Εχει υπερβολικό χρονο γιατι χρειάζεται το χρονο σου . Θα σε ανταμείψει .
Έκανα και εγώ μία . Δεν ξέρω , η αλήθεια είναι ότι και εμένα με κούρασε αλλά σίγουρα θέλει τον χρόνο του .
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι η παραγωγή . Πάρα πολύ καλή , ίσως για μένα η καλύτερη που έχουνε κάνει σαν μπάντα και γενικά από τις καλύτερες που έχω ακούσει από μοντέρνες μέταλ μπάντες . Καθαρή και ογκώδης παράλληλα :!:.
εγω τωρα γυρισα απο τη δουλεια και πηρα χαμπαρι οτι βγαλανε το δισκο στο youtube.
Προσωπικα δεν με χαλανε τα 70 λεπτα που εχει ο δισκος.
Περισσοτερα για κριτικη αργοτερα…
είπε ο άνθρωπος που το νικ του είναι… machine head :lol:
*ε ναι ρε παιδιά. έλεος με τους δίσκους που είναι στα 70 λεπτά. βγάλτε και κάποιος εναν στιβαρό δίσκο στα 50. δεν τρέχει κάτι
αμα χαλαγε και μενα θα επρεπε να αλλαξω nick
Μια φορά τον άκουσα, και ίσως να μην είναι στα στάνταρντ που μας είχαν συνηθίσει με τους 3 σερί προηγούμενους δίσκους τους. Πρέπει να τον ξανακούσω, απλά με τους προηγούμενους το καταλάβαινες από την πρώτη ακρόαση ότι γαμάνε.
Είχα κατέβει στο κέντρο για κάποιες δουλειές και πέρασα από το Metal Era να ρωτήσω πότε θα το φέρει και ήταν ήδη εκεί. Ε ναι ρε φίλε, δώσε! Πήρα την limited η οποία είναι ίδια με την αντίστοιχη του Nostradamus των Priest. Έπεται ανελέητο λιώσιμο. 
Νομίζω και εγώ πως δεν πατάει στις κορυφές του Blackening και του Unto the Locust, ωστόσο τα στοιχεία που έκαναν τους προκατόχους του μεγάλα άλμπουμ είναι εκεί.
Η καλή δουλειά στις κιθάρες, τα hook, η δυνατή παραγωγή…
Δεν ξέρω αν θα ήταν πιο στιβαρό άλμπουμ με -2 τραγούδια (πιθανότατα θα ήταν) αλλά στις πρώτες ακροάσεις δεν το ένοιωσα να “μπουκώνει”.
Θέλει παραπάνω χρόνο, αλλά νομίζω πως εν τέλει αποζημιώνει.
Το Ghosts Will Haunt My Bones έχει μία τεράστια ρεφραινάρα που μου καρφώθηκε από την πρώτη κιόλας ακρόαση και γενικά σαν σύνθεση είναι φοβερή. Τα τέσσερα πρώτα μαζί με τα Eyes of the Dead και In Comes the Flood ξεχώρισα με δύο ακροάσεις και σίγουρα υπάρχουν και 2-3 αδύναμες συνθέσεις. Πιο πειραματικός ο δίσκος από τον προηγούμενο, θέλει τον χρόνο του.
Προσωπικά απορώ γιατί ο κόσμος θεωρεί το Unto the Locust “κορυφή” της μπάντας (ή έστω μια από τις “κορυφές” της)… Για 'μένα αποτελεί απλά μια αξιόλογη συνέχεια των Blackening “καινοτομιών” και μέχρι εκεί.
Έχω καταλήξει να πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο κόσμος ή δεν ξέρει τι προηγήθηκε του Supercharger (τον οποίο προσωπικά τον θεωρώ ΓΑΜΑΤΟ δίσκο, με ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ) ή απλά νομίζει ότι ο πρώτος δίσκος των Machine Head είναι το Through the ashes of empires. Για να μην το κουράζω, θεωρώ ότι οι Machine Head είναι μπάντα που δεν έχει βγάλει κακό δίσκο. Το Unto the Locust θα το βαθμολογούσα με ψιλομέτριο βαθμό, αλλά κακό δεν είναι και πάλι.
Το Bloodstone τολμώ να πω ότι είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, γιατί έχουν δώσει περισσότερη βάση στην τραγουδοποιία και όχι στα ατέλειωτα solo, τα 1.500 riffs ανά τραγούδι κτλ.
ΑΛΛΑ, σε γενικές γραμμές νομίζω ότι κάπου χάσανε τη μπάλα μετά το Blackening με τις διάρκειες των κομματιών. Ίσως αν ο δίσκος είχε μικρότερη διάρκεια να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Παρόλαυτα, ο δίσκος κινείται στο σύνηθες υψηλό επίπεδο, και προσωπικά με τράβηξε να του δώσω περισσότερες ακροάσεις από το προηγούμενο.
Αυτό που λείπει είναι ένα ακόμα live στο Gagarin…
Προσωπικά, όντας κάποιος που τους παρακολουθώ από την κυκλοφορία του The more things change και μετά ναι, θεωρώ το Unto the Locust ως το “νούμερο 2” άλμπουμ τους. Aνώτερο και από το Through the Ashes αλλά και από τα δύο πρώτα (που μάλλον, όσον αφορά το Burn my Eyes, είναι “βλάσφημη” θέση για πολλούς).
Δε λέω πως η άποψη μου πρέπει να είναι κοινός τόπος για όλους, αλλά σίγουρα δεν εκφράζω γνώμη μην έχοντας διαμορφώσει άποψη πριν. 
Το Burn My Eyes θα το έβαζα στο νούμερο δύο, παρόλο που τους ακούω από το Blackening και μετά, και έχοντας λατρέψει (και) το Unto the Locust.
Στα του καινούργιου τώρα, αυτό το Beneath The Silt δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα και το Take Me Through The Fire δεν είναι τόσο δυνατό για κλείσιμο. Η μπαλάντα, Damage Inside, μου άρεσε παραδόξως.
Νταξει καλο το Unto the Locust αλλα μη τρελαθουμε κιολας.
Λοιπον ο δισκος εχει πολυ ψωμι ως συνηθως,70 λεπτα με παρα πολλες ιδεες δε γινεται να τα “χωνεψεις” σε μια ακροαση…
Καποιες προχειρες σκεψεις μετα απτο πρωτο ακουσμα ειναι οτι ο δισκος ειναι παρα πολυ καλος και τολμω να πω καλυτερος απτον προηγουμενο
Ηδη ξεχωρισα τις κομματαρες Now We Die(το βιολι μετρησε!), Ghosts Will Haunt my Bones,Eyes of the Dead,Game over,ενω τα υπολοιπα εχουν επισης σημεια που σου κεντριζουν το ενδιαφερον(και αλλα που οχι τοσο)
Κλεινοντας,πιστευω πως απο αποψη παραγωγης το αλμπουμ αυτο ειναι οτι καλυτερο εχουν βγαλει μεχρι στιγμης.Αυτες οι κιθαρες απλα δεν υπαρχουν,αυτος ο ογκος που εχει το τραγουδι ειναι πραγματικα το κατι αλλο και αναδεικνυει παρα πολυ τα τραγουδια!
Ο λογος που ο δισκος αυτος δεν ειναι το νεο Blackening ειναι η ελλειψη περισσοτερων killer riffs,καποιων δυνατων riffs που οδηγουνε ας πουμε το καθε κομματι,ωστοσο δε νομιζω να μπορει να βγαλει απολυτη αποψη κανεις για τον δισκο αν δεν τον ακουσει 2-3 φορες τουλαχιστον…
anyway,παω να ακουσω το Ghosts Will Haunt my Bones για 100η φορα:metal:
Σύμφωνα με όσα γράφει ο Flynn στο τελευταίο του journal, τέλος τα φεστιβάλ για τους MH (τουλάχιστον όσον αφορά την προώθηση του B&D).
Οπότε σίγουρα δε θα τους δούμε στο Rockwave :lol:
Δεκτό, προφανώς έχουμε άλλη αίσθηση του τι ήταν/είναι οι Mahine Head. Απλά σε κάποια φάση η εμμονή με την ξαφνική heavymetalοποίηση της μουσικής τους προσωπικά με κουράζει κάπως. Σίγουρα έχουν βάλει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεια στη μουσική τους, έχουν ανέβει επίπεδο συνθετικά, αλλά τουλάχιστον στα προηγούμενα album είχαν τραγούδια που σου έμεναν πράγματα. Στα 7λεπτα και 8λεπτα που βγάζουν τελευταία, πρέπει να υπάρχουν πολύ χαρακτηριστικά σημεία ή απίστευτες μελωδίες έτσι ώστε να θες να τα ξανακούσεις, πράγμα που (αν εξαιρέσεις το Blackening ΦΥΣΙΚΑ) σε εμένα δε συμβαίνει.
Από την άλλη δε γίνεται μια ζωή να “το ζεις στα στενά” και να παίζεις όπως κανένας άλλος, όπως στους 2 πρώτους δίσκους, που για 'μενα είναι οι καλύτεροί τους. Και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι τότε τους οδηγούσε η δίψα να γράψουν τσαμπουκαλεμένα κομμάτια και είχαν λόγο να το κάνουν. Για αυτό και το Through the ashes πιστεύω ότι βγήκε έτσι όπως βγήκε και αναγεννήθηκαν, γιατί ακόμα μια φορά είχαν λόγο να αποδείξουν ποιοι είναι. Το Blackening είναι δίσκαρα για άλλους λόγους. Τόλμησαν να πάνε τη μουσική τους σε πιο σύνθετα μονοπάτια, με μεγαλύτερες διάρκειες αλλά και με ουσία. Όταν όμως αυτό το επαναλαμβάνεις σε 2 δίσκους μετέπειτα, είναι λογικό ότι κάπου θα κουράσει.
Για τον κόσμο ίσως το πείραμα να πέτυχε, εμένα προσωπικά όμως δε μου κάνει τόσο κλικ. Τουλάχιστον όμως το Bloodstone φαίνεται να προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από το Locust, από την άποψη οτι εστιάζουν στα τραγούδια λίγο παραπάνω και όχι τόσο στην τεχνική και την περιπλοκότητα… ή αυτό μου βγάζει εμένα όταν το ακούω τέλος πάντων…
βαρετο οπως και το προηγουμενο…διασπαρτες καλες ιδεες,καποια καλα riffs και μετα απο 70 λεπτα δεν θυμασαι τιποτα
Το άκουσα μια φορά, δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, θέλει το χρόνο του. Απλά φοβάμαι ότι θα γίνει όπως και με το προηγούμενο, γούσταρα στην αρχή και μετά το ξέχασα τελείως.
Θέλω πιο μικρά κομμάτια, τι σκατά έχουν πάθει όλοι με τα μεγάλα;;;
Κάνει κοιλιά η αλήθεια. Αυτά τα ψιθυρίκια για 2-3 λεπτά βαριέμαι.
2-3 τραγούδια τα πρώτα φαίνονται να ξεχωρίζουν - λίγα για να ακούς όλο το άλμπουμ
Αγορασα χτες την Limited Edition του δισκου που ειναι πανεμορφη εκδοση και συντομα θα το ακουσω, ειμαι σε mood Trouble τωρα, μετα εχουμε Fates Warning, συντομα ομως θα ερθει η σειρα του. Απο οσα εχω ακουσει μεχρι τωρα μου αρεσει περισσοτερο απο ολα το Now We Die.
Οσο αφορα την συζητηση για το τι ειναι οι Machine Head και για την κριτικη της δισκογραφιας τους, σαφως και καθε μπαντα μπορει να σημαινει διαφορετικα πραγματα για τον καθενα. Προσωπικα θεωρω οτι οι Machine Head ξεκινησαν σαν μια μπαντα post-thrash απο μελη που πριν επαιζαν σε thrash μπαντες και η μουσικη τους ειχε στοιχεια απο thrash, απο hardcore, ειχε πολυ groove και ισχυρη δοση Pantera. Κυκλορησαν 2 φοβερους δισκους σε αυτο το υφος και μετα στα The Burning Red και Supercharger πειραματιστηκαν και μπηκαν στο τρενο του nu-metal. Στο Through The Ashes Of Empires που το εχω στο μυαλο μου ως μεγαλη επιστροφη για την μπαντα παιζουν μια πιο μοντερνα εκδοχη του αρχικου τους υφους εχοντας πιο εξελιγμενες πια τις συνθετικες ικανοτητες τους και εχοντας συμπεριλαβει στην χημικη διαλυση περισσοτερο κλασικο heavy metal και λιγοτερο hardcore. Στο The Blackening ακολουθουν τον ιδιο δρομο αλλα γραφουν ακομα πιο τεχνικα και μεγαλα σε διαρκεια τραγουδια. Αυτον τον δισκο των θεωρω μεσα στις 5 καλυτερες κυκλοφοριες των 00’s οποτε για εμενα τουλαχιστον το εκαναν πληρως επιτυχημενα. Τωρα το Unto The Locust παταει στα χναρια του προκατοχου του αλλα προσθετουν περισσοτερη μελωδια, εχει μια πιο “επικη” αυρα, ενω το The Blackening ηταν πιο λυσσασμενο και βιαιο. Ο δισκος δεν φτανει στα δυσθεωρητα υψη που ηταν ο προηγουμενος, αλλα τον θεωρω δισκαρα με κομματαρες και 3 χρονια μετα ακομα των ακουω με ενδιαφερον. Μονο αρνητκο του δισκου οτι σε καποια κομματια εχουν τραβηξει αχρειαστα την διαρκεια και αυτο το φοβομουν για το καινουριο ειναι η αληθεια.