Τι να πρωτοπει κανείς για τους θρυλικούς Γιαπωνεζους metallers που αφησαν και αυτοι το στιγμα τους την δεκαετια του 80 με δισκους οροσημα οπως τα thunder in the east και soldier of fortune…πιστευω κιθαριστες σαν τον Akira Takasaki δεν βγαινουν την σημερον ημερα. Πραγματικά απιστευτος…Επανηλθαν δυστυχως στο προσκηνιο λογω του θανατου του Munetaka Higuchi (drums) σε ηλικια 49 χρονών…R.I.P…
Ώρε μάγκα… Τις προάλλες στο bar ο dj έβαλε το heavy chains που χα να ακούσω χρόνια.
Η αξία του Τhunder in the east δεδομένη.
Δεν ακούω Loudness, δεν είναι του στυλ μου. Respect anyway.
Άλλο θέλω να πω.
Θυμάμαι (σαν παππούς ακούγομαι) πριν κάποια χρόνια, η ΕΡΤ είχε ένα ντοκυμαντέρ για τη μουσική της Ιαπωνίας.
Παρουσιαστής ο Αλέξης Κωστάλας.
Αφού λοιπόν παρουσίασε παραδοσιακή γιαπωνέζικη μουσική, ποπ μουσική κτλ φτάνει η μεγάλη στιγμή:
Και τώρα θα ακούσουμε τους Loudness στο τάδε κομμάτι…
και καπάκι πέφτει βίντεο από live εμφάνιση.
Ιστορικές στιγμές!!!
Δεν βγαινουν τετοια κομματια πλέον…Νοιωστε…
Μεγάλη μπάντα. Όλα τα άλμπουμ τους μέχρι και το ομώνυμο του 1992 μου αρέσουν πολύ. Ο Takasaki είναι φοβερός κιθαρίστας και σπάνιος συνθέτης. Κομματάρες σαν τα crazy doctor, danger of love, heavy chains δεν γράφονται κάθε μέρα. Όμως ότι δίσκο τους έχω ακούσει από το 92 και μετά είναι μέτριος, τουλάχιστον στα αυτιά μου.
Γενικότερα η Ιαπωνέζικη μέταλ-ροκ σκηνή είναι απίστευτη. Τους έχει φάει ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν στα τραγούδια τους ένα συνδυασμό αγγλικών - ιαπωνικών. Στην αρχή ίσως ενοχλεί αλλά συνηθίζεται αμέσως.
Πάντως έχουν βγάλει απίστευτα πολλές γαμάτες μπάντες, με τεχνική, έμπνευση και πραγματικά μέταλ ήχο.
Ποιους να πρωτοθυμηθεί κανείς: Saber Tiger, Wolf (japan), X-Japan, Concerto Moon, Double Dealer ή τους ΘΕΟΥΣ Anthem;
Εεεεμ…
:anyone:
Bασικά ανέφερα ορισμένες μπάντες. Τώρα για το αν είναι μέταλ ή όχι φίλε red rum, μπορείς να ακούσεις και να κρίνεις μόνος σου. Που ξέρεις, μπορείνα ανακαλύψεις συγκροτήματα τα οποία θα τα γουστάρεις. Εγώ τον τελευταίο χρόνο ασχολούμε με την σκηνή της Ιαπωνίας και πραγματικά τα έχω χάσει. Και να φανταστείς ότι κάποτε αν μου έλεγε κάποιος για Ιαπωνέζικο heavy metal θα τον έπαιρνα με τις ντομάτες.
Τι anyone ρε Red Rum, πλάκα κάνεις? 
Ξεθάβεται λόγω του επικειμενου live…
Δεν νομιζω να παω (ασχετα αν μου αρεσουν). Πρωτο κομματι που ακουσα απο αυτους ηταν…http://www.youtube.com/watch?v=UtBgyH_CEfI AYTO! Μιλαμε για πολυ χτυπημα. Θυμαμαι οταν το ειχα πρωτοακουσει ειχα μεινει καγκελο. Αλητικη εντελως φωνη. Οι κιθαρες απλα ξεφευγουν. Αφηστε δε που οταν εμαθα οτι ηταν Γιαπωνεζοι, νομιζα οτι ειχε γινει λαθος
Καλή μπάντα. R.I.P. βεβαίως για τον Munetaka Higuchi, άψογος drummer. Εντός spoiler μία κομματάρα, που με πωρώνει εδώ και καιρό. Bγάζουν και καινούριο album, με τα drums βασισμένα σε προηγούμενες ηχογραφήσεις το Higuchi.
Έντιτ: ο φανμποϋσμός δεν κρύβεται, οκ. Σας τα 'χω κάνει τσουρέκια με τον Dio.
Ανέκδοτο της εποχής οι Γιαπωνέζοι χεβμεταλάδες, ποτέ δεν τους πήρα με καλό μάτι και πάντα ήμουν επιφυλακτικός. Χωρίς βέβαια να τους έχω ακούσει. Όταν άκουσα όμως κάποια κομμάτια τους άλλαξα γνώμη. Πολύ καλοί, ειδικά ο Ακιρα Τακασάκι, μεγάλος παίχτουρας…
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν το Soldier of fortune και το λάτρεψα!!Θεούληδες, αν και μετά το γύρισαν σε πιο nu φόρμες…
ωραιοι οι loudness εχω 3 cd τους to thunder in the east γαμει
και μιας και μιλαμε για ιαπωνια μην ξεχναμε τους x-japan!!!
Πολυ καλη μπαντα με πολλους καλους δισκους στα 80ς. και απο τις κορυφαιες μπαντες του Ανατελλοντος Ηλιου.Εννοειται ο καλυτερος τους ειναι το Thunder in the East(αν και ‘‘κλεβει’’ ριφς απο Manowar & Twisted Sister).Σημερα ομως ακουω το…The Birthday Eve
Στο ντεμπουτο,τα πραγματα ειναι πιο απλα για τους Loudness.Κλασσικο Χεβι βασισμενο στα ριφς του Τακασακι,ενας (απλα) καλος τραγουδιστης που τραγουδαει κατα μεγαλο ποσοστο στη γλωσσα του (και λιγο στα Αγγλικα σε κανενα ρεφραιν) και ενα ρυθμ σεκτιον που καποιες στιγμες επαλαναμβανεται αλλα καποιες φορες τα ‘σπαει’’ σαν το Street Woman.Στην μπαλαντα To Be Demon τα πανε εξισου καλα μιας και για μια ακομα φορα ‘‘καθαριζει’’ ο Takasaki με το παθος του να διαγραγραφεται στις εναλλαγες των δακτυλων του πανω στις χορδες.Παιχτουρα λεμε.Βεβαια ενας κουκος δεν φερνει την Ανοιξη και η αληθεια ειναι οτι το ντεμπουτο των Loudness δεν ειναι οτι καλυτερο,ουτε για την δισκογραφια τους ουτε συγκρινομενο με δισκους αλλων μπαντων αλλα θα ευχαριστησει hard rock & heavy οπαδους.
Loudness - Thunder in the East
Η Ιαπωνία ουδέποτε έχει αμέτρητες μπάντες που να επιδίδονται στο άθλημα του heavy metal. Πόσο μάλλον στο ακραίο που είναι ακόμα λιγότερες. Και ακόμα περισσότερο στις αρχές των 80ς. Murasaki, Bow Wow, Nokemono έφταναν στα όρια του heavy metal. Οι Loudness όμως το 1981 έβγαλαν κατά την γνώμη μου τον πιο σκληρό από όλους μέχρι τότε και ξεκίνησαν ένα απίστευτο σερί με δισκάρες στα 80ς. Αμέτρητοι δίσκοι μέχρι σήμερα, όλοι τους σε πολύ καλό επίπεδο. Και οι κύριοι Niihara (φωνή), Takasaki (κιθάρα) και Yamashita (μπάσο) συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Δυστυχώς ο αρχικός ντράμερ Higuchi, μας ΄΄άφησε?? το 2008 αλλά μέχρι τότε έπαιζε ακόμα στην μπάντα. Συνάδελφοι και φίλοι μεταξύ τους, οπαδοί και μουσικοί, παρέδωσαν μουσική που πάνω από άκουγαν οι ίδιοι και τους ευχαριστούσε. Και μιας και το περσινό και τελευταίο τους μέχρι σήμερα δημιούργημα (The Sun Will Rise) μου θύμισε λόγω εξωφύλλου το (Thunder In The East), ο κλήρος πέφτει σε αυτό.
Επιρροές , εξώφθαλμες και πολλές αλλά πάντοτε μέσα από το δικό τους πρίσμα. Με την παραγωγή του Max Norman (με το άγγιγμα του Μίδα και αυτός) να δίνει προωθητική δύναμη σε κάθε σύνθεση, τα δέκα τραγούδια είναι εκλεκτά, ευκολομνημόνευτα και πιασάρικα, πάντοτε με τον δικό τους ξεχωριστό ήχο. Όλοι οι στίχοι από τον Nihara και όλη η μουσική από τον Takasaki εκτός του ??Heavy Chains?? που είναι σύνθεση του Yamashita. Ο πρώτος του δίσκος που γράφτηκε εξαρχής στα Αγγλικά και είχε σκοπό με αυτήν την Αστραπή να λάμψει στον υπολοιπο πλανήτη.
Τα πρώτα ριφς του συναυλιακού ??Crazy Nights?? σε αρπάζουν μονομιάς και σου υπόσχονται ψιθυριστά καλή διασκέδαση. Η φωνή ακούγεται που σχίζεται, τα χωροδιακά πολλαπλά φωνητικά το κάνουν ακόμα πιο επιθυμητό και πιασάρικο. Μπάσο και κρουστά εφοδιάζουν τον ρυθμικό σκοπό που ακολουθεί η κεφαλή, όσο μετατρέπεσαι σε μαριονέτα από τα κιθαριστικά μέρη.Το απόλυτο χιτάκι του δίσκου. Η συνέχεια ακόμα καλύτερη με ένα τόνο που μουσικά μου φέρνει Twisted Sister. Τσαμπουκαλίδικο, με ριφς-καταδιωκτικά. Ίσως φταίει το glam ντύσιμο και το ΑΝΤΡΙΚΙΟ παίξιμο τους. Το σύντομο σολάρισμα κερνάει παστάκια. Ακολούθως, εξαιρετικό σολάρισμα-προειδοποίηση, ήρεμα φωνητικά και ξαφνικά? οι Manowar. Κλεμμένο ριφάκι (;) ή όχι, εδώ φουσκώνουμε και πάλι από υπερηφάνια.Ριφοθύελλα που κοροιδεύει περιπαικτικά τους μαλθακούς. Metal μέχρι το κόκκαλο. Και στιχουργικά ερωτιάρικο , όπως και το μπαλαντοειδές ??We Could Be Together?? που δίνει όλο του το βάρος στα κιθαριστικά του σιδερώματα στην μούρη αρπάζοντας για λεία ότι ευγενικά αισθήματα σου προκαλεί το τραγούδι από την υπερπροσπάθεια του Minoru να ακουστεί όσο πιο Δυτικός γίνεται.
Η δεύτερη μεριά ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και το αγαπημένου μου τραγούδι του δίσκου. Βαρύ σαν αμόνι, με τα κοψίματα του, τα μπασίματα του και τον κιθαριστικό του μονόλογο να εγγυάται απολαυστικές στιγμές στους λάτρεις της εξάχορδης Θεάς. Speedάρισμα με το ??Clockwork Toy?? και οι ενισχυτές αποκτούν πτερύγια. Το ρεφραίν έρχεται να δώσει ανάσες ενώ μια αργή ηχητική όαση ξεπροβάλει κάπου στην μέση του τραγουδιού για να δέσει το όλο σύνολο πριν τις ξυραφιές που θα (ξανα) ακολουθήσουν. Και τα έγχορδα λυσσούν μέχρι το τέλος ,όσο το λυσιτελές κοπάνημα δίνει περισσότερη κίνηση. Το ??Thunder In The East?? τελειώνει με μια ενδιαφέρουσα μπαλάντα, όπως μόνο οι hard rockers/metallers ξέρουν να δημιουργούν και κάπως έτσι κλείνει και αυτό το κεφάλαιο τους.