Aμα η μετριοφροσύνη ήταν αρετή… εεε… θα την είχα κι αυτή…! :-- :–
χαχα με πρόλαβες ρε, δεν είχα δει ότι είχες ποστάρει κάτι παρεμφερές… 
Το να λες ότι σε κάτι είσαι καλός (και προφανώς να είσαι…) είναι γεγονός. Το να λες πως είσαι ο καλύτερος είναι εκτίμηση. Η μετριοφροσύνη είναι κάτι που αφορά την εκτίμηση που κάνεις και μόνο και πολλές φορές μπορείς να μην είσαι μετριόφρων αλλά και πάλι να είσαι σωστός στη συμπεριφορά σου.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω το πως το βλέπω στα σύντομα, αν και νομίζω εκ των προτέρων πως είναι δύσκολο να γίνω κατανοητός γιατί είναι πολλά τα σενάρια όπως τα σκέφτομαι
Αυτός που λέει πως είναι καλός σε κάτι και όντως είναι λέει μια αλήθεια που είναι αναμφισβήτητη. Αν εσύ μαγειρεύεις και είσαι γνωστή σεφ σε γαλλικό εστιατόριο και σε ρωτήσω “ξέρεις να μαγειρεύεις?” και μου απαντήσεις “όχι” τότε λες ψέματα και αυτό δε λέγεται μετριοφροσύνη. Αν πεις “ναι” τότε μπράβο, αλλά και πάλι δε σε λέει κανένας μετριόφρων. Έκανες κάτι κακό όμως? Όχι. Άρα ελπίζω να συμφωνείς πως η μετριοφροσύνη αφορά αποκλειστικά την εκτίμηση που τυχόν κάνεις για το μέγεθος των ικανοτήτων σου.
Τώρα, αν σε ρωτήσω “πως μαγειρεύεις?” και πεις “πολύ καλά”, πάλι δε λες ψέματα. Αν πεις όμως “δεν υπάρχει άλλος που να μαγειρεύει σαν εμένα” τότε κάνεις μια εκτίμηση και με βάση την οποία κρίνεσαι. Αν εσύ έχεις βραβευτεί με χρυσό σκούφο για τη μαγειρική σου, τότε ΝΑΙ έχεις κάθε δικαίωμα να το πεις. Η μετριοφροσύνη (όπως τον καταλαβαίνω εγώ ως όρο) είναι να σε ρωτήσουν “μαγειρεύεις καλά?” και εσύ να απαντήσεις “εντάξει, υπάρχουν και σεφ που κάνουν καλύτερο σουφλέ σοκολάτας από εμένα”. Γιατί όμως η απάντηση “το σουφλέ σοκολάτας μου αρέσει σε όλους” είναι κακή?
Καταλήγωντας, αυτό που εννοώ (και αμφιβάλλω αν το εξήγησα σωστά) είναι πως το να είσαι μετριόφρων σίγουρα δεν είναι κακό. Το να μην είσαι μετριόφρων όμως επίσης δεν είναι εξ ορισμού κάτι κακού.
Σκατά εξήγησα γαμώ τη τύχη μου, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα και νυστάζω 
Επειδή νιώθω ότι το παράδειγμα με εκφράζει λίγο:p θα δώσω μια απάντηση
Ναι, σίγουρα είναι καλό να ξέρεις πότε είσαι καλός σε κάτι. Απ’ την άλλη όμως σε αυτό που λέτε είναι πολύ σχετικό και εξαρτάται πολύ και απο το τι στόχους και απαιτήσεις έχει κανείς για τον εαυτό του.
Για να το εξηγήσω πιο απλά, το παλικάρι που ο coyote είχε δίπλα του μπορεί στα μάτια τα δικά του να ζωγράφιζε τέλεια, αλλά με την εμπιρία και τις γνώσεις που μπορεί το ίδιο το άτομο να είχε να έβλεπε στο έργο του πράγματα τα οποία δεν μπορούσε ο coyote ή ο οποιοσδήποτε να δεί και με βάση αυτά να έκρινε τον εαυτό του. Η απ’ την άλλη μπορεί τεχνικά το έργο να ήταν άψογο (ας πούμε) αλλά να μην είχε την αίσθηση που ήθελε να δώσει το παλικάρι. Και η ζωγραφική είναι ένα απλό παράδειγμα, το ερώτημα είναι γενικό, τι πάει να πεί είμαι καλός σε κάτι? Με βάση τι και σε σύγκριση με ποιον?
Τι θέλω να πώ: ακόμη και αν οι άλλοι λένε ότι είσαι καλός/ή σε κάτι δεν μπορείς να το πάρεις τόσο εύκολα ως γεγονός. Ακόμη και αν υσχίει, αν κάτσεις και το δεχτείς έτσι απλά τότε νομίζω συνήθως χάνεις και τι διάθεση να γίνεις καλύτερος, οπότε το να αναγνωρίσεις ότι έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο που λές ‘‘ώπα, εδώ καλά είμαι’’ ισούται με συμβιβασμό κατά ένα τρόπο. Δεν λέω ότι κατ’ ανάγκη έτσι είναι, απλά αυτό έχω δεί στη καθημερινότητα μου, τόσο στους γύρω μου όσο καμιά φορά στο εαυτό μου.
Με βάση την παραπάνω λογική, καμιά φορά καλό είναι να βάζεις τον εαυτό σου κάπως χαμηλότερα. Γλιτώνεις απο πολλές βλακίες που μπορεί να σου συμβούν απο δικιά σου αλαζονία.
Συμφωνω με τον karvou.Αν εισαι καλος σε κατι, θα το πεις.Κι οταν λεμε οτι θα το πεις, δεν εννοουμε οτι θα ψωνιστεις και θα αρχισεις να το φωναζεις σε ολο τον κοσμο.
Προσωπικα, ειμαι και δεν ειμαι μετριοφρων.Δεν ξερω τι ακριβως ειμαι σ’αυτο το θεμα.:-k
Το μονο που ξερω ειναι οτι θα πω “Ειμαι καλη σε αυτα σε αυτα και στα αλλα” αντιστοιχα ομως θα πω “Ειμαι τρισαθλια στα υπολοιπα”.
Πρεπει να λες και τα καλα και τα κακα και δεν ειμαι υπερ σε μια φραση που λεει “Ασε να σε κρινουν οι αλλοι”.
Εσυ πρεπει να ψαχτεις και να γνωρισεις τον εαυτο σου, οχι οι αλλοι.
Καταρχήν το θέμα που σκέφτηκες μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, σηκώνει πολλή συζήτηση και φυσικά δε νομίζω ότι έχει σωστή απάντηση. Για το παράδειγμα που γράφεις με τα ‘‘ποδαράκια’’ μα και πάλι έχεις κάποιο μέτρο σύγκρισης και πιστεύεις πως είσαι καλός. Απλά το μέτρο σύγκρισης είναι στο μυαλό σου. Αν για παράδειγμα πας στην προπόνηση της Μπαρτσελόνα και κάνεις τα ποδαράκια σου δε νομίζω ότι θα εξακολουθήσεις να έχεις την ίδια άποψη.
Γενικότερα για οποιοδήποτε χαρακτηρισμό κάνω πάντα έχω ένα μέτρο σύγκρισης στο μυαλό μου και κάποιες ιδιότητες που αποδίδω σε αυτό το χαρακτηρισμό που για μένα μπορεί να θεωρούνται δεδομένοι αλλά για κάποιον άλλο όχι. Π.Χ Αν πω ότι η … είναι όμορφη.
Α. Στην έννοια ομορφιά αποδίδω κάποια χαρακτηριστικά και τα αξιολογώ σε μια σειρά : στυλ, μάτια, πρόσωπο, χαμόγελο, αδύνατο σώμα, ξανθά μαλλιά κ.τ.λ
Β. Όταν λέω όμορφη μπορεί το δείγμα μου να είναι το χωριό μου που έχει 10 γυναίκες, το πρακτορείο μοντέλων που δουλεύω, οι κοπέλες της τάξης μου …
Συνοψίζοντας η άποψη μου συμφωνεί με την πρώτη περίοδο της φιλοσοφίας του Βιττγκενσαιν. Δηλαδή κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί τη δική του γλώσσα διαφορετικά από τους άλλους. Απλά για να μπορούμε να συννενοηθούμε στα βασικά θέσαμε κάποιους '‘χονδρικα χαρακτηριστικά’ σε κάποια αντικείμενα.
ΥΓ : Ας πούμε τι ακριβώς εννοείς εσύ με τον όρο μετριόφρων;