Μια αδικήμενη μπαντα απο τον χώρο του gothic της οποιας τα ιχνη εχουν χαθεί δυστυχως τα τελευταια χρόνια…ειναι απο τις λιγες μπαντες του χωρου που δεν δισταζε να ενσωματώσει (με φοβερά αποτελεσματα) hard rock και metal επιρροές πανω στο gothic υπόβραθο που επαιζαν…highlight της καριέρας τους το ανεπαναληπτο an irony of fate (must για καθε οπαδο της σκηνής) και το enslaved and condemned (οπου η συνευρεση gothic και metal δεν εχει γινει ποτε ξανα με καλυτερο τρόπο)…
Discography
* Flags of Revolution (1989)
* An Irony of Fate (1992)
* Sinister Dawn/Ecstasy (1992)
* Odyssee (1994)
* Exposure (1995)
* Snakekiller (1998)
* Enslaved+Condemned (2000)
* The Best of Love Like Blood [Swordlilies] (2000)
* Chronology of a Love Affair (2001)
Υ.Γ Tα φωνητικά παντως δειχνουν τις επιρροές τους ξεκαθαρα…το πνευμα του carl mccoy εχει στοιχειωσει ολη την σκηνή…
Όντως, οι νεφιλιμ-ικές επιρροές είναι τεράστιες, τόσο στους Love Like Blood όσο και σε ένα ξάδερφο-gothic rock συγκρότημα των '90ς, τους Garden of Delight. (πάντα τους συσχέτιζα αυτούς τους δύο)
Ωραίοι οι LLB γενικά, πάει καιρός απο την τελευταία φορά που άκουσα ομολογώ, θυμάμαι να έχω ακούσει τα Odyssee και Exposure, όπως και το History of a Love Affair (και θυμάμαι για το τελευταίο να τρώνε κράξιμο απο το Hammer που “τόλμησαν” και διασκεύασαν κάποια “ιερά τέρατα” όπως οι Lost ή οι Type O Negative :P) (αν και οκ, πιο παλιά τους ψιλοστήριζε το Hammer αν θυμάμαι καλά).
Δεν είναι οι αγαπημένοι μου του gothic rock των '90ς πάντως, αν και, όπως είπα, πάει καιρός…
Φοβεροί οι LLB, ειδικά στα πρώτα τους. Δεν τους είχα ψάξει ιδιαίτερα πιο παλιά, αλλά σε κάποια φάση τους ειχε προτείνει κάπου πάλι ο Davidian και τους έψαξα σταδιακά. Γενικώς έχουν διάφορες φάσεις, που μπορεί να κάνει κάποιον να οδηγηθεί σε λανθασμένα συμπεράσματα για την μπάντα ακούγοντας μόνο μία ξέρωγω δουλειά τους. Από την πιο old school και darkwave οπτική του ντεμπούτου, στην πιο κιθαριστική φάση της - καλύτερης τους κατα τους περισσότερους - περιοδου Irony of Fate/Odysee μέχρι και τις πιο μεταλλικές τους στιγμές που ξεκίνησαν από το Exposure και κορυφώθηκαν στο Enslaved+Condemned. Το πρώτο άλμπουμ είναι πρώτο και στις προτιμήσεις μου μέχρι στιγμής, πιο σκοταδόψυχο και μινιμαλιστικό από τα άλλα, πιο 80’ς. Σχετικά με το τελευταίο άλμπουμ των διασκευών, αν και η επιλογή των κομματιών είναι εξαιρετική από την άλλη οι εκτελέσεις δεν μετράνε και πολύ.
Πάντως το αγαπημένο μου κομμάτι παραμένει αυτό που είχα ακούσει αρκετά χρόνια πιο πριν (άλλο ένα παράδειγμα όπου πρώτη αγάπη = και η πιο δυνατή), από ένα μέτριο άλμπουμ συγκριτικά με τα άλλα:
