Κανένας δεν είπε πεταμένο κανέναν , next time reading κι όχι skimming 
Ήταν το πρώτο μου live. Δεν έχω ακούσει ούτε έναν να μην είχε την ίδια εμπειρία από όσους έχω συναντήσει ανά τα χρόνια.
7 Likes
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα που έχω ζήσει τέτοιο πράγμα, να αρχίζει το moshing πριν βγει το συγκρότημα στη σκηνή.
ΜΟΝΟ
PRIEST
5 Likes
Εσύ ειδικά καλό-έφαγες εκείνη τη μέρα
2 Likes
Και έφαγα και έριξα, και μην αρχίσεις πάλι τις διαστρεβλώσεις 
3 Likes
Το 1982, κατά μια θεώρηση, είναι μέρος του μικρού διαστήματος που μεσολάβησε από την αρχή της παρακμής του NWOBHM (από την άποψη ότι οι πολλοί έχουν διαλύσει και όσοι απομένουν αρχίζουν να διαφοροποιούνται από το ξεκίνημα τους) μέχρι το ξέσπασμα του thrash την επόμενη χρονιά αλλά και την έκρηξη του US metal γενικότερα. Αυτό του προσδίδει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Aς δούμε λοιπόν κάποια από τα τότε πεπραγμένα λίγο πιο αναλυτικά:
1. Iron Maiden – The Number of the Beast
Αν για τον επίζηλο τίτλο του καλύτερου Maiden LP υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι, τον τίτλο του εμβληματικότερου,του πιο επιτυχημένου τον έχει καπαρώσει προ πολλού το “…Beast”!
Πρόκειται για το album που τους εκτόξευσε στο υψηλότερο επίπεδο, αυτό στο οποίο ντεμπουτάρει ο… “Air Raid Siren”, μια αλλαγή στη σύνθεση που, εξαρχής αλλά και με την πολυτέλεια της γνώσης όσων ακολούθησαν, δικαιώθηκε πέρα για πέρα, όσο κι αν αγαπάμε τον Παυλάρα. Μια κυκλοφορία που σημάδεψε ανεξίτηλα την μπάντα, δίνοντας το όνομα σε συλλογές, DVD και περιοδείες έκτοτε, ένα από εκείνα τα μετρημένα στο δάκτυλα των δύο χεριών LPs που τουλάχιστον η ύπαρξη τους είναι γνωστή γενικώς, και η φήμη του έχει φτάσει σε ανθρώπους εντελώς έξω από την metal/rock κοινωνία!
Eν ολίγοις ένα ορόσημο και σημείο αναφοράς για το είδος!
Αν όντως, όπως θέλει ο γενικός κανόνας, το τρίτο album ενός συγκροτήματος είναι το κομβικό, αυτό που θα δείξει κατά πόσον θα έχουν τελικά κάποια αξιοσημείωτη καριέρα, τότε δεν είναι τυχαίο ότι 41 χρόνια μετά το “…Beast”, οι Irons συνεχίζουν ακόμα δυνατά!
2. Accept – Restless and Wild
Όταν έγραφα τον πρόλογο για το 1982, το Restless and Wild είχα κατά νου! Ένα LP στο μεταίχμιο δύο εποχών, που από την μια διατηρεί όσα είχαν δείξει έως τότε οι Accept, ξεκινάει όμως με έναν thrash όλεθρο (όχι “πρωτο-thrash”, thrash σκέτο!) έχει για πρώτη φορά τόσο εμφανείς τις κλασικές επιρροές του Hoffmann, ο Peter Baltes περιορίζεται πλέον αποκλειστικά στα καθήκοντα του στο μπάσο, με τον Udo να απολαμβάνει την… μοναξιά πίσω από το μικρόφωνο και να το γιορτάζει δεόντως, και οι κιθάρες έχουν πάρει φωτιά, μεταφορικά στα τραγούδια και κυριολεκτικά στο εξώφυλλο. Αν συνυπολογίσει κανείς πόσα και ποια κλασικά κομμάτια περιέχονται εδώ, η θέση του στα ψηλά πατώματα της χρονιάς μοιάζει - και είναι - αυτονόητη!
3. Demon – The Unexpected Guest
Ένα διαμάντι του μελωδικού hard rock/ metal από αυτά που μπορείς να τραγουδήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, ακόμη και τα solos!
4. WInterhawk – Revival
Το ύφος των Winterhawk χαρακτηρίζεται ως μια μίξη μελωδικού hard rock, progressive και southern rock με τις κυριότερες επιρροές να έρχονται από τον Ted Nugent, τους Rush της πρώτης περιόδου και τους Deep Purple. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο φύσει και θέσει ηγέτης Jordan Macarus που πιστώνεται τη σύνθεση περίπου όλου του δίσκου και σχεδόν μονοπωλεί το ενδιαφέρον με τις επιδόσεις του στην κιθάρα, όπου εντυπωσιάζει με το πόσο εφευρετικός αλλά και ουσιαστικός είναι, επιδιδόμενος σε εκτεταμένα solos που δεν υπακούν στους καθιερωμένους κανόνες διάρκειας ή “χωροθέτησης” δίχως να παρασύρεται σε ανούσιες ασκήσεις επίδειξης!
Το θέμα είναι ότι εν μέσω μιας εποχής όπου το rock σε κάθε πρακτικά εκδοχή του εξελισσόταν προς πάσα κατεύθυνση, οι εν λόγω αρέσκονταν σε έναν “μεταχρονολογημένο” ήχο, κάτι που ενδεχομένως ήταν η βασική αιτία που έμειναν στην αφάνεια (cheers στους @chaos και @martian που τους ανέφεραν)
5. Venom – Black Metal
Εδώ εκτός από τα… βαφτίσια, που λέγαμε πριν λίγες μέρες, ενός extreme metal παρακλαδιού, τα πράγματα “σκουραίνουν” έτι πλέον σε σχέση με το ντεμπούτο, σε ακόμη πιο επικίνδυνο βαθμό!
Επίσης, να μου βγει το μάτι αν δεν αποδώσω τις δέουσες τιμές και στα:
Manowar – Battle Hymns: Το επικό στοιχείο υπήρχε στο rock/metal και πριν τους Manowar, όμως κάθε αναφορά στο επικό στοιχείο είναι λειψή αν δεν περιλαμβάνει τους Βασιλείς σε περίοπτη θέση!
Αν ήταν ΕΡ το Battle Hymns με μόνο την β’ πλευρά θα ήταν από τα καταπληκτικότερα ΕΡs όλων των εποχών! Αλλά τι λέω, ακόμη και όπως βγήκε, θα μνημονεύονταν εσαεί με όλο τον θαυμασμό αρκεί να… μην είχαν κυκλοφορήσει τίποτε άλλο οι Manowar! Τώρα επισκιάζεται από την δόξα όσων ακολούθησαν αμέσως μετά – περισσότερα τις επόμενες εβδομάδες!
Diamond Head – Living On… Borrowed Time: Οι Diamond Head ακόμη και στις εμπορικές τους στιγμές είναι ακαταμάχητα γοητευτικοί, ενώ στις επικές παραμένουν κορυφαίοι. Είναι απλό όταν διαθέτεις ταλέντο και οι Harris και Tatler το είχαν σε αφθονία!
Heavy Load – Death or Glory: Το “Death Or Glory” επικυρώνει με κάθε επισημότητα το πόσο οι Heavy Load είχαν απομακρυνθεί από το γεμάτο sevent-ίλα ντεμπούτο τους, με το σουηδικό συγκρότημα να έχει διαμορφώσει τη δική του, σε μεγάλο βαθμό ξεχωριστή, ηχητική ταυτότητα. Μια ταυτότητα που ορίζεται από τους επικούς, “στρατιωτικού” τύπου ρυθμούς, τις ωραίες κιθαριστικές μελωδίες και τα πολυφωνικά ρεφραίν μεταξύ άλλων, με το αποτέλεσμα να σφύζει από νεανικό ενθουσιασμό και έμπνευση και να κρίνεται απόλυτα επιτυχημένο, όσο απλό κι αν φαντάζει σε στιγμές
Shiva – Firedance: Το power trio από το Bristol επιχειρούσε στην άκρη του φάσματος του NWOBHM, αυτή την μελωδική που συνόρευε με το progressive.Στο πρώτο (και τελευταίο όπως δυστυχώς απεδείχθη) LP τους, αποτυπώνεται το χάρισμα της μπάντας να συγκεράζει τα επιμέρους αυτά στυλ, σε μια συλλογή τραγουδιών που αγκαλιάζει το progressive χωρίς να ξεχνάει να είναι heavy, μεριμνώντας ταυτόχρονα για την εισαγωγή κάποιων πιο εμπορικών σημείων που ενδεχομένως θα “άνοιγαν ευκολότερα κάποιες πόρτες”. Ευρηματικοί στις ενορχηστρώσεις τους, ακαταμάχητοι στις μελωδίες και καταιγιστικοί όταν αποφάσιζαν να “βαρύνουν”, έμοιαζαν να διαθέτουν τις προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη πορεία κάτι που δυστυχώς δεν επαληθεύτηκε.
Κατά τα λοιπά, το Wiped Out των Raven, και το Metal On Metal των Anvil διαστέλλουν το “μεταλλικό σύμπαν” θέτοντας νέα standards ταχύτητας και… τρέλας, ενώ και οι Tank με το φοβερό Filth Hounds of Hades ντεμπούτο τους εντυπωσίασαν – τι να λέμε, εδώ ολόκληρος Hetfield συμπεριέλαβε κάποια στιγμή το Shellshock σε μια λίστα με τα αγαπημένα του τραγούδια!.
27 Likes
Ιστρουμενταλ Cirith Ungol είναι by definition 2 επίπεδα πάνω από ένα κανονικό κομμάτι τους 
(Παλιά είχα δει εφιάλτη με Μπέικερ, Ούντο και Μπολτενταλ να μου λένε τα κάλαντα)
14 Likes
Πωωωω
Συγκίνησις
3 Likes
Ξεχασα απο χτες να αποθεωσω την μπανταρα των Rush και τη συνεπεια που εχουν στις κορυφες καθε εβδομαδας. Δεν ειναι κατι που περιμενα αλλα που με εξέπληξε ευχαριστα. Μετα τους Black Sabbath και τους Pink Floyd νομιζω πως ειναι η τριτη μπαντα που τραβαει το κουπι… σε αναμονη για τους επόμενους…
12 Likes
Δεν νομίζω πάντως να συνεχίσουν τόσο ψηλά τις επόμενες βδομάδες
1 Like
Τιμια πορεια ομως, ειδικα για μη εμπορικο συγκροτημα. Αλλωστε δυσκολα θα δουμε προγκεσιβ δισκο στην κορυφη… τουλαχιστον για τα επομενα 15 χρονια…
Το Images and Words ειναι του 1992 παντως
3 Likes
Έχει ντεμπούτο RATM και Vulgar Display Of Power το 1992.
EDIT: και Fear Of The Dark
5 Likes
Και πως αλλαζει αυτο που ειπα το οτι μου εγραψες 3 χειροτερους δισκους απο το Images and Words?
Είναι και η πρώτη χρονιά από τα 1000 χρόνια όμως
1 Like
Θα σου πω, όταν θα χάσεις τη θέση σου.
@QuintomScenario, τι πετάχτηκες ρε παργαλάτσο σαν παργαλάτσος
2 Likes
Στη χώρα μας δεν είναι εμπορικοι. Βόρεια Αμερική είναι τεράστιοι, και Κεντρική Ευρώπη κάνανε μεγάλες περιοδείες
1 Like