Νομίζω ότι μπορούμε να παίξουμε μπάλα εδώ, καταλλήλως.
Λοιπόν, από τις πρώτες ακροάσεις ο δίσκος είναι υπέροχος. Μένει να δω προσωπικά αν αυτήν τη λέξη θα τη χρησιμοποιήσω και στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι την έβαλα, ίσως, λόγω της απλότητας στις συνθέσεις. Δεν υπάρχει προσπάθεια να κάνουν κάτι πέρα του αρκετού που έχουν να προσφέρουν για να βγουν instrumental τραγούδια. Και πράγματα, ο Petrucci βγάζει πολύ καλό ήχο στην κιθάρα και όχι αυτό τον τεχνοκρατικό, όπως ορθά κι ωραία ανέφερε κάποιος συντοπίτης εδώ μέσα.
Αν πω ότι θα ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο θα πέσουν τ’ άλλα να με φάνε. Έχουν το πρόσφορο περιεχόμενο να αναχθούν μέσα στο χρόνο και δεν αρκούνται σε πρώτες εντυπώσεις για να λάβουν τα εύσημα του Τύπου και της ευρείας πρόσκαιρης αποδοχής. Ίσως, το “Liquid Evolution” κάπως με συντροφεύει πιο εσωτερικά.
Λοιπον μολις ακουσα το Liquid Evolution το πρωτο τραγουδι που εβαλα να ακουσω (μιας και ειχα ακουσει τα 2 πρωτα tracks) και διχως να ακουσω τα tracks 5-8 θα πω οτι ειναι το καλυτερο του δισκου, γιατι μπορω (!)
μέχρι στιγμής πάντως το avant-garde Chris and Kevin’s Amazing Odyssey είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του άλμπουμ, με εξαιρετικό ντράμμινγ από τον Πορτνόυ, που παίζει αυτό που πρέπει, κι όχι αυτό που ξέρει (δεν έχω ακούσει παρακάτω στο άλμπουμ μέχρι που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα επανέλθω)
