονα πολύπλοκο, πιθανόν μια θέση στην πεντάδα του άξιζε περισσότερο. Oh, well…
