[B][U]Για το λάηβ:[/U][/B]
Η σύμπραξη του Αγγελάκα με τον Βελιώτη για μένα είναι από τις κορυφαίες στιγμές της ελληνικής μουσικής στην περασμένη δεκαετία. Μιλάμε για πραγματικό πειραματισμό αλλά σε συνδυασμό με τραγουδοποιία, για εξερεύνηση των δυνατοτήτων που μπορεί να έχει ένα μουσικό όργανο, πράγμα που πλέον αποτελεί είδος προς εξαφάνιση όταν θεωρούνται “ψαγμένοι” και γίνονται σταρ διάφορα νερόβραστα ονόματα τύπου Μόνικα.
Το εκπληκτικό με τους Αγγελάκα/Βελιώτη (και όσους τους συνοδεύουν στη σκηνή) είναι ότι όλο το συναίσθημα που περικλείεται στους δίσκους βγαίνει live στο ακέραιο. Το λάπτοπ και το συνθεσάηζερ πότε παράγουν beats και industrial θόρυβο και πότε απλώνουν μελωδικά effects, ενώ το τσέλο και το βιολοντσέλο πέρα από την κανονική χρήση τους, λειτουργούν και ως κιθάρες, μπάσα και κρουστά (όχι in a rock way προφανώς). Νομίζω ότι ο ορισμός avant-garde βρίσκει μια πολύ κατατοπιστική επεξήγηση εδώ. Τα δε τελειώματα των κομματιών λάηβ καταλήγουν σε drone/noise τζαμαρίσματα, πράγμα που μου προκαλεί έξτρα ευχαρίστηση (πέρα από το δεδομένο ενδιαφέρον μου για τη μουσική αυτή) όταν παρατηρώ τη δυσφορία των περευρισκόμενων που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήρθαν απροετοίμαστοι για κάτι τέτοιο.
Να σημειώσω επίσης ότι κερασάκι στην τούρτα αποτελεί ο λιτός αλλά απίστευτα ουσιαστικός φωτισμός, δείγμα για το πόσο μεράκι έχουν μερικοί καλλιτέχνες όταν άλλοι απαιτούν την προσοχή μας παίζοντας το εναλλακτικοί και “έξω απ’ το σύστημα” (γελάω!) γρατζουνώντας τρεις συγχορδίες στην κιθάρα.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για τόσο σατανική σύμπτωση ή αν υπάρχει όντως κάποια μεταφυσική σύνδεση, αλλά το feeling που μου βγάζουν λάηβ οι Λύκοι το θεωρώ ανάλογο με μια συνονόματη μπάντα από τη Νορβηγία. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
[B][U]Για το κοινό:[/U][/B]
Τα λάηβ αυτά βέβαια είναι για λιγους. Δεν είναι καν για τα περίπου 300 άτομα που μαζεύτηκαν χτες στον Φιλολογικό Σύλλογο “Παρνασσός” (btw, δε μ’ άρεσε ο χώρος καθόλου). Για τους πολλούς είναι αυτά που κάνει ο Γιάννης με τους Επισκέπτες ή οι συναυλίες που δίνει με τους 3 (που για να μην παρεξηγηθώ, τα αγαπώ πάρα πολύ και αυτά) γιατί όπως και να το κάνουμε το μπαγλαμαδάκι, το μπουζούκι και το κλαρίνο είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση ακόμα του πιο επαναστατημένου αλτέρνατιβ νιάτου. Γι αυτό και γίνεται σολντ-άουτ η Τεχνόπολη, το Φαζζ ή όποιο άλλο μαγαζί/χώρος.
Από κει και πέρα οι 300 που ήρθαν χτες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες. Η πρώτη αποτελείται από περίπου 50 άτομα (μπορεί να λέω και πολλά) που όντως ήξεραν τη δουλειά του διδύμου ή (έστω) είχαν έρθει με την πραγματική περιέργεια να παρακολουθήσουν κάτι διαφορετικό. Η δεύτερη ήταν άτομα άνω των 45-50 ετών που το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για τακτικό κοινό των εκδηλώσεων του Φ.Σ. “Παρνασσός” παρά να έχουν την παραμικρή ιδέα για τους Λύκους. Τους σέβομαι όμως γιατί δεν ενόχλησαν κανέναν. Η τρίτη κατηγορία πιθηκ… ε, παρευρισκόμενων δηλαδή ήταν αυτοί που ο Keyser περιέγραψε πολύ εύστοχα “Αγγελάκας, ωωωω, πάμε για το Δε Χωράς Πουθενά, τη Γιορτή και το Σιγά Μην Κλάψω” (το τελευταίο το ζήτησε κάποιος και ο Γιάνναρος του απάντησε ότι “αν περίμενες να το παίξουμε φίλε, σίγουρα θα κλάψεις… τα λεφτά σου!” 
). To αποτέλεσμα ήταν καθυστερημένα χαχανητά, επιδεικτικά ξεροβηξίματα, και ηλίθιες κραυγές με αποκορύφωμα τον μπετόβλακα που του φώναξε “είσαι μεγάλος τσόγλανος” και στον οποίο εύχομαι ιό στις φωνητικές χορδές ώστε να μην ξαναβγάλει άχνα στη ζωή του.
). To αποτέλεσμα ήταν καθυστερημένα χαχανητά, επιδεικτικά ξεροβηξίματα, και ηλίθιες κραυγές με αποκορύφωμα τον μπετόβλακα που του φώναξε “είσαι μεγάλος τσόγλανος” και στον οποίο εύχομαι ιό στις φωνητικές χορδές ώστε να μην ξαναβγάλει άχνα στη ζωή του.