Warlord, Sortilege, Manowar, Mercyful Fate, Maiden.
Με αυτή την σειρά.
όχι
Γελια λοιπον προς εσενα.
Σε τιμαει παντως που δεν θεωρεις δισκο των metallica το σενανγκερ
Ρε αυτός προκειμένου να προκαλέσει κόσμο είναι ικανός μέχρι και τη Λουλού να βγάλει δισκάρα
Άρχισαν οι εσωτερικές συγκρούσεις, που έλεγε και η Karen Horney. Οφείλουμε, όμως, να είμεθα ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να τολμάμε να παρουσιάζουμε μία καθαρή και αμετανόητη πεντάδα.
1. Accept - “Balls to the Walls”: Ένας τόνος riffs για να βγουν καμιά ντουζίνα δίσκοι, κάτι που αποδείχθηκε και με το “Don’t Get Mad… Get even” των Victory, όπου ο Herman Frank ξέδωσε μέσα από την “καταιγίδα” του '83. Εδώ οι Accept γίνονται “εμπορικοί” φτιάχνοντας ρεφρενάρες που δεν έχουν σκοπό να τελειώσουν ποτέ. Για μένα, ο τελευταίος τους ηχηρός δυναμίτης και ας υπάρχει ένα “Blood of the Nations” στο μέλλον.
2. Iron Maiden - “Piece of Mind”: Έχουν πάρει τα πάνω τους, αποδεικνύουν ότι μπορούν να κάνουν και να συνθέσουν ό,τι θέλουν. Η έμπνευσή τους μοιάζει να μην μπορεί να στερεύσει. Συγκρατούν τις δυνάμεις τους, αλλά αυτό δεν τους αλλοιώνει. Η επιρροή των Camel δίνει την αφορμή στον Steve να συνθέσει σε prog φόρμες, αλλά όχι να ενταχθεί σε αυτά τα χωράφια η μπάντα του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε θα το πω καλύτερο από τον προκάτοχό του.
3. Savatage - “Sirens”: Power Metal. Θα μπορούσα να το κλείσω με αυτές τις δύο λέξεις, αλλά δε γίνεται. Ιδανικό ντεμπούτο, μας συστήνονται και μας δείχνουν για τι είναι ικανοί και είναι μόνο η αρχή. Θέλω, όμως, να σταθώ ολίγον τι στο ομότιτλο που ανοίγει και τον δίσκο. Δεν είναι μόνο η επικότητά του ή το στοίχειωμα στο φινάλε με τις συγκρατούμενες τσιρίδες του Jon. Είναι αυτά που κάνει ο Chriss στην κιθάρα. Αν το ακούσουμε ξανά και ξανά, μπορούμε να πούμε ένα πράγμα: Ότι εδώ μέσα υπάρχουν τα λιθαράκια της μοντέρνας Αμερικάνικης thrash metal σκηνής. Μπορεί οι Pantera να φημίζονται περισσότερο, αλλά αν δώσουμε βάση στα “παιχνιδιαρίσματα” του Chriss, μπορούμε να επανατοποθετηθούμε.
4. Mercyful Fate - “Melissa”: Δε μετανιώνω ούτε μια στιγμή που εκείνο το καλοκαίρι, εντός των Metropolis, ρώτησα τον υπεύθυνο στο γραφειάκι του τι θα με συμβούλευε ανάμεσα σε “Melissa” και “Slip of the Tongue”, με είπε χωρίς δεύτερη σκέψη να πάρω το δεύτερο και εντέλει, χωρίς δισταγμό (και χωρίς να έχω ακούσει νότα), επέλεξα το “Melissa”. Ένιωσα και μια δικαίωση όταν ύστερα στο σπίτι το έβαλα να παίξει και μπήκαν αυτά τα riffs. Και φυσικά, κάθε φορά στο “Satan’s Fall”, όταν τελειώνει, το βάζω να ξαναπαίξει εκείνο το σημείο λίγο πριν μπει αυτή η ανεπανάληπτη μελωδία.
5. Warlord - “Deliver Us”: Κλέβει τη θέση από το “Shout at the Devil” την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, είναι γεμάτο έμπνευση και συναίσθημα, από κάθε άποψη και ιδιαίτερα στο “Winter Tears”. Τι κιθάρες, τι μελωδία. Ρε, ποιος κυκλοφορεί ΕΡ με έξι τέτοια τραγούδια;
Καλύτερο εξώφυλλο, θέλει και ερώτημα:
ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ 1983
ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΦΕΡΩ ΒΟΛΤΑ ΤΟΣΑ ΑΛΜΠΟΥΜΣ;;;
Μήπως ξεχνάς κάτι;
Ό,τι θεωρήσεις πως ξεχνάω, it’s just your point of view και δεν παίρνω πίσω ούτε μία λέξη.
Ρε
Metal Heart ρε
Το έχω κατώτερο του “Balls to the Walls”.
Καλά, μπορεί και να είναι…
Αλλά με πονάει να λένε ότι δεν είναι άλμπουμ δυναμίτης
Τεσπά
Μην ανησυχείς. Τη χρονιά του να θυμάσαι να δώσεις βάση στην πεντάδα του @Ian_Metalhead . Δε θα το μετανιώσεις.
Καλά το '85 δε θα δώσω βάση σε κανέναν, θα βάλω στις θέσεις 1-2 κάτι δίσκους που ο κόσμος θα λέει “ρε πάει καλά αυτός;”
Γέλα όσο θέλεις, θα το εκλαβω ως κοπλιμεντο εν προκειμένω.
Η λογική του “νιώθω ότι προκλήθηκα επειδή είπαν κάτι κακό για κάτι τραγούδια που γουστάρω” είναι τόσο μακριά από την δική μου λογική, που δεν ξέρω καν πως θα το σχολίαζα κάτι τέτοιο. Και γενικά, αν κάποιος προκαλείται από το ότι άλλοι ανθρώποι έχουν διαφορετικές απόψεις από αυτόν, θα έχει μεγάλα προβλήματα προσαρμογής στον κόσμο μας μετά την ηλικία των 20 ετών (βαριά).
ΟΚ, θα γυρίσω πίσω στον χρόνο και θα ενημερώσω τον 20χρονο εαυτό μου
Α είσαι 40? Κρίμα
Τι να κάνεις
Μπορεις να το παρεις και αυτο αν και το κοπλιμεντο ηταν το αλλο για το σενανγκερ