Α καλά, εσύ το πήρες στα σοβαρά εκείνο
Λοιπόν, δεν απέχουμε πολύ, τρεις βδομάδες είναι πια
Τα λέμε τότε
“μάχη”
2 Likes
Επίσης όλες οι διασκευές στους Diamond head είναι χειρότερες.
6 Likes
Μερικές φορές ξεχνάς που βρίσκεσαι.
Είμαι πολύ απογοητευμένος από τον εαυτό μου. Για άλλη μια φορά ξέχασα τελείως μια από τις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες για το '98 που ενδεχομένως να έμπαινε πεντάδα.
Οι VAST στον πρώτο και καλύτερο δίσκο τους αναμιγνύουν ηλεκτρονικούς ήχους, κιθάρες και samples από παραδοσιακά βαλκανικά φωνητικά σχήματα και παραδίδουν έναν εθιστικό ροκ δίσκο που διακρίνεται για την πρωτοτυπία του. Κομματάρες όπως τα Touched, Pretty when you cry και Flames -με ένα υπέροχο τσέλο να έχει το πρώτο λόγο -δεν γράφονται κάθε μέρα. Μέχρι και ο Lars -τι ποιος Lars, ένας είναι -είχε τότε δηλώσει fan. Αξίζει πραγματικά να το τσεκάρετε.
2 Likes
1999
Honourable mentions:
Τρελά κέφια από Tom Waits, εξαιρετικός David Sylvian, πολύ καλοί Madrugada και Tea Party.
Οι Tortoise με τους The Ex στην συνεργασία της χρονιάς στα πλαίσια του In The Fishtank 5.
Φανταστικό ντεμπούτο από Gordian Knot, ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ από Anekdoten και Porcupine Tree, η γνωστή, καμμένη ποιότητα από Present και Univers Zero.
Για πολύ ξύλο οι δίσκοι των Korn, Dillinger Escape Plan, Poison The Well και (προφανώς) Slipknot.
Heavy metal υψηλοτάτου επιπέδου από Testament, The Lord Weird Slough Feg, Dark Tranquility, Satyricon. Δυνατή πρώτη εμφάνιση από Agalloch και εξίσου δυνατή επιστροφή από Skyclad. Οι In The Woods κλείνουν τις φόρμες αλλά παραμένουν σε κορυφαία επίπεδα.
Σε out of rock μονοπάτια, μουσικάρες από Jim O’ Rourke, Taj Majal and Toumani Diabate και Boubacar Traore.
Κι από soundtrack, έχω ένα ξεχωριστό κόλλημα με την μουσική που έγραψε ο Glass κι εκτέλεσε το Kronos Quartet για το παλιό Dracula.
TOP 15
15. dEUS - The Ideal Crush
Δικαιολογημένη η αγάπη που έχουμε πολλοί για αυτό το αινιγματικό, μα κι εθιστικό, art rock κόσμημα.
14. Botch -We Are The Romans
Riff με το riff και ρυθμό με τον ρυθμό, σμιλεύεται και ατσαλώνεται ένα από τα καλύτερα metalcore άλμπουμ που ακούσαμε ποτέ. Και το λέω εγώ που δεν είμαι και πολύ του metalcore. Συντριπτικά πορωτικό.
13. Solefald - Neonism
Όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο γίνεται ξεκάθαρο στην συνείδηση μου οτι οι Solefald είναι οι μεγάλοι αδικημένοι της avant metal τάσης της εποχής. Ιδού το κορυφαίο τους έργο, πολύ κοντά με τον προκάτοχο του.
12. Emperor - IX Equilibrium
Ελαφριά στροφή προς το progressive, με καμία έκπτωση σε αύρα και μεγαλείο. Δίσκος με πολλά κρυμμένα μονοπάτια εντός του…
11. Opeth - Still Life
Περνώντας τα χρόνια κι έχοντας πια μια πιο σφαιρική εικόνα για τους Opeth, θεωρώ πως το Still Life - ίσως μαζί με το Deliverance - είναι οι πιο καλά ισορροπημένοι δίσκοι τους. Κι ακούγεται ακόμα φανταστικό!
10. Dream Theater - Metropolis II: Scenes From A Memory
Ο χρόνος το έφθειρε ελαφρώς στην συνείδηση μου, παραμένει όμως ένα εκπληκτικό άλμπουμ. Θεωρώ πως έκαναν απίστευτη δουλειά στους στίχους και στην δομή του concept και το απέδωσαν τέλεια. Να πω επίσης πως τρομερός είναι εδώ κι ο LaBrie που τόσο πολύ ο κόσμος γουστάρει να τον κοροιδεύει. Καταπληκτικές ερμηνείες. Ο τελευταίος δίσκος των Theater που λάτρεψα.
09. The Necks - Hanging Gardens
Για να μην παρεξηγούμαστε, οποιοσδήποτε δίσκος των The Necks αξίζει να βρίσκεται στην λίστα της οποιαδήποτε χρονιάς. Τόσο καλή μπάντα είναι. Το Hanging Gardens είναι ένα από τα καλύτερα τους κι είναι υπερβολικά επιβλητικό για μείνει εκτός. Αν σε ενδιαφέρει ένας κόσμος στριμωγμένος ανάμεσα στην jazz και το kraut/post, δεν μπορείς να τους αγνοείς.
08. Neurosis - Times Of Grace
Μαζί με το " Souls At Zero", αυτό είναι το αγαπημένο μου 90s Neurosis άλμπουμ. Νομίζω πως είναι αυτό που τους εισάγει στην καλύτερη και πιο ψυχεδελική τους περίοδο. Πριν φτάσουμε λοιπόν στο απόλυτο τους αριστούργημα, το “Times Of Grace” αυξάνει τον συντονισμό του με την γη και τον δικό μας συντονισμό με το σύμπαν. Μια συγκλονιστική εμπειρία.
07. Anathema - Judgement
Όλοι τους αγαπήσαμε τότε. Σήμερα, αισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό αλλά μάλλον υπερεκτιμημένο γκρουπ, με μόνη εξαίρεση το παρόν άλμπουμ. Εδώ μάλιστα, οι Anathema είναι πολύ συμπαγείς, σε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ συνθετικό επίπεδο, απλοί, ευθείς, κατανοητοί και με πολλή καρδιά. Τους πήγαινε πολύ αυτό το “κάπου ανάμεσα σε rock και metal” ύφος. Επίσης, δυο τρία τραγούδια εδώ μέσα είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ για χωρισμένους… Φοβερός δίσκος, πραγματικά.
06. Sigur Ros - Agaetis Byrjun
Θεωρώ τους Sigur Ros ως ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά επιτεύγματα της “rock” μουσικής στον 21ο αιώνα. Δεν βλέπω το Agaetis Byrjun ως το μεγάλο τους αριστούργημα - αυτά έρχονται σύντομα - είναι όμως η πιο ολοκληρωμένη post-rock στιγμή τους, ένα τέλειο άλμπουμ ζεστών συναισθημάτων και παγωμένων φαντασιώσεων. Η επόμενη δεκαετία θα ήταν δική τους!
TOP 5
05. Nine Inch Nails - The Fragile
Το Downward Spiral ήταν λίγο πιο χαμηλά στην λίστα μου αλλά σε πολύ πιο δύσκολη χρονιά, αυτό που έχει όμως σημασία είναι πως θεωρώ το Fragile σχεδόν ισάξιο του. Μπορεί το Downward να υπερέχει σε συναισθηματικό βάρος, αυτό εδώ όμως ίσως υπερέχει σε μουσικότητα. Ο Trent παίζει μπάλα πραγματικά μόνος του, παραδίδει ένα ακόμα ατόφιο δεκάρι και στην συνείδηση μου μπαίνει στο πάνθεον των ιδιοφυιων του alt, σε περίπτωση που υπήρχε αμφιβολία…
04. Mr Bungle - California
Αυτό που είχε ξεκινήσει την δεκαετία ως ένα μάλλον obscure φαινόμενο, την τερματίζει θριαμβευτικά. Όντας πλέον πιο ώριμοι μέσα στην βιομηχανία και με την αυτοπεποίθηση στο θεό, οι Mr Bungle παραδίδουν το magnum opus τους, ένα σαλεμένο διαμάντι που θα ρίχνει πάντα την σκιά του σε όλους τους επίδοξους του πειραματικού rock που επιθυμούν να δημιουργήσουν με τους ίδιους σαλεμενους όρους. Πολύχρωμο, γεμάτο φαντασία αλλά και πολύ πιο “σοβαρό” μουσικά απ’ότι φαίνεται, το California είναι ένα σουρεαλιστικό αριστούργημα.
03. Coil - Musick To Play In The Dark
Αυτό που λέει ο τίτλος του. Βάλε τα ακουστικά σου, σβήσε φώτα, ξέχνα κάθε συσκευή και άλλη υποχρέωση και απόλαυσε ένα από τα πιο άγρια μουσικά ταξίδια που μπορείς να ζήσεις. Μην ασχολείσαι με το genre και με το ότι πρόκειται για “ηλεκτρονικό” άλμπουμ. Φυλάει μέσα του αχαλίνωτη φαντασία κι εξίσου αχαλίνωτο τρόμο. Ένα από εκείνα τα άλμπουμ που αξίζει να βρίσκεται σε κάθε “ανοιχτή” δισκοθήκη.
02. Dodheimsgard - 666 International
Ved Buens Ende, Arcturus, Ulver… ήταν πια η σειρά των Dodheimsgard να μπουν στην λίστα των μεγάλων Νορβηγών gamechanger, με μια δισκάρα που ακούγεται ακόμα σοκαριστική κι έξαλλη. Υπάρχει εδώ μια γνήσια παραφροσύνη που δοκιμάζει τις αντοχές του ακροατή κι ένας αλλόκοτος πλούτος ιδεών που αντέχει τον χρόνο. Ένα αφόρητα μαγικό και τέλεια προοδευτικό black metal άλμπουμ.
1. Nevermore - Dreaming Neon Black
Δεν θα κουβεντιάσω για το αν πρόκειται για το καλύτερο άλμπουμ των Nevermore αλλά για ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ γενικώς. Προσπαθώ επίσης να σκεφτώ αν υπάρχει άλλος metal δίσκος με τόσο συντριπτικά βαριά συναισθήματα που να μην έρχεται από τον extreme ή τον ατμοσφαιρικό χώρο και δεν μου έρχεται κάποιος. Ας μην πλατειάζουμε. Όσο επίπονο κι αν είναι, το Dreaming Neon Black είναι γεμάτο από ένα πηχτό, κατάμαυρο μεγαλείο που διαπερνά την ψυχή. Βρίσκω επίσης εντυπωσιακό το πως το - πολύ συγκεκριμένο - concept του μεταμορφώνεται όπως θέλεις για να ταιριάζει στις δικές σου εμπειρίες. Ένας πραγματικά κολοσσιαίος δίσκος σε δύναμη, ερμηνείες και ποιότητα.
Best Cover: Dodheimsgard - 666 International
35 Likes
1. Dodheimsgard - 666 International
Αν με το ‘Satanic Art’ EP οι DHG έβαλαν τις βάσεις του προσωπικού, ξεχωριστού ήχου τους, το 666 International είναι ο δίσκος που αγκάλιασε τη στροφή στην παράνοια.
Συνολικά είναι ένα άλμπουμ που αψηφά κάθε κατηγοριοποίηση. Ένα χωνευτήρι εμπνευσμένου blackmetal, ηλεκτρονικής μουσικής (μπορεί να σκεφτεί κανείς καλύτερα κομμάτια από το Haemorrage; ), industrial (διάβαζε Front 242), jazz, avant-garde που καταλήγει σε ένα τεχνικό, πολύπλοκο άκουσμα. Δεν είναι ευχάριστο με τον ίδιο τρόπο που ένα έργο του Munch προορίζεται στο να δημιουργήσει συναισθήματα σύγχυσης, θλίψης και απόγνωσης. Παράλληλα όμως σε κάνει να επιστρέφεις και να το θαυμάζεις με ένα τρόπο σχεδόν μαζοχιστικό. Ίσως βοηθούν τα απόκοσμα jazz breaks τους, ίσως τα Opeth-ικά breakdown, ίσως η σχεδόν χορευτική electronica. Όπως και να έχει είναι ένας δίσκος που δεν έχει μόνο ιστορική σημασία για το δρόμο που χάραξε. Έχει μείνει κυρίως για την ποιότητα του, κορυφή την οποία οι DHG άγγιξαν (τουλάχιστον) άλλη μια φορά.
Σαν υποσημείωση, μπορεί κάποιος να πει ότι μπάντες σαν τους Mysticum και τους Helheim ήταν πρωτοπόροι στο industrial black metal. Μέχρι το 1999 πάντως, κατά την προσωπική μου άποψη, κανείς άλλος δεν πάντρεψε τόσο εμπνευσμένα τόσα ετερόκλητα είδη δημιουργώντας ένα σύνολο με τόση συνοχή. Ίσως η διαφορά βρίσκεται στη μουσική ιδιοφυία του Vicotnik. Ίσως συμβάλλει σε αυτό και ο Aldrahn που μετατρέπεται στη φωνή της σχιζοφρένειας.
2. Nevermore – Dreaming Neon Black
Ένας δίσκος που με συντρόφευσε αμέτρητες ώρες το 1999. Μια εποχή που το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν πόσες νέες κυκλοφορίες θα ακούσω ενώ παράλληλα η λίστα “προς ακρόαση” από τα 70s, 80s και 90s μεγάλωνε με γεωμετρική πρόοδο. Αν δε με απατά η μνήμη μου, η πρώτη επαφή με τους Nevermore έγινε μέσα από τη συλλογή της Century Media για το Hammer με το What Tomorrow Knows να προκαλεί ένα πρώτο σοκ. Οπότε και προστέθηκαν οι Nevermore (μαζί με τους Sanctuary βεβαίως) στη λίστα προς τσεκάρισμα.
Το Dreaming Neon Black αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για τη γνωριμία μου με τη μπάντα. Δίσκος του μήνα στο περιοδικό, η επόμενη μέρα με βρήκε στο δισκάδικο να αγοράζω το CD, με την γνώριμη ανυπομονησία μέχρι να πάω σπίτι και να το βάλω να παίξει.
Και όταν αυτό έγινε, μπήκε προσωρινή παύση σε κάθε σκέψη catch up με δίσκους προς ακρόαση, οι νέες κυκλοφορίες μπήκαν στον πάγο (προς ανακούφιση του χαρτζιλικιού μου). Με αιχμαλώτισε. Με συνεπήρε το συναίσθημα και η παθιασμένη ερμηνεία του Warrel. Ίσως συνέβαλε το ότι ήταν ένας τόσο προσωπικός δίσκος για τον ίδιο - το γεγονός πως η πρώην σύντροφος του έκοψε κάθε επαφή με το παρελθόν, μπήκε σε θρησκευτική αίρεση και αργότερα βρέθηκε δολοφονημένη. To σκοτάδι και η ένταση του δένει τόσο αρμονικά με το concept - ένας κεντρικός ήρωας που σταδιακά υποκύπτει στην απώλεια - κάτι που ήταν απολύτως νέο στα ακουσματα μου. Για παράδειγμα η σταδιακή παραίτηση του πρωταγωνιστή που συνδυάζεται με την τόσο βαριά συναισθηματικά τριάδα των Cenotaph - No More Will - Forever, με το τελευταίο να γίνεται το όχημα για να βγάλει τον πόνο που έχει συσσωρεύσει η ψυχή του ήρωα (και του ίδιου του Dane). Αλλά συναίσθημα δε βγάζει μόνο ο Warrel. Οι κιθάρες του Loomis είναι τόσο εκφραστικές που ακόμα και instrumental να ήταν ο δίσκος, νιώθω ότι θα αποτύπωνε το concept σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εκείνο το πέρασμα του στο Deconstruction λ.χ. γεννάει τόσα συναισθήματα όσο μια χορωδία ολόκληρη. Τα riff και το shredding του είναι ένα 90s metal masterclass.
Είχα να ακούσω το δίσκο χρόνια και παρόλα αυτά, με την πρώτη ακρόαση μπορούσα να θυμηθώ κάθε στίχο του. Το ότι είναι ένας από τους 2-3 καλύτερους δίσκους μιας από τις πιο σημαντικές μπάντες των 90s/00s λέει πάρα πολλά για την ποιότητα του και μάλλον τον αδικώ στη δεύτερη θέση της λίστας μου.
3. Testament - The Gathering
Aν τα 90s ήταν σχεδόν ταφόπλακα για το thrash, άλμπουμ σαν αυτό του έδωσαν το φιλί της ζωής και εν τέλει οδήγησαν στο thrash revival των mid-late 00s (κομβικό ρόλο έπαιξε και το Get Thrashed φυσικά).
Τι έχουμε εδώ; Αρχικά ένα supergroup.
Chuck Billy, Eric Peterson, James Murphy, Steve DiGiorgio και Dave Lombardo είναι ένα all star line up βγαλμένο από (thrash) metal fantasy games. Οι παλιοσειρές πλαισιωμένες από ένα rhythm section βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του κάθε οπαδού του ιδιώματος. Kαι ένα Murphy τα σόλο του οποίου συναγωνίζονται αυτά της παρουσίας του στους Death.
Αλλά τα supergroup δε βγάζουν αξιομνημόνευτους δίσκους σωστά; Λάθος. Από το ισοπεδωτικό D.N.R. μέχρι τα groovy, mid-paced τραγούδια σαν το 3 Days in Darkness δεν υπάρχει καμία έκπτωση στην ποιότητα. Mόνο λυσσασμένο thrash (με ολίγη death fusion) που όχι απλά επανέφερε τους Testament και το thrash στο προσκήνιο, αλλά αποτέλεσε και έμπνευση για το metal των 00s (βλ. Gojira). Ίσως αυτά τα στοιχεία έκαναν και μερικούς πιουρίστες να το απαξιώνουν - κάτι που περιποιεί τίτλο τιμής για το The Gathering.
4. Slipknot - Slipknot
9 τύποι από την Iowa κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και πέρασαν σαν οδοστρωτήρες πάνω από το nu metal της εποχής. Παράλληλα, έδωσαν με μιας την απάντηση στο “ποιοι θα είναι οι επόμενοι headliners μετά ή πέρα από τους Metallica/Maiden/Ozzy” στα χασομέρια των 90s.
Στην Ελλάδα τους αγαπήσαμε λίγο αργοπορημένα. Ίσως η ταμπέλα “nu” που αντιμετωπίζονταν σαν λέπρα, ίσως λίγο η δυσπιστία σε οτιδήποτε προέβαλε το MTV και ο Αγγλικός τύπος της εποχής. Πάντως, ένα μεγάλο credit πρέπει να πάρει και η Sharon (μια είναι η Sharon) που είχε τη διορατικότητα να δίνει βήμα σε πολλές ανερχόμενες μπάντες μέσω του Ozzfest (για να κρατάει τον Ozzy επίκαιρο στις νεότερες ηλικίες βεβαίως). Νομίζω πως το γεγονός πως τους συμπεριέλαβε στο lineup του 1999 (μήνες πριν την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους) ήταν κομβικό στο να έρθουν σε επαφή με ένα τεράστιο κοινό και να αυξήσουν τη δημοτικότητα τους κατακόρυφα μέσω του θορύβου που δημιουργούσαν οι live εμφανίσεις τους. Όπως για παράδειγμα αυτή:
5. Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Νομίζω είναι η πρώτη παρουσία των Theater σε λίστα μου. Αν το A Change of Seasons δεν ήταν ΕΡ θα ήταν η δεύτερη.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα. Κάθε στίχος, κάθε ριφ, καθε drum beat. Παράλληλα, όλα είναι τόσο αλληλένδετα και αρμονικά μεταξύ τους (σπάνιο, ακόμα και σε concept δίσκους) που δε μπορούμε να μιλάμε για κορυφαίες στιγμές. Αυτός ο δίσκος προσεγγίζεται μόνο σαν ολότητα. Και είναι ολοκληρωτικά άψογος. Γενικά δεν είμαι τεράστιος φαν του progressive metal (ή πιο σωστά του show off / masturbatory progressive - “δείτε πόσο καλά παίζουμε”) όμως εδώ έχουμε ένα δίσκο με ουσία, από αυτούς τους κλασικούς δίσκους που ξεπερνούν ιδιώματα, ξεπερνάνε ακόμα και τους ίδιους τους δημιουργούς τους.
Honorable (με μερικές σκόρπιες σκέψεις εδώ κι εκεί)
Summary
Emperor - IX Equilibrium
Satyricon - Rebel Extravaganza
Opeth - Still Life
Fantomas - Fantomas. Η εκκεντρική γοητεία του Mike Patton. Δίσκος στον οποίο πλαισιώνεται από μια dream team, τραγουδάει ακατανοήτα και τα time sigatures λάμπουν δια της απουσίας τους. Δίσκος που μπορεί το ίδιο εύκολα να βαθμολογηθεί με 10 ή 0. Προτιμώ το Director’s Cut αλλά και το ομώνυμο είναι πολύ ξεχωριστή κυκλοφορία…
Evergrey – Solitude, Dominance, Tragedy
Hypocrisy - Hypocrisy. Μελωδικό, ατμοσφαιρικό, ενδοσκοπικό, υπέροχο.
In Flames - Colony. Rockwave 2000, Μηδενική επαφή με Death Metal (μελωδικό ή μη), ξενερωμένος από την απουσία των Maiden σκεφτόμαστε με το φιλαράκι αν θα πάμε στην εκδρομή από Θεσσαλονίκη. Με τα πολλά λέμε πως έχουμε τις 5.000 δραχμές επιστροφή, θα τα ξοδέψουμε στο live, δε γαμιέται πάμε. Αφού ξοδεύω τα πρώτα 2.000 σε t-shirt των DT, αράζουμε να δούμε On Thorns I Lay και Septic Flesh. Φτάνει η ώρα των In Flames και λέμε να τους δούμε από απόσταση για να μαζέψουμε λίγες δυνάμεις για τους headliners. Στο Pinball Map μάζευα το σαγόνι μου από το πάτωμα και τρέχαμε σαν παλαβοί να βρεθούμε στα pit. Στο τέλος του σετ τους “επένδυσα” άλλα 2.000 σε merch θυσιάζοντας τη μάσα. Γύρισα λίγο πεινασμένος μεν, αλλά με αυτή την ικανοποίηση του πόσο σωστή απόφαση πήραμε.
Megace - Inner War. Γερμανοί, female-fronted tech-thrashers στα χνάρια των Mekong Delta. Κυκλοφόρησαν 2 δίσκους με απόσταση 8 ετών. Και οι 2 πολύ καλοί με το Inner War να είναι και η τελευταία τους κυκλοφορία.
Mercyful Fate – 9
AFI - Black Sails In The Sunset
Amon Amarth - The Avenger
Sabbat – Karisma
Type O Negative – World Coming Down
Sodom – Code Red
Botch – We Are The Romans
Cave In - Until Your Heart Stops
The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Neurosis - Times Of Grace
Nine Inch Nails - The Fragile
Zao – Liberate Te Ex Inferis
Mr. Bungle – California
Septicflesh – Revolution DNA
The Lord Weird Slough Feg – Twilight of the Idols
Solefald – Neonism
Atari Teenage Riot – 60 Second Wipe Out. Θυμάμαι την ανταπόκριση του Καραολίδη από το Dynamo το 1999 (btw, από τα καλύτερα κείμενα που διάβασα ποτέ στο Hammer ήταν οι 2 ανταποκρίσεις του από το συγκεκριμένο φεστιβαλ). Η περιγραφή του ήταν κάτι στο στυλ “Θεωρούσα τους Prodigy σαν ηλεκτρονική/τεκνο/whatever μουσική. Σκεφτείτε κάποιον που θεωρεί χεβι μεταλ τους Deep Purple και του βάζουν να ακούσει Slayer.”
31 Likes
Πριν… βυθιστούμε στα πολλά και ενδιαφέροντα που επεφύλαξε το 1999, ας δούμε λίγο τα αποτελέσματα του 1998 από στατιστικής άποψης:
Για το 1998 λοιπόν είχαμε τον υψηλότερο αριθμό συμμετεχόντων! 63 χρήστες ψήφισαν τα αγαπημένα album τους από εκείνη την χρονιά, ένας παραπάνω από το προηγούμενο ρεκόρ που ήταν 62 για κάθε έτος της περιόδου 1992-1995. Το “περίεργο” της υπόθεσης είναι ότι έχουν κατά καιρούς συμμετάσχει 65 διαφορετικοί χρήστες, ποτέ όμως όλοι μαζί!
Επίσης σημειώθηκε το επίζηλο… double επιτυχίας αφού ο δίσκος που αναδείχθηκε ως καλύτερος είχε και το καλύτερο εξώφυλλο! Αυτό στα 70s ήταν κανόνας, όσο όμως προχωράμε το φαινόμενο εμφανίζεται όλο και λιγότερο. Παράδοξο εκ πρώτης όψεως, αφού στα 70s επένδυαν πολύ στον εικαστικό τομέα, εκείνες τις εβδομάδες όμως η συμμετοχή στο παιχνίδι ήταν μικρότερη, χώρια που για αρκετούς δεν είναι η αγαπημένη τους δεκαετία, οπότε πηγαίναμε στην… εύκολη λύση “δίσκος της χρονιάς/καλύτερο εξώφυλλο”!
Δεν είχα ρίξει εγώ αυτή την ιδέα, είχα όμως αποπειραθεί να κάνω έναν “οδικό χάρτη” για το αγαπημένο metal παρακλάδι στο πλαίσιο του thread “Με λίγα λόγια”, εκτός από την παρουσίαση κάποιων δίσκων εκεί. Νομίζω ότι για κάποιον που ξεκινάει είναι πιο χρήσιμο αυτό, απ’ ότι η παράθεση κάποιων μεμονωμένων δίσκων, όσο φοβεροί κι αν είναι.
Σε κάθε περίπτωση, στηρίζω την ιδέα και καλώς εχόντων, θα στηρίξω και στην πράξη!
9 Likes
1999
1. Amorphis- Tuonela
Οτιδήποτε περιβάλλει αυτό το άλμπουμ είναι μαγικό. Στη δεύτερη εμφάνιση του Pasi Koskinen στα φωνητικά και πρωτη του Santeri Kallio στα πλήκτρα, αλλά και την τελευταια εμφανιση (πριν την επιστροφή του στο Queen of Time) του μπασίστα Olli-Pekka Laine, η μπανταρα έχει κάνει άλματα μπροστά σε σχέση με τα ήδη εκπληκτικά tales και elegy. Οποίο στυλ και να υιοθετεί- σε έναν πολυσυλλεκτικό αλλά απόλυτα συμπαγή δίσκο- το κάνει τέλεια. Είτε αυτό είναι η υπερχιταρα the way, είτε το 70s influenced morning star, το ανατολικης υφής nightfall με την απίστευτη ψυχεδέλεια που βγάζει, το πολύ ιδιαίτερο ομώνυμο και το υπέρβαρο greed, οι χιταρες τα divinity και withered, το uptempo shining, το πειραματικό rusty moon και το συγκλονιστικό summer’s end στο τέλος, όλα τα όργανα που χρησιμοποιούνται (σαξοφωνο, σιταρ, φλαουτο περαν των κλασικων), όλοι οι πειραματισμοί, οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό τον δίσκο είναι ένα γαμημενο αριστουργημα. Ήρεμα το λέω.
2. Opeth- Still life
Hρθαμε. Έχουμε έρθει ήδη δηλαδή, αλλά αυτή τη φορά ερχόμαστε με αριστούργημα. Όλα έχουν δέσει, τα κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, η μυθοπλασία του δίσκου πηγαίνει βήμα βήμα με την καταπληκτική ατμόσφαιρα που χτίζουν οι συνθέσεις, το death metal δεν έχει ξανασυνδυαστει ως τότε τόσο τέλεια με το 70s prog rock. Θυμάμαι ακόμα τη λατρεία μου για το δίσκο όταν τον πρωτοακουσα (λίγο μετά την κυκλοφορία και ακρόαση του blackwater park). Η αφηγηματική δεινότητα του the moor, οι ριφαρες και μελωδίες του godhead’s lament, το πανέμορφο benighted, η θεατρικότητα του moonlapse vertigo, το αειθαλές face of Melinda, το πορωτικο serenity painted death και το κλείσιμο της ιστορίας με τη μετά θάνατον συνάντηση της Melinda με τον πρωταγωνιστη στο white cluster συνθέτουν έναν απίστευτο δίσκο που δεν έχει χάσει απολύτως τίποτα από τη γοητεία του εν έτει 2023.
3. Nevermore- Dreaming neon black
Από την ιδιότυπη αλλά εξαιρετική παραγωγή του, τις ερμηνείες του Warrel Dane που πλέον έχουν περάσει στη σφαίρα του μυθικού, όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν εισάγει με ένα τρομερά ομοιογενές αποτέλεσμα. Το σερί από το beyond within μέχρι the fault of flesh είναι αδιανόητο, στην επίσης εξαιρετική δεύτερη πλευρά και οσο ο κεντρικος χαρακτηρας οδηγειται ολο και περισσοτερο στην τρελα λογω της τραγικης απωλειας, ο δίσκος αποκτά πιο υπνωτιστικο/μυσταγωγικο χαρακτήρα, ακόμα και όταν ανεβαίνουν λίγο οι ταχύτητες, και ότι έχει μείνει όρθιο το ισοπεδώνουν με τις στοιχειωτικες και προφητικες μελωδίες του forever. Όλη η μπάντα είναι απίστευτη (Loomis από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του) αλλά αυτές οι ερμηνείες του τεράστιου Warrel είναι από τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι όταν ακούω για εξαιρετικές ερμηνείες. Απίστευτος, και απιστευτο songwriting.
4. Slipknot - S/T
Το 1999 ήμουνα 16-17 χρόνων, το ροκ/μέταλ ήταν ηδη μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μου, και θυμάμαι το σοκ που μου είχε προκαλέσει αυτός ο δίσκος. Το πόσο μεγάλο μπαμ είχε κάνει όσοι το έζησαν το θυμούνται, θυμάμαι και προσωπικά ακροάσεις επί ακροάσεων σε ένα δίσκο που εκτός από πάρα πολύ πρωτοποριακός ήταν και ασύλληπτο
α. Το πόσες πολλές χιταρες είχε (sic-eyeless-wait and bleed-surfacing-spit it out- liberate -no life στον ίδιο δίσκο, είμαστε σοβαροί? Χωρίς να υποτιμώ καθολου τα υπολοιπα)
β. Το ακριβώς τι γινόταν στα αυλάκια του με τόσα πολλά όργανα και τοσο καινοτομικο ηχο
γ. Πόση ΟΡΓΗ έβγαζε στα πιο γρηγορα κομματια και ποση ΣΑΠΙΛΑ στα πιο αργα
24 χρόνια μετα μπορεί να μην εχει πια το στοιχειο του εντυπωσιασμου, αλλα παραμενει ενας δισκος δυναμιτης που επισκεπτομαι ακομα αρκετα συχνα
5. Dream Theater- Metropolis pt.2: Scenes from a memory
Ένα καταπληκτικό concept άλμπουμ, υποθέτω θα ειπωθούν τα πάντα για αυτό από άλλους συνφορουμιτες, το άκουγα μανιωδώς για πολύ μεγάλο διάστημα όταν βγήκε και για αρκετά χρόνια σε βαθμό να ξέρω την παραμικρή λεπτομέρεια του. Μπαίνει στη συζήτηση για το καλύτερο DT, και χάνει στα σημεία από images και awake. Αδιανόητος δίσκος, ουσία, τεχνική, θεατρικότητα, όλα στο 100%. Ακόμα και ο Λαμπρής είναι φανταστικός εδώ, για όλους τους υπόλοιπους θα ήταν περιττό να γράψω πόσο καταπληκτικοί μουσικοι είναι και πόσο αυτός ο δίσκος ξεχειλιζει από έμπνευση
Δεύτερη πεντάδα - με πόνο καρδιάς εκτός της πρώτης και τα πέντε
Dodheimsgard- 666 International: μοναδικο blend μουσικών ειδών, ο ορισμος της παρανοιας, εθιστικοτατο.
Testament- The gathering: Ο ορισμος του “ω να σου γαμησω” ακομα και τοσα χρονια μετα ακουγεται το ιδιο ψαρωτικο
Control denied- The fragile art of existence: Το (εναλλακτικο των death) οραμα του τεραστιου ολοκληρωνεται εδω. Καποιες μερες ειναι ο καλυτερος δισκος του, αλλες χανει στα σημεια απο τα Human και Symbolic.
Τρυπες- Μεσα στη νυχτα των αλλων: Το ατυπο κυκνειο ασμα του ελληνικου ροκ των 90s, ο πιο πειραματικος δισκος τους, ολη η ψυχη τους ειναι εδω. Ακομα και σημερα ακουγεται αρκετα “προχω” ποσο μαλλον τοτε. Και αρκετα τραγουδια που εχουν μπει στο πανθεον του ελληνικου ροκ και θα μεινουν εκει για παντα.
Sodom- Code red: ετεροχρονισμενα οσον αφορα την χρονια κυκλοφοριας του, σε μια εποχη που το thrash metal ηταν αρκετα χαμηλα εμπορικά, αλλα δισκος που μπαινει στη συζητηση για το καλυτερο Sodom δευτερη πενταδα? Τα υστερα του κοζμου. ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ εχει μεσα ε
Εξωφυλλαρα:
37 Likes
5. Unida - Coping With The Urban Coyote
4. Sodom - Code Red
3. Empyrium - Where at Night the Wood Grouse Plays
2. The Lord Weird Slough Feg - Twilight Of The Idols
1. Amorphis - Tuonela
25 Likes
Το 1999 είδαμε Fight club, American beauty, Green mile, Star wars Ι και American pie (ναι αμέ και γελάσαμε κιόλας τότε), επίσης παίξαμε, ή χεστήκαμε πάνω μας για να είμαστε πιο ακριβείς, με το Silent hill ( ρε Akira τι απίστευτα soundtrack που έβαζες στη σειρά αυτή)…
Στη λίστα αποφάσισα να το πηγαίνω στα 20 για να μη με πιάνουν τόσο οι τύψεις γι αυτά που αφήνω εκτός κάθε φορά…
1) Dream Theater - Metropolis pt.2 : Scenes From A Memory
Close your eyes and begin to relax… Ετσι ξεκινάει ο καλύτερος δίσκος Dream Theater, έτσι ξεκινάει ο μάλλον αγαπημένος μου δίσκος. Κάθε φορά που τον ακούω εντυπωσιάζομαι από την τελειότητά του, οι εναλλαγές από βαθιά συναισθηματικές καταστάσεις σε δυνατά ριφ και πολύπλοκα, υπεραναπτυγμενα, αλλά εξωπραγματικά ουσιαστικά σόλο είναι παντού, σε κάθε σκηνή αυτού του έργου. Οι κορυφώσεις που χτίζονται με αριστοτεχνικό τρόπο ακολουθούνται από εκρήξεις συγκίνησης και ομορφιάς. Το Scenes from a memory είναι από τα βασικά μουσικά επιτεύγματα της γενιάς μας και από αυτά που έχει νόημα να μείνουν στο αύριο ως καλλιτεχνικά μνημεία του σήμερα.
Δεν είναι μόνο η τεχνική αρτιότητα, η έμπνευση ή η επιδραστικότητα αυτού του έργου, είναι πάνω απ όλα η ίδια η δύναμη της καλλιτεχνικής έκφρασης, που όταν δεν εγκλωβίζεται στις επικρατούσες νόρμες που επιβάλλει ο ρεαλισμός του καθιερωμένου και του αναμενόμενου, γίνεται πραγματικά και ουσιαστικά προοδευτική. Αυτό είναι οι Dream Theater, αυτό είναι αυτός ο δίσκος, πρόοδος…
2) In Flames - Colony
Οι In Flames κάνουν άλλο ένα βήμα προς την κορυφή τους. Το Colony είναι φρέσκο είναι μοντέρνο, ορίζοντας όμως το μοντέρνο και όχι ακολουθώντας το, πιο καθαρό με καλύτερη παραγωγή και καλύτερα παιξίματα. Ο Friden δίνει πια στη φωνή του την ισορροπία που χρειάζεται και γίνεται ο κάφρος που έπρεπε να γίνει. Ο δίσκος δεν έχει κανένα λάθος κομμάτι και είναι μια ασταμάτητη πόρωση, το Ordinary story δείχνει το μέλλον και το Scorn, προσωπικό αγαπημένο, είναι το μέλλον. Φυσικά η σύνδεση με το παρελθόν είναι ακόμα παρούσα και καλά κάνει γιατί, ακόμα, είναι απαραίτητη. Το τέταρτο άλμπουμ των In Flames κρατάει στο ένα χέρι το Jester race και με το άλλο δείχνει το αύριο. Είναι ο δίσκος που τελειώνει τη συζήτηση για το ποιός ηγείται της σκηνής του μελωδικού death ανοίγοντας μια νέα συζήτηση για τον ηγέτη του ακραίου μέταλ γενικά, για να την κλείσουν οι ίδιοι πάλι στο μέλλον.
3) Paradise Lost - Host
Αυτός είναι, μαζί με το Nightfall της προηγούμενης χρονιάς, ο μάλλον επιδραστικότερος δίσκος πάνω μου την περίοδο της εφηβείας μου.
Ηταν 1999 και ήδη θεωρούμουνα ο φλώρος της παρέας, άκουγα Theater, Skyclad, Savatage και είχα τη βλακεία να μου αρέσει το Holy land, το A pleasant shade of gray και το Empire. Ερχεται η μέρα λοιπόν που πάω και παίρνω το νέο Lost. Το ακούω ασταμάτητα για κανα δυο μέρες και παθαίνω παράκρουση! Πάω στους υπόλοιπους και το δίνω, όπως συνηθίζαμε τότε με τους δίσκους που αγοράζαμε, εκθειάζοντάς το. Αυτό που ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο, καθοριστικό και τελικά απελευθερωτικό.
Το Host με έμαθε να ακούω πριν δεχθώ ή απορρίψω, να μην έχω πρόβλημα με την αλλαγή, την όσο μεγάλη αλλαγή, και να κρίνω το περιεχόμενο ενός δίσκου πιο ανοιχτόμυαλα. Λόγω του Host άκουσα το Violator, Manson, HIM, Evanescence, Linkin Park. Λόγω το Host σήμερα πιστεύω ότι δίσκος της χρονιάς, so far, είναι το Sleep Token. Η προσφορά του στο metal, ή τουλάχιστον στο δικό μου metal, είναι ανεκτίμητη.
4) Slipknot - Slipknot
Από τα μεγαλύτερα shock effect που έχω φάει στη μουσική. Μια εισαγωγή που φέρνει σε ηχητικό από κάποιο θρίλερ και μετά μπαίνει με κλωτσιές και με μπουνιές το (sic)…
Εκεί λοιπόν που κοιτάς να συνέλθεις από αυτό που μόλις σε βρήκε σε παίρνει η μπάλα με ατελείωτο σφυροκόπημα, eyeless, wait and bleed, surfacing, spit it out. Το tattered and torn σε βρίσκει ακριβώς έτσι. Στο Purity καταλαβαίνεις ότι ο δίσκος ακροβατεί ανάμεσα στο ισοπεδωτικό ξύλο και την άρρωστη σαπίλα, ειδικά στο δεύτερο μισό του η ισορροπία αυτή βρίσκεται παντού, σε κάθε κομμάτι είτε αυτό είναι οκτώ λεπτά είτε δυόμησι.
Οι Slipknot και οι System Of A Down είναι οι ήρωες της γενιάς μας, οι δικοί μας Metallica και Maiden και επειδή το μέταλ κοινό τους λιθοβόλησε μαζί, ανίκανο τότε να δεχθεί το βάρος της αλλαγής, κατάφεραν να μη γίνουν δύο αντίπαλα στρατόπεδα, διαφορά σημαντική από το προηγούμενο δίπολο.
Το Spotify λέει ότι τη χρονιά που μας πέρασε ο 35ος μου δίσκος σε πλήθος ακροάσεων ήταν αυτό το ντεμπούτο, με 7 φορές, 23 χρόνια μετά!!!
5) Control Denied - The Fragile Art Of Existence
Εδώ ο Chuck πήγε στο επόμενο επίπεδο, τερμάτισε το παιχνίδι και ξεκλείδωσε μπόνους πίστα μόνο για την πάρτη του.
Με το ιδανικό rhythm section να τον στηρίζει και ένα τραγουδιστή που ερμήνευε συγκλονιστικά τις ιδέες του, έφτιαξε ένα ακραίο progressive ριφοκεντρικό αριστούργημα. Η μοίρα ήθελε να σταματήσει εκεί το ταξίδι αυτής της μουσικής ιδιοφυίας και να είναι αυτό το τελευταίο αλλά και καθαρότερο διαμάντι του.
I’m holding on with all my might, to this ride we call life… expect the unexpected, η τραγική ειρωνείας σε όλο της το μεγαλείο.
6) Anathema - Judgement (Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτός ο υπέροχος δίσκος θεωρούνταν τότε μέτριος.)
7) Nevermore - Dreaming Neon Black (Beyond within, Death of passion, Deconstruction και το έπος All play dead, βασικά όλος ο δίσκος ήταν καταπληκτικός και μισό βήμα από την κορυφή.)
8) Korn - Issues (Οι Korn πιάνουν εμπορική και συνθετική κορυφή και γίνονται οι νέοι hate takers του μέταλ. Από τα μεγάλα μου συναυλιακά απωθημένα γιατί δεν πήγα το 2005.)
9) Angel Dust - Bleed (Οχι ο δίσκος δεν είναι μόνο το ομώνυμο, απλά αυτό έμεινε στην ιστορία. Γενικά είναι ένα φοβερό άλμπουμ με μερικά από τα καλύτερα, εσωστρεφή, βαριά, μελωδικά αμερικάνικα power κομμάτια της εποχής.)
10) Dark Tranquillity - Projector ( Ο γκοθομορφονιός της καρδιάς μας παντρεύει το melodeath του με το goth και βγάζει έναν πιο σκοτεινό και μελοδραματικό δίσκο παίρνοντας το δρόμο που τελικά τους ταιριάζει περισσότερο.)
11) Children Of Bodom - Hatebreeder (Ο καλύτερος δίσκος των Φινλανδών βιρτουόζων του ακραίου μελωδικού μέταλ, μακράν του δεύτερου, και πόσο γαμάτη η διασκευή στο Alison hell.)
12) HIM - Razorblade Romance (Είναι δεν είναι μέταλ, είναι δεν είναι φλώροι, είναι δεν είναι pop, who cares… είναι δισκάρα με καταπληκτικές μελωδίες!! Οχι δε μιλάω για τους Ghost, για την παρέα του Ville Valo λέω.)
13) Opeth - Still Life (Καταπληκτικό, σε όλα του. The Moor, Benighted, Face of Melinda, White cluster ξεχωρίζουν για μένα ανάμεσα στα υπέροχα κομμάτια του.)
14) In The Woods - Strange In Stereo (Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, για μένα είναι πάνω από το Omnio.)
15) Crimson Glory - Astronomica (Φοβερές κιθάρες, άπλετο συναίσθημα, άψογα φωνητικά, δισκάρα είναι.)
16) Kamelot - The Fourth Legacy (Είχα χρόνια να το ακούσω, το έβαλα αυτές τις μέρες και θυμήθηκα πόσο υπέροχο είναι.)
17) Moonspell - The Butterfly Effect (Το είχα πάρει μαζί με το Sin Pecado, προτιμούσα αυτό, αν και μόνο κατά πολύ λίγο, γιατί είχε περισσότερα στοιχεία και ένα πιο ακραίο χαρακτήρα.)
18) Creed - Human Clay (Φοβερό αμερικάνικο σκληρό ροκ με κολλητικό χαρακτήρα όσο δε πάει.)
19) Lake Of Tears - Forever Autumn ( Αν είχε λίγο καλύτερα φωνητικά θα μιλάγαμε για masterpiece.)
20) Royal Hunt - Fear (Το αγαπημένο μου Royal hunt αν και το Paradox είναι κι αυτό ψηλά.)
Από live, ε το S&M το έλιωσα, από EP πάλι Cradle Of Filth θα βάλω με το From the Cradle.
Εξώφυλλο τώρα το Fragile art… παίζει μόνο του.
33 Likes
Πιο overground πεθαίνεις η λίστα για το 99.MTV εποχές για εμένα με στροφή προς τις ΗΠΑ.
5.Moby – Play
Καράφλα μοίρασε λίγο πόνο στις ψυχές μας.
4.Santana – Supernatural
Σπουδαίος και τελείως old school κιθαρίστας, άψογες επιλογές στις συνεργασίες.
3.Eminem – The Slim Shady
Νέο αφεντικό στην πόλη.Ανάγκασε το mainstream να ασχοληθεί μαζί του.
2.Blink 182 – Enema of The State
Ξέρω ότι πολλοί τρουμέταλοι έχουν την όλη σκηνή για πέταμα.Δεν ήταν.Επιστροφή σε ανέμελες εποχές με το American Pie σε βιντεοκασσέτα.
1.Red Hot Chili Peppers Californication
Manual για το πως φτιάχνεις έναν δίσκο που κατακτά τον κόσμο χωρίς να χάσεις καθόλου από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα σου.
Cover
26 Likes
Interesting…
1 Like
Μάστορα κέρνα μια την παρέα του παιδιού ό,τι πίνουν…
9 Likes
ρε παιδια
επιστρεφω με τη δικια μου λιστα - δεν κρατιεμαι αλλο
14 Likes
κανόνισε να μην έχεις Blink 5άδα εσύ, μόνοι μας θα 'μαστε 
3 Likes
με πρωινό καφέ (yas it was a long night) να διαβάζω @hopeto που μπαίνει πρώτος στο (κάθε φορά) “επόμενο έτος” και τις all-inclusive ποστάρες από @Aldebaran και @Ian_Metalhead
makes ΤσαγκαροΔευτέρα more bearable
Καλή εβδομάδα σε όλες/όλους/and all creatures in-between and beyond the spectrum
11 Likes
Hope you find these helpful
8 Likes
15+5 → 20άδα για 1999 πιο εύκολη από ποτέ (αν και κάτι ξεχνάω, κλασσικά)
1. Τρύπες - Μέσα στη Νύχτα των Άλλων
1999 Ιεράπετρα καλοκαίρι, μας αφήνουν στο δημοτικό στάδιο της πόλης οι γονείς (εμένα και 3-4 παιδιά ακόμα, όλοι παρέα που παραθερίζαμε σε ένα χωριό κοντά σταθερά για 15 χρόνια) για να δούμε Τρύπες live.
Πρώτη και τελευταία φορά που τους είδα ζωντανά, μέχρι και σήμερα leaving ηλικιακά apart και όσο πιο ώριμα μπορώ να το κρίνω λόγω εποχής, το θεωρώ ΜΑΚΡΑΝ το καλύτερο live που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου. Αντίο στις Τρύπες με έναν ακόμα κορυφαίο δίσκο (εύκολα generation definer για όσους ήμαστε συνομήλικοι), ένα αδιανόητο σερί που λίγες μπάντες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι έχουν -εγχώριες και μη.
2. Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Θάνος Μικρούτσικος - Θάλασσα στη σκάλα
Τελευταίος πραγματικά σπουδαίος δίσκος του Βασίλη, με κλασσικές όσο δεν πάει συνθέσεις και μεγάλο Μικρούτσικο να σκάει την απόλυτη ψυχεδέλεια όταν αρχίζει να τραγουδάει στο φινάλε του “Μικρές Νοθείες”. Επίσης 1999 πολυήμερη Αθήνα, με επική νοθεία ψήφων εντός του 15μελούς -όπου ήμουν γραμματέας- καταλήξαμε Σφεντόνα -έναντι Σφακιανάκη που πήρε το μακρύτερο από τα τρία, pardon my french- περάσαμε αδιανόητα καλά, κλείσαμε τους λαιμούς μας, αυτόγραφα και φωτός με Βασίλη και Θάνο, γενικά μια τελειότητα!
3. Nine Inch Nails - The Fragile
Το αγόρασα μικρός ξεκάθαρα λόγω logo, ειδικά το πρώτο cd όχι απλά μου γάμησε, αλλά με έσπρωξε -και με σπρώχνει πάντα- στις χειρότερες πιθανές σκέψεις που μπορώ να κάνω για το οτιδήποτε. Αφάνταστο σκοτάδι!
4. Neurosis - Times Of Grace
Έλα, τα λέγαμε
5. Mobb Deep - Murda Muzik
Αν έλεγα ποιος είναι ο αγαπημένος μου 90ς hip hop δίσκος, παίζει πολύ ισχυρά ο συγκεκριμένος, όχι γιατί είναι ο καλύτερος per se ίσως -που γαμάει οκ αλλά πχ παρακάτω το Black on Both Sides, ε είναι εμφανώς ανώτερο σε πολλά του στοιχεία- αλλά γιατί ήταν από τους πρώτους ξένους hip hop δίσκους που αγόρασα ο ίδιος ποτέ -και δη σε τέτοια ηλικία- και δέθηκα αφάνταστα. Πέρα όμως του συναισθηματικού, έχει φανταστικούς στίχους (Quiet Storm, Where Ya Heart At) τρομερά samples (όλα βασικά) και κορυφαία συνεργασία με Nas στο It’s Mine με το theme του Scarface να τα γαμάει όλα. Δισκάρα all the way!
- Mr Bungle - California
- Mos Def - Black on Both Sides
- Χάσμα - Τα Χρώματα Του Μίσους
- Amorphis - Tuonela
- Nevermore- Dreaming neon black
- Pentagram - Review Your Choises
- Eminem – The Slim Shady
- Santana – Supernatural
- Ενδελέχεια - Χάρτινες Σαΐτες
- Υπόγεια Ρεύματα - Εικόνες στα σύννεφα
- The Cranberries - Bury the Hatchet
- The Roots – Things Fall Apart
- Dr. Dre – 2001
- The Flaming Lips – The Soft Bulletin
- Red Hot Chilli Peppers - Californication
Εξώφυλλο
Soundtrack
35 Likes
Παίζει να είναι η πρώτη φορά που θα έβαζα soundtrack στα '90s και εγώ σε λίστα, απλά για να αναφερθεί το Ghost Dog. Προφανώς @Lupin is always there for us.
5 Likes