2020 → The Decline of Western Civilization
10. – 6.
10. BLOOD AND SUN “Love & Ashes”
Neofolk που ευωδιάζει πότε νοτισμένο χώμα και πότε καπνό από τα τζάκια του χωριού, ιδανική για τις «μεσαίες» εποχές (φθινόπωρο, άνοιξη -που δυστυχώς μας εγκαταλείπουν σιγά-σιγά) αλλά και τις «μεσαίες» ώρες (χάραμα/ανατολή – σούρουπο/δύση). Ό,τι πρέπει για βόλτες με κάποιον ιδεατό σύντροφο είτε είναι εκεί ως φυσική παρουσία είτε ως σκέψη μέχρι να μας κατακλύσουν τα συναισθήματα (ναι, μου συμβαίνει έστω και σπάνια) του “Until the Dawn”…
9. EMPIRE OF THE MOON “Έκλειψις”
Δεν ξέρω αν είναι κάποιου τύπου αυθυποβολή, αλλά και το δεύτερο full-length των EOM νιώθω ότι είναι σε απόλυτη αντιστοιχία με τη χρωματική επιλογή του εξώφυλλου. Το «αιθέριο»/«μαγικό» feeling της μπλε “Πανσέληνου” έρχεται να διαδεχτεί η «ζεστασιά» της κόκκινης “Εκλείψεως”. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, μάλλον έχει να κάνει με τις χεβιμεταλλικές κιθάρες και τα φλεγόμενα leads ενόσω κυριαρχεί πάντα το αδάμαστο πνεύμα των πρώιμων NECROMANTIA. Αυτό που σίγουρα συμβαίνει πάντως είναι ότι (και) εδώ αποδεικνύεται ότι τα απλά υλικά, όταν τα διαχειρίζονται καλλιτέχνες που τα κατέχουν στο έπακρο, δίνουν αποτέλεσμα με προσωπικότητα, συνέπεια και αβίαστη ροή.
8. TAU CROSS “Messengers of Deception”
Αν και οι απείρως σημαντικότεροι AMEBIX μου αρέσουν, η επαφή μαζί τους είναι μάλλον επιδερμική. Στους TAU CROSS τώρα (χωρίς αρχικά να έχω καν ιδέα ότι εμπλέκεται ο Baron) και στο τρίτο τους άλμπουμ έπεσα περίπου «τυχαία» και δεν μπορώ να κρύψω ότι αυτός ο συνδυασμός MOTORHEAD/KILLING JOKE με punk/post-punk και γενικότερο βρόμικο r’n’r αλλά μαζί με μια επιφανειακή έστω dystopian/οκαλτ αισθητική μου χτύπησε πολύ ευαίσθητες νευρικές απολήξεις…
7. ABIGOR “Totschläger (A Saintslayer’s Songbook)”
Αμετανόητα ξεροκέφαλοι οι TT & PK, συνεχίζουν την (επαν)εξερεύνηση των 90s φορώντας αυτή τη φορά majestic μανδύα που φέρει μνήμες απ’ τις grande συνθέσεις των EMPEROR και παράλληλα χώνουν τζούρες από THORNS μαζί με σεβαστές δόσεις παράνοιας δίσκων όπως τα “Wolf’s Lair Abyss” και “Grand Declaration of War”. Αν και η συγκεκριμένη περιγραφή υπονοεί avant-garde καταστάσεις, θα έλεγα ότι στην πράξη πολύ περισσότερο επικρατεί μια δομημένα χαοτική προσέγγιση, όπως γινόταν και στο “Hollenzwang” άλλωστε, αλλά δοσμένη διαφορετικά, με ασταμάτητα stop-and-go και αλλαγές στις κιθάρες και μια γενικότερη atonal προσέγγιση στο όλο δημιούργημα, έτσι ώστε να ανάγεται σε μέγιστη πρόκληση (και σε αγχωτικό βαθμό) το να διατηρεί κανείς την προσοχή του αμείωτη στα τεκταινόμενα του δίσκου…
6. PSYCHOTIC WALTZ “The God Shaped Void”
Γενικά πρέπει να πω ότι δεν είμαι και πολύ των reunions και των νεκραναστάσεων, συνήθως είναι μια προσπάθεια «να θυμηθούμε τα παλιά», όμως τα παλιά τις περισσότερες φορές δεν αγγίζονται. Βεβαίως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και όλα έχουν τις εξαιρέσεις τους -το “Monotheist” είναι το απόλυτο παράδειγμα. Το “God-Shaped Void” μπορεί να μην “Monotheist” αλλά διάολε είναι τρομερά συγκινητικό άλμπουμ. Πρώτον, γιατί δεν έχει αστερίσκο, επέστρεψαν όλοι. Δεύτερον, γιατί είναι τόσο γαμάτοι μουσικοί που ούτε καν διανοήθηκαν να το παίξουν οι 25άρηδες τύποι του “Social Grace” ούτε οι 30ρηδες που «ωρίμασαν» “Bleeding”. Ξέρουν ακριβώς ποιοι είναι στο 2020 και τι θέλουν απ’ τη μουσική τους. Και τρίτον (και σημαντικότερο), ενώ ισχύει το προηγούμενο, φέρνουν ξανά την αύρα ενός ατόφιου 90s metal δίσκου, τότε που είχε κορυφωθεί η ισορροπία μεταξύ των επί μέρους κομματιών αλλά και του συνολικού αισθητικού αποτυπώματος.
5.
PRIMEVAL MASS “Nine Altars”
Ένα απ’ τα πιο παραγνωρισμένα εγχώρια σχήματα επιστρέφει, σε σταθερά ανοδική πορεία, με έναν δίσκο παραφουσκωμένο από καβλωτικό blackthrashing και heavy metal που -ηχητικά- αγαπάει τόσο τους IRON MAIDEN όσο και τους ABSU και AURA NOIR έως και το progressive. Ταυτόχρονα πατάει σε ένα σοβαρό αισθητικό υπόβαθρο, όχι από τα αυτάρεσκα «οκάλτ» που θέλουν να «φωνάζουν» πόσο ξεχωριστά και «ενημερωμένα» είναι, αλλά από αυτά που καλούν το κοινό που πραγματικά θα ενδιαφερθεί, να μπει at-their-own-risk στον κόσμο του. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις ιδεολογίες προς το παρόν, αυτό που εγώ θέλω να επισημάνω είναι ότι αν ακούτε metal (που κοιτάει προς το extreme) και δεν το έχετε πάρει ακόμα πρέφα (λογικό γιατί οι PRIMEVAL MASS ποτέ δεν είχαν το promotion που τους αξίζει), δώστε στο “Nine Altars” την προσοχή (και το χεντμπάνκι) που του αξίζει.
4.
NOITE “A Cor Do Fogo”
Έχω ψιλοσπαμάρει στο φόρουμ, γι’ αυτό εδώ το δημιούργημα του Πορτογάλου Gonius Rex που είναι λες και βάλθηκε να αποδείξει ότι η folk μουσική δε γνωρίζει όρια και νόρμες. To “Noite Eterna” μοιάζει σαν ένας χωρικός να δέχτηκε μια πύρινη γλώσσα από τον ουρανό και αυτόματα να «γνώρισε» αλλόκοτα πνεύματα όπως για παράδειγμα αυτά που κατοικούν στα ακουστικά μέρη των VED BUENS ENDE. Ο χωρικός λοιπόν άκουσε τους ψίθυρους των πνευμάτων, πήρε αντί για δισάκι μια βαθιά εισπνοή και άρχισε μια βόλτα δίχως τέλος στα δάση, ανοίγοντας διάλογο με την άγρια φύση, μέχρι να γίνει ένα με αυτήν…
3. & 2.
NOX FORMULAE “Drakon Darshan Satan” / SERPENT NOIR “Death Clan OD”
Ίδια χρονιά κυκλοφορίας, δεν είναι σωστό να χωρίζει κανείς τα αδελφάκια. Το εξωστρεφές ( dragon exhales ) “Drakon Darshan Satan” είναι ίσως ο μοναδικός δίσκος που έχω συναντήσει να εκλύει τέτοια αυθεντική παράνοια και θυμό, με τους «φίλους» απ’ το σύμπαν του μαύρου ήλιου έτοιμους να συνδράμουν στην καταστροφή του εχθρού. Αν την προηγούμενη χρονιά λέγαμε για απλό χουλιγκανικό blackmetal, εδώ μιλάμε για «επιστημονική» προσέγγιση του φαινομένου (και ο Αργύρης επιτέλους δικαιώνεται). Μην σας μπερδεύουν οι THERION επιρροές, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Εδώ όμως τίποτα εδώ δεν είναι φιλόξενο -ακόμα και το trance beat του “Arrival of Noctifer” είναι σκοτεινό, σχεδόν αποδιωχτικό και γεμάτο κοφτερές γωνίες.
Απ’ την άλλη το “Death Clan OD” είναι -στ’ αυτιά μου- το πιο εσωστρεφές ( dragon inhales ) απ’ τα δημιουργήματα των SERPENT NOIR. Σίγουρα είναι το πιο δυσπρόσιτο απ’ όλα, τα σκοτάδια του σερνάμενου “Asmodeus” μοιάζει να απέχουν μίλια απ’ το πιο «αιθέριο» πνεύμα του “Erotomysticism”. Ο αισθητικός/magickal πυρήνας μπορεί να είναι ίδιος, η εκτέλεση όμως αυτή τη φορά αναδύει μια πηχτή ατμόσφαιρα γεμάτη πνιγηρές αναθυμιάσεις. Εξαίρεση (ή και όχι) αποτελεί το κλείσιμο με την απαγγελία του Thomas Karlsson στο “Goeh Ra Reah: Garm Unchained” -έχει ένα τρομερό ταλέντο ο άτιμος να απορροφάει το σύμπαν γύρω του και να εστιάζει την προσοχή αποκλειστικά πάνω στο μανιφέστο του…
1.
ONIRIK “The Fire Cult Beyond Eternity”
Πάλι μπροστά μου ο Gonius Rex λοιπόν, αυτή τη φορά στο «φυσικό» του περιβάλλον, δηλαδή το μαύρο μέταλλο. Τόσο φυσικό που στο “Fire Cult…” παρελαύνουν κάμποσες διαφορετικές πτυχές του υποϊδιώματος -η βιτριολική βιομηχανία των THORNS/SATYRICON, η μονοτονία του BURZUM, τα a-la NIGHTBRINGER lead guitar κρεσέντο και βέβαια -πώς θα μπορούσε να λείπει- η γαλλική δυσαρμονία, ενδεχομένως ιδωμένη περισσότερο υπό το ισλανδικό πρίσμα. Όλα αυτά χωρίς να χάνει πουθενά σε συνοχή, με ένα concept που δεν ενδίδει στην εύκολη «δαιμονολογία», αλλά είναι πειστικό αρκετά ώστε να αναδύει ένα αίσθημα κινδύνου σε κάθε του γωνία…
