Καλά, απλά για να συνεννοούμαστε, ο Marr σε όλη τη δεκαετία του '80 συγκρίνεται μονο με τον Thurston Moore από την άλλη πλευρα του Ατλαντικού, ως προς τις καινοτομίες που έφερε παιχτικά. Και αυτά δεν τα λέει το Πιτσφορκ ξερωγω, ούτε το hype του ιντερνετ. Δεν υπάρχει ένας βρετανός κιθαρίστας που να βγήκε μετά και να μην επηρεάστηκε από το παιξιμό του και να μην τον θεωρεί τον κορυφαίο (ο,τι δλδ ο Ed O’Brien είναι μιμητής;). Μονο ο Hook της καρδιάς μας τα λέει αυτά που, εντάξει μπορεί να άλλαξε ομάδα αλλά πάντα στηρίζει την φανέλα, και ακόμη υποστηρίζει πως ο Bernard ήταν ένα τσικ καλύτερος. (Νταξ αγαπάμε Bernard αλλά δεν τον πιστεύει κανείς).
3 Likes
Εγω πιστευω ο Bernard θα κανει καλυτερη χρονιά φέτος.
Συνεχίστε, δεν καταλαβαινω τι λετε.
7 Likes
Κοίτα, στην αρχή εγώ είπα πως είναι καλοί, ήρθε ο άλλος και είπε όχι δεν είναι καλοί κι εμείς είπαμε εντάξει γιατί δεν είναι καλοί κι ο άλλος μας εξήγησε μετά ήρθε ο άλλος και είπε κι αυτός πως οι άλλοι δεν είναι καλοί αλλά εγώ επέμεινα πως οι πρώτοι είναι καλοι οι άλλοι δεν είναι πολύ αλλά ο κιθαριστας τελικα είναι τοπ αυτό ακριβώς και τίποτα άλλο. Γαμιεται το πιτσφορκ.
5 Likes
ρε συ σεβαστα ολα αυτα που λες για marr αλλα ειναι και λιγο ασχετα γιατι εσυ δεν ειπες οτι δεν σου αρεσουν οι NMH για τον χ μουσικο λογο που θα ηταν κλαιν. Ειπες οτι μισεις το αλμπουμ επειδη μετα πολλες μπαντες τους αντεγραψαν. Δεν θα ελεγα πως το εχω δει αυτο ειναι η αληθεια αλλα και παλι ειναι κατι εξω απο τις δυναμεις τους, και με την ιδια λογικη θα επρεπε να μισεις και τους Smiths οπως ειπαν τα παιδια ή και το ok computer λεω εγω
Σχετικα με το p4k, νομιζω πως πλεον αναφερεται πολυ περισσοτερο σαν meme παρα ως οδηγος του τι αξιζει και τι οχι
1 Like
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν.
Θεωρώ πως οι NMH έθεσαν σε μεγάλο βαθμό το ύφος στο οποίο θα κινούνταν το indie από εκεί και πέρα. Από τους Arcade Fire, τους Decemberists, τους Beirut και τους Lumineers μέχρι τον Father John Misty, τους Bon Iver, τους Animal Collective όλοι (και αυτοί είναι αυτοί που ακούγονται ξερωγω αν και δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα) ακολούθησαν τη συνταγή αυτού του δίσκου. Που εμένα δεν μου αρέσει. Καθόλου. Αλλά πολλοί δίσκοι δεν μου αρέσουν. Το γεγονός πως ήταν και τόσο επιδραστικό με κάνει να το αντιπαθώ περισσότερο.
2 Likes
σε αγάπησα
2 Likes
Ας αλλάξουμε θέμα γιατί αρκετά με τις βλακείες.
1998 λοιπόν. Ο R. L. Burnside βγάζει ένα δίσκο που θα ανανεώσει τη blues σκηνή μπερδεύοντας παραδοσιακές τεχνικές με τον σύγχρονο ήχο και μας θυμίζει πως του χρωστάμε την καλύτερη κινηματογραφική στιγμή των ‘10s. Οι OutKast κυκλοφορούν το αξεπέραστο “Aquemini” αλλά για άλλη μία χρονιά δεν χωράνε σε λίστα μου. Τα ίδια και οι Air με το εμβληματικό “Moon Safari” που, για κάποια χρόνια τουλάχιστον, θα τους εκτινάξει ως όνομα ενώ η PJ Harvey κυκλοφορεί το “Is This Desire?”, συνεχίζοντας ένα πραγματικά φοβερό σερί τη στιγμή που οι Pulp μας χαρίζουν το “This Is Harcore” το οποίο είναι έγκλημα που δεν το ψηφίζω. Τέλος, οι Portishead βγάζουν τον αγαπημένο μου live δίσκο (συγγνώμη «Κράτα το Σόου Μαϊμού») και τον μόνο που παραλίγο να με κάνει να σπάσω την απόφαση να μην βάζω ούτε live, ούτε EP. Τελικά δεν ενέδωσα αλλά το “Roseland NYC Live” είναι αδιανόητη δισκάρα και να το λέμε. '99 ερχόμαστε με χαλαρή 5αδα και κακό χαμό από κάτω. Ομολογώ πως δεν είμαι καθόλου έτοιμος για τα '00s.
5 ψήφοι
Marilyn Manson - Mechanical Animals: Μαλάκα μπαίνουν οι πρώτες νότες του “Great Big White World” και σου σηκώνεται η τρίχα, αρχίζει ο Manson να τραγουδά “In space the stars are no nearer, they just glitter like a morgue, and I dreamed I was a spaceman, burned like a moth in a flame” και ο κόσμος γύρω σου καταρρέει. Καλησπέρα νέε Ziggy Stardust που σε λέμε Omēga, καλώς ήρθες στα ‘90s, μακάρι να επιβιώσεις από την εμπειρία αλλά δεν το βλέπω. Το “Mechanimal Animals”, που πιθανά καλλιτεχνικά να είναι και ο κορυφαίος rock δίσκος των ‘90s, είναι από αυτά τα άλμπουμ που βγαίνουν όταν ευθυγραμμίζονται αστέρια, γαλαξίες, και δεν ξέρω τι άλλο. Έπρεπε να βάλουν πολλοί βέβαια το χεράκι τους. Ο Billy Corgan, ο Michael Beinhorn, ο Sean Beavan, ο Dave Navarro, έπρεπε ο Manson να βγει από την σκιά του Trent και να μαζέψει γύρω του την τέλεια μπάντα, έπρεπε ο Twiggy Ramirez να το πάρει πάνω του και, παράλληλα, να ανέβει δέκα level ως songwriter, πολλά έπρεπε να συμβούν και, όλος περιέργως, συνέβησαν με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει το “Mechanical Animals” και να κάνει ακόμη και τους πιο σκληρούς επικριτές του Manson να κλείσουν το στοματάκι, να κατεβάσουν το κεφαλάκι και να αποδεχτούν τι έχει συμβεί. Το 1998 ο Marilyn Manson ήταν ο μεγαλύτερος rock star του πλανήτη. Και το καλύτερο ήταν πως πλέον είχε 100% και τα τραγούδια για να το υποστηρίξει.
Refused – The Shape of Punk to Come: Τι έχεις φτιάξει ρε 1998; Αντιγράφω από εδώ. «Είναι δύσκολο να χωρέσεις μέσα σε μια παράγραφο όλες σου τις σκέψεις για μια τόσο ιστορική κυκλοφορία, ειδικά όταν έχουν γραφτεί τόσα πολλά πράγματα για αυτή. Το τρίτο άλμπουμ των Refused άλλαξε όλα όσα ξέραμε για το hardcore μέχρι τότε, με τον ίδιο τρόπο που οι Bad Brains, οι Minor Threat και οι Black Flag, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλάξανε όλα όσα ξέραμε για το punk. Ηλεκτρονικά στοιχεία και jazz πειραματισμοί εμπλουτίζουν τον ήχο του συγκροτήματος με το τελικό αποτέλεσμα να επιβεβαιώνει πλήρως τον τίτλο του άλμπουμ. Βρίσκοντας μια τέλεια ισορροπία στη μουσική τους και διευρύνοντας τα όρια του ήχου τους, οι Refused δημιούργησαν ένα επαναστατικό αριστούργημα, ένα σύγχρονο μουσικό πολιτικό μανιφέστο, που, δικαίως, τους χάρισε μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους ήρωες της rock μουσικής. Αγοράστε το, κατεβάστε το, ακούστε το διαδικτυακά, κάντε ο,τι θέλετε. Πάντως μην το προσπεράσετε».
Ulver - Themes From William Blake’s The Marriage Of Heaven And Hell: Tι σκατά συνέβη στο black metal μου; Γιατί συμπεριφέρεται σαν να μην είναι σαν όλο το υπόλοιπο metal και μαζεύει στοιχεία από τόσα αντιφατικά μουσικά είδη; Παιδιά τέτοια διεύρυνση δεν έκανε ούτε ο Αντρέας δηλαδή. Ξεκινάμε με trip hop εισαγωγή και μετά ανοίγει το κεφάλι σου και προσπαθεί να χωρέσει μελωδίες, απαγγελίες, drum ‘n’ bass ηλεκτρονικά στοιχεία, κάτι jazz περασματάκια, και λίγο από metal με αποτέλεσμα όλα να καταλήγουν σε μια, πληρέστατα ενορχηστρωμένη, ηχητική αποδόμηση. Και το Μαριώ, εεεεε, ο Garm, αχ, ο Garm, είναι σε τέτοια φόρμα που θα έπρεπε να πάει σε Ολυμπιακούς. Δίσκος που αρκετοί νομίζω του χρωστάμε πολλά. Ζήτω το 1998, ζήτω το χάος, ζήτω οι Ulver.
Massive Attack – Mezzanine: Πάντα, συναισθηματικά, θα θεωρώ το “Blue Lines” ως την κορυφαία τους στιγμή όμως το “Mezzanine” είναι σχεδόν ισάξιο. Ίσως και καλύτερο δηλαδή με την έννοια πως εδώ τελειοποίησαν τον ήχο τους. Λείπει λίγο ο Tricky; Λείπει αλλά είναι τόσα άλλα που συμβαίνουν που δεν έχει και τόση σημασία. Το “Mezzanine” σε μεγάλο βαθμό κλείνει τον κύκλο που άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας η trip-hop σκηνή, αγγίζοντας απίστευτες κορυφές κι αποδεικνύοντας πόσο μακριά έφτασαν. 25 χρόνια μετά, κανένα άλλο άλμπουμ δεν το ξεπέρασε. (Kαι όχι το “Third” δεν είναι trip-hop).
Sunny Day Real Estate - How It Feels To Be Something On: Τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που η λέξη emo δεν ήταν λόγος για να τρέξεις να σωθείς από αυτό που πρόκειται να παίξει στα ηχεία σου, υπήρχαν οι Sunny Day Real Estate που μπορούσαν να γράφουν μουσική με μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση που έμοιαζε όμως απολύτως ειλικρινής. Το “How It Feels To Be Something On” είναι ο δίσκος που έγραψαν μετά από τη διάλυσή και το reunion στο οποίο, σε αντίθεση με τον Goldsmith δεν συμμετείχε ο Dave Mendel ο οποίος αποφάσισε να παραμείνει στους Foo Fighters. Το αποτέλεσμα ήταν το κορυφαίο τους άλμπουμ με το συγκρότημα να βγάζει άλλον ένα δίσκο το 2000 και να διαλύεται, και να ξανακάνει reunion, και να ξαναδιαλύεται, κάτι που συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Eίπε κανείς drama;
Κι άλλα 10
Placebo – Without You I’ m Nothing: Ναι, οκ, καλό ήταν το ντεμπούτο αλλά εδώ “shit got real”. Mπαίνει το “Pure Morning” κι έχεις μείνει χαζός να ψάχνεις από που σου ήρθε. Αρχίζουν τα λόγια «A friend in need’s a friend indeed, A friend with weed is better» και προσπαθήσεις να αποφασίσεις αν είναι γελοίο στιχουργικά ή αριστούργημα. Όλη βέβαια την καριέρα του ο Molko θα πάλευε ανάμεσα στην persona του καραγκιόζη και της μεγαλοφυίας. Είναι όλος ο δίσκος τέλειος; Όχι, δεν είναι. Αλλά τα καλά του σημεία (γκουχου, γκούχου “Without You I’m Nothing”) ανεβάζουν τον μέσο όρο και του υπόλοιπου. Είναι φρέσκο, είναι rock, είναι ειλικρινές, έχει και το μεγάλο hit-ακι που θα έπαιζε στο Cruel Intentions, . Εντάξει, δεν είναι και Neutral Milk Hotel, αλλά καλό το λες…
Black Star - Mos Def & Talib Kweli Are Black Star: Τι γίνεται όταν δύο ανερχόμενοι rappers αποφασίζουν να βάλουν στον πάγο τα ντεμπούτα τους και να βγάλουν μαζί ένα δίσκο; Απλά ακούστε το “Black Star” και θα καταλάβετε. Τι gangsta rap και μαλακίες για bitches και γκάνια μας λέτε και ποιος είναι αυτός ο Puff Daddy που βγάζει μύρια από την κουλτούρα μας; Παιδιά εδώ είναι Brooklyn και το κρατάμε αληθινό.
Fugazi – End Hits: Το σκέφτεσαι λίγο. Πάλι για τους Fugazi να λέω; Βάζεις το δίσκο να παίζει. Σκάει το “Break” με μια κιθαριστική εισαγωγή που σε συγκινεί όπως μόνο τα riffs του Μπάμπη κάποτε κατάφερναν στο παρελθόν, μπαίνει η τέλεια μπασογραμμή και η μελωδία κι έχεις ήδη πάθει ζημιά. Και μετά, έρχονται οι φωνές και μετά πάλι το riff και ακόμη είσαι στο πρώτο κομμάτι κι έχει άλλα 12 κι όλα έτσι σε κάνουν να αισθάνεσαι. Μην το σκέφτεσαι. Πάλι στους Fugazi βρίσκεται η αλήθεια.
Korn – Follow the Leader: Καλό, κακό, μέτριο, ενοχλητικό, αριστούργημα; Πολλά γράφτηκαν για τους Korn και το “Follow The Leader”. Η αλήθεια ίσως και να βρίσκεται κάπου στη μέση. Με βεβαιότητα πάντως μιλάμε για ένα άλμπουμ που έπλασε μόδες, έφτιαξε σχολές, έσπασε ταμεία, και ανέδειξε τους Korn ως τους νέους σωτήρες του σκληρού ήχου (νταξ, metal βασικά είναι). Όπως και να έχει, με πολύ απλά λόγια, είναι αδύνατο να αντιληφθεί κανείς το 1998 χωρίς αυτό το δίσκο.
Gorguts – Obscura: Πόλεμος. Παιδιά κάπου όπα, είπαμε να ανέβει το τεχνικό death επίπεδο αλλά εσείς φτιάξατε ουρανοξύστη. Σύγχρονο, πολυεπίπεδο, γεμάτο έμπνευση, το “Obscura”, όπως είπα και για το “Mezzanine” κλείνει ιδανικά μια δεκαετία death metal, τελειοποιώντας την συνταγή και αλλάζοντας πίστα. Απλώς, σε αντίθεση με το “Mezzanine” που κοιτάζει μόνο του τη θέα από την κορυφή, αυτό μπορεί και να ξεπεράστηκε. Πιθανά και από τους ίδιους.
June of 44 - Four Great Points: Όπως και οι περισσότερες post-hardcore μπάντες της εποχής, προς το τέλος της δεκαετίας, οι June of 44 είχαν αποφασίσει να ρίξουν τους τόνους προς όφελος της μελωδίας και των πειραματισμών. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το συγκρότημα ποτέ δεν ήταν τόσο «σκληρό» όσο άλλα. Το βέβαιο πάντως είναι πως στο τρίτο, και καλύτερο, δίσκο τους, κατάφεραν να συνδυάσουν διάφορα στοιχεία και να μας παραδώσουν μια εκπληκτική δουλειά η οποία, μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να εντυπωσιάζει και να εμπνέει.
Gang Starr - Moment of Truth: Λίγο το αξίζουν, λίγο τιμής ένεκεν αλλά δεν γινόταν να περάσουν τα ‘90s χωρίς να κάνω μια αναφορά στους Gang Starr. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο hip-hop συγκρότημα που να έχει τόσο καλό δισκογραφικό σερί με αυτούς αφού δεν έχουν κακό άλμπουμ. Αντικειμενικά βέβαια, το “Moment of Truth” είναι η καλύτερη κυκλοφορία τους και, γενικότερα, ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά δείγματα της ανατολικής σχολής με πολιτικό στίχο και μουσικάρες. Το βάζεις να παίζει και δεν γίνεται να βγει πριν τελειώσει.
Fatboy Slim – You’ ve Come a Long Way, Baby: Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ έλεγαν τα Μωρά στη Φωτιά και κάτι τέτοιο μας επιβεβαίωσε και ο Fatboy Slim. Άλμπουμ σταθμός στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς μισό κακό τραγούδι μέσα. Για την ακρίβεια μιλάμε για δίσκο που έχει μόνο σουξεδάρες οι οποίες, αρκετά χρόνια μετά, όπως διαπιστώσαμε και την Παρασκευή από κοντά, μπορούν ακόμη με άνεση να συνεπαίρνουν τα πλήθη.
Anathema - Alternative 4: Μην τα ξαναλέμε. Όλοι μεταλλάδες είμαστε ή, έστω, υπήρξαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα κάπου σε κάποιο ράδιο να παίζει το “Fragile Dreams” κι έψαχνα κασέτα να το γράψω κι έχασα σχεδόν το μισό μέχρι να βρω, κι άντε μετά να ψάχνεις και να ρωτάς όλους τους φίλους και γνωστούς «μήπως ξέρεις τι είναι αυτό το riff;» και μετά να το βρίσκεις και να το αγοράζεις και να αισθάνεσαι σαν τον Ιντιάνα που βρήκε τη Χαμένης Κιβωτό. Δεν το ακούω πια όπως κάποτε αλλά το έβαλα να παίξει και δεν το αισθάνθηκα γερασμένο.
Tortoise - TNT: Σας έχω πει πόσο δεν αντέχω το post-rock; Aν όχι σας το λέω τώρα. Δεν είναι λοιπόν πως μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Tortoise αλλά το “TNT” είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα εξαιρετικό άλμπουμ με έντονα jazz στοιχεία και ιδέες που παραμένουν φρέσκιες μέχρι και σήμερα. Και τέλος πάντων, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί το να παίζεις έτσι το 1998 ήταν γαμάτο. Απλώς θα προτιμούσα να μην συνέχιζε να συμβαίνει με τον ίδιο τρόπο μέχρι σήμερα (ναι, σε σας μιλάω Black Country New Road).
Παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό θα ρίξω ψήφο εξωφύλλου “Προσκυνήστε το είδωλο” στον Μanson.
30 Likes
Βγαίνει άλλο ένα σκουπίδι 
;
4 Likes
Χαχαχαχα ή σουρωμένος που συμφωνει με ολους… οπως τα λετε ----> ομπσ’ τα λετ’
3 Likes
Άκουσα, δεν είναι το φλυτζάκι του τσαγιού μου και δε θα γίνει τώρα στα γεράματα, δυστυχώς ή ευτυχώς. Πέραν αυτού, προφανώς όταν λέω για σκουπίδια το λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου, με περισσότερη ροπή προς το αστείο, έτσι;
2 Likes
Εγώ τα λέω χρόνια. Μας προτιμώ όλους όταν μισούμε και αγαπάμε με πάθος τις μουσικές επιλογές των άλλων. Να το πεις σκουπίδι, να σου πω πως “δεν έχετε ιδέα τι σας γίνεται κύριε”, κτλ…
2 Likes
Το είπα, εσύ έτεινες χείρα φιλίας 
1 Like
1998
Ακομα στα 90ς, ακομα της καριολας απο δισκαρες
-
Blind Guardian - Nightfall In Middle-Earth
Ας ξεκινησουμε απο τα βασικα, οτι δηλαδη αποτελει προσβολη και ντροπη για τους Blind Guardian να συγκαταλεγεται αυτο το αλμπουμ στο ειδος με το ονομα “power metal”. Δεν εχω κατι με το ειδος, εχω και φιλους που γουσταρουν power metal, αρκει να μη μπαινουν στο σπιτι μου. Απο κει και υστερα… εδω μιλαμε για τον ορισμο της υπερβασης στην μουσικη. Οι παντοτε λατρεμενοι και συμπαθεις Γερμανοι φιλοι μας αποφασισαν να γυρισουν το κουμπακι με τα χορωδιακα και τα συμφωνικα στο 11, και δε θα μπορουσαν να εχουν κανει καλυτερη επιλογη. Το Nightfall In Middle-Earth ειναι απο αυτους τους δισκους που γουσταρε ακομα κι η μανα μου, ετων 45 σε εκεινη τη φαση, και μην εχοντας καμια μα καμια σχεση με το μεταλ. Ο λυρισμος και το συναισθημα που ξεχυνονται απο τραγουδαρες οπως Nightfall, Into The Storm, The Curse Of Fëanor, Mirror Mirror, Blood Tears και το πολυ ιδιαιτερο A Dark Passage καθιστουν αδυνατο το να μην λατρεψει κανεις αυτον τον δισκο. Ο οποιος ανυψωνεται ακομα περισσοτερο απο κλασικες στιγμες οπως τα When Sorrow Sang και Time Stands Still, τον φορο τιμης στους Queen με το Thorn, και το υπερεπος The Eldar που εχει μονο πιαναρα και φωναρα. Δισκος μνημειο, αριστουργημα χωρις εκπτωσεις και χωρις τυψεις.
-
Garbage - Version 2.0
Απο τους δισκους που με μεγαλωσαν, με διαμορφωσαν, με εξελιξαν. Ολα ξεκινησαν ενα Ιουλιατικο απογευμα πριν 25 χρονια, οταν ειδα το videoclip του I Think I’m Paranoid στο MTV και περαν της καταπληκτικης μουσικης που με κερδισε, μου εκανε ακομα μεγαλυτερη εντυπωση (sure, let’s call it like that) το βρακακι της Shirley Manson. Αξιζει να το εξερευνησετε και να το ανακαλυψετε μεχρι βαθους (το Version 2.0 ρε ανωμαλοι) οσοι δεν εχετε δωσει μεγαλη προσοχη στους Garbage, καθως προκειται μαλλον για τον πιο πληρη και ψαγμενο δισκο τους. Περαν της διαχρονικης τελειοτητας των 6 singles του δισκου, με προσωπικα αγαπημενα τα Special, You Look So Fine και The Trick Is To Keep Breathing, υπαρχει μια τεραστια τριαδα τραγουδιων προς το τελος, τα οποια θα μπορουσαν καλλιστα να ειναι επισης singles, και τα οποια σιγουρα ειναι πιο βαρια σχεδον απο οτιδηποτε αλλο κυκλοφορησε μεσα στο 1998. Αναφερομαι στα Dumb, Sleep Together και Wicked Ways φυσικα, πριν κλεισει υπεροχα ο δισκος με ενα απο τα καλυτερα τους τραγουδια.
-
The Offspring - Americana
Μπορει το Smash να μην το εφτασαν ποτε (φταιμε κι εμεις βεβαια με τα βαθρα και τις βιβλους μας), αλλα με το Ixnay On The Hombre οι Offspring μας εδειξαν οτι δεν ηταν καποιος κομητης που περασε μια φορα και μετα εφυγε για αλλα αστρικα συστηματα. Ε λοιπον με το Americana μας απεδειξαν οτι μπορουν να βγαλουν αψογους δισκους ακομα κι αν αυξανουν τον χαβαλε και ριχνουν τις ταχυτητες κι αλλο. Τα Pretty Fly και The Kids Aren’t Alright παραμενουν δυο απο τα καλυτερα τραγουδια που εχουν γραψει ποτε, το Pay The Man ειναι ενα αριστουργημα απο μονο του που δεν εγραψαν ποτε αλλοτε παρομοιο του ουτε οι ιδιοι ουτε κανενας αλλος, και τα The End Of The Line, Americana, Staring At The Sun και Walla Walla συμπληρωνουν την δισκαρα.
-
Metallica - Garage Inc.
Οταν μπορεις να ηχογραφησεις 28 διασκευες οι οποιες ειναι ολες ανεξαιρετως καλυτερες απο τις αρχικες εκτελεσεις των τραγουδιων, δικαιωματικα κερδιζεις μια θεση στις τοπ κυκλοφοριες της χρονιας, κι ας ειχες σχετικα ευκολο εργο αφου περισσοτερα απο τα μισα τραγουδια ειχαν κυκλοφορησει απο αρκετα κατωτερους καλλιτεχνες. Ετσι γινεται ομως η εξελιξη και η προοδος, παιρνεις τις επιρροες σου και φτιαχνεις κατι που ειναι κλασεις ανωτερο.Ενα βημα πριν το κυκνειο ασμα της αψεγαδιαστης περιοδου των Metallica, το Garage Inc. απεδειξε για μια ακομα φορα γιατι για 20 χρονια ηταν η καλυτερη μπαντα στο συμπαν, με διαφορα απο τον δευτερο.
-
Fear Factory - Obsolete
Αυτο ειναι απο αυτους τους ψαγμενους και υποτιμημενους δισκους που χαιρομαι που ανακαλυψα οταν βγηκε. Δεν εννοω οτι ειναι για ψαγμενους (μακρια απο εμας ο ελιτισμος του κωλου), αλλα πως ο δισκος ο ιδιος ειναι πολυ ψαγμενος. Οι Fear Factory παντοτε την εψαχναν την δουλεια με τους στιχους και το concept, αλλα στον συγκεκριμενο δισκο την εψαξαν λιγο παραπανω. Υπαρξιακα, φιλοσοφιες, επιστημες και τεχνολογιες, και ενα προσεγμενο artwork που σχεδον αποτελει φορο τιμης σε καθε επικο sci-fi horror απο την χρυση εποχη των 90ς. Προφανως ολο αυτο στηριζεται πληρως απο την μουσικη, καθως για μενα το Obsolete αποτελει σιγουρα τον καλυτερο τους δισκο, και πλεον μπορω να πω με διαφορα, αφου τα υπολοιπα δεν εχουν “γερασει” οσο υπεροχα οσο αυτο. Το σοκ ξεκιναει απο το πρωτο τραγουδι (see what I did there?) και συνεχιζεται με τις υπερ-ριφφαρες των Edgecrusher και Smasher/Devourer, πριν φτασουμε στην κορυφωση με ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο, το Securitron. Ο δισκος ευτυχως δεν ειναι μονοδιαστατος, και μας χαριζει πιο μελωδικες στιγμες με τα Descent και Resurrection, πριν κλεισει ιδανικα με το Timelessness, δηλαδη με 4 λεπτα περισυλλογης και κατανυξης. Καπου εκει μεσα ειχε παρεμβληθει και το ομωνυμο του δισκου, το οποιο προφανως ανηκει επισης στις κορυφες τους.
Κοπηκαν τα εξης, και ισως κι αλλα που ξεχασα, διχως συγκεκριμενη σειρα:
- Massive Attack - Mezzanine (γιατι δεν μεγαλωσα με αυτο)
- Marilyn Manson - Mechanical Animals (γιατι μας ξενερωσε ανεπανορθωτα)
- Air - Moon Safari (γιατι πλεον δε θυμαμαι πανω απο δυο τραγουδια)
- Madonna - Ray Of Light (γιατι το ελιωσα για 2-3 χρονια και οχι εκτοτε)
- Bruce Dickinson - Chemical Wedding (γιατι γερασε ασχημα κι ας ειναι το καλυτερο του)
- Rob Zombie - Hellbilly Deluxe (γιατι δεν ηταν ποτε ουτε καν δεκαδα ισως)
- Iced Earth - Something Psekas In Prison Goes (απλα ηλιθιος)
- Sentenced - Frozen (το καλυτερο τους μεν, σε δυσκολη χρονια δε)
- Therion - Vovin (λογω μεγαλου ανταγωνισμου, πολυ δυνατο ομως)
Καλυτερο εξωφυλλο:
29 Likes
Ενα μάτσο αχρείαστες διασκευές με τις περισσότερες όχι απλά να ειναι κατώτερες από τα ορίτζιναλ αλλά να είναι και μετριοτατες. Στα συν του ότι έχει logo Metallica και εξωφυλλαρα και είναι οι μόνοι λόγοι που το κρατάω ακόμη στη δισκοθήκη μου
6 Likes
8 Likes
1998
-
Slauter Xstroyes - Free The Beast
μια extravaganza ακραιου τεχνικου μεταλ ( οχι με την thrash/death/black εννοια αν και εχει καποια thrash στοιχεια) με απίστευτα θεατρικές ερμηνείες, καταπληκτικα riffs που σκάνε από παντου και μπασοτυμπανα στην πρωτη γραμμη. Οτιδήποτε εδώ μέσα έχει φαρδια πλατιά ολοδική τους ηχητική σφραγίδα. Ο θεος Jon Stewart είναι στους 2-3 πιο αγαπημένους μου metal τραγουδιστές από την απο εκει μεριά του Ατλαντικού, απολύτως παρανοϊκός, εντελώς εκτος νορμών με ερμηνείες που πραγματικά σε σημαδεύουν. σημαντική λεπτομέρεια, το υλικο αυτό υπήρχε ηχογραφημένο από το 1987 αλλα δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ τότε. Οχι ο,τι θα άλλαζε κάτι σε επίπεδο απήχησης , απλά ίσως λάμβαναν μεγαλύτερης αποδοχής ως πρωτεργάτες του τεχνικου και δύστροπου metal. πως θα παρομοίαζα με δύο λέξεις τη μουσική τους? burning rock, τοσο καυτό σαν ενεργή ηφαιστειακή πέτρα
Slauter Xstroyes - Burning Rock - YouTube -
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Gates of Urizen, Jerusalem, Killing Floor, ομώνυμο, The Alchemist, αυτό δεν είναι track list δίσκου αλλά best of. Αδιανόητο έπος, μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του Bruce. απίστευτη η χημεία μεταξύ Bruce Και Roy Z, μακάρι να μην υπήρχαν στη μέση τα γαμημένα τα λεφτά να βλέπαμε ως που μπορούσαν να το πάνε. Αδιανόητο album -
Pain of Salvation - One Hour by the concrete lake
Διχάζομαι πολλές φορές μέσα μου ανάμεσα σε αυτό και στο επόμενο για το απόλυτο μου Pain of Salvation album. Εχω να το ακούσω πολλά χρόνια ( πάνω από 6-7) και θα μπει στο rotation πάλι σύντομα. Ειναι απολύτως λατρεμένo, καλλιτεχνικό, βαθύ, ανθρώπινο. Τέλειο album -
Ulver - Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell
στα 22 του ο Garm θα μπορούσε άνετα να αποσυρθεί από τη μουσική και να είναι θρύλος με αυτό το βιογραφικό, ακόμη και χωρίς αυτή τη δισκάρα. Εδώ βέβαια έσπασε πολλά μουσικά στεγανά. Τιποτα όμως δεν θα είχε αξία χωρίς τις συνθέσεις, απίστευτο καλλιτεχνικό βάθος. Φοβερός δίσκος -
Symphony X - Twilight in Olympus
Prog power δισκάρα, με μια από τις τοπ φωνές ever στο metal, με έναν κιθαρισταρά από τους τοπ ever στο metal, με τρεις άξιους συμπαραστάτες, με πορωτικά riffs, με τα πάντα.
27 Likes
Σε παρακολουθώ
1 Like
δεν το παιρνω πισω, ουτε το ενα ούτε το άλλο 
2 Likes