για μενα ο δισκος ειναι ενα σκαλι καλυτερος απο το under the locust!!
τα 2 πρωτα κορυφη μαζι με το the blackening και τα υπολοιπα τα ισομοιραζω.
Ο λογος ειναι οτι εγω ξεκινησα να τους ακουω με το the burning red και κολλησα μαζι τους.
Απο τα τραγουδια του δισκου ξεχωρισα περισσοτερο τα
Now we die , Ghosts Will Haunt My Bones, Night of Long Knives,
Eyes of the Dead , In Comes the Flood
Σιγουρα θα μπορουσε να μειωθει λιγο ο χρονος των τραγουδιων αλλα εγινε μοδα.
Θελει το χρονο του αλλα μην περιμενουμε διαμαντι οπως του blackening που μας πεταξε στον τοιχο.
Το δηλωσαν αλλωστε και οι ιδιοι οτι δεν φτιαχνουν δισκους με τη προυποθεση να συνεχισουν απο
κει που σταματησαν στον προηγουμενο δισκο.
Απλα φτιαχνουν καθε φορα κατι καινουργιο και διαφορετικο.
Αντε να μας ερθουν να μας τα πουν και απο κοντα!!! :please:
Το αρχικό μούδιασμα ακούγοντάς το τις πρώτες φορές έχει εξαλειφθεί πλήρως και πλέον είμαι ενθουσιασμένος. Ναι, για πρώτη φορά έχει fillers (Beneath the Silt, Damage Inside). Ναι, έχει συνθέσεις που τραβάνε περισσότερο από ότι πρέπει (Sail Into the Black). Αλλά οι κορυφές του τσακίζουν τα πάντα: Now We Die, Ghosts Will Haunt My Bones, Night of the Long Knives, Eyes of the Dead και In Comes the Flood είναι θεικά και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους δύο προηγούμενους δίσκους. Από κοντά και τα Killers and Kings και Gameover (οι στίχοι του αναφέρονται στον Adam Duce???- είναι πολύ σκληροί).
Επίσης, κάποιοι λέτε να γράψουν μικρότερα σε διάρκεια τραγούδια. Μα, εκεί παίζουν μπαλάρα οι άνθρωποι! Όλες οι κορυφές του δίσκου είναι στα 6+. Εγώ ήθελα περισσότερα τέτοια.
Τώρα, για το που στέκεται σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, μάλλον είναι κατώτερος ως λιγότερο συμπαγής και εστιασμένος δίσκος. Αλλά πολύ δύσκολα θα βγάζανε τρίτο κολλητό 9.5-10κάρι, οπότε είναι λίγο άδικη η σύγκριση.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Είναι ένα άλμπουμ που όσο περισσότερο το ακούς, τόσο πιο πολλά πράγματα “πιάνεις”.
Νομίζω πως όσοι ξεχωρίζουν μόνο τα πρώτα 3-4 τραγούδια, δεν έχουν δώσει αρκετές ή προσεκτικές ακροάσεις.
To Killers & Kings είναι τραγούδι κοντά στο ύφος των early days τους (με τη δεδομένη προσαρμογή στο τι είναι οι MH σήμερα φυσικά.
Το Νow we Die θα μπορούσε να είναι κομμάτι του Blackening εύκολα.
Από κει και πέρα ξεχωρίζω τα Night of the Long Knives (από τα κορυφαία του δίσκου για μένα), Eyes of the Dead (και αυτό στο ύφος των 2 τελευταίων, με ωραίο solo, εναλλαγές στο ύφος των φωνητικών κλπ.) , In Comes the Flood, Game Over (που την αργή εισαγωγή ακολουθεί ένα uptempo ξέσπασμα με ωραίες φωνητικές μελωδίες στο ρεφραίν).
Ως αδιάφορες στιγμές του αξιολογώ το Damage Inside και το -περίπου- Instrumental “Imaginal Cells”.
Αυτό που επίσης μου κάνει εντύπωση είναι οι πολύ διφορούμενες κριτικές. Ο ένας θεωρεί πχ το Take me through the Fire ως την πιο αδύναμη στιγμή και ο άλλος κορυφαία. Το αντίθετο όσον αφορά το Game Over λ.χ.
Χαρακτηριστικό που προφανώς έχει να κάνει με την εξέλιξη του ύφους τους και άρα τις προτιμήσεις των οπαδών τους.
Είναι διαφορετική μπάντα πλέον, και, αν θες τη γνώμη μου, σαφώς καλύτερη. Όσο για το νεύρο και τον τσαμπουκά τους, υπάρχει ακόμα, σε διαφορετικές όμως δόσεις.
Ένα σκαλί κάτω από το πρηγούμενο
Μέγα λάθος που βγάλανε πρώτο σιγκλ το Now We Die δεν κολάει καθόλου με το υπόλοιπο άλμπουμ, και πέσαμε στην παγίδα όλοι ότι ο δίσκος θα είναι σε αυτό το στυλ.
Σίγουρα συμφωνώ με τον φίλο ότι λείπει ο τσαμπουκάς.
Εγώ το βρήκα καλύτερο από το locust που επίσης μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι πολύ καλό άλμπουμ, εξελίσσουν τον ήχο τους σε καμιά περίπτωση δεν επαναλαμβάνονται και από το ashes και μετά βγάζουν μόνο δισκάρες. Ο τσαμπουκάς δεν χάθηκε, απλά όπως ειπώθηκε και παραπάνω δεν είναι 20ρηδες πλέον. Από τα καλύτερα της χρονιάς so far.
Πολύ άνισος δίσκος. Εννοείται ότι δε περίμενα το νεύρο του Burn My Eyes ή καταστάσεις τύπου Blackening, γιατί αυτά δε γίνονται κάθε μέρα. Αλλά και σε σύγκριση με το Locust που για τα γούστα μου ήταν καλό αλλά όχι κάτι περισσότερο, αυτό είναι παρακάτω.
Είπαμε, ωραίες οι διάρκειες, ωραία τα σκοτάδια και οι ατμόσφαιρες, να δεχτούμε και τις προσπάθειες του Φλυνν να γράψει πιο προσεγμένες μελωδικές φωνητικές γραμμές αν και η φωνή του δεν είναι για πολλά. Αλλά με εξαίρεση το Now We Die που σίγουρα ξεχωρίζει και στέκεται άνετα στις καλύτερες στιγμές τους, το σερί Ghosts/ Night/ Sail που είναι πολύ δυνατό και την ιδιαίτερη συμπάθεια στο In Comes the Flood, τα υπόλοιπα μου ακούγονται από απλά συμπαθητικά ως εντελώς αδιάφορα. Και η διάρκεια δε βοηθάει καθόλου.
Η ελπίδα για χεντλάιν λάιβ πάντως παραμένει σε κάθε περίπτωση.
Ντάξει, όχι απλώς συμπαθητικό έως εντελώς αδιάφορο το Eyes Of The Dead, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου (μαζί με το Ghosts). Για τα Gameover και Killers and Kings, αν και μου αρέσουν πολύ, να το καταλάβω. Αλλά όχι για αυτό το έπος…
Κατά τα άλλα, φαντασιώνομαι ένα δίσκο που να έχει τα έξι πρώτα, τα Ιn Comes the Flood και Gameover στο καπάκι, και να κλείνει με μία σύνθεση του ύφους/επιπέδου Farewell to Arms. Για τι δισκάρα θα μιλάγαμε τότε. Τα 2-3 fillers του, μαζί με το (σε καμία περίπτωση μέτριο, απλά ακατάλληλο για κλείσιμο) Take Me Through the Fire είναι αλήθεια πως το ρίχνουν ένα επίπεδο.
Από τα κομμάτια που μου καναν λιγότερη εντύπωση, το Eyes of the Dead όντως είναι πιο πάνω από τα υπόλοιπα και κάπου κοντά θα έβαζα και το Game Over. Έχουν ωραίες ιδέες, αλλά και τα δύο μου φαίνεται σα να χαντακώνονται αχρείαστα από τη διάρκειά τους.
Σε αντίθεση με το Killers & Kings που μου ακούγεται τόσο άσχημα προβλέψιμο που δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο το βάλανε δεύτερο στο τρακλιστ
Μετά και από το λαιβ ας πω κ εγώ τη γνώμη μ γ αυτή τη συγκροτηματάρα. Το τελευταίο άλμπουμ τους κατ’ εμέ είναι το χειρότερό τους στη νέα χιλιετία. Τα φίλλερς και ο χαμένος χρόνος σε ινστρουμένταλ και sail into black είναι κάτι πολύ σπαστικό όταν έχεις συνηθίσει να ακούς ολοκληρωμένα άλμπουμ χωρίς λεπτό να πηγαίνει χαμένο.
Επίσης, συνθετικά το άλμπουμ είναι πιο μέτριο στα μάτια μου. Δεν με πορώνει παρά σε ελάχιστα σημεία. Νow we die, Night of Long Knives, Game over, Damage inside τα καλύτερα κομμάτια… Τα υπόλοιπα βαρετά ή κουραστικά και επαναλήψιμα.
Όσον αφορά στη μεγάλη συζήτηση για τα τελευταία άλμπουμ θεωρώ για πλάκα την κορυφή τους το Blackening, μα ευχαριστιέμαι και αγαπώ περισσότερο ΜΑΚΡΑΝ το Locust. Η μικρότερη διάρκεια που έχει το κάνει πιο εύπεπτο και σου δίνει τη δυνατότητα να το λιώσεις πολύ περισσότερο… Επίσης δεν βρίσκω ούτε ένα… filler riff σε όλο το άλμπουμ… Through the Ashes, ήταν η αρχή των “νέων” MH φυσικά και έχει περίοπτη θέση στη δισκογραφία τους αλλά και αρκετές αργές στιγμές που ενίοτε με ψιλοκούραζαν…
Εγώ το ακούω ακόμα με την ίδια ευχαρίστηση και εμμένω στην αρχική μου τοποθέτηση. Τα πρώτα έξι κομμάτια είναι φοβερά, όμως από 'κει και έπειτα το επίπεδο κατεβαίνει αισθητά, αν και υπάρχουν καλές στιγμές (στα In Comes the Flood και Gameover αναφέρομαι). Προφανώς και δεν ακουμπάει τα τρία προηγούμενα, παραμένει όμως ένας πολύ καλός δίσκος.
Πολύ όμορφος σκοτεινός δίσκος, με διαφοροποίηση μουσικά ως προς τα τρία προηγούμενα ενώ κατά ένα περίεργο τρόπο μου φέρνει μια ατμόσφαιρα με αρκετά στοιχεία από το supercharger και ίσως για αυτό αδικείται λίγο. Όσο περνά ο καιρός όλο και ανεβαίνει μέσα μου.
