Άρχισαν οι εσωτερικές συγκρούσεις, που έλεγε και η Karen Horney. Οφείλουμε, όμως, να είμεθα ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να τολμάμε να παρουσιάζουμε μία καθαρή και αμετανόητη πεντάδα.
1. Accept - “Balls to the Walls”: Ένας τόνος riffs για να βγουν καμιά ντουζίνα δίσκοι, κάτι που αποδείχθηκε και με το “Don’t Get Mad… Get even” των Victory, όπου ο Herman Frank ξέδωσε μέσα από την “καταιγίδα” του '83. Εδώ οι Accept γίνονται “εμπορικοί” φτιάχνοντας ρεφρενάρες που δεν έχουν σκοπό να τελειώσουν ποτέ. Για μένα, ο τελευταίος τους ηχηρός δυναμίτης και ας υπάρχει ένα “Blood of the Nations” στο μέλλον.
2. Iron Maiden - “Piece of Mind”: Έχουν πάρει τα πάνω τους, αποδεικνύουν ότι μπορούν να κάνουν και να συνθέσουν ό,τι θέλουν. Η έμπνευσή τους μοιάζει να μην μπορεί να στερεύσει. Συγκρατούν τις δυνάμεις τους, αλλά αυτό δεν τους αλλοιώνει. Η επιρροή των Camel δίνει την αφορμή στον Steve να συνθέσει σε prog φόρμες, αλλά όχι να ενταχθεί σε αυτά τα χωράφια η μπάντα του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε θα το πω καλύτερο από τον προκάτοχό του.
3. Savatage - “Sirens”: Power Metal. Θα μπορούσα να το κλείσω με αυτές τις δύο λέξεις, αλλά δε γίνεται. Ιδανικό ντεμπούτο, μας συστήνονται και μας δείχνουν για τι είναι ικανοί και είναι μόνο η αρχή. Θέλω, όμως, να σταθώ ολίγον τι στο ομότιτλο που ανοίγει και τον δίσκο. Δεν είναι μόνο η επικότητά του ή το στοίχειωμα στο φινάλε με τις συγκρατούμενες τσιρίδες του Jon. Είναι αυτά που κάνει ο Chriss στην κιθάρα. Αν το ακούσουμε ξανά και ξανά, μπορούμε να πούμε ένα πράγμα: Ότι εδώ μέσα υπάρχουν τα λιθαράκια της μοντέρνας Αμερικάνικης thrash metal σκηνής. Μπορεί οι Pantera να φημίζονται περισσότερο, αλλά αν δώσουμε βάση στα “παιχνιδιαρίσματα” του Chriss, μπορούμε να επανατοποθετηθούμε.
4. Mercyful Fate - “Melissa”: Δε μετανιώνω ούτε μια στιγμή που εκείνο το καλοκαίρι, εντός των Metropolis, ρώτησα τον υπεύθυνο στο γραφειάκι του τι θα με συμβούλευε ανάμεσα σε “Melissa” και “Slip of the Tongue”, με είπε χωρίς δεύτερη σκέψη να πάρω το δεύτερο και εντέλει, χωρίς δισταγμό (και χωρίς να έχω ακούσει νότα), επέλεξα το “Melissa”. Ένιωσα και μια δικαίωση όταν ύστερα στο σπίτι το έβαλα να παίξει και μπήκαν αυτά τα riffs. Και φυσικά, κάθε φορά στο “Satan’s Fall”, όταν τελειώνει, το βάζω να ξαναπαίξει εκείνο το σημείο λίγο πριν μπει αυτή η ανεπανάληπτη μελωδία.
5. Warlord - “Deliver Us”: Κλέβει τη θέση από το “Shout at the Devil” την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, είναι γεμάτο έμπνευση και συναίσθημα, από κάθε άποψη και ιδιαίτερα στο “Winter Tears”. Τι κιθάρες, τι μελωδία. Ρε, ποιος κυκλοφορεί ΕΡ με έξι τέτοια τραγούδια;
Καλύτερο εξώφυλλο, θέλει και ερώτημα:
