Ας αλλάξουμε θέμα γιατί αρκετά με τις βλακείες.
1998 λοιπόν. Ο R. L. Burnside βγάζει ένα δίσκο που θα ανανεώσει τη blues σκηνή μπερδεύοντας παραδοσιακές τεχνικές με τον σύγχρονο ήχο και μας θυμίζει πως του χρωστάμε την καλύτερη κινηματογραφική στιγμή των ‘10s. Οι OutKast κυκλοφορούν το αξεπέραστο “Aquemini” αλλά για άλλη μία χρονιά δεν χωράνε σε λίστα μου. Τα ίδια και οι Air με το εμβληματικό “Moon Safari” που, για κάποια χρόνια τουλάχιστον, θα τους εκτινάξει ως όνομα ενώ η PJ Harvey κυκλοφορεί το “Is This Desire?”, συνεχίζοντας ένα πραγματικά φοβερό σερί τη στιγμή που οι Pulp μας χαρίζουν το “This Is Harcore” το οποίο είναι έγκλημα που δεν το ψηφίζω. Τέλος, οι Portishead βγάζουν τον αγαπημένο μου live δίσκο (συγγνώμη «Κράτα το Σόου Μαϊμού») και τον μόνο που παραλίγο να με κάνει να σπάσω την απόφαση να μην βάζω ούτε live, ούτε EP. Τελικά δεν ενέδωσα αλλά το “Roseland NYC Live” είναι αδιανόητη δισκάρα και να το λέμε. '99 ερχόμαστε με χαλαρή 5αδα και κακό χαμό από κάτω. Ομολογώ πως δεν είμαι καθόλου έτοιμος για τα '00s.
5 ψήφοι
Marilyn Manson - Mechanical Animals: Μαλάκα μπαίνουν οι πρώτες νότες του “Great Big White World” και σου σηκώνεται η τρίχα, αρχίζει ο Manson να τραγουδά “In space the stars are no nearer, they just glitter like a morgue, and I dreamed I was a spaceman, burned like a moth in a flame” και ο κόσμος γύρω σου καταρρέει. Καλησπέρα νέε Ziggy Stardust που σε λέμε Omēga, καλώς ήρθες στα ‘90s, μακάρι να επιβιώσεις από την εμπειρία αλλά δεν το βλέπω. Το “Mechanimal Animals”, που πιθανά καλλιτεχνικά να είναι και ο κορυφαίος rock δίσκος των ‘90s, είναι από αυτά τα άλμπουμ που βγαίνουν όταν ευθυγραμμίζονται αστέρια, γαλαξίες, και δεν ξέρω τι άλλο. Έπρεπε να βάλουν πολλοί βέβαια το χεράκι τους. Ο Billy Corgan, ο Michael Beinhorn, ο Sean Beavan, ο Dave Navarro, έπρεπε ο Manson να βγει από την σκιά του Trent και να μαζέψει γύρω του την τέλεια μπάντα, έπρεπε ο Twiggy Ramirez να το πάρει πάνω του και, παράλληλα, να ανέβει δέκα level ως songwriter, πολλά έπρεπε να συμβούν και, όλος περιέργως, συνέβησαν με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει το “Mechanical Animals” και να κάνει ακόμη και τους πιο σκληρούς επικριτές του Manson να κλείσουν το στοματάκι, να κατεβάσουν το κεφαλάκι και να αποδεχτούν τι έχει συμβεί. Το 1998 ο Marilyn Manson ήταν ο μεγαλύτερος rock star του πλανήτη. Και το καλύτερο ήταν πως πλέον είχε 100% και τα τραγούδια για να το υποστηρίξει.
Refused – The Shape of Punk to Come: Τι έχεις φτιάξει ρε 1998; Αντιγράφω από εδώ. «Είναι δύσκολο να χωρέσεις μέσα σε μια παράγραφο όλες σου τις σκέψεις για μια τόσο ιστορική κυκλοφορία, ειδικά όταν έχουν γραφτεί τόσα πολλά πράγματα για αυτή. Το τρίτο άλμπουμ των Refused άλλαξε όλα όσα ξέραμε για το hardcore μέχρι τότε, με τον ίδιο τρόπο που οι Bad Brains, οι Minor Threat και οι Black Flag, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλάξανε όλα όσα ξέραμε για το punk. Ηλεκτρονικά στοιχεία και jazz πειραματισμοί εμπλουτίζουν τον ήχο του συγκροτήματος με το τελικό αποτέλεσμα να επιβεβαιώνει πλήρως τον τίτλο του άλμπουμ. Βρίσκοντας μια τέλεια ισορροπία στη μουσική τους και διευρύνοντας τα όρια του ήχου τους, οι Refused δημιούργησαν ένα επαναστατικό αριστούργημα, ένα σύγχρονο μουσικό πολιτικό μανιφέστο, που, δικαίως, τους χάρισε μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους ήρωες της rock μουσικής. Αγοράστε το, κατεβάστε το, ακούστε το διαδικτυακά, κάντε ο,τι θέλετε. Πάντως μην το προσπεράσετε».
Ulver - Themes From William Blake’s The Marriage Of Heaven And Hell: Tι σκατά συνέβη στο black metal μου; Γιατί συμπεριφέρεται σαν να μην είναι σαν όλο το υπόλοιπο metal και μαζεύει στοιχεία από τόσα αντιφατικά μουσικά είδη; Παιδιά τέτοια διεύρυνση δεν έκανε ούτε ο Αντρέας δηλαδή. Ξεκινάμε με trip hop εισαγωγή και μετά ανοίγει το κεφάλι σου και προσπαθεί να χωρέσει μελωδίες, απαγγελίες, drum ‘n’ bass ηλεκτρονικά στοιχεία, κάτι jazz περασματάκια, και λίγο από metal με αποτέλεσμα όλα να καταλήγουν σε μια, πληρέστατα ενορχηστρωμένη, ηχητική αποδόμηση. Και το Μαριώ, εεεεε, ο Garm, αχ, ο Garm, είναι σε τέτοια φόρμα που θα έπρεπε να πάει σε Ολυμπιακούς. Δίσκος που αρκετοί νομίζω του χρωστάμε πολλά. Ζήτω το 1998, ζήτω το χάος, ζήτω οι Ulver.
Massive Attack – Mezzanine: Πάντα, συναισθηματικά, θα θεωρώ το “Blue Lines” ως την κορυφαία τους στιγμή όμως το “Mezzanine” είναι σχεδόν ισάξιο. Ίσως και καλύτερο δηλαδή με την έννοια πως εδώ τελειοποίησαν τον ήχο τους. Λείπει λίγο ο Tricky; Λείπει αλλά είναι τόσα άλλα που συμβαίνουν που δεν έχει και τόση σημασία. Το “Mezzanine” σε μεγάλο βαθμό κλείνει τον κύκλο που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας η trip-hop σκηνή, αγγίζοντας απίστευτες κορυφές κι αποδεικνύοντας πόσο μακριά έφτασαν. 25 χρόνια μετά, κανένα άλλο άλμπουμ δεν το ξεπέρασε. (Kαι όχι το “Third” δεν είναι trip-hop).
Sunny Day Real Estate - How It Feels To Be Something On: Τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που η λέξη emo δεν ήταν λόγος για να τρέξεις να σωθείς από αυτό που πρόκειται να παίξει στα ηχεία σου, υπήρχαν οι Sunny Day Real Estate που μπορούσαν να γράφουν μουσική με μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση που έμοιαζε όμως απολύτως ειλικρινής. Το “How It Feels To Be Something On” είναι ο δίσκος που έγραψαν μετά από τη διάλυσή και το reunion στο οποίο, σε αντίθεση με τον Goldsmith δεν συμμετείχε ο Dave Mendel ο οποίος αποφάσισε να παραμείνει στους Foo Fighters. Το αποτέλεσμα ήταν το κορυφαίο τους άλμπουμ με το συγκρότημα να βγάζει άλλον ένα δίσκο το 2000 και να διαλύεται, και να ξανακάνει reunion, και να ξαναδιαλύεται, κάτι που συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Eίπε κανείς drama;
Κι άλλα 10
Placebo – Without You I’ m Nothing: Ναι, οκ, καλό ήταν το ντεμπούτο αλλά εδώ “shit got real”. Mπαίνει το “Pure Morning” κι έχεις μείνει χαζός να ψάχνεις από που σου ήρθε. Αρχίζουν τα λόγια «A friend in need’s a friend indeed, A friend with weed is better» και προσπαθήσεις να αποφασίσεις αν είναι γελοίο στιχουργικά ή αριστούργημα. Όλη βέβαια την καριέρα του ο Molko θα πάλευε ανάμεσα στην persona του καραγκιόζη και της μεγαλοφυίας. Είναι όλος ο δίσκος τέλειος; Όχι, δεν είναι. Αλλά τα καλά του σημεία (γκουχου, γκούχου “Without You I’m Nothing”) ανεβάζουν τον μέσο όρο και του υπόλοιπου. Είναι φρέσκο, είναι rock, είναι ειλικρινές, έχει και το μεγάλο hit-ακι που θα έπαιζε στο Cruel Intentions, . Εντάξει, δεν είναι και Neutral Milk Hotel, αλλά καλό το λες…
Black Star - Mos Def & Talib Kweli Are Black Star: Τι γίνεται όταν δύο ανερχόμενοι rappers αποφασίζουν να βάλουν στον πάγο τα ντεμπούτα τους και να βγάλουν μαζί ένα δίσκο; Απλά ακούστε το “Black Star” και θα καταλάβετε. Τι gangsta rap και μαλακίες για bitches και γκάνια μας λέτε και ποιος είναι αυτός ο Puff Daddy που βγάζει μύρια από την κουλτούρα μας; Παιδιά εδώ είναι Brooklyn και το κρατάμε αληθινό.
Fugazi – End Hits: Το σκέφτεσαι λίγο. Πάλι για τους Fugazi να λέω; Βάζεις το δίσκο να παίζει. Σκάει το “Break” με μια κιθαριστική εισαγωγή που σε συγκινεί όπως μόνο τα riffs του Μπάμπη κάποτε κατάφερναν στο παρελθόν, μπαίνει η τέλεια μπασογραμμή και η μελωδία κι έχεις ήδη πάθει ζημιά. Και μετά, έρχονται οι φωνές και μετά πάλι το riff και ακόμη είσαι στο πρώτο κομμάτι κι έχει άλλα 12 κι όλα έτσι σε κάνουν να αισθάνεσαι. Μην το σκέφτεσαι. Πάλι στους Fugazi βρίσκεται η αλήθεια.
Korn – Follow the Leader: Καλό, κακό, μέτριο, ενοχλητικό, αριστούργημα; Πολλά γράφτηκαν για τους Korn και το “Follow The Leader”. Η αλήθεια ίσως και να βρίσκεται κάπου στη μέση. Με βεβαιότητα πάντως μιλάμε για ένα άλμπουμ που έπλασε μόδες, έφτιαξε σχολές, έσπασε ταμεία, και ανέδειξε τους Korn ως τους νέους σωτήρες του σκληρού ήχου (νταξ, metal βασικά είναι). Όπως και να έχει, με πολύ απλά λόγια, είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς το 1998 χωρίς αυτό το δίσκο.
Gorguts – Obscura: Πόλεμος. Παιδιά κάπου όπα, είπαμε να ανέβει το τεχνικό death επίπεδο αλλά εσείς φτιάξατε ουρανοξύστη. Σύγχρονο, πολυεπίπεδο, γεμάτο έμπνευση, το “Obscura”, όπως είπα και για το “Mezzanine” κλείνει ιδανικά μια δεκαετία death metal, τελειοποιώντας την συνταγή και αλλάζοντας πίστα. Απλώς, σε αντίθεση με το “Mezzanine” που κοιτάζει μόνο του τη θέα από την κορυφή, αυτό μπορεί και να ξεπεράστηκε. Πιθανά και από τους ίδιους.
June of 44 - Four Great Points: Όπως και οι περισσότερες post-hardcore μπάντες της εποχής, προς το τέλος της δεκαετίας, οι June of 44 είχαν αποφασίσει να ρίξουν τους τόνους προς όφελος της μελωδίας και των πειραματισμών. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το συγκρότημα ποτέ δεν ήταν τόσο «σκληρό» όσο άλλα. Το βέβαιο πάντως είναι πως στο τρίτο, και καλύτερο, δίσκο τους, κατάφεραν να συνδυάσουν διάφορα στοιχεία και να μας παραδώσουν μια εκπληκτική δουλειά η οποία, μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να εντυπωσιάζει και να εμπνέει.
Gang Starr - Moment of Truth: Λίγο το αξίζουν, λίγο τιμής ένεκεν αλλά δεν γινόταν να περάσουν τα ‘90s χωρίς να κάνω μια αναφορά στους Gang Starr. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο hip-hop συγκρότημα που να έχει τόσο καλό δισκογραφικό σερί με αυτούς αφού δεν έχουν κακό άλμπουμ. Αντικειμενικά βέβαια, το “Moment of Truth” είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους και, γενικότερα, ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά δείγματα της ανατολικής σχολής με πολιτικό στίχο και μουσικάρες. Το βάζεις να παίζει και δεν γίνεται να βγει πριν τελειώσει.
Fatboy Slim – You’ ve Come a Long Way, Baby: Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ έλεγαν τα Μωρά στη Φωτιά και κάτι τέτοιο μας επιβεβαίωσε και ο Fatboy Slim. Άλμπουμ σταθμός στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς μισό κακό τραγούδι μέσα. Για την ακρίβεια μιλάμε για δίσκο που έχει μόνο σουξεδάρες οι οποίες, αρκετά χρόνια μετά, όπως διαπιστώσαμε και την Παρασκευή από κοντά, μπορούν ακόμη με άνεση να συνεπαίρνουν τα πλήθη.
Anathema - Alternative 4: Μην τα ξαναλέμε. Όλοι μεταλλάδες είμαστε ή, έστω, υπήρξαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα κάπου σε κάποιο ράδιο να παίζει το “Fragile Dreams” κι έψαχνα κασέτα να το γράψω κι έχασα σχεδόν το μισό μέχρι να βρω, κι άντε μετά να ψάχνεις και να ρωτάς όλους τους φίλους και γνωστούς «μήπως ξέρεις τι είναι αυτό το riff;» και μετά να το βρίσκεις και να το αγοράζεις και να αισθάνεσαι σαν τον Ιντιάνα που βρήκε τη Χαμένης Κιβωτό. Δεν το ακούω πια όπως κάποτε αλλά το έβαλα να παίξει και δεν το αισθάνθηκα γερασμένο.
Tortoise - TNT: Σας έχω πει πόσο δεν αντέχω το post-rock; Aν όχι σας το λέω τώρα. Δεν είναι λοιπόν πως μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Tortoise αλλά το “TNT” είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα εξαιρετικό άλμπουμ με έντονα jazz στοιχεία και ιδέες που παραμένουν φρέσκιες μέχρι και σήμερα. Και τέλος πάντων, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το να παίζεις έτσι το 1998 ήταν γαμάτο. Απλώς θα προτιμούσα να μην συνέχιζε να συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο μέχρι σήμερα (ναι, σε σας μιλάω Black Country New Road).
Παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό θα ρίξω ψήφο εξωφύλλου “Προσκυνήστε το είδωλο” στον Μanson.
σε αγάπησα
;
